Kvistur - 01.11.1932, Qupperneq 2

K V I S T U R
2 -
r-fr-fr-fr-f-r-r,»■»-»-r-S-fr-'r-T-fr-
n ^ -J
j lC i
C3.
lesið allar helztu Islendingasögurnar. Mikið fannst honum uiu
og Illuga. Gretti, þegarýiann synti úr Drahgey, en Illuga, pegar
hann vildi heldur láta lífið; en lofa því; sem hann gat ekki efnt,
Síðan hafði hann alltaf langað til að læra að synda. En ekki var
þar gott um vik; því að allt fólkið á heimilinu var á móti því;
nema helzt pahhi hans; og hann gat ekki ráðið því einn. Svo eitt
vor; þegar hahn var 12 ára; hafði tann ákveðið; að læra að synda
þá um sumarið. Var hann húinn að fá nágranna sinn; sem var eldri &
en hann og kunni að sjrnda, til að kenna sár. Síðan höfðu þeir æf-
ingar oft um sumarið; í frístundum sínum; í læk; sem rann skammt
frá hæ Egils. Og svo fór Agli vel fram í sundinu, að þe^ar þeir
hættu æfingum að áliðnu surnri, var hann orðinn nærri þvi eins góð-
ur og kennari hans. Síðan hafði hann oft æft sig í þessurn læk. Og
nú; þegar hann hvarflaði huganum yfir liðna æfi; var þessi sami
lækur; sem nú rann skammt frá honurn, tengdur við ljúfustu hernsku-
og æskuminningar hans. Þannig hugsaöi hann; þegar tveir drengir
komu hlaupandi út úr hænum ;t.il hans.. Það voru dóttursynir hans og
hétu Egill og Illugi. Egill var 12 ára^ en Illugi 10. Þeir höfðu
misst föður sinn fyrir átta árurn, en síðan hafði Egill húið með
dóttur sinni og alið drengina upp. Uú komu þeir til afa síns og
sögðu: ”Góði afi; segðu oMour nú eitthvað skemmtilegt.” En hann
setti þá hlíðlega niður hjá sér og fór að segja þeim frá því; sem
hann var að hugsa um. Þannig sátu þeir góða stund og hlustuðu á
hann hugfangnir. En þegar sólin var að hverfa hak við dalhrúnina,
stóð gamli maðurinn upp og mælti: ”Jæja; drengir mínir! M hafið
þið heyrt mig segja ykkur svolítið hrot úr æfi minni; og vona eg;
að þið getið eitthvað lært af því. En nú er; eins og þið vitið^
veturinn að kveðja; en sumarið fer hráðum að heilsa, Eg vil því
hiðja ykkur að minnast liðins vetrar með hlýjum huga; en hqrfa ró-
legir og von^óðir fram á hið komandi sumar, því að allir timar
færa okkur sma hlessun. Og jafnframt hið eg ykkur að heita því;
að gera eitthvað ákveðið; eða ná settu marki, á komandi sumri; og
vera húnir að ákveða það á morgun; en eg mun hjálpa ykkur tilaað
efna þau heit.” En drengirnir sögðust mundu reyna að gera eins og
hann hað, Síðan gengu þeir heim og fóru bráðlega að hátta. Ekki
sögðu drengirnir móður sinni frá samtali sínu við afa sinn; en
þeir h-ugsuðu um það í kyrrþey langt fram eftir kvöldi, og voru þá
húnit að ákveða heitin.
Sumardagurinn fyrsti rann upp; hjartur^og fagur. Ekki hafði
sólin fyr sent sína fyrstu árdagsgeisla upp í dalinn; en Egill og
Illugi voru komnir á fætur., Þeir sátu nú úti á hlaði og mösuðu á-
nægjulega 'um hin nýju áform sín. Eftir stutta stund fóru þeir inn;
til þess að tala við afa sinn o^ mömmu. Þegar þeir vissu; að þau
voru vakandi, sögðu þeir háðir í einu: "Gleðilegt sumar! M erum
við húnir að ákveða sumarheitin oklcar; sem þú; afi; sagðir okkur í
gær. Og þau eru á þessa leið: Við ætlum að vera iðnir og þægir og
við ætlum að læra aö synda; ef afi vill kenna okkur það.” En þau
lýstu gleði sinni yfir heitum þeirra; óskuðu þeim til hamingju með
þau og kváðust rnundu hjálpa þeim til þess; að efna það; sem þeir
lofuðu. Afi sagðist skyldi kenna þeim að synda; ef þeir yrðu góð-
ir og duglegir drengir. Og hann hyrjaði þá strax um daginn aö kenna
þeimx s\mdtökin. Þetta sama sumar mátti oft sjá tvo drengi í læk,