Morgunblaðið - 04.12.2019, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - 04.12.2019, Blaðsíða 19
okkur alla tíð. Við vottum ykkur okkar dýpstu samúð. Hvíl í friði, elsku besta Villa. Jóhanna og Snorri, Vilborg og Tryggvi, Hulda og Sigurður, Ágústa og Helgi, Þórunn og Borgar, Guðrún og Bjartmar, Guðbjörg og Sverrir. Í dag kveðjum við samstarfs- konu okkar, Vilborgu Jónsdóttur. Það hafa verið einstök forréttindi að kynnast og starfa með Vil- borgu. Rætur hennar við Laugar- nesskóla eru sterkar. Hún var nemandi við skólann, foreldrar hennar störfuðu í Laugarnes- skóla, Matthildur sem kennari og Jón Freyr var skólastjóri. Því var það gleðiefni fyrir skólasamfélag- ið okkar er hún tók við sem stjórn- andi Skólahljómsveitar Austur- bæjar. Frá upphafi sýndi Vilborg að hún var kennari og listamaður af hugsjón. Kennari sem var óþreytandi að skapa nemendum sínum tækifæri til að kynnast og njóta tónlistar. Vilborg var ósér- hlífin, umhyggjusöm hvað varðaði nemendur og sýndi einstaka þrautseigju í öllum þeim verkefn- um sem urðu á vegi hennar. Það var alltaf jafn auðsótt að leita til hennar, lausn fundin á verkefninu og nemendur stoltir af sínu fram- lagi undir hennar stjórn. Skrúð- gangan um hverfið á 80 ára af- mæli skólans er okkur minnisstæð og unun að fylgjast með æfingum nemenda á skólalóðinni fyrir marseringuna. Hún og hljóm- sveitin leiddu síðan allan skarann um hverfið og ekki slegin feilnóta. Á 100 ára afmæli fullveldisins fékk hún stóran hóp úr 5. bekkn- um í blásarasveit en bauð auk þess öðrum hljóðfæraleikurum að taka þátt. Þá fór tími í að finna við- eigandi lög, nótur og útsetja verk- in þannig að sem flestir gætu tek- ið þátt og síðan spilaði hópurinn í morgunsöng. Skólahljómsveitin hélt líka reglulega tónleika í skól- anum og á öllum jólaskemmtun- um og þá sáum við listamanninn Vilborgu sem hafði metnað fyrir því að nemendur hennar stæðu sig vel og ástríðu hennar fyrir verkefnum sínum. Vilborg hafði einstakt lag á að láta hlutina ganga upp á sinn yfirvegaða, ró- lega og vingjarnlega hátt. Hún var ljúf og hafði góða nærveru. Hún var frábær stjórnandi og vin- sæl hjá nemendum sínum. Einnig var hún stöðugt að efla þá í fé- lagslegum samskiptum og full af ákefð og áhuga fyrir því að nem- endur hennar stæðu sig vel. Vil- borg var sönn fyrirmynd tónlist- arkennara og hennar verður sárt saknað hér í Laugarnesskóla. Fyrir öll hennar störf við skóla- hljómsveitina þökkum við á kveðjustund og sendum Össuri og fjölskyldunni allri okkar innileg- ustu samúðarkveðjur. Fyrir hönd samstarfsmanna í Laugarnesskóla, Sigríður Heiða Bragadóttir skólastjóri. Síðasta vika hefur verið okkur þung og erfið í Skólahljómsveit Kópavogs. Okkur bárust þær harmafregnir að okkar ástkæra Vilborg Jónsdóttir væri fallin frá langt fyrir aldur fram. Kennarar og nemendur hafa reynt eftir fremsta megni að halda sínu striki en óneitanlega er andrúmsloftið þrungið. Þetta hefur sett mark sitt á okkur öll, bæði stór og smá. Þótt Vilborg hafi verið mikið veik undanfarið ár kom þetta okkur í opna skjöldu. Vilborg var stjórnandi Skóla- hljómsveitar Austurbæjar og samskiptin á milli okkar og Skó- laus, eins og Skólahljómsveit Austurbæjar er kölluð, voru mikil. Við héldum sameiginleg skólasli- tapartí, fórum saman í endur- menntunarferðir og áttum reglu- lega góðar stundir. Það var alltaf bjart yfir Vil- borgu. Hún var brosmild og hlý og fallega ljósa hárið fór hennar per- sónuleika vel. Vilborg hafði sér- staklega góða nærveru og var hvort tveggja í senn traustur vinur og samstarfsfélagi. Hún var stolt af starfi sínu og nemendur og kennarar Skólaus munu sakna Vil- borgar mikið. Við kennararnir í Skólahljóm- sveit Kópavogs munum sakna þín, yndislega Vilborg. Á sama tíma munum við gera okkar besta til að halda vel utan um þinn heittelsk- aða Össur sem gengur nú torfar- inn veg. Við eigum góðar minning- ar um þig sem munu ylja okkur um hjartarætur um ókomna tíð. Elsku Össur, Saga, Freyþór, Matthildur, Jón Freyr og fjöl- skyldur. Við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur og óskum þess að góðar vættir vaki yfir ykkur og styrki í þessari miklu sorg. Fyrir hönd kennara Skóla- hljómsveitar Kópavogs, Margrét, Berglind og Kjartan. Í litadýrð lækkandi sólar lést Vilborg Jónsdóttir hljómsveitar- stjóri eftir erfið veikindi. Ég kynntist Vilborgu fyrst gegnum vináttu og samstarf við foreldra hennar. Fylgdist með henni vaxa úr grasi í fulltíða einstakling. Upphaf Skólahljómsveitar Austurbæjar má rekja til ársins 1954. Vilborg var skólastjóri og stjórnandi hennar frá árinu 2004. Tónlistarkennsla í Laugarnes- skóla og skólahljómsveitarstarf er hluti af merkilegri sögu skólans og hefur alla tíð leikið stórt hlutverk í að efla með nemendum áhuga og veita þeim tækifæri til að iðka og njóta tónlistarinnar. Á þeim vett- vangi áttum við ánægjulega sam- vinnu. Fjölmargir nemendur sveitarinnar gegna nú lykil- hlutverkum í tónlistarlífi Íslands. Mér er ljúft að minnast Vilborg- ar, sem er allt of fljótt hrifin burt frá samheldinni og góðri fjöl- skyldu. Á þessari kveðjustundu er efst í huga mínum þakklæti fyrir hlýtt samferðalag í lífinu og síðast en ekki síst tónlistina sem hún stýrði á stórum stundum í lífi mínu. Ástvinum hennar öllum send- um við Guðmundur einlægar sam- úðarkveðjur. Vilborg Runólfsdóttir, fv. aðstoðarskólastjóri Laugarnesskóla. Kveðja frá Sambandi ís- lenskra lúðrasveita Í dag er borin til grafar Vilborg Jónsdóttir. Vilborg sat í stjórn Sambands íslenskra lúðrasveita (SÍL) frá 1997-2006 og þar af formaður 1998-2006, næstlengst allra frá stofnun SÍL 1954. Þegar Vilborg tók eitthvað að sér gerði hún það með miklum dugnaði og krafti, það átti sann- arlega við þegar hún sat í stjórn SÍL. Vilborg kom m.a. að útgáfu 12 laga nótnabókar, Leikandi létt, sem SÍL gaf út. Leikandi létt er enn notuð af öllum lúðrasveitum landsins við hin ýmsu tækifæri. Vilborg á miklar þakkir skildar frá öllum íslenskum lúðrasveitum fyr- ir sitt framlag og verður Vilborgar minnst sem einnar af dugnaðar- forkum Sambands íslenskra lúðrasveita. Hennar verður sárt saknað. Stjórn SÍL sendir fjölskyldu Vilborgar innilegustu samúðar- kveðjur. Páll Pálsson, formaður SÍL. Ég kynntist Vilborgu fyrst í Tónlistarskólanum í Reykjavík, fyrir rúmlega 30 árum, þar sem við báðar stunduðum nám. Nokkr- um árum síðar lágu leiðir okkar aftur saman sem samkennarar við Tónmenntaskóla Reykjavíkur. Vilborg kenndi við skólann um árabil en í seinni tíð fengu nem- endur skólans að njóta krafta hennar í gegnum Skólahljómsveit- ir Austurbæjar. Fimmtíu og fimm ár eru ekki hár aldur en það sem Vilborg fékk áorkað á sinni lífstíð er aðdáunar- vert. Hún var ótrúlega drífandi og ósérhlífin og hafði jákvæð og örv- andi áhrif á alla í kringum sig. Hennar stíll var að láta verkin tala. Ég sé fyrir mér Vilborgu að koma í hús, hlaupandi úr grunn- skólakennslunni, með fullt af hljóðfærum undir hendinni og nótnatöskuna, til að kenna og svo beint á lúðrasveitaæfingar fram á kvöld. Ég held svei mér þá að það hafi verið fleiri klukkutímar í sólarhringnum hjá Vilborgu en okkur hinum. Hún var gjafmild á tíma sinn og orkan sem hún setti í nemendur sína og skólahljómsveitirnar var mikil. Hún var óþreytandi að fara með hljómsveitirnar hingað og þangað til að spila, sem oft var ekki lítið fyrirtæki með alla þessa nemendur og hljóðfæri, bæði inn- anlands og utan. Þá var öllu stjórnað af einstakri röggsemi. Vilborg var yndislegur sam- kennari með hlýja nærveru sem alltaf var hægt að leita til. Það er mikil gæfa að hafa feng- ið að kynnast Vilborgu, fylgjast með störfum hennar og njóta krafta hennar við uppbyggingu skólastarfs í Tónmenntaskólanum og tónlistarkennslu á Íslandi. Fyrir hönd Tónmenntaskóla Reykjavíkur votta ég Össuri og fjölskyldu dýpstu samúð. Anna Rún Atladóttir, skólastjóri Tónmenntaskóla Reykjavíkur. Við foreldrar í FORSA, for- eldrafélagi Skólahljómsveitar Austurbæjar, syrgjum nú með börnunum okkar hana Vilborgu, sem við misstum allt of snemma. Jafnvel þótt börn sumra okkar séu hætt að spila viljum við öll minnast hennar. Kannski segir það sitt um það hversu djúp þau eru sporin sem Vilborg skilur eftir sig. Ástæðan er einföld: Vilborg sinnti starfi sínu langt umfram skyldur og lífsverk hennar var göfugt og einstakt. Áhrifin af allt of stuttu ævistarfi voru meiri en flest okkar getum látið okkur dreyma um á heilli starfsævi. Hún var leiðtogi með gífurleg- an metnað, sló aldrei af í gæðum og var frábær kennari. Hún lét ekki þar við sitja og hélt vel utan um öll börnin, vissi hvað var í gangi hjá hverju og einu og studdi sum í gegnum erfiða tíma í lífi þeirra. Það var ekki síður ómetanleg gjöf að fá að taka þátt í foreldra- starfi. Margar hendur lögðu hönd á plóg í fjáröflun, tónleikahaldi og ótal ferðalögum innanlands sem utan. Þá þurfti enginn að velkjast í vafa um hver réði og tók helstu ákvarðanir. Hæst bar þó ávallt ut- anlandsferðir C-sveitarinnar á tveggja ára fresti. Ferðirnar voru svo mikið tilhlökkunarefni að þeg- ar æfingaþreyta helltist yfir ung- linginn þurfti bara að minnast á utanlandsferð, jafnvel þótt barnið væri ekki einu sinni komið í C- sveitina! Vilborg lagði ómælda vinnu í undirbúning, en fyrir utan skipulagningu, æfingar og ferðina sjálfa tók hún sjálf þátt í fjáröflun af fullum krafti. Sjóð sinn lét hún svo renna í þann farveg þar sem hún taldi að hann nýttist best hverju sinni. Vilborg hafði sterkar skoðanir á mönnum og málefnum og ekki vantaði hana skap og ákveðni. Það gat hvinið í þegar henni mislíkaði en hins vegar var alltaf stutt í hvellandi hlátur og þolgæðið var með ólíkindum. Þeir foreldrar sem fylgdu henni á ferðalögum og löngum æfingahelgum áttu oft erf- itt með að skilja hvernig hún þoldi við marga daga í hávaða og hljóðfæraskaki. Vilborg hló gjarn- an hátt og innilega og hláturinn smitaði okkur öll. Sjaldan var þó hlegið jafn hátt og þegar Vilborg og einn fararstjórinn reyndu að næturlagi að kaupa sjóveikitöflur úr lyfjasjálfsala í erlendri borg en fengu í staðinn óléttupróf. Því var að sjálfsögðu tryggilega komið fyrir í sjúkrakassa hljómsveitar- innar. Í sorg er huggun að finna í þakklætinu. Af því er nóg þegar við hugsum til Vilborgar. Við er- um þakklát fyrir þessa dýrmætu fyrirmynd barna okkar í námi, lífi og tónlist. Hún setti viðmið sem þau munu búa að og byggja á. Okkur foreldrunum var hún fé- lagi, samverkakona og virkur þátttakandi í uppeldi barna okkar. Kennari þeirra, vinur og lærimóðir sem alltaf og ævinlega setti þau í fyrsta sæti við alla ákvarðanatöku: Hvað kemur börnunum best? Hvernig læra þau mest, njóta sem best og líður vel? Vilborg sendir börnin okkar, sem voru svo lánsöm að vera í hljómsveitinni undir hennar styrku stjórn, út í lífið með nesti sem mun endast þeim ævina. Þær gjafir verða seint fullþakkaðar. Fjölskyldu Vilborgar vottum við okkar dýpstu samúð. Fyrir hönd foreldra í Skóla- hljómsveit Austurbæjar, fyrr og nú, Sabine Leskopf. Fyrir rúmlega 30 árum hittust tíu ungar stúlkur í Menntaskól- anum við Hamrahlíð. Þær komu hver úr sinni áttinni og fundu sér samastað í klukkuglugganum í matgarði menntaskólans. Jafn- öldrur með ólík áhugamál, úr hinu og þessu hverfinu, tóku tal saman og til varð yndislega falleg og góð vinátta. Sinna þurfti náminu en ekki síður félagslífinu og þar lögðu þessar ungu konur sig vel fram. Þegar að útskrift kom var ákveðið að stofna saumaklúbb og var það ótrúlegt gæfuspor. Saumaklúbburinn okkar hefur æ síðan hist mjög reglulega, er sam- heldinn hópur og ljúfur griðastað- ur. Villa var ein af þessum ungu konum. Það var gott að kynnast henni, hún var einlæg, hlý og sér- lega hláturmild. Hún var líka ákveðin, vissi alveg hvað hún vildi. Hún var líklega sú eina í hópnum sem alltaf var ákveðin í því hvað hún ætlaði að verða þeg- ar hún yrði fullorðin. Við vissum alltaf að tónlistin átti hug hennar og henni leið hvergi betur en að vinna að verkefnum tengdum tón- listinni. Síðastliðin 15 ár starfaði hún sem skólastjóri Skólahljómsveit- ar Austurbæjar og sinnti því starfi af trúmennsku og alúð. Villa var með marga bolta á lofti og dagbókin þéttskrifuð. Því gat verið flókið að ná henni með í lengri ferðir eins og sumarbú- staðaferðir. En það var gleði þeg- ar hún var með og í einni slíkri ferð fyrir mörgum árum mætti Villa með Galliano og tilheyrandi glös fyrir allar. Hún blandaði þetta eftir kúnstarinnar reglum og við það varð til nafn og við köll- uðum okkur Galliano-klúbbinn. Í ferðum saumaklúbbsins út fyrir borgarmörkin var Villa okkar hafsjór af þekkingu þegar kom að flóru landsins og hún svaraði öll- um okkar spurningum af ein- skærum áhuga og gleði. Ef ein- hverri datt í hug að bæta runna í garðinn eða blómi í stofuna mátti líka alltaf leita til Villu okkar um góð ráð. Villa var stolt af börnum sín- um, studdi þau í hvívetna og naut þess að segja okkur vinkonunum frá afrekum þeirra, stórum sem smáum. Ömmuhlutverkið hennar nýja var henni afar kært og þær stundir sem hún átti með Freyju Matthildi voru þeim báðum ómetanlegar. Við þökkum elsku Villu fyrir samfylgdina og biðjum allar góð- ar vættir um að styðja og styrkja Össur, Freyþór, Sögu, Jón Frey, Matthildi og fjölskylduna alla á erfiðri stundu. Villu verður sárt saknað en minningin um yndislega vinkonu lifir í hjörtum okkar um ókomna tíð. Vilborg, Hanna, Vala, Þórunn, Kristín, Úa, Anna og Guðný. ✝ Erlingur Ólafs-son fæddist í Reykjavík 23. des- ember 1942. Hann lést á heimili sínu 15. nóvember 2019. Foreldrar hans voru Ólafur Gunn- laugsson, f. 15. júlí 1904, d. 12. júlí 1966, og Ólafía Andrésdóttir, f. 21. júní 1912, d. 20. apríl 1974. Bræður Erlings eru: Garðar Hreinn, f. 17. júlí 1934, og Andrés Gunnlaugur, f. 27. ágúst 1938, d. 17. feb. 1999. Erlingur giftist 1. september 1962 Helgu Kristjánsdóttur, f. 27. jan 1943. Foreldrar hennar voru: Kristján Björgvin Krist- ófersson, f. 9.7. 1913, d. 20.11. 1983, og Hanna Andersen, f. 19.1. 1918, d. 27.3. 1999. Börn Erlings og Helgu eru: 1) Hanna, f. 3.12. 1962, maki Hreinn Sigurjónsson, f. 1.9. 1962. Synir þeirra eru Björgvin Koustav, f. 7.3. 1998, og Ægir Ranjan, f. 11.1. 2002. 2) Einar Ólafur, f. 30.3. 1966. Dóttir hans er Þórey Helga, f. 29.5. 1994, unnusti Er- lingur Karlsson, f. 12.10. 1988, börn hennar eru Alexander Máni Hjörvarsson, f. 25.1. 2014, og Mikael Leví Erlingsson, f. 3.5. 2018. 3) Erlingur, f. 2.5. 1970, maki Antonia Hardwick, f. 21.11. 1984. Dóttir þeirra er Lilja Dis Elsa, f. 29.9. 2015. Stjúpdóttir hans er Hjördís Björg Viðjudóttir, f. 8.4. 1996. 4) Ólöf Ágústa, f. 22.10. 1972, maki Helgi Már Karlsson, f. 6.8. 1970. Börn þeirra eru Harpa, f. 4.3. 1997, sambýlis- maður Guðjón Helgi Auðunsson, f. 2.1. 1997, Egill, f. 9.9. 2002, og Hrefna, f. 9.6. 2010. 5) Stefán Haukur, f. 16.2. 1976, maki Guðný Brynjólfsdóttir, f. 30.12. 1975. Börn þeirra eru Kristófer Örn, f. 15.12. 2000, og Sara Ýr, f. 10.8. 2006. Erlingur stundaði nám í log- suðu við Verkmenntaskólann í Reykjavík og vann við garð- yrkjustörf hjá foreldrum sínum ásamt öðrum störfum þar til þau hjónin keyptu garðyrkjustöðina Reykjadal í Mosfellsdal árið 1965. Þar ólu þau upp börn sín og unnu að uppbyggingu gróðr- arstöðvar og lystigarðs. Erling- ur var einn stofnenda Björg- unarsveitarinnar Kyndils árið 1968. Hann var formaður sveit- arinnar fyrstu sextán árin og var hann sæmdur gullmerki Slysavarnafélagsins Lands- bjargar. Erlingur verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju í dag, 4. desember 2019, og hefst athöfn- in klukkan 13. Með hlýjum hug og söknuð í hjarta kveðjum við föður og afa. Elsku pabbi, afi, það er svo margs að minnast, hvort heldur sem það er vinna í gróðurhúsun- um, kaffibollinn seint að kvöldi áður en þú fórst aftur út í skúr að dytta að bílunum sem voru í skúrnum þá stundina eða spjallið við eldhúsborðið. Þú varst einstaklega handlag- inn, úrræðagóður og verkvitið var mikið þar sem ekki var gefist upp þótt á móti blési. „Þetta er ekkert mál“ eru orð sem fylgdu þér og höfum við tekið það okkur til fyrirmyndar. Þú hafðir gaman af handverki og fallegum hlutum og kenndir okkur að bera virð- ingu fyrir öllu slíku frá unga aldri. Byrjaðir snemma að sýna barnabörnum stofustáss með göngu um stofuna, að það mætti alltaf koma við en ekki rífa og tæta, sem oftar en ekki endaði með því að fá mola úr kistunni góðu. Það var ætíð stutt í glettnina og það skipti ekki máli hvert um- ræðuefnið var; þú gast alltaf fundið skoplegu hliðina á hlutun- um. Þú varst sérstaklega stríðinn og við barnabörnin skildum stundum ekki ruglið í afa fyrr en eldri urðum og áttuðum okkur á kaldhæðni orðanna en þá var tek- ið undir og mikið hlegið. Senn líður að jólum, ó hvað þú hlakkaðir alltaf til jólanna, enda fæddur 23. desember. Þorláks- messa var uppáhaldsdagurinn þinn því þá fékkstu það sem þér þótti best af öllu að borða; kæsta skötu. Því kæstari, því betri. Jól- in komu alltaf hjá fjölskyldunni í afmælisveislu þinni á Þorláks- messukvöld þegar þú mættir með skötulyktina í eftirdragi. Elsku hjartans pabbi minn og afi, takk fyrir allar góðu stund- irnar, þín er sárt saknað. Ólöf Ágústa og Harpa. Við Erlingur Ólafsson ólumst báðir upp í Mosfellsdalnum, hann nokkrum árum eldri en ég þannig að hann var einn af stóru strák- unum í dalnum þegar ég var polli. Seinna áttum við eftir að bindast fjölskylduböndum. Ég man líka að hann átti alltaf flottasta hjólið í dalnum sem við hinir strákarnir öfunduðum hann af, seinna átti hann eftir að eignast marga flott- ustu bíla í Mosfellssveit og þótt víðar væri leitað enda annálaður bíladellukall. Hann gerði upp fleiri bíla en tölu er á komandi; keypti algjörar druslur sem hann gerði á nokkrum mánuðum að eð- alvögnum og seldi með ágætis hagnaði. Hann átti líka flottasta bílnúmer í Mosó, G-11, það fór því ekki framhjá nokkrum manni ef Erlingur var á ferðinni. Þegar hann var orðinn garð- yrkjubóndi í Reykjadal ræktaði hann rósir á daginn og gerði upp bíla á næturnar og í frítímum. Erlingur var einn af stofnendum björgunarsveitarinnar Kyndils í Mosfellssveit og formaður henn- ar í mörg ár. Starfið í Kyndli fór ágætlega saman við bíladelluna og ferðalög til fjalla á breyttum jeppum veittu líka mikla ánægju, hvort sem það var sem björgun- arsveitarmaður eða bara góð fjallaferð með fjölskyldunni. Fjallaferðirnar urðu margar og hann fór víða um hálendi landsins sem hann þekkti allvel. Erlingur rak gróðrarstöðina í Reykjadal í yfir 50 ár. Þar rækt- aði hann blóm og tók öll fjölskyld- an meira og minna þátt í allri vinnu í stöðinni. Í Reykjadal var líka stór og fallegur garður sem þau hjón Erlingur og Helga Kristjánsdóttir komu sér upp og kostaði ómælda vinnu sem þau höfðu ánægju af. Það var alltaf gaman að setjast niður með Er- lingi yfir góðum kaffibolla og rifja upp liðna tíma í Mosfellsdal, hann hafði góðan húmor og frásagnar- gáfu og kunni ógrynni af spaugi- legum sögum af mönnum og mál- leysingjum sem gaman var að hlusta á. Nú verða þessar spjall- stundir ekki fleiri en munu lifa i minningunni um ókomna tíð. Við fjölskyldan þökkum fyrir góðar stundir í gegnum árin og vottum fjölskyldu Erlings Ólafs- sonar innilega samúð. Birgir Sigurðsson. Erlingur Ólafsson MINNINGAR 19 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2019 Sálm. 9.11 biblian.is Þeir sem þekkja nafn þitt treysta þér því að þú, Drottinn, bregst ekki þeim sem til þín leita.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.