Morgunblaðið - 22.11.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2019
✝ Jón EmilÁrnason fædd-
ist í Reykjavík 29.
september 1948.
Hann lést á Land-
spítalanum 6. nóv-
ember 2019. For-
eldrar hans voru
hjónin Ágúst Árni
Jónsson bryti, f.
1924, d. 1999, og
Sveinsína Ingi-
björg Hjart-
ardóttir, f. 1924, d. 1998. Bræð-
ur Jóns Emils eru Hjörtur
Björgvin, f. 1952, Árni Björn, f.
1953, d. 1954, Páll Ingi, f. 1957,
Helgi, f. 1962, Hilmar, f. 1963,
og Guðni, f. 1967.
Eldri dóttir Jóns Emils er
Hulda Kristín, eiginmaður
hennar er Kristján Friðrik
Karlsson og eiga þau saman 4
börn. Móðir Huldu er Kristín
Matthildur Valdimarsdóttir.
Yngri dóttir Jóns Emils er
verkefnum á því sviði, til að
mynda átti hann og rak flug-
skóla á níunda áratugnum. Í
seinni tíð starfaði hann innan
geirans í gegnum félag sitt
Transatlantic Aviation allt fram
á síðasta dag.
Jón Emil stóð einnig að
rekstri Shell-stöðvarinnar í
Borgarnesi með Hirti bróður
sínum og hin síðari ár rak hann
Orkuskálann við Hraunbæ.
Jón Emil var knatt-
spyrnumaður og spilaði fram
að sjötugsaldri með Lunch
United, Jón var einnig liðtækur
golfari og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum innan Golfsam-
bandsins ásamt því að sitja í
stjórn sambandsins og í lands-
liðsnefnd.
Hann var einnig mjög virkur
í kjarabaráttu slökkviliðsmanna
og sat í stjórnum og
samninganefndum fyrir hönd
samstarfsmanna sinna.
Útför Jóns Emils fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 22. nóvember 2019, klukk-
an 11.
Magda María. Móð-
ir hennar er María
Jónsdóttir. Eftirlif-
andi eiginkona
Jóns Emils er Elín
Kjartansdóttir.
Jón Emil ólst
upp í Kópavogi og
Árbæjarhverfi.
Hann byrjaði ung-
ur að vinna hjá
Bílaumboði Ingvars
Helgasonar, sam-
hliða flugnámi. Hann vann um
árabil hjá Arnarflugi og rak
bókaverslun um skeið. Lengst
af starfaði hann sem slökkvi-
liðsmaður á Keflavíkurflugvelli
og var aðalvarðstjóri þar uns
hann fór á eftirlaun.
Jón Emil var leibeinandi fyr-
ir Mannvirkjastofnun við þjálf-
un slökkviliðsmanna víðsvegar
um landið.
Flugið stóð hjarta hans nærri
og kom hann að ýmiss konar
„Hann er farinn,“ sagði Hilmar
bróðir þegar hann tilkynnti mér
andlát Nonna. Það var óvænt, þótt
við vissum að hann væri alvarlega
veikur. Í síðasta símtali okkar var
hann með hressara móti og stefndi
á Spánarferðina sem hann hafði
hlakkað til. Þar ætluðum við
ásamt konum okkar að spila golf í
vetur og njóta lífsins. Nú er hann
farinn til annarra sólarlanda,
blessaður.
Nonni bróðir, eins og við köll-
uðum hann, var elstur í bræðra-
hópnum og í flestu fyrirmynd okk-
ar hinna. Við bjuggum fyrst í
Kópavogi en lengst af í Árbæjar-
hverfi þar sem foreldrar okkar
keyptu hús yfir strákaskarann.
Þar fengum við eldri bræðurnir
sérherbergi og auðvitað var
Nonna herbergi langflottast.
Hann átti grammófón og við hinir
fengum stundum að hlusta á plöt-
ur hjá honum. Hann var líka alltaf
flottur í tauinu og glæsilegur.
Nonni var alla tíð stóri og góði
bróðir minn, sá sem aldrei stríddi
og ætíð var gott að leita til með
hvaðeina. Samskiptin voru mis-
mikil, stundum vegna búsetu,
stundum vegna annríkis en alltaf
voru þau góð og gefandi.
Nonni var mikill snyrtipinni og
gjarnan með tuskuna á lofti. Þess
nutum við þegar við tókum að
okkur rekstur Shell-stöðvarinnar í
Borgarnesi 1997. Hann var á þeim
tíma í fullri vinnu í slökkviliðinu á
Keflavíkurflugvelli en kom í Borg-
arnes á frívöktum. Þegar hann var
mættur á svæðið var allt, innan-
dyra sem utan, orðið „spick and
span“ á örskömmum tíma. Aldrei
bar skugga á samstarfið, hann var
lipur við kúnnana og starfsfólkið
kunni líka vel að meta karlinn.
Hann var traustur, nákvæmur og
íhaldssamur í bestu merkingu
þess orðs. Reyndar fulltregur að
nota heimabanka, vildi frekar
standa í röðinni og hitta gjaldker-
ann, „krakkar mínir, mér finnst
þessi mannlegu samskipti svo
miklu huggulegri“. Okkur leið vel í
Borgarnesi og eignuðumst góða
vini á þeim árum sem ég veit að
Jón hélt góðu sambandi við eftir
að hann flutti þaðan.
Ég sagði stundum að hann væri
ekki nógu latur. Það var eins og
hann gæti varla setið kyrr og slak-
að á. Þessi skortur á leti fékk út-
rás á margan hátt, bæði varðandi
viðhald og endurbætur á heim-
ilinu, í félagsstörfum kringum
golfið og slökkviliðið og einnig í
viðskiptum kringum flugrekstur
erlendis sem hann stundaði um
árabil. Þegar hann fór á eftirlaun
leið ekki á löngu þar til hann var
farinn að reka bensínstöð í Hraun-
bænum og þar var aldeilis þrifið
og spúlað og ekki vanþörf á. Vinir
og kunningjar litu inn í kaffi hjá
Nonna og það dreifði athyglinni
þegar veikindin fóru að banka upp
á.
Já, það er sannarlega skarð fyr-
ir skildi í hópi bræðranna nú þeg-
ar Nonni er horfinn á braut. Hann
var sá sem allir gátu leitað til
hvort sem þurfti svaramann í
heimagiftingu eða ráðleggingar
um bílakaup. Við munum ásamt
Ellu, Huldu Kristínu, Mögdu
Maríu, Bjarna og fjölskyldum
halda minningu hans á lofti og
horfa fram á veginn þakklát fyrir
þennan góða dreng.
P.S. Kæri bróðir, við hittumst
þegar þar að kemur og ég er viss
um þú verður klár á teig og búinn
að tía upp.
Hjörtur og Unnur.
Það var sár frétt að heyra að
Jón vinur minn hefði kvatt þetta
líf eftir erfið veikindi, sem ég var
að vona að hann myndi sigrast á.
Við félagar höfðum unnið saman í
Slökkviliði Keflavíkurflugvallar í
fjölda ára og lengi á sömu vakt.
Það voru forréttindi að vinna með
Jóni, þar sem hann var einstak-
lega ljúfur og samviskusamur
maður. Öll störf sem honum voru
falin voru unnin af heilindum og
vandvirkni, enda hafði Jón ein-
staka hæfileika til að fá menn með
sér til verka. Jón hafði góða nær-
veru og létta lund þar sem oftast
var stutt í húmorinn og prakkar-
ann í honum, en alltaf samt þannig
að enginn leið fyrir, og hlaðast upp
minningar um ýmis atvik sem
léttu lífið á okkar frábæra vinnu-
stað.
Elsku vinur, takk fyrir sam-
veruna alla tíð og þau góðu áhrif
sem þú hafðir á mig og alla aðra
sem unnu með þér á vaktinni. Þín
er sárt saknað.
Elsku Ella og afkomendur, ég
samhryggist ykkur innilega.
Minning um góðan dreng lifir.
Vilhjálmur Arngrímsson.
Það var fyrir nokkrum árum að
ég fór að venja komur mínar á
bensínstöðina Orkuna í Hraun-
bænum, Jón Emil hafði tekið við
rekstrinum og með okkur tókst
vinskapur sem ég mat mikils.
Hann var mjög fróður um alla
hluti og þess vegna leitaði ég til
hans þegar ég stóð í viðskiptum
við fyrirtæki í Þýskalandi, var klár
í mörgum tungumálum, ásamt
fleiru. 29. nóvember sl., sem var
afmælisdagurinn minn, hélt hann
kveðjukaffi á bensínstöðinni fyrir
fastagestina, alltaf jafn flottur og
snyrtilegur, þá var hann orðinn
veikur af þessum sjúkdómi sem
lagði hann að velli. Tómlegt var
þegar hann hætti rekstrinum og
hætti ég að koma þangað en vin-
skapur okkar hélst áfram, höfðum
reglulega samband, hann heim-
sótti mig í vinnuna og ég fékk
fréttir af honum, þegar hann var
erlendis, föstudaginn áður en
hann kvaddi þennan heim töluð-
um við saman í síma en hann var
frekar slappur en bar sig vel og
sagðist ætla að kíkja á mig í næstu
viku en það fór öðruvísi en ætlað
var. Mikill söknuður er að þessum
góða dreng.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Ég votta öllum aðstandendum
innilega samúð.
Gunnar Erlendsson.
Í dag kveðjum við góðan vin
okkar Jón Emil Árnason í hinsta
sinn sem fallinn er frá allt of
snemma. Hann hefur kvatt jarð-
vistina eftir harðvítuga baráttu við
illvígan sjúkdóm sem hann tókst á
við af miklu æðruleysi. Þau hjón
stóðu sterk saman í þeirri baráttu
og um tíma hélt maður að hann
myndi hafa betur því það voru svo
mörg jákvæð teikn og batinn virt-
ist upp á við. En því miður kom
slæmt bakslag og sjúkdómurinn
náði yfirhöndinni.
Við kynntumst Jóni fyrir lið-
lega tíu árum þegar hann kom inn
í líf Ellu vinkonu okkar. Þau urðu
ástfangin og náðu strax mjög vel
saman. Jón var myndarlegur mað-
ur, hann var sterkur karakter með
einstaka og kaldhæðna kímnigáfu
sem einkenndi hann mjög. Hann
var stoltur, traustur og sannur
vinur. Ella og Jón voru mjög ham-
ingjusöm og þau voru einstaklega
glæsilegt par. Á þessum árum höf-
um við átt með þeim margar góðar
og skemmtilegar stundir sem við
erum þakklát fyrir.
Það eru dýrmætar og ljúfsárar
minningar sem koma upp í hug-
ann þegar við hugsum til þessa öð-
lings og samverustundanna sem
við höfum átt með honum. Síðustu
Jón Emil Árnason
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma, dóttir, systir og mágkona,
ELSEBETH SÆVARSDÓTTIR GERÐISÁ,
lést í Færeyjum 19. október. Jarðarförin fór
fram 25. október. Við þökkum innilega
sýndan samhug vegna andlátsins.
Oleif Gerðisá
Johnleif Gerðisá Edla Gerðisá
Emma Maria Hentze Ove Hentze
Sævar Petreus Gerðisá
Andri Gerðisá Jonna Lamhauge Gerðisá
Sandra Josefina Gerðisá
Iris Gerðisá
Bettý, Ádam, Bjørga og Elian
Sævar Þ. Jóhannesson Emma Hansen Jóhannesson
Jóhannes Albert Sævarsson Hildur Friðriksdóttir
Marta Sævarsdóttir
✝ Sólveig Guð-mundsdóttir
fæddist á Tálknafirði
18. desember 1934.
Hún lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 11. nóv-
ember 2019.
Foreldrar Sól-
veigar voru Guð-
mundur Ólafur Guð-
mundsson, f. 13.
ágúst 1902, d. 21. júní
1978, og Sigríður
Guðbjartsdóttir, f. 9. nóvember
1897, d. 5. apríl 1987. Systkini
Sólveigar eru Guðríður M. Guð-
mundsdóttir, f. 23. febrúar 1932,
Guðbjörg Aðalheiður Guðmunds-
dóttir, f. 17. maí 1933, d. 13. mars
2016, óskírt sveinbarn, f. 25. maí
1937, d. 27. maí 1937, og Guð-
mundur S. Guðmundsson, f. 23.
febrúar 1941.
Sólveig giftist Einari Gunn-
1974, kvæntur Brynju Kristjáns-
dóttur, þau eiga þrjú börn en fyr-
ir á hann einn son og eitt barna-
barn. b) Einar Þór, f. 1979,
kvæntur Kristínu Lilju Friðriks-
dóttur, þau eiga þrjú börn, c) Sól-
veig, f. 1983, gift Ásgeiri Lárusi
Ágústssyni, Sólveig á tvö börn og
einn stjúpson. 4) Þór Jakob, f. 6.
nóvember 1959, kvæntur Margie
Sarcilla Rociento, synir hans og
Elvu Bjarkar Sigurðardóttur eru
a) Ísak, f. 1987, b) Daníel Ratan,
f. 1997, og c) Kaleb, f. 2000, fyrir
átti hann stjúpbörnin Gunnar
Þór og Ásdísi, 5) Andvana svein-
barn f. 11. febrúar 1966, 6) Hall-
dóra Einarsdóttir, f. 10. ágúst
1967, gift Guðmundi Svein-
björnssyni, börn þeirra eru a)
Sveinbjörn, f. 1991, í sambúð með
Halldóru Sif Sigurðardóttur, b)
Sólveig, f. 1995, 7) Málfríður
Hrund Einarsdóttir, f. 16. janúar
1974, börn hennar og Þórs Sig-
urðssonar eru a) Emma Lind, f.
2003, og b) Emil Örn, f. 2006.
Útför Sólveigar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
22. nóvember 2019, og hefst
klukkan 13.
arssyni, f. 22. mars
1929, d. 19. desem-
ber 2010, hinn 24.
júlí 1953. Börn Ein-
ars og Sólveigar
eru: 1) Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 22.
ágúst 1952, gift Þóri
Úlfarssyni, sonur
þeirra er Jón Gunn-
ar, f. 1980, 2) Gunn-
ar Einarsson, f. 11.
október 1953,
kvæntur Sigríði Erlu Guðmunds-
dóttur, synir þeirra eru a) Einar,
f. 1976, kvæntur Söru Jóhanns-
dóttur, þau eiga fjögur börn, b)
Guðmundur Smári, f. 1982,
kvæntur Hönnu Sigrúnu Helga-
dóttur, þau eiga þrjú börn, 3) Sig-
urveig Sjöfn Einarsdóttir, f. 28.
júní 1955, gift Kristjáni Sigurðs-
syni, börn hennar og Jóhanns
Baldurssonar eru a) Baldur, f.
Elsku mamma, þá er komið að
leiðarlokum þess kafla sem við höf-
um verið samferða í í 67 ár. Þú
varst ung þegar þú áttir mig og
systkinahópurinn stór svo það var
ávallt nóg að gera. Í minni æsku á
ég minningar um okkur þar sem
við bjuggum á efri hæðinni hjá
ömmu og afa á Köldukinn 3. Í
minningunni höfðum við nóg af öllu
en auðvitað þurfti að hafa mikið
fyrir því með mikilli vinnu. Pabbi
var alltaf til sjós svo heimilishald
allt var á þínum herðum og ég ekki
há í loftinu þegar ég fór að hjálpa
til. Þegar ég hugsa til þess tíma
sem pabbi var á hvalveiðunum
kemur upp minning mín af hval-
kjötinu og hve ólystugt okkur þótti
það en allt var nýtt til að fæða og
klæða stóran hóp. Við vorum ávallt
í fallegum fötum og svo vorum við
svo heppin hve klár þú varst við
prjónaskap og vorum við systkin
gjarnan í nýjum útprjónuðum
peysum fyrir sveitadvöl sumarsins
í Melkoti. Mér hlýnaði um hjarta-
rætur að finna bréf um daginn sem
þú hafðir skrifað til mín í sveitina
þegar ég var unglingur. Þar voru
skýr tilmæli hver átti hvað í pakk-
anum sem þú sendir okkur. Svona
varst þú mamma mín, allir skyldu
fá sitt og allir jafnt.
Þá minnist ég þess þegar veisl-
ur voru haldnar hve veglegar
heimagerðar veitingarnar voru.
Þú varst snillingur í að baka og
skreyta tertur hvort sem voru
rjómahnallþórur eða brauðtertur
og búum við að því enn í dag syst-
urnar að kunna þar til verka. Þeg-
ar árin liðu og við systkin fórum að
eiga börnin þá var gaman að sjá
hvernig þið pabbi fóruð með
ömmu- og afahlutverkið. En jafn-
vel þegar okkar börn urðu ung-
lingar eða hálffullorðið fólk var
mikið um heimsóknir til ykkar
bæði á Smyrló og Eyrarholtið og
ekki þá sjaldan að boðið var upp á
kakó og kex og eða kakó og kringl-
ur. Þið voruð samrýmd hjón, þú
og pabbi, þó að þið væruð ólík en
bættuð hvort annað upp. Ferða-
lögin ykkar innanlands og utan
voru ykkur svo mikilvæg og voru
þær ferðir gjarnan rifjaðar upp
með bros á vör. Eftir að pabbi lést
skyndilega 2010 varstu ansi dug-
leg að hugsa um þig en þó hefur
hallað undan fæti í heilsunni síð-
ustu ár. Ég held, mamma, að þú
hefðir verið stolt af hópnum þín-
um sem var hjá þér fram á síðustu
stundu. Nú ertu komin yfir í sæl-
una til pabba og hittir þitt fólk, þar
hlýtur að vera mikið rifjað upp,
hlegið hátt og mikið. Þannig vil ég
líka minnast ykkar. Ég, Þórir og
Jón Gunnar sendum ykkur falleg-
ar hugsanir.
Góða nótt og guð geymi þig,
elsku mamma.
Þín dóttir
Sigríður (Sigga).
Elsku mamma nú ert þú farin í
sumarlandið en tilhugsunin hjá
mér er skrýtin. Mér finnst það
óraunverulegt að koma ekki í kaffi
til þín á Hrafnistu næsta fimmtu-
dag, kaupa inn fyrir þig og eiga
með þér kaffistund með rjóma-
pönnsum allar helgar þar á eftir.
Ég veit að þú ert sátt, komin til
pabba og farin að hitta allt þitt
fólk aftur án þess að vera bundin
hjólastólnum. Þú varst svo stór
partur af allri tilveru hjá mér og
þínu fólki sem þú leitaðir til. En
þessi tilhugsun yljar og færir
meiri sátt.
Mínar minningar sem lítil
stelpa ná ansi langt. Þú varst minn
öryggisventill sem leiddir mig í
gegnum lífið, það var svo gott að
leiða mömmu. Svo mikið var ör-
yggið að ég fékkst hvergi til að
vera annars staðar yfir nótt.
fannst bara fínt að vera hjá
mömmu og pabba nema jú hjá
Möttu vinkonu. Það er erfitt að
skrifa um annað ykkar án þess að
tala um ykkur saman því þið voruð
samrýmd hjón. Þið voruð
skemmtilega ólík samt sem áður.
Þegar ég gifti mig og við pabbi að
leggja í hann inn gólfið verður
honum litið niður og sér að hann
er á vinnuskónum, netaskónum.
Presturinn blessunarlega lagðist á
hnén til að pússa skóna en
mamma mín, þú ætlaðir ekki að
jafna þig á þessari yfirsjón sem þú
tókst ekki eftir fyrr en í veislunni,
þökk sé séranum. Þú gerðir okkur
svo fallegt heimili allt svo snyrti-
legt. Þú vildir ekki ójöfn skipti
hvort sem það var ísinn sem var
sneiddur nákvæmlega jafnt á milli
okkar eða gjafir til okkar systkina
eða barnabarna. Þetta er eitt af
mörgu sem þú kenndir okkur að
allir eigi að fá jafnt af sneiðinni.
Minningarnar um ferðalögin með
Kiddu og Kalla eru ógleymanleg-
ar. Þá fékk maður að flakka á milli
bíla. Þá sat maður gjarnan í bíln-
um með Kiddu og Kalla því Kidda
spilaði við mig á leiðinni og Kalli
söng skátalögin. Það sem þið
pabbi áttuð yndislega vináttu með
þeim og ferðuðust bæði erlendis
og hérlendis. Þá voru ævintýri að
keyra með þér og Þór bróður upp í
Hvalfjörð til pabba á sumrin.
Þetta gat tekið marga klukkutíma
á Moskvitch-num og ég alltaf með
koppinn aftur í sem oft þurfti að
stoppa til að nota en alltaf hafðir
þú þolinmæðina. Stoppið í Hval-
firði var gjarnan stutt en dugði til
að gefa okkur Þór pulsu og kók í
Þyrli. Allar ferðirnar vestur á
Tálknafjörð frá því ég er 5 ára á
þann stað sem þú unnir mest og
best. Æskuslóðirnar voru þér
mjög dýrmætar og fengum við
yngstu systur það beint í æð. Odd-
inn, kistubletturinn, sundlaugin,
Sveinseyrin og Eyrarhúsabærinn,
þetta kunnum við allt saman utan
að og unnum þessum stað mjög
heitt. Þó að þú værir farin að
gleyma þá var þetta eitthvað sem
þér fannst erfitt, að komast ekki
með til Tálknafjarðar í sumar.
Eftir að pabbi lést fannst mér
hlutverkin snúast við. Í æsku
hugsaðir þú vel um mig og ég
skildi gera slíkt hið sama við þig
þegar árin færðust yfir og heilsan
fór að dvína. Mikið sem ég vona að
ég hafi skilað því hlutverki til þín
sem þú áttir svo skilið. Ég kveð
þig með þeim orðum sem við
kvöddum alltaf hvor aðra með á
kvöldin. Góða nótt og guð geymi
þig, mamma mín.
Þín dóttir
Halldóra.
Mamma mín.
Þá er komið að kveðjunni sem
ég óskaði að kæmi aldrei að. Að
kveðja mömmu mína og vinkonu
sem var mér samferða hönd í
hönd frá fyrstu tíð og þar til þú
tókst síðasta andardráttinn. Eins
og ég sagði þér rétt fyrir andlátið
þá mun ég, örverpið þitt og elli-
styrkur vera í lagi, ég syrgi þig
svo að sársaukinn nístir inn að
beini en ég veit að þetta verður í
lagi. Það sem við gátum hlegið
saman og gert grín að sjálfum
okkur. Allar ferðirnar okkar með
pabba og Þór um landið, Barce-
lona-ferðin okkar ógleymanlega.
Styttri ferðirnar okkar tveggja til
útlanda sem gjarnan fylgdu vöru-
Sólveig
Guðmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf.ók.)
Elsku Dollý okkar,
hjartans þakkir fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin.
Í hjarta okkar lifa hlýjar
minningar um ljúfa og góða
konu.
Guð geymi þig.
Brynja, Bjarki,
Arndís og Lilja