Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1992, Side 21

Má segja að fulltrúi Flótta-
mannahjálparinnar hafi ákallað
viðstadda í ræðu sinni og beðið um
hjálp. Lýsingar á ástandi flóttamanna
voru átakanlegar og hlutskipti sjúkra
eða fatlaðra flóttamanna hörmulegt.
Það leiddi huga viðstaddra að viður-
styggð stríðsátaka en þau voru ekki
svo langt undan í Júgóslavíu þar sem
innanlandsátök stigmögnuðust þá
stundina.
Af öðrum flytjendum erinda má
nefna Mahan, prófessor frá Bandaríkj-
unum, en efni máls hans var í hnot-
skum hugrekki til að láta sig dreyma
en jafnframt nauðsyn þess að gera sér
grein fyrir þeim takmörkunum sem
maðurbýrvið. Það erþversagnakennt
hlutverk ráðgjafans að stuðla að
báðum þessum þáttum hjá skjól-
stæðingi sínum, draumnum og raun-
sæinu. Mahan var fyrst og fremst
maður draumsins og gerði efninu svo
ljós skil að jafnvel jarðbundnustu
menn komu auga á mikilvægi draums-
ins í tilveru jafnt fatlaðra sem ófatlaðra.
Ronne Jevne, sálfræðingur frá
Kanada, gerði grein fyrir athyglis-
verðri rannsókn sem hún gerði á
ýmsum þáttum í högum kennara er
horfið höfðu frá störfum vegna sjúk-
dóma eða fötlunar. Hún nefndi fyrir-
lestur sinn: „Að búa við brostinn
draum. Imynd og veruleiki hins fatlaða
kennara".
í þessum fyrirlestri kom margt
athyglisvert fram m.a. um mikilvægi
v iðbragða á vinnustað við alvarlegum
veikindum eða fötlun vinnufélaga og
hlutverk yfirboðara. Fram kom að
viðbrögð og viðhorf yfirmanna í
þessum tilfellum skólastjóra, virtust
skipta mestu máli í því hvernig
einstaklingnum gekk við að aðlagast
breyttum aðstæðum.
Sinikka Peltonen frá Finnlandi,
yfirsálfræðingur ráðningarstofu í
Imatra, fjallaði um starfsráðgjaf-
arþjónustu við fatiaða í Finnlandi. Hún
gerði mjög lifandi grein fyrir finnska
stuðningskerfinu og sínu starfi, meðal
annars lagði hún áherslu á mikilvægi
góðs samstarfs allra aðila er að hverju
máli koma og benti á lykilaðstöðu
ráðgjafans íþví sambandi. Þeirri stöðu
líkti hún við hlutverk móður sem þarf
að sjátil þess að grunnþörfum barnsins
sé fullnægt, að samskiptin innan
fjölskyldunnar séu góð og stuðla að
því að barnið verði sjálfstæður og
óháður einstaklingur úti í hinum harða
heimi fjarri móðurumhyggjunni.
Sinikka gerði góðlátlegt grín að
læknum og kvað þá oft erfiða í
samstarfi. Þeim hætti til að líta á sig
sem alvitra, jafnvel á málum utan
starfssviðs síns. Til samstarfs við þá
marga þyrfti stjórnlipurð og ekki síst
gott skopskyn. Undir þessum
fyrirlestri sáust ýmsir brosa við og
kinka kolli er menn (þá einkum konur)
könnuðust við þá reynslu er Sinikka
lýsti.
r
Istarfshópi mínum var sérstaklega
fjallað um ráðgjöf við upphaf og lok
starfsþjáifunar. Okkur var m.a. sagt
frá vinnu með blindum nemendum í
tölvufræðum við háskólann í
Karlsruhe.
EROTMIS matskerfi var kynnt en
það er próf eða kerfi til að meta
starfshæfni einstaklingsins og kröfur
vinnustaðar með það fyrir augum að
finna hverjum fötluðum einstaklingi
starf við hæfi.
Lýst var tilraun með umræðuhóp
heyrnarskertra nemenda í Búdapest,
þar sem reynt var að meta félagslega
færni þeirra og stöðu í hópnum. Þetta
var liður í að undirbúa þessa nemendur,
er verið höfðu í sérskólum, fyrir
þátttöku í blönduðum framhaldsskóla.
Ég hef nú reynt að gefa ykkur
lesendum nokkra hugmynd um þessa
ráðstefnu með nokkrum dæmum um
það sem þarfórfram. Mikilvægast að
mínu mati við að taka þátt í starfi af
þessu tagi er að hitta fólk sem er að
fást við svipaða hluti og maður sjálfur
og mynda jafnvel varanleg tengsl.
Sækja nýjar hugmyndir og hvatningu
til fólks alls staðar að úr heiminum
sem þrátt fyrir hugsanlegan ágreining
um ýmis mál nær saman eins og ein
fjölskylda til að ræða þetta
sameiginlega hagsmunamál okkar
allra, hvernig við vinnum störf okkar
í þágu fatlaðra best. Ráðstefnan var
haldin m.a. í tilefni af lokum áratugar
fatlaðra, en ekki var annað að sjá á því
sem þama kom fram en að sá áratugur
hafi skilað okkur nokkuð á leið.
Frá B údapest fór ég með nokkrum
trega, hefði viljað kynnast landi og
fólki betur en hægt er á svo stuttum
tíma. I huganum geymi ég mynd af
fallegu landi og borg með mörgum
einstaklega fallegum byggingum og
fremur alvarlegu en vingjamlegu fólki
sem nú er að takast á við mörg erfið
vandamál sem það er staðráðið í að
leysa. Ekki ætti okkur hér heima í
allsnægtunum að farnast verr.
Guðrún Hannesdóttir
forstöðumaður
Starfsþjálfunar fatlaðra.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS