Morgunblaðið - 04.12.2019, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2019
✝ Sigurlaug Svan-hildur Zophoní-
asdóttir fæddist 4.
október 1929 á
Eyrarbakka. Hún
lést á heimili sínu
Kópavogsbraut 1a
hinn 19. nóvember
2019.
Foreldrar hennar
voru Anna Theo-
dórsdóttir húsmóðir,
fædd 29.4. 1899, d.
18.2. 1987, og Zophonías Jónsson
skrifstofumaður, f. 12.3. 1897, d.
2.12. 1984. Systkini Sigurlaugar
eru: Jón, f. 15.9. 1925, d. 16.10.
2005, Sesselja, f. 3.12. 1930, d.
31.5. 2007 og Kristinn, f. 4.12.
1936.
Sigurlaug giftist Gunnari
Reyni Magnússyni, f. 8. nóv-
ember 1925, hinn 27.5. 1950. Þau
eignuðust sex börn: Anna Soffía,
f. 1.10. 1950, gift Ólafi Kvaran.
Þau eiga tvær dætur og tvö
barnabörn. Guðný, f. 26.3. 1953,
Digranesvegi 24 en síðan í
Hrauntungu 3.
Gunnar Reynir var löggiltur
endurskoðandi og stofnaði sitt
eigið fyrirtæki árið 1963. Það
kom í hlut Sigurlaugar að bera
hitann og þungann af stækkandi
heimili. Sigurlaug og Gunnar
Reynir voru meðal frumbyggja
Kópavogs og sinntu þau mál-
efnum bæjarfélagsins af miklum
metnaði, m.a. með stjórnmála-
þátttöku í Alþýðubandalaginu og
síðar Samfylkingunni. Sigurlaug
sat lengi í stjórn Lista- og menn-
ingarsjóðs Kópavogs auk þess
sem hún starfaði í mörg ár sem
prófdómari í leikfimi við grunn-
skóla bæjarins. Sigurlaug naut
góðrar heilsu allt fram í andlátið
og hélt upp á 90 ára afmæli sitt
fyrir tveimur mánuðum.
Útför Sigurlaugar Svanhildar
Zophoníasdóttur fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi í dag,
4. desember 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
gift Friðþjófi Karli
Eyjólfssyni. Þau eiga
fjögur börn og tíu
barnabörn. Guðrún,
f. 17.12. 1954, gift
Valþóri Hlöðvers-
syni. Þau eiga þrjá
syni og fimm barna-
börn. Emilía María,
f. 30.1. 1957, gift
Eyjólfi Guðmunds-
syni. Þau eiga þrjú
börn og þrjú barna-
börn. Hákon, f. 18.10. 1959. Hann
á fjögur börn og fimm barna-
börn. Björn, f. 26.3. 1965, í sam-
búð með Elísabetu Kvaran. Hann
á tvö börn og eitt barnabarn.
Sigurlaug ólst upp við Óðins-
götu í Reykjavík. Hún fór í
Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni og útskrifaðist það-
an árið 1949. Sigurlaug og Gunn-
ar Reynir hófu búskap sinn í
Reykjavík en fluttust árið 1959 í
Kópavog þar sem þau bjuggu
alla tíð síðan. Fyrst bjuggu þau á
Víst er þér, móðir! annt um oss;
aumingja jörð með þungan kross
ber sig það allt í ljósi lita,
lífið og dauðann, kulda’ og hita.
Ljóðmæli Jónasar Hallgríms-
sonar lágu opin á borðinu þegar
Sigurlaug Zophoníasdóttir hvarf
fyrirvaralaust inn í birtuna. Hún
hafði verið að fletta upp í skáld-
inu sínu enn og aftur til að sækja
sér andlega orku og skerpa skiln-
ingarvitin. Ekki ónýtt vegarnesti
það í hinstu för. Viðburðaríkri 90
ára ævi merkrar konu var lokið.
Um leið var eins og tíminn stöðv-
aðist um stund. Eftir sitja vinir
og ættingjar sem sakna, þakklát-
ir fyrir að hún fékk að kveðja
með reisn. – Og lífið heldur
áfram.
Tengdamóðir mín, Sigurlaug
Zophoníasdóttir, var sterkur per-
sónuleiki og sópaði að henni hvar
sem hún fór. Hún lifði sínu lífi lif-
andi, var bráðgreind, vel lesin,
rammpólitísk, spaugsöm, söng-
elsk, forvitin og víðförul. Hún var
jafnaðarmaður í hjarta sér, vissi
vel að sumir búa við lítil efni og
studdi heilshugar við þá sem að-
hlynningar þurftu við. Hún var
höfðingi heim að sækja, vinur
vina sinna og sagði þeim til
vamms ef á þurfti að halda.
Sigurlaug ræktaði garðinn
sinn af kostgæfni og hélt vel utan
um hópinn sinn allt fram á hinsta
dag. Hún átti 45 afkomendur og
barnabörn og barnabarnabörn
sakna nú ömmu sem sýndi hverju
og einu þeirra elsku og athygli
eins og það væri það eina sem
hún ætti. Hún fylgdist með
hverju fótmáli þeirra til vaxtar
og þroska, hvatti þau áfram og
deildi með þeim stundum í með-
byr sem mótbyr. Hún leit á öll
þeirra tímamót sem stórviðburði
og var að undirbúa kaup á jóla-
gjöfum fyrir allan skarann þegar
kallið kom. Ferðir hennar í
kringlur og smáralindir þessa
heims verða ekki framar farnar.
Amma Silla hefur kvatt.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Sigurlaugu, minni annarri móður
um áratuga skeið, fyrir sam-
fylgdina, elskuna, stuðninginn og
vinarþelið. Megi moldin á leiði
Sigurlaugar Zophoníasdóttur
ávallt vera henni létt sem lauf.
Valþór Hlöðversson.
Sigurlaug tengdamóðir mín er
látin. Löngu og viðburðaríku lífi
er lokið og að leiðarlokum eftir
rúmlega fimmtíu ára vináttu vil
ég kveðja hana með örfáum orð-
um. Sigurlaug eða Silla eins og
hún var alltaf kölluð og Gunnar
tengdafaðir minn, sem lést fyrir
sjö árum, eignuðust sex börn sem
hafa í áranna rás stofnað sínar
eigin fjölskyldur svo ættboginn
er fjölmennur. Fjölskyldan var
Sillu mikilvæg. Hún hafði sterkt
og gott samband við hvern og
einn. Lífsgleði hennar, örlæti og
skeleggar skoðanir höfðu sterk
áhrif á alla sem kynntust henni.
Þegar fjölskyldan á góðum
stundum gladdist saman, hvort
sem það var í Hrauntungu, sum-
arbústaðnum eða fríum erlendis,
þá naut hún sín vel. Við slík tæki-
færi birtist hið jákvæða lífsvið-
horf hennar um að njóta stund-
arinnar hér og nú og fagna
saman. Þegar hún hélt upp á ní-
ræðisafmæli sitt fyrir nokkrum
vikum í stórum hópi vina og
vandamanna, þá bar hún aldur-
inn af mikilli reisn; geislandi af
glæsileika og lífsgleði. Það er sú
mynd sem ég vil varðveita af
Sillu.
Ég vil þakka þér fyrir vináttu
þína og umhyggju.
Ólafur Kvaran.
Í dag kveð ég ástkæra tengda-
móður mína, Sigurlaugu Svan-
hildi Zophoníasdóttur, sem lést
19. nóvember sl. Ungur að árum
kynntist ég eiginkonu minni Em-
ilíu Maríu Gunnarsdóttur og varð
fljótlega heimagangur á heimili
hennar Hrauntungu 3 í Kópa-
vogi. Ég heillaðist við fyrstu
kynni af fjölskyldunni og þeim já-
kvæða anda sem þar ríkti. Fjöl-
skyldan var fjölmenn og bjó í
stóru húsi á myndarlegu og fal-
legu heimili. Þar var heilbrigt
andrúmsloft eðlilegra og
fjörugra samskipta þar sem allir
lögðu sitt til málanna og engu var
stungið undir stól. Tjáskipti voru
hreinskiptin sem þýddi að oft var
tekist á og margir hækkuðu róm-
inn en alltaf var gagnkvæm virð-
ing og allir skildu sáttir að lokum.
Á þannig heimilum eru bestu
uppvaxtarskilyrðin fyrir manns-
andann til að takast á við lífið síð-
ar meir. Í Hrauntungu var gest-
kvæmt enda voru allir velkomnir
á hvaða tíma sólarhringsins sem
var og óþarfi að boða komu sína
enda aldrei farið í manngreinar-
álit.
Eftirminnilegir er mér mat-
málstímar fjölskyldunnar sem
Silla tengdamamma sá alfarið um
af ósérhlífni og stjanaði í kring-
um alla. Alltaf var til meira en
nóg af öllu og ávallt viðkvæðið að
sælla er að gefa en þiggja.
Ég fann við fyrstu kynni að
Silla var stórbrotinn persónuleiki
og hafði útgeislun hennar og
nærvera strax mikil og gefandi
áhrif á mig. Hún var falleg kona,
fíngerð, ljóshærð og með falleg
stórblá augu. Var fim og sterk og
hafði mikla og góða nærveru,
skapstór en þó aldrei langrækin.
Hún var vel gefin og fjölhæf
manneskja, ljóðelsk og söngvin
og söng íslensku ættjarðarlögin
eins og útlærð óperusöngkona
svo unun var á að hlýða enda var
hún náttúrubarn af guðs náð.
Silla hafði sérstaka hæfileika til
að finna leiðina að hjarta ann-
arra. Var einstaklega örlát og
stóð alltaf með sínu fólki sama
hvað á gekk og var það alltaf skil-
yrðislaust. Hún var dekrari og
gerði vel við alla og var ég þar
ekki undanskilinn. Svo ég tali nú
ekki um hversu heppin börnin
mín voru en þau áttu ömmu sína
alltaf að og voru ávallt í mjög
góðum tengslum við ömmu og
dýrkuðu hana. Hún var alltaf
með fingurinn á púlsinum og
veitti þeim allt sem hugur þeirra
girntist. Elsti sonur minn, hann
Egill, kallaði hana alltaf „ömmu
nýtísku“ því hún vissi alltaf upp á
hár hvað var í tísku hverju sinni.
Þegar ég lít til baka er ég
þakklátur fyrir allar þær
ánægjustundir sem ég og fjöl-
skylda mín áttum saman með
tengdaforeldrum mínum. Öll
ferðalögin bæði innanlands og ut-
an auk samveru á stórhátíðum
þar sem Silla var miðpunkturinn
og gleðigjafinn.
Kæra tengdamamma, ég vil
fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnar þakka fyrir samfylgdina.
Falleg minning lifir.
Þinn tengdasonur,
Eyjólfur.
Elsku amma Silla.
Þá er komið að kveðjustund.
Höggið var þungt þegar ég frétti
að þú værir farin frá okkur og
það er þyngra en tárum tekur að
minnast þín sem látinnar. Ég hélt
að þessi tími kæmi ekki nærri því
strax og á enn svo mikið ósagt við
þig um lífið og tilveruna sem og
að hlusta á þín góðu ráð. Við fjöl-
skyldan geymum allar ógleyman-
legu og dýrmætu minningarnar í
hjörtum okkar um ókomna tíð og
raulum saman lagið sem minnir
okkur á þig:
Litli fuglinn ljóða vildi
listabrag um vor og ást.
Undarlegt að enginn skyldi
að því snilldarverki dást.
Elsku amma Silla, takk fyrir
að eiga alltaf til súkkulaðirúsínur
og endalausa umhyggju og örlæti
þegar ég kom í heimsókn. Bið að
heilsa afa þar til við hittumst á
ný.
Þín
Sigrún.
Amma mín var ekki há í loftinu
en mikið ofsalega var hún stór
manneskja.
Árið er 1995 og ein spennt
fimm ára stúlka í Danmörku fær
símtal frá Íslandi, einu sinni sem
oftar, frá ömmu sinni. Nema í
þetta sinn er spurt: „Hvað langar
þig í í afmælisgjöf?“ – Stóð ekki á
svari: „GAMEBOY - rauðan –
TAKK!“ Mamma og pabbi höfðu
sagst skyldu hugsa málið en mað-
ur vissi að ef eitthvað skyldi
keyrt í gegn í þessum málum var
enginn annar sem kom til greina
til að leysa málið en amma Silla.
Og það stóðst sem ávallt, nokkr-
um vikum seinna kom stór, fal-
legur kassi með einum slíkum –
eldrauðum – með kveðju frá
ömmu og afa í Hrauntungu.
Kassann, kortið og gripinn á ég
enn. En það sem mikilvægara er
er að minningin gleymist aldrei –
þetta sterka traust og trú sem
maður bar til ömmu Sillu - hún
bara reddaði því sem redda
þurfti. En hvorki var þetta í
fyrsta skipti né það síðasta – en
þeir atburðir gætu spannað
nokkur bindi í ritverki og því þarf
örsagan hér að ofan að duga til að
setja tóninn. En af nógu er að
taka.
Ég gat alltaf tyllt mér í hornið
í eldhúsinu – í stólinn með ind-
íánalímmiðanum – og treyst á að
vera boðið upp á Jacobs-kex með
Gotta-osti, nokkra tómata og hið
dularfulla „súrt“ sem enginn veit
nein deili á enn þann dag í dag.
Þar gat maður hvílt hugann frá
öllu öðru sem gekk á utan Hraun-
tungunnar og bara verið – með
ömmu.
Besta samveran fólst þó í því
að lesa „Hello!“ og „Billedbladet“
í bláu sparisófunum – saman – og
ræða innihald þeirra til hlítar og
kryfja svo konungasögu Evrópu
eins og hún lagði sig. Helst með
nóg af bóklegum heimildum.
Mikilvægt var að fara sem oft-
ast í bíltúr á silfurlitaða Subarun-
um í ljósaskiptunum til að sjá
eins langt og augað eygði.
Amma Silla var með puttann á
púlsinum þegar kom að skyndi-
bita og var okkur barnabörnun-
um ófáum sinnum boðið á „Stæl-
inn“ eða í pylsu á Smáratorgi þar
sem alltaf var skylda að fá sér
einn sjeik með pylsunni.
Ef stórum áfanga var náð þá
var eitt fyrsta símtalið alltaf til
ömmu. Stoltið og hæfileiki henn-
ar til að samgleðjast svo innilega
blés manni svo mikið sjálfstraust
í brjóst að manni þótti alltaf, eftir
samtal við ömmu, að manni væru
allir vegir færir.
Þá er vert að minnast á
Brussel. Þar sem tvö barnabörn
voru samankomin þar í borg eitt
haustið þá kom ekki annað til
greina en að amma kæmi og
skoðaði aðstæður. Þar fór heims-
borgarinn á mikið flug og rædd-
um við mikið arkitektúr og mis-
mikil gæði vínsins sem var á
boðstólum. Ég veit ekki hversu
margar 87 ára gamlar ömmur
koma að heimsækja ungana sína
hjá Alþjóðastofnun sem þau
starfa fyrir erlendis – en svona
var amma Silla.
Það var alltaf pláss hjá ömmu
Sillu - hvort sem það var fjöl-
skyldan, vinir, nágrannar eða
villikettirnir á bílskúrsþakinu –
allir áttu sinn stað hjá ömmu
Sillu.
Oft sagðir þú, kímin: „Lífið
byrjaði nú ekki með ykkur, elsk-
urnar mínar“ – en núna þarf okk-
ar að halda áfram án þín en vissu-
lega litlausara fyrir vikið.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
amma Silla – Það hafa verið sönn
forréttindi að eiga þig að.
Þín
Guðrún Lilja Kvaran.
Yndislega amma mín. Það er
skrítið að hugsa til þess að ég
hafi talað við þig kvöldið áður en
þú breiddir út vængi þína og
flaugst frá okkur. Þú varst svo
hress og kát og hlakkaðir til að
koma í afmælið hans Gríms Kára.
Þú þakkaðir mér kærlega fyrir
boðið og sagðir „já, ég hefði gam-
an af því að koma“. Þessi setning
er ákaflega lýsandi fyrir þig því
þú hafðir virkilega gaman af líf-
inu og kunnir svo vel að njóta alls
þess sem það hefur upp á að
bjóða. Hversdagslegir, ómerki-
legir og oft hvimleiðir hlutir eins
og verslunarferðir í Rúmfata-
lagerinn, Søstrene Grene og Ti-
ger urðu að ævintýraferð þegar
þú varst með í för. Þú naust þess
að kaupa gjafir fyrir okkur, sér-
staklega yngstu krakkana, valdir
þær gaumgæfilega og hlakkaðir
til að færa okkur.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem hafa sótt á hug minn
síðustu vikur og ég er svo þakk-
lát fyrir þann tíma sem við höfð-
um þig hjá okkur. Hvergi svaf
maður betur en í Hrauntung-
unni, koddinn var extra mjúkur
og sængin svo hlý. Það var svo
notalegt að vakna með þér, það
var eins og tíminn stæði í stað og
ekkert gat truflað. Að borða með
þér ab-mjólk með All-bran og
ljósum púðursykri. Hlusta á
veggklukkuna slá. Spila kúlu-
spilið.
Þú varst einstök manneskja,
amma. Gimsteinn. Perla. Sólar-
geisli. Drottning. Þú hafðir
bláustu augun, hlýjasta faðmlag-
ið, mýksta vangann, fegurstu
röddina, yndislegasta hláturinn,
maturinn heima hjá þér bragð-
aðist betur en nokkurs staðar,
jólaölið var betur blandað,
súkkulaðirúsínurnar mýkri, bæk-
urnar meira spennandi, spilin
skemmtilegri og lyktin af þér sú
allra besta. Þú lýstir upp um-
hverfi þitt og fluttir með þér
gleði hvar sem þú komst. Hríf-
andi, skemmtileg, orkumikil og
lífsglöð. Þú áttir óþrjótandi
brunn af ást og kærleika sem þú
gafst af til allra þinna afkom-
enda. Fylgdist grannt með öllum,
sýndir lífi okkar einlægan áhuga
og varst með á tæru hvað var í
gangi hjá hverju okkar. Alltaf
passaðir þú upp á að gefa jafnt af
þér til allra. Stálminnug, sterk,
umhyggjusöm, ráðagóð, falleg,
ákveðin og hlý. Þú gafst mér svo
margt. Þú varst mér svo dýrmæt.
Ég er ríkari og betri manneskja
því ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga þig sem ömmu. Þú
skildir eftir djúp spor í hjarta
mínu og ómetanlegar minningar
sem ég mun varðveita alla tíð og
deila með mínum afkomendum.
Ég ber nafn þitt og af því er ég
ákaflega stolt.
Ég fæ að gera orð úr ljóði Dav-
íðs Stefánssonar frá Fagraskógi
að mínum.
Þú hlærð, svo himnarnir ljóma.
Á heillandi dans minna öll þín spor.
Orð þitt er ilmur blóma,
ást þín gróandi vor,
sál þín ljósið, sem ljóma vefur
um löndin og bræðir hjarnið kalt.
Í hvílunni engin jafn sólhvít sefur.
Þú gefur –
og gefur – allt.
Elsku amma Silla. Ég elska
þig og ég sakna þín.
Þín
Sigurlaug Soffía
Friðþjófsdóttir.
Gunnar Reynir, eiginmaður
Sillu, sem látinn er fyrir nokkr-
um árum, var yngsti bróðir móð-
ur minnar. Ég ólst upp við að
hann væri meira eða minna inni á
æskuheimili mínu. Hann var eins
og stóri bróðir minn en jafnframt
vinur. Þegar ég var tólf ára hitti
ég Sillu fyrst, en þá voru þau tvö
orðin ástfangin. Ég man það eins
og það hafi gerst í gær þegar
Silla birtist eins og sólargeisli á
Bakkastígnum, ljóshærð lítil og
nett. Sá geisli hefur verið með
henni alla tíð en hefur nú slokkn-
að. Þá tókst með okkur væntum-
þykja sem varað hefur æ síðan.
Í framhaldi af þessu tilhugalífi
sem fram fór m.a. á Bakkstígnum
giftust þau. Silla var á þessum
tíma íþróttakennari við Gaggó
Aust og gaf sér góðan tíma til að
kynna fyrir okkur systkinunum
badmintoníþróttina í fimleikasal
skólans. Þetta var okkur sem
fullkomin opinberun.
Svo leið tíminn, það komu jól
og alltaf voru Silla og Reynir í
jólaboðunum og alltaf nýtt barn.
Einhver sagði alltaf ný stelpa
sem ekki var satt því það urðu
tveir strákar og fjórar stelpur.
Frábær börn öllsömul og svo
þessi stóri glæsilegi hópur af-
komenda og tengdabarna sem
fagnaði 90 ára afmælinu hennar
Sillu fyrir skömmu var engum
líkur. Það var mér mikil ánægja
að vera þar.
Mikil vinátta var með foreldr-
um mínum og Sillu og Gunnari
Reyni og eftir að öll börn voru
flogin úr hreiðrum héldu þau
áfram að hittast og ferðast sam-
an um víða veröld. Það var
ógleymanlegt þegar þau komu öll
fjögur og fögnuðu með mér þeg-
ar ég útskrifaðist í Oxford forð-
um daga. Við Silla rifjuðum það
upp nýlega en sú för var henni
ætíð til mikillar ánægju.
Fyrir rúmum mánuði fagnaði
Silla 60 ára afmæli Hákonar son-
ar síns þar sem hún var með
gleðibros á vör að vanda. Þar
hitti ég hana í síðasta sinn.
Hjartans þakkir fyrir að vera
mér eins og besta frænka og
vinur.
Magnús Skúlason.
Hrauntunga, Vogatunga og
vinskapur.
Ég var sex ára þegar ég flutti í
Kópavoginn besta.
Prestshúsið var hinum megin
við götuna okkar og við stelpurn-
ar fórum og fengum Gunnar
gamla prest til að skíra dúkkurn-
ar okkar.
Hann gerði það með gleði, á
unglingsárunum tókum við þetta
yfirgefna prestshús og eignuðum
okkur það sem okkar leynifélags-
miðstöð.
Hrauntunga 3 var líka oft okk-
ar samastaður á unglingsárun-
um. Það voru ófá skiptin sem við
sátum í fallegu stofunni þeirra
Sillu og Gunnars, hlustuðum á
Kim Larsen, Spilverk þjóðanna,
Útvarp Matthildi og fleiri eðal-
hljómplötur.
Bernskuminningar, móar,
melar og lautir þar sem var hægt
að fara í berjamó. Nú horfum við
til himins og látum okkur dreyma
um bernskuna.
Enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur.
Ég eignaðist mína bestu
strákavini þegar ég flutti í þenn-
an Kópavogsbæ, sem liggur í út-
jaðri Reykjavíkur. Nafli alheims
og áfram Breiðablik.
Ég bankaði upp á og bauð Sillu
til sölu uppskeru úr skólagörð-
unum þegar ég var níu ára.
Hún borgaði mér vel og gaf
mér líka rauðan lakkrís. Rauður
lakkrís var fjársjóður og fékkst
bara í töfraheimi útlandanna.
Silla var Silla, alltaf góð við
okkur vinina og yndisleg.
Léttbyggð, ljós og lipur, ljúf
en samt með sitt skap.
Við Tommi sátum og rifjuðum
smá upp frá þessum bernsku- og
unglingsárum með Sillu.
Hún var alltaf tilbúin að keyra
strákana í bíó eða upp í Bláfjöll á
skíði, Silla var góð og þótti mjög
vænt um sína.
Ekki má gleyma óteljandi
hjólaferðum okkar vinanna upp í
Sléttuhlíð. Sumarbústað Sillu og
Gunnars. Það var aldrei neitt mál
að lána okkur vinunum bústaðinn
og þetta voru dásamlegar ævin-
týraferðir sem gleymast aldrei.
Ekki frekar en Silla, leik-
fimiskennari, eiginkona, mamma,
amma, langamma og tengda-
mamma sem á undraverðan hátt
virtist ekkert breytast í gegnum
öll þessi ár sem við þekktum
hana.
Alltaf jafn kvik og létt í hreyf-
ingum og lifði lífinu hress fram á
síðasta dag.
Elsku Bjössi og allir afkom-
endur Sillu og Gunnars. Við sam-
hryggjumst ykkur, en það er
huggun í harmi hversu átaka-
laust hún fór héðan, skömmu eft-
ir að hún fagnaði 90 ára afmæli
sínu.
Gunnlaug Yngvadóttir
og Tómas Sigurðsson
(Gulla og Tommi).
Það eru orðin ein fimmtíu ár
síðan ég kynntist henni Mæju
Sigurlaug Svanhildur
Zophoníasdóttir