Morgunblaðið - 11.01.2020, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2020
Það er tómlegt
að koma heim að
Skarði núna og það
eru þung sporin.
Elsku hjartans stoð mín og
styrkur, hann Kiddi minn er fall-
inn frá, allt of snemma og fljótt,
gerðist allt á svo stuttum tíma,
frá því hann veiktist.
Ég vil þakka honum þessum
sterka heiðarlega og góða manni
fyrir allan þann styrk, virðingu
og ást sem hann sýndi mér frá
frá þeim degi sem við hittumst
fyrst og alla tíð eftir það. Við
byrjuðum búskap á Skarði 1971
ásamt frænda hans og meðeig-
anda Ólafi, og þar sem þörf var á
að fara út í eyjar, þurftu þeir að
kaupa sér bát, en það var
draumastarfið að komast á sjó-
inn og sigla um Breiðafjörðinn.
Hann var öruggur og mjög
Kristinn Borgar
Indriði Jónsson
✝ Kristinn Borg-ar Indriði Jóns-
son fæddist 28.
nóvember 1944.
Hann lést 7. desem-
ber 2019.
Útför Kristins
fór fram 22. desem-
ber 2019.
næmur að sigla í
þessum skerjótta
firði, enda þekkti
hann nánast hvert
einasta sker á þeim
leiðum sem hann
þurfti að fara, og
okkur fannst við
alltaf fær í flestan
sjó þegar hann sat
við stýrið, enda var
hann farsæll sjó-
maður og var
óþreytandi að kenna börnum
okkar siglingarleiðir og fræða
þau um ættarsöguna, sem er
mjög löng, þar sem hann var 27.
ættliðurinn.
Kiddi var mjög einlægur og
heiðarlegur maður, kunni ekki
að segja ósatt, hann mátti ekk-
ert aumt sjá, hvort heldur það
voru menn eða dýr, þá reyndi
hann að hjálpa ef það væri eitt-
hvað sem hann gæti gert, alveg
eins og forfeður hans höfðu gert,
það eru víða til í heimildum fal-
legar sögur af því.
Hann var sérlega gestrisinn
og vildi helst fá alla sem komu
inn í kaffi, og fá eitthvað með
því, tók ekki annað í mál.
Hann var mjög hjálplegur ef
eitthvað kom upp á hjá fólki sem
hann gat hjálpað með og oftast
voru það bilaðir bílar, sprungin
dekk og fleira, þá henti hann frá
sér því sem hann var að gera og
fór strax í að hjálpa.
Ég og börnin okkar og fjöl-
skyldur okkar eigum eftir að
sakna þessarar elsku, sem var
svo góður eiginmaður, faðir og
afi.
Og ég þakka þér, ástin mín
eina, fyrir allt sem þú varst mér,
sem var ekki lítið.
Þú gafst mér skýin og fjöllin
og guð til að styrkja mig.
Eg fann ei, hvað lífið var fagurt,
fyrr en eg elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins,
er lærði eg að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfum mér.
(Sigurður Nordal)
Þórunn Hilmarsdóttir.
Elsku pabbi minn, mikið er
sárt að þurfa kveðja þig.
Mikill maður með stóran per-
sónuleika, ákveðinn, óhræddur,
hjálpsamur og góður í gegn eru
kjörorðin þín.
Breiðafjörður átti stóran hlut
í þér þar sem þú sigldir um
skerjóttan fjörðinn í alls konar
veðri, öruggur og óhræddur
sama hvað veðrið bauð upp á
þann daginn. Ég var 4 ára þegar
ég fór fyrst með þér á sjó og
naut hverrar sekúndu eftir því
sem árin liðu að vera með þér
hvort sem það var að sigla eða
tína æðardún í eyjunum fögru.
Ég trúi varla að síðasta sjóferðin
þín hafi verið í sumar.
Þú hefur kennt mér svo margt
sem ég mun hafa í farteskinu um
ókomna tíð.
Þegar ég hugsa um þig kemur
upp í hugann hversu hreinn og
beinn þú varst. Sagðir þína
meiningu hvort sem það féll fólki
eður ei, kunnir ekki að segja
ósatt. Heiðarlegur með afbrigð-
um og réttir hjálparhönd hvar
sem hana vantaði.
Þegar greiningin um illvígan
sjúkdóm kom í október var ég
viss um að við hin fengjum samt
meiri tíma með þér en 6 vikur.
Þú sjálfur varst ekki tilbúinn
fyrir þessar fregnir því þú ættir
svo mikið ógert. Það yrði að
koma Móra á flot fyrir sumarið,
gera við vélina. Tala nú ekki um
hitt og þetta varðandi bíla sem
þú ætlaðir að gera og flinkur eft-
ir því að gera við.
Sofðu rótt, pabbi minn, og
þakka þér fyrir allt. Þú verður
mér í hjartastað um ókomin ár.
Þú ert kominn í hlýjuna hjá öll-
um hinum Skarðverjunum og
öðrum ættingjum og vinum.
Þú komst til að kveðja í gær.
Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál.
Hvert orð sem var myndað án hljóms,
nú greindist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms.
En stormurinn brýst inn í bæ
með brimgný frá klettóttri strönd.
En reiðum og rjúkandi sæ
hann réttir oft ögrandi hönd.
Því krýp ég og bæn mína bið,
þá bæn sem í hjartanu er skráð.
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.
Hver gæti mér orð þessi láð?
(Freymóður Jóhannesson)
Þín,
Ingibjörg Dögg.
Elsku afi.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig, allar þær stundir
sem ég átti heima á Skarði.
Heima á Skarði. Þú sem gafst
mér annað heimili hér.
Mínir bestu tímar voru á bæn-
um með þér.
Að fara í bátinn og sigla með
þér eru mínar uppáhaldsminn-
ingar.
Það er erfitt að hugsa til þess
að við munum ekki fara aftur
saman á sjó, en þegar ég horfi
yfir sjóinn get ég minnst þeirra
stunda sem við sigldum yfir í
eyjarnar og hve þolinmóður þú
varst alltaf að svara öllum
skrítnu spurningunum sem ég
hafði fyrir þig.
Þú kenndir mér að tína dún og
að eiga kindur og ekki vera
hrædd, það eru til lausnir við
öllu.
Mér finnst svo erfitt að kveðja
þig, elsku afi minn. Ég mun allt-
af minnast þín með bros á vör að
keyra Econoline-inn niður
gamla veginn í Bröttubrekku í
alls kyns veðri, öruggur um að
komast heill heim. Ég mun
ávallt minnast þeirra stunda
sem við áttum í eyjunum í dúnt-
ínslu og ekki síst hve vel þú
naust þess að sigla um Breiða-
fjörðinn.
Þótt erfitt sé að kveðja þig og
við kvöddumst of snemma, þá
veit ég að þú ert á góðum stað í
faðmi langafa Jóns og langömmu
Ingu. Í hjarta mínu finn ég að þú
ert hjá okkur heima á Skarði og
passar upp á alla ástvini þína og
þá sérstaklega ömmu.
Góða nótt, elsku afi.
Haltu áfram að dreifa ham-
ingju og ást í þeim heimi sem þú
hvílir í núna og ég mun dreifa því
hér og um heiminn þegar ég
ferðast og hugsa til þín.
Hvar sem ég í heiminum er,
hugsa ég til þín.
Allt frá þér, sem þú gafst mér,
mun ég minnast þín.
Yfir Breiðafjörðinn langan og breiðan,
ég sjóinn sé, eyjar og sker.
Hugsa ég um bátinn hraðskreiðan,
sem afi minn skipstjórinn fer.
Hildur Edda Hilmarsdóttir.
✝ Finnbogi Sig-urður Jónsson
fæddist í Hörgshlíð
í Reykjafjarðar-
hreppi, N-Ísa-
fjarðarsýslu 26.
október 1956.
Hann lést á heimili
sínu, Hörgshlíð, 30.
desember 2019.
Foreldrar hans
voru Ásdís Sigrún
Finnbogadóttir, f.
6.4. 1921, d. 3.7. 1994, og Jón
Jakobsson, f. 11.10. 1913, d.
12.7. 1986. Þau bjuggu lengst af
í Hörgshlíð í Mjóafirði við Djúp.
Systkini Finnboga eru: Gerður,
f. 17.7. 1941, Heiðrún, f. 27.6.
1942, d. 25.10. 2016, Kristjana
Dagbjört, f. 6.10. 1945, Jakob
Þorgeir, f. 1.8. 1949, Margrét
Þórdís, f. 3.7. 1954, og Magnea,
f. 29.1. 1960, d. 28.10. 2005.
Finnbogi bjó og starfaði alla
sína tíð í Hörgshlíð fyrir utan
nokkra vetur um
tvítugt þegar hann
vann á Ísafirði,
lengst af í hrað-
frystihúsinu Norð-
urtanganum, en
einnig lítillega við
byggingarvinnu.
Finnbogi bjó með
móður sinni eftir
að faðir hans féll
frá en síðustu 26 ár
hefur hann búið
einn. Auk bústarfa sinnti Finn-
bogi viðhaldi og eftirliti með
Sængurfossvirkjun fyrir
Orkubú Vestfjarða. Ættingjar
og vinir sóttu í að koma í
Hörgshlíð, hjálpa til og eiga
samverustundir með bónd-
anum.
Finnbogi Sigurður verður
jarðsunginn frá Vatnsfjarðar-
kirkju við Djúp í dag, 11. jan-
úar 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Bogi frændi okkar, Finnbogi
Jónsson, bóndi í Hörgshlíð, hef-
ur sagt skilið við þessa jarðvist
og það eins og hendi væri veif-
að á einu augabragði. Hver
maður sem fellur í fámennri
sveit skilur eftir sig stórt skarð.
Alltaf var nægur tími til að
spá í hlutina. Það lá aldrei svo á
að ekki mætti gera eitthvað
annað áður sem var meira for-
vitnilegt. Við hugsum oft til
þess í dag hvernig það hefur
verið fyrir hann að verða orð-
inn einbúi tæplega 37 ára
gamall.
Við vorum mikið hjá Boga
þegar við vorum börn og ung-
lingar, stóðum oft þrír úti undir
stjörnubjörtum himni á leið í út
í fjós og virtum fyrir okkur það
sem þar sást. Oft með stjörnu-
kort í höndunum.
Það vildi til að kýr eru róleg-
ar og kýrnar hans Boga voru
ekki fastar á klukkunni frekar
en eigandi þeirra. Við vorum
mikið hjá Boga, helst á sumrin,
á okkar unglingsárum. Einnig
var kennaraverkfallið 1995
mjög skemmtilegur tími. Við
vorum nær allt verkfallið hjá
frænda okkar.
Þá var gríðarlega snjóþung-
ur vetur og upp í 12 dagar sem
Djúpið var ekki mokað. Hlaut
maður ákveðna eldskírn í að
bjarga sér og gátum við ekki
eytt verkfallinu á betri stað.
Þá var Mjóifjörðurinn líka
mun fjölmennari og barnaskóli
á svæðinu.
Við, óhörðnuðu unglingarnir
og Unnar frændi okkar, lærð-
um margt á þessum stutta tíma
enda reyndi á samvinnu og
samskipti íbúa í fallega firð-
inum sem nú var frekar ein-
angraður og á kafi í snjó til að
hjól samfélagsins gætu snúist í
þessum krefjandi aðstæðum.
Þó nóg væri að gera kenndi
Bogi manni að njóta augna-
bliksins.
Það sem ekki gerðist í dag
var hægt að gera á morgun og
jörðin hélt hringsnúningi sínum
óhikað og engum varð meint af.
Það var ekkert verið að sýn-
ast neitt.
Alltaf tími fyrir eina filters-
lausa Camel. Foreldrar okkar
nefndu stundum að eftir
þriggja mánaða sumardvöl hjá
frænda, hefði þurft hálfan mán-
uð til að að koma okkur á sama
snúning og tilheyrði kaup-
staðarlífinu.
Þó er það spurning hvort við
vorum á of lágum snúningi eða
kaupstaðafólkið á of háum.
Við sem stóðum Boga næst
söknum hans sárt. Hann hafði
eitthvað í sínu fari sem varð til
þess að þeir sem kynntust hon-
um að einhverju leyti hugsuðu
ætíð hlýtt til hans og vildu sem
flest fyrir hann gera. Bogi átti
enga óvini og börn voru alltaf
hænd að honum. Líklega vegna
þess að hann hafði alltaf tíma.
Börnin okkar syrgja frænda
sinn. Hetjuna sem átti sveitina
þar sem allt var svo einfalt og
afslappað.
Þar sem þau gátu gengið
frjáls um og sinnt skepnum og
náttúrunni af fúsum og frjáls-
um vilja.
Þó maður viti að öll endum
við lífdaga okkar einn daginn
þá er maður aldrei tilbúinn
þegar aðrir kveðja lífið. Það
verður skrýtið og erfitt að vita
til þess að líklega verðin enginn
lengur að staðaldri í Hörgshlíð
þó við óskum þess að einhver
kæmi til sögunnar og sæi til
þess annars.
Engu að síður munum við
sem eftir erum reyna að halda
ljósunum logandi þar um
ókomna framtíð.
Og virða fyrir okkur fjörðinn
fagra og Botnsfjallið, Fellið og
Kotmúlann, fallegustu fjöll sem
finna má. Fjöllin okkar.
Ingvar Jakobsson og Ingi
Þórarinn Friðriksson.
Það er skrýtið að frændi
minn, Finnbogi í Hörgshlíð, sé
fallinn frá.
Kvöldið áður en hann kvaddi
töluðum við saman í síma og
ákváðum að heyrast morguninn
eftir og spá í hvernig við mynd-
um ná í nokkrar kindur sem
hann átti við Keldu.
Engin hringing kom þann
morgun.
Eftir að ég hafði hringt í
hann oft og mörgum sinnum og
hann svaraði ekki var farið að
gá að honum.
Skömmu síðar var ég komin
inn í Hörgshlíð og farin að
beita hann hjartahnoði sam-
kvæmt læknisráði.
Ég sá það samt undir eins og
ég kom að hann var farinn, bú-
inn að kveðja þennan heim.
Ég þakka honum fyrir alla
samveruna og samvinnuna svo
og fyrir þolinmæði hans við
rexi og pexi í mér sem hann tók
alltaf með jafnaðargeði eins og
honum var tamt. Hans verður
sárt saknað.
Jóhanna Kristjánsdóttir
í Svansvík.
Finnbogi Sigurður
Jónsson
✝ Nína ÞórdísÞórisdóttir
fæddist 12. janúar
1936 í Reykjavík.
Hún lést 15. desem-
ber 2019 á Vífils-
stöðum.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Þórir
Tryggvason loft-
skeytamaður, fædd-
ur 26. mars 1903 á
Seyðisfirði, dáinn 6.
júlí 1954, og Sigþrúður Helga-
dóttir húsfreyja, fædd 12. nóvem-
ber 1915 í Reykjavík, dáin 26.
maí 1978.
Eiginmaður Nínu var Ketill
Þorsteins Pétursson trésmiður,
fæddur 15. ágúst 1933, dáinn 29.
maí 1998. Þau gengu í hjónaband
1. desember 1963. Nína starfaði
sem flugfreyja hjá Flugfélagi Ís-
lands og síðar sem
skrifstofumaður hjá
Domust Medica og
Fiskistofu.
Systkini Nínu
voru Friðrik Þóris-
son, fæddur 23.
september 1934, dá-
inn 17. nóvember
2003, Tryggvi
Þórisson, fæddur
29. júní 1951, Ingi-
mar Haukur Ingi-
marsson, fæddur 6. september
1943, og Guðmundur Snorri Ingi-
marsson, fæddur 22. febrúar
1948, dáinn 14. ágúst 2019.
Börn Nínu og Ketils eru Inga
Sigþrúður Ketilsdóttir, fædd 28.
maí 1964, og Kristín Elfa Ketils-
dóttir, fædd 9. júní 1971.
Útförin fór fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Í hjarta mínu er hátíð.
Hver hugsun og tilfinning mín
verða að örsmáum englum,
sem allir fljúga til þín.
Þeir ætla að syngja þér söngva
og segja þér, hvað þú ert góð –
og eigir sál mína alla
og alt mitt hjartablóð.
(Davíð Stefánsson)
Elsku mamma mín, ég kveð
þig með ást og söknuði. Takk
fyrir allt sem þú kenndir mér og
allar minningarnar sem þú skil-
ur eftir. Hvíl í friði.
Þín
Kristín.
Nú hefur hún Nína mín kvatt
okkur. Nína, sem ég hef þekkt
alla mína ævi. Nína, sem alla tíð
var mér sem önnur móðir. Nína,
sem tók þátt í uppeldi mínu.
Nína, sem alltaf sýndi mér
óendanlega umhyggju og kær-
leika. Nína, sem átti, og mun
alla tíð eiga, svo stóran stað í
hjarta mínu.
Lífsgöngu hennar lauk hinn
15. desember síðastliðinn. And-
látið kom manni kannski ekki
beint í opna skjöldu. Síðustu
misseri hefur líkamlegri heilsu
hennar smám saman verið að
hraka. Samt sem áður er maður
ætíð óviðbúinn lokakallinu.
Tómleiki hellist yfir og það er
alltaf eitthvað sem er ósagt og
ógert.
Í hjarta mínu mun ég ávallt
geyma allar góðu minningarnar
sem tengjast Nínu; æskuna, jól-
in á Dalbrautinni, heimsóknirn-
ar, símtölin og kaffihúsahitt-
ingana.
Með miklum söknuði kveð ég
elsku Nínu mína, en jafnframt
með innilegu og djúpu þakklæti
fyrir að vera svo gæfusöm að
hafa átt hana að og hafa notið
þeirra forréttinda að alast upp
sem hluti af stórfjölskyldunni á
Dalbrautinni.
Fyrir það er ég óendanlega
þakklát.
Hafðu þökk fyrir allt. Hvíl í
friði.
Elsku Inga Sigga og Kristín,
við Geir sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Birna Jóhannesdóttir
(Bidda).
Þú fæddist á sunnudegi og þú
fórst frá okkur á sunnudegi, af-
mælið þitt í ár er sunnudaginn
12. janúar 2020.
Það er svo margt að segja, ég
sakna þess að halda í hlýju
höndina þína, heyra þig hlæja,
tala við þig.
Ég hef elskað þig frá því ég
man eftir mér, ég hef elskað þig
af öllu hjarta allt mitt líf og á
milli okkar er sterk taug sem
getur ekki slitnað, þú ert besti
vinur minn, þú ert mamma, fal-
lega blíða mamma mín.
Ég hef reynt að endurgjalda
þér ástina og umhyggjuna sem
þú baðaðir mig í allt mitt líf, en
ég var ekki hjá þér þegar þú
fórst að morgni sunnudagsins
15. desember síðastliðins og
það hryggir mig svo ósegjan-
lega.
Mínar fyrstu minningar eru
allar tengdar þér, alveg frá
fyrstu tíð var ég límd við þig og
vildi hvergi annars staðar vera
en með þér og pabba.
Þetta segir kannski eitthvað
um hvernig foreldar þið pabbi
voruð; þau albestu sem hugsast
gat, þið vöktuð yfir okkur systr-
um og vernduðuð, þið skilduð
okkur aldrei við ykkur, við vor-
um hvert öðru allt.
Við fórum saman í ferðalög
og stundum eitthvað í dagsferð-
ir og síðar vorum við mikið í
sumarbústaðnum ykkar á með-
an pabbi var á lífi en við fund-
um okkur ekki þar eftir að hann
lést, það var ekki það sama.
Við tókum því upp á því að
ferðast saman, alveg sérstak-
lega síðustu ár, og við nutum
þess mjög.
Við höfum séð margt, gert
margt og átt fjölmargar góðar
stundir, þessar minningar eru
dýrmætar, tíminn okkar saman
er hinn raunverulegi auður.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir göngu
luku
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár
mitt struku
einn horfinn dag.
Ó, guðir, þér, sem okkur örlög vefið
svo undarleg.
Það misstu allir allt, sem þeim var
gefið,
og einnig ég.
Og ég sem drykklangt drúpi höfði
yfir
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir
lifir,
eða hinn, sem dó?
(Steinn Steinarr)
Tíminn læknar segir fólk,
tíminn læknar ekki hjartasár,
tíminn læknar ekki neitt, þú
lærir bara að þrauka.
Elsku mamma mín, ég þakka
þér fyrir allt, samveru, vináttu
þína og ást.
Guð blessi þig og varðveiti.
Inga
Sigþrúður.
Nína Þórdís
Þórisdóttir