Víkurfréttir - 23.01.2020, Síða 12

Ólst upp í kirkjunni
á Bakkafirði
Viðtalið átti að snúast um Brynjar sem
dó en reis aftur upp frá dauðum og
gerði það í upphafi eða alveg þar til
blaðakona áttaði sig á því að eiginkonan
er svo tengd manni sínum að hún fékk
að henda inn athugasemdum þegar
við átti. En fyrst var að spyrja Brynjar
hvaðan hann væri.
„Ég er fæddur árið 1961 og uppalinn
á Bakkafirði, í þorpinu þar. Faðir minn
var rafveitustjóri og organisti í kirkjunni
í fjörutíu ár. Ég ólst upp í kirkjunni og
fór á sjó með pabba á grásleppuveiðar
frá því að ég var lítill strákur og hélt
áfram með bræðrum hans sem voru
einsetumenn. Það má segja að ég sé
alinn upp á sjó á sumrin. Í framhaldinu
ákvað ég að verða vélfræðingur því
ég vildi starfa við sjómennsku og var
einnig í rafveitunni með pabba. Ég
lék mér líka í fjörunni heima, þar var
leikvöllurinn. Á þeim tíma sem ég
var að alast upp voru þrír sveitabæir
í þorpinu. Síldin kom til Bakkafjarðar
og þá var unnið í henni. Á þessum tíma
var ekki oft farið í bæjarferð og því var
það nauðsynlegasta keypt í stórum
pakkningum þegar farið var í verslun.
Það voru stórir hveitipokar og sykur-
pokar og það nauðsynlegasta, sem hægt
var að geyma í langan tíma. Mamma
bakaði í stöflum en við vorum sex
bræður og ég var sá fimmti í röðinni.
Það var nóg að gera á strákaheimili,“
segir Brynjar og nú langar blaðakonu
að vita hvernig þau, Brynjar og Svana,
hafi kynnnst. Svana skýtur inn að hann
hafi komið til Grindavíkur þar sem hún
er fædd og uppalin, en hún er tveimur
árum yngri en Brynjar.
Ekki sammála um hvar þau
sáu hvort annað fyrst
„Ég var 21 árs þegar ég fór á sjó á
Geirfuglinum frá Grindavík, réði
mig þangað sem vélstjóri. Svo var
ég á mörgum bátum eftir það. Ég sá
Svönu í sjoppunni í Grindavík fyrst,“
segir Brynjar og horfir brosmildur á
konuna sína, sem svarar strax, enda
gustar af henni: „Nei, var það ekki í
Hollývúdd, manstu, sem við kynnt-
umst?“ Brynjar brosir og samsinnir
því og heldur áfram:
„En ég sá þig fyrst í sjoppunni og
kannski hefur þú ekki tekið eftir mér
þá en þar tók ég fyrst eftir þér,“ og þau
spjalla aðeins um þetta en svo ryðst
blaðakona inn í samtal þeirra og langar
að halda áfram með viðtalsþráðinn.
Hvað gerðist svo? Svana tekur við:
„Við fórum að vera saman. Ég var
verkstjóri á sumrin í frystihúsi og ætlaði
alltaf að verða íþróttakennari, flug-
freyja eða lögfræðingur en að fara í
heilsunám til Svíþjóðar togaði líka í
mig. Þar langaði mig að læra nudd,
það var stefna mín og hann var til í
það með mér, langaði með til útlanda.
Þetta átti að vera ævintýri sem þróaðist
í ævistarf okkar. Við fórum saman til
Svíþjóðar þegar ég var 22 ára og hann
24 ára. Við eignuðumst trillu saman
sem við gerðum út frá Bakkafirði á
sumrin en vorum í Svíþjóð á veturna að
læra. Við vorum kornung, þau yngstu
í skólanum og ég man einn kennarinn
sagði við mig, hvernig verður þú þegar
þú ert orðinn eldri þegar þú ert svona
ung þegar þú byrjar að læra að taka
fólk í meðferð? Þú verður örugglega
mögnuð þegar fram líða stundir en mér
fannst þetta þá samt svo eðlilegt. Við
skildum allt sem fram fór í náminu þrátt
fyrir að vera svona ung,“ segir Svana,
full af krafti þegar hún segir frá þessu
ævintýri þeirra.
Lærðu bæði í Svíþjóð
„Við fórum bæði að læra heilsumeðferð,
mig langaði út með Svönu til Svíþjóðar
þrátt fyrir að ég var búinn að læra allt
annað áður, þá fann ég að þetta nám
höfðaði til mín. Við lærðum bandvefs-
nudd þar sem við erum að endurnýja
taugakerfið, íþróttanudd, sænskt nudd,
kinesiology, eða vöðvatest, og ég byrjaði
í osteopatanámi en kláraði það ekki
en lærði nóg til að nota með þegar ég
meðhöndla. Við kláruðum allt hitt.
Við sóttum um þetta nám í Svíþjóð
þrátt fyrir að mig vantaði líffræðina á
þeim tíma en ákváðum að fara þangað
áður en við fengum svar frá skólanum
því við vissum að okkur langaði að
prófa að búa í Svíþjóð. Við fórum með
tvær ferðatöskur með okkur og ekkert
annað og fórum með Norrænu yfir
hafið. Fyrst gistum við hjá vini okkar
í mánuð en svo hittum við örlagavald
okkar beggja, íslenska konu sem sagði
að við yrðum að fara í nám hjá Göte-
borgs Gymnastiska Institut en það voru
osteopatar sem áttu þennan skóla sem
var útibú frá hinum fræga Axelsons-
skóla í Svíþjóð. Við erum ennþá í sam-
bandi við eiganda skólans og kennum
þar stundum. En svona byrjaði ferill
okkar beggja,“ segir Brynjar pollrólegur
og yfirvegaður.
Fólk vildi ekkert káf
Þegar þau koma heim aftur eftir námið
í Svíþjóð ákvað Brynjar að fara aftur
á sjó því þá gátu þau ekki lifað af því
að meðhöndla eins og þau gera í dag.
Það var einnig ákveðin feimni í fólki
á þessum árum, á níunda áratugnum,
við að fara í nudd og svona, sérstaklega
í litlu samfélagi eins og Grindavík var
á þeim tíma. Hvernig gekk að fá fólk
til ykkar?
„Ég byrjaði strax að fá fólk í heilsu-
meðferð en Brynjar gat það ekki strax
því fólk var feimið,“ segir Svana og
Brynjar bætir kíminn við:
„Nudd! Maður er ekki að fara að láta
káfa á sér, sagði fólk fyrst. Nudd var ekki
eins algengt þá og það er í dag þegar
allir vita hvað það gerir okkur gott og
finnst það alls ekkert feimnismál að
leggjast léttklædd á nuddbekkinn. Ég
ákvað að vera áfram á sjónum fyrst um
sinn og nuddaði á milli sjóferða. Þetta
gerðum við fyrst. Það var meira að gera
hjá okkur á veturna og þá fórum við á
trilluna okkar á sumrin og fiskuðum
vel. Ég hef alltaf verið mjög fiskinn
og þegar við vorum að læra þá fjár-
mögnuðum við allt námið og dvölina
í Svíþjóð með fiskveiðum á sumrin á
Bakkafirði. Svo fór að vera meira og
meira að gera hjá okkur í heilsusetrinu
okkar litla niður við sjó hér í Grindavík
en þar erum við enn með stofu þar
sem við tökum á móti fólki. Nú eru
það ekki eingöngu Grindvíkingar sem
leita til okkar heldur kemur fólk af öllu
landinu í meðferð og einnig utan úr
heimi,“ segir Brynjar.
„Við vinnum mjög mikið saman
og þurfum ekkert að segja þegar við
vinnum saman, við erum það tengd og
vitum hvað þarf að gera með hvern og
einn. Það hefur alltaf verið svona hjá
okkur þegar við erum að vinna með
fólk. Ég man þegar við vorum að læra
að þá spurði stundum kennarinn okkur
tvö hvernig við myndum gera hlutina,
því þeir fundu sambandið á milli okkar,
mín og Brynjars,“ segir Svana og nú
berst talið að næmleika. Talað hefur
verið um næmleika Brynjars í gegnum
árin en þau hjónin eru bæði greinilega
næm þegar þau vinna. Ertu næmur
Brynjar?

Næmni getum við öll
þroskað með okkur
„Ja, ég vissi alltaf hvar fiskurinn var í
sjónum,“ svarar Brynjar kankvís til að
staðfesta næmi sitt og bætir við: „Já, ég
hef alltaf verið næmur enda alinn upp í
náttúrunni á Bakkafirði og fæ stundum
sýnir sem koma sér vel. Næmni er eitt-
hvað sem við getum öll þroskað með
okkur og þegar þú ert að meðhöndla
fólk eins og við gerum, þá lærirðu að
lesa í fólk sem er mjög hjálplegt fyrir
alla. Við Svana hjálpumst að við með-
höndlunina þegar þarf, ég kem inn
til hennar og hún kemur inn til mín
þegar þannig stendur á. Sérstaklega
þegar losa þarf fólk, liðlosa um spennu
í fólki, þá eru fleiri hendur betri. Við
bætum hvort annað upp.“
Brynjar sá ljósið
Talið berst næst að því hvort Brynjar
hafi séð ljósið, hvort það sé satt að hann
hafi dáið?
„Já, það er satt. Fyrir fjórum árum
fann ég fyrir hækkun á blóðþrýstingi,
þreytu og mæði eftir hreyfingu en ég
hef alltaf stundað líkamsrækt og verið
í mjög góðu formi líkamlega. Þetta var
því mjög óeðlilegt fannst mér. Ég fór
til hjartalæknis og út af sögu í fjöl-
skyldu minni þá vildu þeir skoða mig
betur. Pabbi minn fór í hjartaþræðingu
53 ára gamall sem leiddi til þess að
hann fór í opna hjartaaðgerð og skipt
var um fjórar æðar en hann lifði til
89 ára aldurs eftir það. Ég var að bíða
eftir að komast í hjartaþræðingu og
var búinn að bíða í níu mánuði. Einn
daginn fórum við saman á Þorbjörn,
ég og Svana, og ég bað hana að labba
hægar því mér fannst hún labba ótrú-
lega hratt upp fjallið. Þá horfir hún á
mig og segist ekki vera að ganga hratt.
Eftir þetta ákvað ég að þrýsta á læknana,
sagði þeim að ég gæti ekki beðið lengur
eftir þræðingu og fékk það í gegn. Þegar
ég kom á hjartadeildina tóku tvær kon-
ur á móti mér og spurðu mig hvað ég
væri að gera þarna því ég leit svo vel út
en það kom annað í ljós þegar ég var
þræddur. Fremri kransæðin var 90%
stífluð og settar voru þrjár fóðringar
en það þurfti ekki að skera mig,“ segir
Brynjar og Svana bætir við:
„Þetta kom okkur algjörlega á óvart
því Brynjar hefur alltaf lifað heilbrigðu
lífi, passað vel upp á mataræði og
hreyfingu alla tíð. Við áttum ekki von
á þessum niðurstöðum.“
„Svo er ég að jafna mig inni á stof-
unni, Svana var hjá mér, og fæ verki
sem er alveg eðlilegt að hluta til. Þá
stoppar í mér hjartað og Svana er að
nudda á mér hvirfilinn og ekkert að
fylgjast með hjartalínuritinu sem var
orðið að flatlínu, engin hjartsláttur. Ég
var auðvitað bara að hvíla mig, hélt
hún,“ segir Brynjar og Svana heldur
áfram með frásögnina:
„Þá kemur hjúkrunarfræðingur inn
í eftirlit og sér strax á mónitórnum að
hjartað slær ekki. Hún hrópar upp:
Marta Eiríksdóttir
marta@vf.isÉg fæ verki sem er
alveg eðlilegt að hluta
til. Þá stoppar í mér
hjartað og Svana er að
nudda á mér hvirfilinn og
ekkert að fylgjast með
hjartalínuritinu sem var
orðið að flatlínu, engin
hjartsláttur ...
Þetta átti að vera
ævintýri sem þróaðist í
ævistarf okkar. Við fórum
saman til Svíþjóðar þegar
ég var 22 ára og hann 24
ára. Við eignuðumst trillu
saman sem við gerðum
út frá Bakkafirði á sumrin
en vorum í Svíþjóð á
veturna að læra ...
Vissi að hann var dáinn:
Reis aftur upp frá dauðum
Hann fær fólk til sín utan úr heimi, sem vill
komast í hendurnar á honum og fólk hvaðan-
æva að leitar til hans vegna allskonar krank-
leika, orðspor hans fer víða, einnig um landið
okkar. Eiginkona hans er ekki síðri í að hjálpa
fólki en bæði lærðu þau í Svíþjóð fyrir mörgum
árum, eða rétt rúmlega tvítug, og hafa starfað
í Grindavík síðan, í heimabæ frúarinnar.
Lífið hefur ekki alltaf farið um þau mjúkum
höndum og saman hafa þau staðið sterk í
gegnum veikindi sonar síns, sem fékk krabba-
mein ungur að árum en er frískur í dag, og
veikindi eiginmannsins, sem dó en kom aftur
því hans tími til að fara var ekki kominn.
Víkurfréttir fóru á trúnaðarstigið með Brynjari
Péturssyni og Svanhildi Káradóttur eitt síðdegi
á ísköldum vetrardegi á hlýlegu heimili þeirra
í Grindavík, þar sem þau búa ásamt tveimur
sonum sínum.
12 // VÍKURFRÉTTIR Á SUÐURNESJUM Í 40 ÁR