Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1992, Qupperneq 27

klukkan þrjú. Nú er ég frá 3. feb.
„göngumaður", kem árdegis þrjá daga
í sund, sjúkraþjálfun og iðjuþjálfun.
Geri sem sé allt undir vissu eftirliti.
Það má segja að ég hafi verið settur á
skólabekk upp á nýtt í gegnum öll
skólastig frá leikskóla (iðjuþjálfun!)
og áfram. Læra að tala skýrt á nýjan
leik. Skrifa nafnið sitt o.s.frv. Sannast
á mér að ekki tvisvar, heldur þrisvar
verður gamall maður bam.
3. Ég fullyrði að það sé ágætt að
vera á deildinni. Mannleg samskipti
eins og bezt verður á kosið. Þar á allt
starfsfólk sinn þátt. Ég tók til þess að
yfírlæknir bauð mig sérstaklega vel-
kominn á heimilið, því heimili —
stórt heimili er þetta. Ég mun hugsa
hlýlega til deildarinnar það sem eftir
er. Það gengur kraftaverki næst hve
margir ná sér. Ég hefi fylgzt með því
fólki sem máttlaust hefur verið í hjóla-
stól, verið þjálfað upp úr stólnum, far-
ið að ganga hægt niðri, svo og upp og
niður stiga.
Má ég skjóta sögu inn í nær fjörutíu
ár aftur í tímann. 1954 lamast frændi
minn að nokkru, missir mál og mátt
norður í Eyjafirði. Læknir skoðar hann
og segir ekkert unnt að gera, hann fer
ekki einu sinni á sjúkrahús. Nú er öll
möguleg aðstoð veitt allt frá fyrsta
degi. Hann var heppinn frændi minn,
með einstökum dug
og ágætri hjálp
fólksins síns náði
hann sér nokkurn
veginn á níu
mánuðum,
4. Mér er gefin
góð von um bata. Ég
trúi á batann og haga
mér samkvæmt því
m.a. með þrot-
lausum æfingum.
Reikna með því að
taka til starfa á ný um
leið og ég er farinn
að tala vel, skrifa
þokkalega og vera
fær á tölvuna. En
þegar ég hef borið
mig saman við það
fólk sem lakast er sett
og minnsta hefur
vonina þá hefur aftur
og aftur leitað á
hugann þessi vísa
Indriða frá Fjalli:
Mér finnst oft, ef þrautir þjá
þulið milt í eyra:
Þetta er eins og ekkert hjá
öðru stærra og meira.
Þetta eru mín lokaorð og Ingólfur
snarast út frá mér, ótrúlega röskur og
uppréttur. Honum sem öðrum viðmæl-
endum fylgja velfarnaðaróskir.
H.S.
HLERAÐ í HORNUM
Ýmsar sögur hafa gengið um
Hafnfirðingaoghafabæjarstjórarþeirra
ekki farið varhluta af þeim.
Fyrir nokkru tók byggingaverktaki
að sér framkvæmdir á vegum Hafn-
arfjarðarbæjar. Hann réð eingöngu
verkamenn úr Reykjavík til starfa og
sátu hafnfirskir verkamenn eftir með
sárt ennið.
Bæjarverkstjóra þeirra Hafnfirð-
inga mislíkaði þetta stórum og hélt á
fund bæjarstjórans til að kæra málið.
Bæjarstjórinn tók honum vel og sagði
að þeir sky ldu fara á fund verktakans til
að ræða þetta við hann.
Þeir bæjarstjórinn og bæjarverk-
stjórinn hittu síðan byggingaverk-
takann á vettvangi og bæjarstjórinn
spurði hverju þetta sætti að engir
Hafnfirðingar hefðu fengið vinnu hjá
honum.
„Ja, þeir eru nú svo vitlausir, þessir
Hafnfirðingar, að þeim er í engu
treystandi“, svaraði verktakinn.
„Þetta er ekki rétt hjá þér og ég skal
sanna það fyrir þér“, svaraði bæjar-
stjórinn.
Hann snýr sér síðan að verkstjóra
sínum og segir: „Hérna em bíllyklarnir
mínir. Skrepptu snöggvast heim til mín
og athugaðu hvort ég sé heima“.
Verkstjórinn tók við lyklunum og
hélt á braut.
„Þama sérðu, hvað hann er vitlaus“,
sagði byggingaverktakinn.
„Já, skelfilega er maðurinn vitlaus.
Ég hefði nú hringt í hans sporum",
svaraði bæjarstjórinn.
*
Þegar þjóðhöfðingjar heimsækja
þegna sína eða fara í opinberar heim-
sóknir til annarra landa gerast stundum
spaugilegir atburðir. Hér á landi hafa
forsetar verið ástsælir með þjóðinni og
hafa menn viljað taka sem best á móti
þeim.
Eitt sinn fór forseti íslands um
Vestfirði. A Isafirði segir sagan að
söngstjóri þar hafi verið nýlega búinn
að æfa með kór sínum hið alþekkta lag
Karls O. Runólfssonar „Förumanna-
flokkar þeysa friðlausir um eyðisand".
Var hann svo hrifinn af lagi og ljóði að
þegar forseti og fylgdarlið sté á land
var honum flutt tónsmíð þessi.
*
Einhverju sinni heimsótti forsetinn
Vestmannaeyjar. í kveðjuræðu sinni
sagði sá sem fenginn var til að ávarpa
forsetann og áma honurn fararheilla:
„Ef við færum allir á sjó, Vest-
mannaeyingar reru á annað borð,
Islendingar á hitt borðið og forseti sæti
við stýri er ég viss um að
Vestmannaeyingar myndu fiska meira.
Og strákar mínir, ég get sagt y kkur eitt:
Vestmannaey ingar veiða um einnfjórða
af öllum afla sem berst á land, m.a.s.
einn fimmta“.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS