Morgunblaðið - 15.01.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JANÚAR 2020
✝ Vilborg Vil-mundardóttir
fæddist 29. júlí
1931 í Kjarnholtum
í Biskupstungum,
yngst barna Vil-
mundar Gíslasonar,
bónda þar, og Þor-
bjargar Stefaníu
Guðjónsdóttur,
húsmóður frá Ótt-
arsstöðum í Garða-
hreppi. Hún lést 5.
janúar 2020. Systkini Vilborgar
voru: 1) Ragnheiður, f. 1926, d.
1999, gift Bergi Magnússyni, d.
1987. 2) Gísli, f. 1928, d. 1991.
Eftirlifandi kona hans er Sigríð-
ur Stefánsdóttir og 3) Elín, f.
1929, gift Stefáni Ólafi Jónssyni.
Fjölskylda Vilborgar fluttist
frá Kjarnholtum árið 1934 að
Króki í Garðahverfi í Garða-
hreppi. Eftir nám við Flensborg-
arskólann í Hafnarfirði fór Vil-
borg í Kennaraskólann í Reykja-
vík og lauk þaðan handavinnu-
kennaraprófi árið 1953.
Fyrsta janúar 1954 giftist Vil-
borg skólabróður sínum úr
Kennaraskólanum Þorsteini
Gíslasyni skipstjóra, f. 1. desem-
ber 1928, d. 12. ágúst 2014, frá
Kothúsum í Garði. Foreldrar
Börn Gísla af fyrra sambandi,
með Guðnýju Guðmundsdóttur,
eru: b) Vilborg. Maður hennar
er Þórir Helgason. Börn þeirra
eru Arndís Alda, Hekla, Bríet og
Snorri og c) Þorsteinn. 3)
Hrefna Björg, f. 1967, arkitekt,
búsett í Reykjavík gift Guð-
mundi Löve framkvæmdastjóra.
Börn þeirra eru: a) Matthías og
b) Katrín. 4) Þorbjörg Stefanía,
f. 1969, kennsluráðgjafi, búsett í
Reykjavík. Maður hennar er Að-
albjörn Þórólfsson, sjálfstætt
starfandi verkefnastjóri. Börn
þeirra eru: a) Auður Tinna, gift
Hauki Óskari Þorgeirssyni, b)
Benedikt Ingi og c) Baldur Thor.
Vilborg starfaði sem hús-
móðir meðan börnin voru að
alast upp. Samhliða því starfi
kenndi hún textílmennt á fjölda
námskeiða. Ennfremur sinnti
hún stundakennslu við Gerða-
skóla skólaárin 1955-1960.
Skólaárin 1973-1974 og 1982-
1983 stundaði Vilborg fram-
haldsnám í handlistum við
Kennaraháskóla Íslands og vor-
ið 1992 við Statens lærerhøg-
skole i forming í Osló. Skólaárið
1974-1975 kenndi hún við
Endurhæfingardeild Borg-
arspítalans og við Ármúla- og
Árbæjarskóla skólaárið 1975-
1976. Frá 1977 til 1996 kenndi
Vilborg textílmennt við Fella-
skóla í Reykjavík.
Útför Vilborgar verður gerð
frá Garðakirkju í dag, 15. janúar
2020, kl. 13.
hans voru Gísli
Árni Eggertsson
skipstjóri og
Hrefna Þorsteins-
dóttir húsmóðir.
Vilborg og Þor-
steinn hófu búskap
sinn í Garðinum, en
bjuggu lengst af í
Reykjavík. Árið
1999 fluttu þau að
Naustahlein 1, við
Hrafnistu í Hafn-
arfirði, þar sem þau dvöldu síð-
ustu æviárin.
Börn Vilborgar og Þorsteins
eru: 1) Vilmundur, f. 1954, kenn-
ari, búsettur í Garðabæ, kvænt-
ur Bjarneyju Jóhönnu Sigur-
leifsdóttur. Börn þeirra eru: a)
Leifur Ingi. Kona hans er Sig-
urlaug Vigdís Gestsdóttir. Börn
þeirra eru Arnþór Ísar og Aldís
Jóna, b) Þorsteinn Arnoddur.
Kona hans er Svala Þyri Garð-
arsdóttir. Sonur þeirra er Daní-
el Smári, c) Jóhann Ernir og d)
Vilborg Kolbrún. Maður hennar
er Erlingur Þór Erlingsson.
Synir þeirra eru Guðgeir Þór og
Vilmundur Þór. 2) Gísli, f. 1957,
prófessor, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Jólöntu Þorsteinsson.
Barn þeirra er: a) Alexander.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Móðir mín hefur kvatt sína
jarðnesku tilveru og er gengin á
vit feðra sinna. Efst í huga mín-
um er þakklæti til almættisins
fyrir að hafa frelsað hana frá
þjáningum heimsins og veitt
henni betra líf handan móðunnar
miklu, þangað sem leiðir okkar
allra liggja að lokum.
Minningin um móður mína er
björt og fögur. Milt var hennar
hjarta og mjúk var hennar hönd.
Hún var hvunndagshetja sem
hugsaði vel um fjölskyldu sína og
leiðbeindi börnum sínum í gegn-
um lífið til fullorðinsára. Hún
hvatti okkur til menntunar og til
að standa okkur á vegi lífsins af
ábyrgð og heiðarleika. Samúð
með þeim sem minna máttu sín,
hógværð og hjálpsemi einkenndi
hugarfar hennar og átti hún
marga góða vini sem héldu
tryggð við hana ævilangt. Barna-
börnum sínum sinnti hún einnig
af kostgæfni og gaf þeim í vega-
nesti minningar um skemmtileg-
ar samverustundir með ömmu
sinni.
Móðir mín hafði mikinn áhuga
á handverki og gaf hún okkur
systkinunum ávallt frelsi til sköp-
unar og handverksiðkunar. Þessi
þáttur uppeldis okkar hefur haft
gagnger áhrif á atgervi okkar og
skynbragð á tilveruna. Seinni
hluta ævi sinnar kenndi hún text-
ílmennt. Lag hennar á börnum
var einstakt og naut hún þess að
glíma við unga og óstýriláta ung-
linga sem bjuggu við erfiðar fé-
lagslegar aðstæður. Alltaf tókst
henni að vekja áhuga og byggja
upp andlega vellíðan nemenda
sinna í gegnum það sem hún kall-
aði mannbætandi „auðnustundir í
handverki“.
Við færum þakkir fyrir sam-
veruna með móður minni og þátt-
töku hennar í uppeldi afkomenda
sinna og fyrir ævi hennar sem
móður, ömmu, langömmu og vin-
ar. Við vonumst síðan til að hitt-
ast aftur að leiðarlokum okkar
mannlegu tilveru.
Kveðja
Gísli, Jólanta og Alexander.
Í frásögn mömmu varð ferða-
lagið úr fæðingarsveitinni á upp-
eldisslóðirnar ljóslifandi. Þetta
var árið 1934, mamma var
þriggja ára og boddíbíllinn sem
amma hafði fengið til að flytja sig
með litlu börnin sín fjögur og
ömmu þeirra hossaðist eftir ryk-
ugum malarveginum, yfir nýbrú-
uð sunnlensk stórfljót og áfram
yfir heiðina, þar til hann lét stað-
ar numið við litla bárujárns-
klædda burstabæinn suðaustan
við kirkjuna á holtinu við hafið.
Á langri ævi urðu ferðirnar
fjölmargar og víða var staldrað
við, en á einhvern hátt lokast nú
hringurinn hennar mömmu fal-
lega við leiðið hennar í kirkju-
garðinum í Görðum við túnfótinn
heima í Króki.
Ég og fjölskylda mín þökkum
af öllu hjarta fyrir samfylgdina,
sögurnar og ljóðin.
Hrefna Björg, Guðmundur,
Matthías og Katrín.
Ég vil þakka tengdamóður
minni Vilborgu fyrir yndislega
samfylgd í lífinu og allt það góða
sem hún hefur gert fyrir mig og
mína fjölskyldu.
Við fjölskyldan höfum átt því
láni að fagna að búa við æsku-
slóðir hennar í Króki á Garðaholti
í 36 ár og upplifa fegurð þess
staðar.
Tengdamóðir mín var ljóða-
kona mikil, átti ótal ljóðabækur
og geislaði af gleði við það að fara
með ljóð.
Því vil ég minnast hennar með
þessu ljóði Guðrúnar Auðuns-
dóttur frá Stóru-Mörk sem heitir
Hin fyrsta minning:
Frá liðnum stundum geymi ég ennþá
ylinn
þann eim ég kenni, reyk frá lágum
hlóðum.
Er sólin gyllti gömlu bæjarþilin
á grænni þekju prúðir fíflar spruttu
og litlir fætur löbbuðu og duttu
í leik og sorg í vernd af englum góðum.
Þó tíminn strjúki burt flest kæru
kynnin,
sem kaldur gustur feyki mistri á vorin,
þá verða hjarta næst þau vinaminnin
sem veittu smáu barni kærleikshótin,
sú hönd lét skó á litla valta fótinn
og leiddi mig um pallinn fyrstu sporin.
Þín minning mun lifa.
Bjarney J. Sigurleifsdóttir.
„Við höfum hér Villur tvær,
vil ég gjarnan kynna þær.
Önnur syngur alltaf djass,
við alla stráka segir pass.’’
Það er ekki svo ýkja langt síð-
an að ég fékk síðast blikk þegar
ég fór með þessa vísu. Þetta er
vísan sem amma fór með fyrir
mig í hvert skipti sem við hitt-
umst, þar til ég tók við. Amma
kunni gríðarlegt magn af vísum
og þær voru ótrúlega lengi í
minni hennar þrátt fyrir að hægt
og rólega hafi fennt yfir annað
síðustu árin.
Það er alltaf sárt að kveðja þá
sem eru manni kærir en elsku
amma Villa var í sérflokki. Ein-
stök manneskja sem geislaði af
góðmennsku sinni og var gædd
þeim hæfileika að sjá og draga
fram það besta í öllum. Þetta
varð til þess að fólk laðaðist að
henni og var heimili þeirra afa
gestkvæmt. Hvort heldur sem
var til að spjalla um daginn og
veginn eða drekka kaffi á eldhús-
bekknum. Eldhúsbekkurinn var
jafnframt hinn besti hvíldarstað-
ur og gott að gleyma sér þar
augnablik og enn betra að sitja
þar með heimavinnuna sína eða
prjónana á meðan amma bakaði
pönnukökur og morgunleikfimin
eða síldarvalsarnir hljómuðu í út-
varpinu.
Minningarnar eru endalausar
og ylja hjartanu svo sannarlega
núna þegar þau afi hafa bæði
kvatt þennan heim. Þó að margar
þeirra tengist Sunnuveginum, þá
voru okkar bestu stundir án efa í
sumarbústaðnum Þrastahlíð.
Þau afi fóru sjaldan barnlaus í
bústaðinn og var það gæfa fyrir
okkur barnabörnin, að fá að alast
upp við þann lúxus. Öll páskafríin
sem stórfjölskyldan eyddi þar
saman við að föndra og einfald-
lega bara að vera saman, er einn-
ig dýrmæt minning. Hinn óseðj-
andi handavinnuáhugi minn er
eitthvað sem er ömmu að þakka
en það var sama hvort það var
prjón, hekl, fatasaumur eða við-
gerðir, amma var snillingur í öllu.
Þessu miðlaði fyrrverandi handa-
vinnukennarinn áfram til okkar
krakkanna og við fengum alltaf
að bauka eitthvað þegar við vild-
um. Að geta prjónað jafn hratt og
vel og amma, það var verðugt
markmið og er enn mitt helsta
markmið. Ekki síðra markmið er
að verða jafn kattþrifin og amma,
en það eru ekki ýkjur að það hafi
mátt borða beint af eldhúsgólfinu
því tuskan var aldrei langt und-
an.
Þegar ættaróðalið Sunnuveg-
ur var kvaddur og Naustahlein
tók við flutti eldhúsbekkurinn
sem betur fer með sem og gesta-
gangurinn. Í Naustó var líka út-
sýni yfir Garðaholtið, þar sem
amma ólst upp, en þangað bar
hún sterkar taugar og sögurnar
þaðan margar og skemmtilegar.
Þegar elli kerling bankaði upp á
fluttu þau svo yfir götuna til að
eyða ævikvöldinu á Hrafnistu.
Eftir að afi kvaddi fyrir rúmum 5
árum hefur tilveran smátt og
smátt orðið einsleitari, en alltaf
var amma glöð að sjá fólkið sitt
þó að undir það síðasta hafi það
líklega fyrst og fremst verið
kunnuglegt andlit sem gladdi.
Elsku amma, þú hefur gefið
mér og kennt svo margt. Svo
miklu meira en þig gæti grunað
og fyrir það verð ég þér ævinlega
þakklát. Það var mitt mesta lán í
lífinu að fá að eiga þig að.
Þín
Vilborg (Villa) Gísla.
Lítill drengur er í labbitúr með
ömmu sinni. Þau ganga í veg-
kanti í fallegu mosagrónu hrauni.
Þau fara yfir nöfnin á jurtunum
sem verða á vegi þeirra; ljóns-
lappi, gulmaðra, lyfjagras … Þau
mæta öðru fólki og allir bjóða
góðan daginn. Eftir dágóða stund
finna þau sér bekk. Þar setjast
þau niður til að hvíla sig og lýsa
því yfir hlæjandi hvort við annað
að nú séu þau orðin alveg „lappa-
laus“.
Ég var oft í passi hjá ömmu og
afa í Naustó þegar ég var lítill.
Þar mátti alltaf finna hlýju og ró-
legheit. Það var gestkvæmt hjá
ömmu og hún fann iðulega á sér
þegar von var á gestum og fór þá
að baka pönnukökur.
Við fundum okkur alltaf eitt-
hvað skemmtilegt að gera. Amma
kenndi mér að prjóna, við bök-
uðum saman, við bjuggum til fjöl-
marga bolta úr garni og dagblöð-
um og labbitúrarnir í
„Mangahrauni“ urðu margir.
Það var endalaus þolinmæði
fyrir mér og við höfðum allan
tímann í heiminum. Mér er sagt
að ég hafi alltaf komið heim frá
ömmu í fullkomnu jafnvægi. Það
er mér óendanlega mikil gæfa að
hafa fengið að vera hjá þér og afa
og ég held að ég sé mun betri
manneskja fyrir vikið.
Takk fyrir allar góðu minning-
arnar, elsku amma mín.
Matthías Löve.
Vilborg
Vilmundardóttir
 Fleiri minningargreinar
um Vilborgu Vilmund-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Ástkær móðir okkar, uppeldismóðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG INGIMUNDARDÓTTIR,
Hrísmóum 7, Garðabæ,
sem lést föstudaginn 3. janúar, verður
jarðsungin frá Vídalínskirkju í Garðabæ
fimmtudaginn 16. janúar klukkan 13.
Agnes Jóhannsdóttir Bessi Þorsteinsson
Dagbjört Hansdóttir Sigurbjörn Sveinsson
Hermann Hansson Auðbjörg Tómasdóttir
Svava Hansdóttir Jóhannes Kristjánsson
Hrafn Ingimundarson Elín Ágústsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SVERRIR BJÖRNSSON
frá Brautarholti Hrútafirði,
lést á sjúkrahúsinu Hvammstanga,
4. janúar. Útförin fer fram í Staðarkirkju,
Hrútafirði, laugardaginn 18. janúar klukkan 14. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á Félag áhugamanna um endurbyggingu
Riishúss á Borðeyri 0159-05-410302 kt. 460701-2790.
Guðbjörg Á. Kristinsdóttir
Björn Ingi Sverrisson Margrét K. Guðmundsdóttir
Kristín Anna Sverrisdóttir
Ásgeir Sverrisson Katrín Schmitt
Alda Berglind Sverrisdóttir Lárus Jón Lárusson
afabörn og langafabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR GÚSTAFSSON
vélvirki,
Skeiðarvogi 39,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni miðvikudaginn
8. janúar. Útförin fer fram í Fríkirkjunni í Reykjavik, föstudaginn
17. janúar klukkan 13.
Starfsfólki Hjúkrunarheimilisins Sóltúns, deild 3B, eru færðar
þakkir fyrir einstaklega góða umönnun. Blóm og kransar eru
afþakkaðir en þeim sem vilja minnst hans vinsamlega bent á
líknarstofnanir eða velferðarsamtök.
Margrét Árnadóttir
Árni Guðmundsson Ingiríður Óðinsdóttir
Helga Guðmundsdóttir Óttar Víðir Hallsteinsson
Guðmundur P. Guðmundss. Hjördís Gunnarsdóttir
Alexander Þ. Guðmundsson
Gústaf Guðmundsson MarIa de la Rosa Rodenas
barnabörn og barnbarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SUMARRÓS JÓHANNA HELGADÓTTIR,
Ólafsvegi 7, Ólafsfirði,
andaðist á hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Hornbrekku 6. janúar.
Útför hennar fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju laugardaginn
18. janúar klukkan 14.
Jón Ævar Klemensson Helga Jónsdóttir
Arnar Klemensson
Guðrún Jónsdóttir Árni Jónsson
Klemenz Jónsson María Magnúsdóttir
Rósa Jónsdóttir Sigurbjörn Þorgeirsson
og langömmubörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN TRAUSTASON,
lést 10. janúar á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju
föstudaginn 17. janúar klukkan 15.
Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð.
Sigrún Svava Loftsdóttir
Trausti Jónsson Þuríður Bergsdóttir
Loftur Jónsson Edda Bang
Ingimundur S. Jónsson
Pálmi Jónsson Agnes Finnsdóttir
Sigurþór Jónsson Hanna Steinsdóttir
Hólmfríður Jónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN ÖRN STEFÁNSSON,
vélaverkfræðingur frá Húsavík,
Lundi 3, Kópavogi,
lést laugardaginn 11. janúar á
Landspítalanum.
Útförin verður auglýst síðar.
Gunnþórunn R. Þórhallsdóttir
Stefán Geir Stefánsson Anna María Gunnarsdóttir
Halla Stefánsdóttir
Finnur R. Stefánsson Steinunn Jónsdóttir
Rebekka Stefánsdóttir Emil Kárason
barnabörn og barnabarnabarn