Morgunblaðið - 11.01.2020, Síða 39

og vandamanna, hafði barist af
mikilli reisn við illvígan sjúkdóm.
Við systkinin frá Lindarbrekku
minnumst Ragga sem ljúfs,
tryggs og trausts félaga sem eng-
um vildi illt gera og var ávallt til
staðar ef á þurfti að halda. Það má
segja að okkur hafi auðnast sú
gæfa að fá að alast upp með
Ragga að stórum hluta á fyrstu
æviárum okkar en foreldrar okk-
ar voru bæði útivinnandi og við oft
sett í tímabundna pössun á heimili
hans því þá var enginn leikskóli né
heldur dagforeldrar nálægt okk-
ur.
Hjá Línu (Ólínu Ragnheiði
Jónsdóttur) og Gulla (Gunnlaugi
Magnúsi Jónassyni) foreldrum
Ragga fannst okkur gott að vera.
Á unga aldri kom bóndaeðlið fram
hjá Ragga þegar hann bjó sér til
sitt eigið sveitabýli. Þar var hann
með bústofn sem samanstóð af
leggjum, völum, hornum og kjálk-
um sem hann hugsaði um sem lif-
andi dýr. Í fjósaferðunum á
morgnana fengum við spenvolga
mjólk úr drykkjarmáli sem mjólk-
að var í. Margar skemmtilegar
stundir eru eftirminnilegar úr
fjósinu þar sem Raggi sat á
skammeli, fjögurra ára, og reri
fram í gráðið og rökræddi við
pabba sinn um ýmis atriði sem
sneru að fóðrun kúnna og annað
þess háttar.
Raggi var góður félagi og öllum
leið vel í návist hans. Hann hafði
mikla kímnigáfu, hafði gaman af
að leiða umræður þangað sem
skiptar skoðanir urðu til þess að
menn urðu lítt sammála svo
Ragga var mjög skemmt. Hann
gat verið stríðinn en aldrei þannig
að það væri niðrandi eða særandi.
Eitt sinn, þegar Raggi var í
bæjarferð í höfuðborginni, þáði
hann að koma í matarboð þar sem
boðið var upp á steinasteik. Þegar
hann var spurður hvernig honum
líkaði steikin svaraði Raggi:
„Þetta er með því betra nautakjöti
sem ég hef bragðað.“ Hann tók
því með miklu æðruleysi þegar
honum var sagt að það sem hann
væri að snæða væri folaldakjöt og
fannst merkilegt að hann, sjálfur
nautgripabóndinn, skyldi flaska á
þessu.
Margs er að minnast af veru
okkar í Hátúni, eins og á morgn-
ana áður en farið var í fjósið var
byrjað á að signa sig á bæjar-
hlaðinu og fara með morgunbæn-
ina:
Nú er ég klæddur og kominn á ról,
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gefðu mér
að ganga í dag, svo líki þér.
(Höf. ók.)
Við kveðjum góðan vin og
frænda og vottum Björgu, börn-
um hans og ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Steinunn Helga, Jónas Jón
og Hafdís.
Við bræður kynntumst Ragga
fljótlega eftir að móðir okkar fór
að bera víurnar í hann árið 2013
eða svo.
Okkur varð fljótlega ljóst að
hér var afar vandaður og hlýr
maður á ferð, alveg ekta bóndi,
hreinskiptinn, sterklegur og aug-
ljóslega vinnusamur. Þau skipti
sem við komum í heimsókn til
mömmu og Ragga í Hátúnið átt-
um við oft lifandi og skemmtilegar
samræður um ýmis málefni og var
þar ekkert undanskilið. Ragga
fannst oft gaman að ræða hluti
sem voru umdeildir og hafði
gjarnan sterkar skoðanir á þeim.
Hann hafði mikinn sannfæringar-
kraft og ósjaldan tókst honum að
fá mann til að hugsa málin út frá
öðru sjónarhorni, vega og meta
hlutina betur, jafnvel þannig að
maður skipti um skoðun ef svo bar
undir. Oft á tíðum kom hann með
hnyttin tilsvör eða athugasemdir
sem komu öllum til að hlæja enda
mikill húmoristi, en hann var líka
með mjög smitandi en jafnframt
vingjarnlegan hlátur.
Raggi var í miklum metum hjá
sonum okkar Helgu sem töldu
hann hljóta að vera ofboðslega
ríkan, þar sem hann átti jú fjöl-
marga gamla og flotta bíla og ótal
hús. Þeim þótti sérstaklega gam-
an að fara í bíltúra með Ragga og
ömmu Beggu og skoða náttúruna
eða fara í sund en það hefur ekki
alltaf verið viðkvæðið þegar for-
eldrar þeirra hafa óskað eftir því.
Þá var Týró auðvitað ávallt vin-
sæll í þeirra augum og skemmtu
þeir sér óspart með honum.
Við bræðurnir og fjölskyldur
okkar viljum þakka þér einstak-
lega góð kynni og ekki síður fyrir
þau jákvæðu áhrif sem þú hafðir á
móður okkar. Minning þín mun
lifa í hjörtum okkar.
Baldur Ingi, Jónas Eyjólfur
og Haukur Davíð Jónassynir
og fjölskyldur.
Raggi var góður vinur. Það er
sárt að sjá á bak góðum vinum. Ég
kynntist Ragga fyrir rúmum 30
árum, þegar við vorum kosnir í
fyrstu stjórn Lionsklúbbs Skaga-
fjarðar og í þeim klúbbi höfum við
starfað síðan. Raggi var afskap-
lega góður klúbbfélagi. Þegar stóð
til að elda var Raggi alltaf mætt-
ur, þegar átti að fara í ferð með
eldri borgara var Raggi þar tilbú-
inn að leggja lið.
Fyrir líklega tuttugu árum tók
klúbburinn að sér, í samstarfi við
Landgræðsluna, verkefni við upp-
græðslu á Goðdalafjalli. Ég held
að á engan sé hallað þótt ég segi
að sá sem á stærstan þátt í því að
verkefnið hefur gengið vel er
Raggi.
Raggi var hraustmenni, góður
bóndi og átti afbragðsgóðar
skepnur.
Raggi var jákvæður, fannst á
einhvern hátt gott að halda því
fremur á lofti sem vel var gert.
Raggi var hjálpsamur og mann-
blendinn og þótti gott að hitta fólk
og fá fólk í heimsókn. Það var gott
að koma til Ragga, alltaf eins og
hann hefði einmitt verið að bíða
eftir því að maður liti inn.
Raggi hætti að búa fyrir meira
en tíu árum, seldi jörðina góðu
fólki og gladdist yfir því að sjá bú-
skapinn blómgast áfram á jörð-
inni. Þegar Raggi hætti að búa
naut hann þess að ferðast, bæði
innanlands og utan- með góðum
vinum og núna síðustu sjö árin
með sambýliskonu sinni Björgu
úr Vigur, eða konunni að vestan
eins og Raggi kallaði hana oft. Þau
Björg og Raggi voru afskaplega
samrýnd og eins og sköpuð hvort
fyrir annað.
Við Raggi höfum báðir haft
áhuga á gömlum bílum og fyrir
mörgum árum ákváðum við að
halda veglega upp á 17. júní. Við
gerðum það þannig að við efndum
til hópaksturs, ókum til kirkju,
fórum í kaffi og góðan hring um
héraðið á glansandi gamalvögnum
með blaktandi íslenskan fána á
hverjum bíl. Þetta þótti okkur
gaman og ómissandi. Næst þegar
þjóðhátíðardagurinn rennur upp
verður Raggi ekki með, en þá
munum við keyra í minningu
hans. Það er í anda Ragga að
horfa fram á við.
Raggi var góður kirkjunnar
maður, honum þótti vænt um sína
kirkju og um þjóðkirkjuna, sagði
mér fyrir stuttu að trúin hefði
hjálpað sér mikið í veikindum sín-
um.
Ég er þakklátur fyrir kynni
mín af Ragga því að þau hafa gert
mig að betri manni. Raggi var svo
flinkur að hlusta, passaði sig að
hlæja dátt að sögunum mínum þó
að ég hafi kannski verið búinn að
segja honum þær áður margoft.
Mörg sumur hefur Raggi verið við
slátt í kirkjugarðinum hér á
Miklabæ, unnið af mestu alúð og
þegar hefur þurft að lagfæra leiði
hefur Raggi komið í það verk.
Raggi naut þess að fara til kirkju,
hlusta á ræður og söng; það eina
sem Ragga líkaði ekki í kirkju var
þegar ekki var vel mætt. „Fólk á
að mæta í kirkju,“ sagði Raggi.
„Maður hefur svo gott af því.“
Ég fel Ragga þeim Guði sem
sólina hefur skapað. Ég sakna
hans, góður vinur er gjöf.
Agnar á Miklabæ.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2020
Ásgeir var mág-
ur minn. Thea
systir hans og ég
urðum par um aldamótin og
um leið urðum við Ásgeir góðir
vinir. Okkur fannst gaman að
hittast og spjalla, tala með
skoskum hreim, fíflast og
herma eftir. Hann var popp-
stjarna í áttunni og ég sá hann
flytja nokkur lög af plötunni
Er ást í tunglinu í útgáfupartíi
á Hard Rock Cafe árið sem
hún kom út. Við kynntumst
ekki þá en mér fannst hann
töff og tónlistin var æðisleg.
Þegar við kynntumst var Ás-
geir ekki mikið að vinna við
tónlist. Hann var duglegur
matreiðslumeistari og var
smátt og smátt að komast að
því að það ætti betur við hann
að sinna matreiðslunni í dag-
vinnu því veitingahúsa-
bransanum fylgdi óregla og
óöryggi. Ásgeir vildi hafa allt á
hreinu. Stelpurnar hans, þær
Sonja og Ása, voru honum allt
og auðvitað Anna Sigrún. Lífið
getur verið snúið og um tíma
voru samskiptin minni en mað-
ur hefði viljað.
En þegar Ásgeir var kominn
á beinni braut var auðveldara
að taka upp þráðinn, hittast í
veislum eða yfir Liverpool-leik
og ræða málin. Við ræddum
mest um tónlist og alltaf fann
ég að Ásgeir langaði að sinna
henni betur.
Hann hafði náðargáfu og
reyndist auðvelt að kalla fram
fallega melódíu, öðruvísi
hljóma og spennandi sánd. Svo
kom að því að hann fann kraft
Ásgeir Magnús
Sæmundsson
✝ Ásgeir MagnúsSæmundsson
fæddist 29. nóv-
ember 1964. Hann
andaðist 15. desem-
ber 2019. Útför
hans fór fram 9.
janúar 2020.
til að koma meiru í
verk. Ég var mjög
stoltur þegar vinir
mínir og sam-
starfsfélagar á
Xinu 977 sögðust
vera búnir að leiða
saman hljómsveit-
ina Kiriyama fa-
mily og Ásgeir til
að koma fram á
tónleikum Xins á
Menningarnótt
2012. Ásgeir var mjög spenntur
og dálítið stressaður fyrir þess-
ari flottu áskorun sem hann
rúllaði auðvitað upp og sló í
gegn á sviðinu sem hann deildi
þetta kvöld með Russell Crowe
og Patti Smith! Sama ár sló
lagið hans Froðan í gegn á ný í
flottri útgáfu Ragga Bjarna og
Jóns Jónssonar og Ásgeir tók
nokkur gigg með Baraflokkn-
um sem honum fannst gaman
enda þar með gömlum vinum
og kærum frænda, Ásgeiri
Jónssyni, söngvara Baraflokks-
ins. Ásgeir gaf út lagið Frá
Topp’oní tær árið 2013 þar sem
hann söng um að svífa út á
dansgólfið til heiðurs foreldum
sínum, Ásu og Sæma rokk.
Árið 2016 fengum við Ásgeir
svo tækifæri til að vinna saman
þegar hann tók áskorun minni
um að mæta með hljómsveit í
Garðpartí Bylgjunnar í Hljóm-
skálagarðinum á Menningar-
nótt. Hann setti saman nýtt
Hunangstungl með góðum
drengjum. Þeir voru vel þéttir
og spiluðu Froðuna, Rauðan
bíl, Sterann og fleiri frábær
lög.
Ásgeir var alla tíð með fram-
úrskarandi tónlistarfólk í kring
um sig og var vinsæll og virtur
í bransanum.
Það var því dásamlegt að
fylgjast með og fá fréttir af
nýrri tónlist sem hann var að
vinna með sínum elstu vinum
allt til síðasta dags. Á 55 ára
afmælisdaginn kom út lagið
Sooner than later sem var
fagnað með köku og kaffi
heima hjá Ásgeiri og Önnu.
Daginn eftir sat hann með okk-
ur feðgum yfir Liverpool-leik
og við gátum haldið áfram að
fagna. Fimmtán dögum síðar
kvöddum við Ásgeir. Við áttum
yndislegan bróður, mág og
frænda.
Lögin hans og ótal fallegar
minningar lifa. Guð passi og
verndi Önnu Sigrúnu, Sonju,
Andra, Ásu og Anton. Blessuð
sé minning Ásgeirs.
Jóhann Örn Ólafsson.
Það er fátt í lífinu sem er
dýrmætara en að eiga góðan
vin. Sérstaklega á þeim tíma-
bilum á ævinni sem móta mann
mest. Ljúfsár unglingsárin rifj-
ast þess vegna fyrst upp fyrir
mér þegar ég minnist vinar
míns Geira Sæm. Ég kynntist
Geira á Hallærisplaninu
snemma á níunda áratugnum
en þá höfðum við Þorvaldur
Bjarni Þorvaldsson eða Þoddi
eins og við kölluðum hann tek-
ið það stóra skref í átt að
manndómnum að taka strætó
úr Árbænum niður í bæ til að
blanda geði við krakka úr öðr-
um hverfum.
Fjöldinn var ótrúlegur sem
gekk hring eftir hring eftir
Austurstrætinu að húsinu sem
nú hýsir Café Paris, þaðan í átt
að Austurvelli og meðfram
honum aftur á Hallærisplanið
sem heitir Ingólfstorg í dag.
Einhvers konar Mekka í bland
við brennivín í kók. Þegar ég
hitti Geira fyrst var hann í síð-
um frakka með langan trefil
sem náði alla leið niður á tær.
Ég gleymi ekki þessu augna-
bliki því þetta var í fyrsta
skipti sem ég hitti manneskju
sem hafði eitthvað við sig sem
erfitt er að festa fingurinn á.
Jú, kannski einhvers konar of-
ursjarma og meðfædda
stjörnueiginleika.
Hann var tveimur árum
eldri en við og virtist miklu,
miklu veraldarvanari.
Einhvern veginn tókst okkur
Þodda að safna kjarki til að
segja honum að við værum
með hljómsveit í Árbænum
sem héti Exodus en Exodus
var eiginlega bara við tveir og
Oddur Finnbogason á tromm-
ur. Geiri svaraði um hæl að
hann ætti rafmagnsgítar og
þekkti stelpu sem væri góð að
syngja.
Næsta dag voru Geiri og
Björk Guðmundsdóttir mætt
upp í bílskúrinn í Hábæ vopn-
uð svörtum rafmagnsgítar og
þverflautu. Þar með þurftum
við Þoddi að sýna hvað í okkur
bjó og spila lögin okkar sem
voru undir sterkum áhrifum af
prog-rokki, Stravinsky og Dav-
id Bowie. Geiri og Björk byrj-
uðu strax að spila með og það
þarf vart að taka það fram að
þau voru bæði ráðin á staðn-
um. Þar með hófst tímabil þar
sem varla leið sá dagur sem
við Geiri og Þoddi vorum ekki
að bralla eitthvað saman. Geiri
var uppátækjasamur og þegar
honum datt eitthvað í hug kom
ekki annað til greina en að
framkvæma það. Þannig end-
uðum til dæmis við tveir ung-
lingarnir á David Bowie-tón-
leikum í Gautaborg sem var
ekki beint eitthvað sem ég var
búinn að sjá fyrir. Sæmi og
Ása, foreldrar Geira, létu okk-
ur í té stóran skúr í garðinum
til að æfa okkur og kvörtuðu
ekki í eitt einasta skipti undan
hávaða en þar vorum við þrír
félagarnir öllum stundum spil-
andi eða eldandi og má segja
að skúrinn í Sörlaskjólinu hafi
verið heimili okkar á þessum
árum.
Svo flutti ég til Ameríku og
leiðir skildi en það var alltaf
jafn kært á milli okkar. Eftir
að Geiri veiktist í vor fórum
við að hittast oftar og ég er
mjög þakklátur fyrir þær
stundir. Ég dáðist að því
hvernig hann tókst á við þessa
miklu baráttu með æðruleysi,
reisn og húmornum sem aldrei
var langt undan.
Takk elsku Geiri fyrir vin-
áttuna, tónlistina og hláturinn.
Ég votta Önnu, Sonju, Ás-
gerði, Sæma og Ásu og fjöl-
skyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Skúli Sverrisson.
Látinn er fyrir
aldur fram traustur
starfsfélagi og fé-
lagsmálamaður, Jónas S. Magn-
ússon rannsóknarlögreglumaður.
Jónas var hógvær maður að
eðlisfari og traustur að vinna
með í erfiðum og krefjandi mál-
um þar sem oft þarf að bregðast
skjótt og fumlaust við og af festu
og yfirvegun.
Hann var sanngjarn við sam-
borgarana þótt hann væri fastur
fyrir gagnvart brotum og komst
vel gegnum flókin og snúin mál
með vönduðum vinnubrögðum.
Jónas starfaði í flestum deild-
um/vöktum LR og LRH og hafði
ávallt gott traust hjá sínum sam-
starfsmönnum.
Hann var baráttumaður fyrir
umbótum í launa- og réttinda-
málum lögreglumanna.
Var formaður Landssambands
lögreglumanna til margra ára og
lét því víða að sér kveða á nefnd-
um vettvangi þótt hann færi ekki
fram með háreysti til framgangs
hinum ýmsu málum fyrir hönd
lögreglumanna.
Jónas gaf lítið fyrir tyllidaga-
Jónas Sigurður
Magnússon
✝ Jónas SigurðurMagnússon
fæddist 3. ágúst
1955. Hann and-
aðist 20. desember
2019.
Útför hans fór
fram 6. janúar
2020.
yfirlýsingar og/eða
bókanir til síðari
skoðunar sem yfir-
leitt kemur lítið út
úr, vildi frekar láta
verkin tala með
staðfestum samn-
ingum.
Vildi sem for-
maður LL hafa náð
fram ýmsum fleiri
framfaramálum fyr-
ir lögreglumenn og
minnka á þá álag sem víða er
mikið, en hlutirnir gerast því
miður oft hægt á eyrinni í þess-
um málaflokki sem víðar í kerf-
inu.
Hann vissi sem var og ítrekaði
að slíkt gæti dregið dilk á eftir
sér með ýmsum hætti og hefur
það sýnt sig á ýmsan hátt sem
ekki verður rakið hér.
Jónasar verður sárt saknað í
félagahópnum sem víðar, en mik-
ið hefur verið um að lögreglu-
menn á besta aldri hafi fallið frá
og/eða misst heilsuna.
Það skýrir hugsanlega það
mikla álag sem hvílir oft á lög-
reglumönnum í kröfuhörðu starfi
sem Jónas barðist ötullega fyrir
umbótum á til bættra launa, auk-
inna réttinda og fleiri þarfra
framfaramála.
Þessar fátæklegu línur í minn-
ingu Jónasar verða að nægja að
sinni vegna tímaskorts til send-
ingar, en minning um traustan
og góðan starfsfélaga, baráttu-
mann og vin mun lifa með þökk
fyrir góðar samstarfs- og sam-
verustundir.
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar næturfrið.
(Hulda.)
Innilegar samúðarkveðjur til
eiginkonu, barna, fjölskyldu og
vina Jónasar.
Megi Guð gefa þeim ljós og
styrk til framtíðar.
Ómar G. Jónsson.
Það voru mér sorgartíðindi að
fregna andlát vinar míns Jónasar
Magnússonar. Ég vissi af alvar-
legum veikindum hans, en engu
að síður var ég ekki, fremur en
svo margir aðrir, undir það búinn
að taka þessari harmafregn.
Leiðir okkar Jónasar lágu
saman á vettvangi BSRB.
Reyndar kynntumst við að ein-
hverju marki á stundu þegar
hreint ekki var útséð um það
hvort leiðir okkar myndu yfirleitt
liggja saman eða sitt í hvora átt-
ina eins mótsagnakennt og það
nú hljómar.
Þannig var að á tíunda áratug
síðustu aldar íhuguðu samtök
lögreglumanna, sem reyndar þau
höfðu gert fyrr og svo aftur síðar,
að ganga úr BSRB, þannig að
þau stæðu utan heildasamtaka.
Efnt var til funda um land allt
og málin rædd í þaula. Niður-
staða lögreglumanna varð sú að
fara hvergi.
Þarna kynntist ég Jónasi, í
maraþonumræðu, af hans hálfu
alltaf málefnalegri og yfirveg-
aðri. Ef það væri rétt að segja að
Jónas hafi þarna uppgötvað
BSRB þá var það líka gagn-
kvæmt, að BSRB uppgötvaði
Jónas Magnússon.
Á komandi árum var hann
ítrekað valinn til vandasamra
verka fyrir hönd heildarsamtak-
anna.
Hann bar ábyrgð á fjármálum
sem gjaldkeri BSRB um margra
ára skeið og hann gegndi lykil-
hlutverki í orlofsbyggðum
bandalagsins. Í þessum trúnað-
arstörfum var hann vakinn og
sofinn. Lagði hann oft mikið á sig
til að sinna skyldum sínum og þá
langt umfram það sem flestir
menn hefðu gert.
Ekki síst átti þetta við í verk-
efnum sem tengdust orlofs-
byggðunum. Ég þekki það vel til
verka Jónasar Magnússonar,
sem formaður BSRB á þessum
árum, að ég veit betur en flestir,
hve mikið samtökin eiga honum
að þakka.
Jónas tók einarða afstöðu til
þeirra álitamála sem upp komu
en það vissu allir og fundu að af-
staða hans byggðist jafnan á rök-
um og svo einnig sanngirni. Þetta
varð til þess að Jónas naut víð-
tæks stuðnings innan BSRB og
var treyst af félögum sínum.
Á þessari stundu er það þó
vináttan sem er mér efst í huga.
Nönnu, börnum, tengdabörn-
um og barnabörnum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur á erf-
iðri stundu.
Megi minningarnar um góðan
dreng lifa og ylja ykkur um
ókominn tíma.
Ögmundur Jónasson,
fyrrverandi formaður BSRB.