Morgunblaðið - 15.01.2020, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JANÚAR 2020
✝ Sigurgeir ÖrnSigurgeirsson
fæddist í Reykjavík
21. júlí 1992. Hann
lést 29. desember
2019.
Sonur hjónanna
Örnu Sæmunds-
dóttur læknaritara,
f. 29. júlí 1960, og
Sigurgeirs Guð-
jónssonar raf-
virkjameistara, f.
11. maí 1953, lést af slysförum
13 október 2002.
Systir Sigurgeirs Arnar er
Jóhanna Margrét lög-
reglumaður, f. 25. október
1986.
Foreldrar Örnu: Vígdögg
Björgvinsdóttir, f. 20. febrúar
1933, og Sæmundur Örn Sveins-
son, f. 3. júlí 1932, d. 29. nóv-
ember 2018.
Foreldrar Sigurgeirs: Jó-
hanna Margrét Jóhannesdóttir,
f. 5. ágúst 1914, d. 14 maí 2002,
og Guðjón Þorgilsson, f. 14. júní
1914, d. 30. janúar 2010.
Sigurgeir Örn var uppalinn í
Árbæjarhverfi, var
öll sín grunn-
skólaár í Árbæj-
arskóla, þar sem
hann tók virkan
þátt í félagslífi
skólans auk þess að
æfa og keppa í
knattspyrnu með
Fylki.
Þaðan lá leið
hans í Fjölbrauta-
skólann í Breið-
holti og lauk hann stúdentsprófi
þaðan árið 2012. Þar tók hann
einnig virkan þátt í félagslífinu
og var í keppnisliði skólans í
Spurningakeppni framhalds-
skólanna, Gettu betur.
Útskrifaðist með BS-gráðu í
geislafræði frá Háskóla Íslands
í október 2018. Hann var for-
maður FLOG, félags nema í líf-
einda- og geislafræði, árið
2017- 2018.
Sigurgeir Örn vann alla tíð
með skóla, síðustu ár hjá Ikea.
Útför Sigurgeirs Arnar fer
fram frá Árbæjarkirkju í dag,
15. janúar 2020, klukkan 11.
Í dag verður til moldar borinn
Sigurgeir Örn Sigurgeirsson, son-
ur Örnu mágkonu minnar, en
hann lést aðeins 27 ára að aldri.
Mun hann hljóta hvílu við hlið föð-
ur síns og nafna sem einnig lést
fyrir aldur fram, 49 ára. Þeir feðg-
ar voru um margt líkir, ekki ein-
ungis í háttum, heldur einnig út-
liti. Báðir voru þeir skemmtilegir,
ljúfmenni, hæfileikaríkir, fróð-
leiksfúsir, ræðnir og vel upplýstir.
Ljúf nærvera hans og kímni lað-
aði að honum fólk enda vinmarg-
ur. Var vinskapur Sigurgeirs mér,
konu minni og börnum dýrmætur.
Margar minningar um þá feðga
og nafna sækja á hugann og eru
þær allar ljúfar. Ein af síðustu
minningum mínum um Sigurgeir
Örn er frá því í sumar er fjöl-
skyldan fór á ættarmót afkom-
enda Ketilsstaðahjónanna í Jök-
ulsárshlíð, Stefaníu og Björgvins.
Löng ökuferðin varð kveikjan
að skemmtilegum umræðum og
spurningakeppni sem spannaði
flest milli himins og jarðar. Sig-
urgeir Örn fór, eins og oftast áð-
ur, með sigur af hólmi í þeirri
keppni.
En nú er Sigurgeir farinn og
eftir sitjum við með spurningar
sem jafnvel hann hefði átt erfitt
með að svara.
Ég kveð hæfileikaríkan,
greindan, hlýjan og vel gerðan
dreng og votta, af veikum mætti,
móður hans, systur, ömmu og öðr-
um vandamönnum og vinum sam-
úð mína. Blessuð sé minning Sig-
urgeirs Arnar Sigurgeirssonar.
Kveðja,
Einar Ásbjörnsson.
Elsku fallegi frændi minn,
komið er að kveðjustund og mig
langar ekki að trúa því. Ég á svo
margar fallegar minningar um
þig og ég var viss um að þær yrðu
miklu fleiri.
Öll sumrin með ömmu og afa í
sumarbústaðnum þar sem við
vöktum frameftir, spiluðum, hlóg-
um og týndumst í fjallgöngum.
Vöfflurnar hennar ömmu, uxa-
halasúpan og troðfullar nammi-
skálar. Öll jóla- og afmælisboðin
þar sem þú varst minn allra besti
vinur.
Þriðjudagskvöldin hjá ömmu
og afa. Við öll saman að borða
ömmumat og spila kana. Þú varst
alltaf tilbúinn með fimmaura-
brandara og áttir auðvelt með að
gleðja fólkið í kringum þig.
Ég man vel eftir því þegar þú
gistir hjá mér eftir eitt jólaboðið
og við eyddum nóttinni í að læra
Trivial Pursuit utan að. Næsta
dag var annað jólaboð þar sem við
auðvitað rústuðum Trivial, alveg
þangað til hinum datt í hug að
skipta um spilastokk.
Það gleymist líka seint þegar
við tvö ætluðum okkur að stofna
hljómsveit. Ég man enn lagið um
vegalögguna á Seyðisfirði og það
er ekki langt síðan ég söng það
fyrir þig síðast, þú hlóst svo inni-
lega og varst hissa að ég skyldi
ennþá muna textann öllum þess-
um árum seinna.
Þú varst skemmtilegur, fynd-
inn, umhyggjusamur og góð sál.
Ég hélt við myndum spila kana
saman í ellinni en í staðinn verður
það að duga að ég segi af þér sög-
ur. Sögurnar af okkur tveimur og
öllum þeim ævintýrum sem við
lentum í saman. Ég mun aldrei
gleyma þér elsku besti frændi
minn. Þú lifir í hjarta mínu þang-
að til við hittumst næst. Ég elska
þig að eilífu, ég lofa.
Arna Vígdögg Einarsdóttir.
Elsku fallegi frændi minn. Ég
leit þig fyrst augum þegar að þú
komst í heiminn fallega sumar-
nótt. Ég var þá hjúkrunarnemi á
næturvakt og fékk að skjótast yfir
á kvennadeild til að heilsa upp á
nýjan frænda. Aldrei hefði mig
órað fyrir því að ég myndi kveðja
þig 27 árum síðar.
Lífið fyrstu 10 ár ævi þinnar
voru eins og hjá svo mörgum öðr-
um. Leikskóli, síðar grunnskóli,
leika við vini, hitta reglulega stór-
fjölskylduna, leikur með frænd-
systkinum og fótbolti. Já, ekki má
gleyma fótboltanum. Með
mömmu, pabba og systur þín þér
við hlið.
Í október 2002 breyttist allt
þegar pabbi þinn dó. Svo snögg-
lega breyttist allt. Það var svo
þungbært fyrir ykkur og okkur að
missa Geira stóra. Smátt og smátt
færðist lífið þó í réttar skorður þó
að söknuðurinn færi ekkert. Þú
stóðst þig vel í skólanum, elskaðir
spurningaspil og auðvitað fótbolta
og þannig hélt lífið áfram.
Þú áttir góða vini og fjölskyldu
sem að þú varst duglegur að hitta
og rækta. Oftast hrókur alls fagn-
aðar, hress og skemmtilegur.
Rifjandi upp sketsa úr Gervabæl-
inu, áramótaskaupum og síðar
Fóstbræðrum.
Við spjölluðum mikið í gegnum
tíðina um lífið, tilveruna og hin
ýmsu málefni því að þú varst svo
vel inni í öllu og fylgdist vel með
því sem var að gerast í þjóðfélag-
inu.
Hæfilega pólitískur og tilbúinn
með þinn rökstuðning. Spurn-
ingaspil og fótbolti héldu áfram að
vera þínar ær og kýr.
Þú kunnir svo vel að samgleðj-
ast fólki og talaðir vel um vini þína
og varst stoltur yfir afrekum
þeirra.
Þú tókst stúdentspróf, tókst
þátt í félagslífi skólans og allt var
eins og það átti að vera. En hólar,
hæðir og fjöll urðu á vegi þínum.
Þú virtist geta komist yfir, sér-
staklega ef áhugi, vilji og geta var
til staðar. Laukst námi í geisla-
fræði. Varst vinnusamur alla tíð
með skóla. Sendir mér mjög
reglulega skilaboð „til í spjall,
frænka„ „áttu kaffi, frænka?“ og
alltaf var gott að fá þig í heim-
sókn. Stundum byrjaði spjallið á
alvarlegum nótum en endaði oft-
ast með brandarasketsum og þá
var mikið hlegið.
Í desembermánuði voru þannig
samverustundir, spjall og spil og
við höfðum orð á því að 2020 yrði
betra ár. Árið 2019 var búið að
vera erfitt ár, þú varst að reyna að
komast yfir fjall, elsku frændi,
gekkst í hlíðum fjallsins en ansi
oft með vindinn í fanginu. Það
horfði samt til betri tíma en þú
misstir fótanna og því fær enginn
breytt og þú kvaddir þennan heim
29. desember. Söknuðurinn er
gríðarlegur. Eina leiðin til að
komast af er að hugsa um þig í
fangi pabba þíns og afa Sæma.
Ég sendi elsku Örnu, Jóhönnu
Margréti og öllum þeim sem unnu
og elskuðu Sigurgeir mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ég þakka kynninguna um göf-
ugan og góðan dreng og geymi
minninguna.
Stefanía Björg
Sæmundsdóttir.
Við vinkonur Jóhönnu eigum
ótalmargar minningar um elsku
Sigurgeir okkar, við minnumst
sérstaklega gömlu og góðu tím-
anna úr Hraunbænum þar sem
við sátum í stofunni heima hjá Jó-
hönnu og spjölluðum um lífið og
tilveruna. Sigurgeir var þá aldrei
langt frá með stóru eyrun sín og
vissi hann alltaf alla sólarsöguna,
þóttist þó aldrei vera að hlusta
sem við tókum gott og gilt. Síðar
sagði hann frá því að hann hefði
nú oftast verið að hlusta og hann
vissi öll okkar leyndarmál.
Það hlýjar okkur á þessum erf-
iðu stundum að hugsa til þess
hversu náið samband systkinin
áttu og er það ljósið í myrkrinu
hversu margar góðar minningar
við eigum um Sigurgeir. Við mun-
um ávallt minnast fallega, bros-
milda og klára litla brósa.
Fréttirnar berast og allt er sem frosið,
en sorgin nær samt að streyma.
Aldrei aftur fallega brosið,
okkur hlýtur að vera dreyma.
Ef orð gætu látið óskir rætast
þá værir þú ennþá hér.
En sannleikanum verðum að mætast,
og lífið er eins og það er.
Hjá mömmu og Jóhönnu þú ert ei
lengur,
ljúfi góði og brosmildi drengur.
En þú hjá pabba þínum nú hvílir,
og hann litla stráknum sínum skýlir.
Hann fær nú loks að kenna þér
gítargripin,
það væri gaman að sjá á þér svipinn.
Sýnir þér svo hvernig flugur skal hnýta,
öll vötn í heimi þið saman að líta.
(Elísabet Þóra Jóhannesdóttir)
Æskuvinkonur Jóhönnu Mar-
grétar,
Ása, Elísabet, Helga,
Kristín, Lára, Lilja, Ólöf,
Sandra og Sonja.
Sigurgeir Örn
Sigurgeirsson
 Fleiri minningargreinar
um Sigurgeir Örn Sigur-
geirsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Jakob UnnarBjarnason
fæddist 5. desem-
ber 1952 í Reykja-
vík. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 5. janúar
2020. Foreldrar
hans voru hjónin
Unnur Jakobsdótt-
ir frá Ísafirði, f.
18.7. 1921, d. 3.12.
2013, og Bjarni
Bentsson frá Dýrafirði, f.
23.11. 1913, d. 16.8. 2009.
Systkini Jakobs eru Bent, f.
6.12. 1941, og Anna Þórdís, f.
13.9. 1947.
Jakob bjó í 14 ár með Þóru
Kristínu Vilhjálmsdóttur, f.
1.11. 1945, d. 28.8. 2014. Börn
Þóru Kristínar eru Borghildur,
f. 1968, Hildur Borg, f. 1972,
Arnar Már, f. 1973, Borgar
Þór, f. 1973, og Einar Sturla, f.
1976. Barnabörnin eru átta.
Jakob ólst upp í Miðstræti í
Reykjavík fyrstu 12 ár ævi
sinnar en fluttist í Kópavog í
maí 1965 með foreldrum sínum
og lauk grunn-
skólanámi þar.
Hann hafði ánægju
af fótbolta og
fylgdist alltaf vel
með liði sínu
Breiðabliki. Einnig
fylgdi hann Tott-
enham Hotspur í
enska boltanum.
Hann var mikill
áhugamaður um
tónlist og stundaði
nám í píanóleik í Tónskóla Sig-
ursveins í átta ár. Jakob lauk
stúdentsprófi frá Fjölbrauta-
skólanum í Breiðholti. Eftir
stúdentspróf stundaði hann
nám í stjórnmálafræði í Há-
skóla Íslands en fór síðan í
Kennaraháskóla Íslands og
lauk B.Ed.-prófi þaðan. Hann
kenndi í nokkra vetur í grunn-
skólum í Kópavogi og Hafn-
arfirði en vann lengst af í
BYKO.
Útför Jakobs Unnars fer
fram frá Kópavogskirkju í
dag, 15. janúar 2020, klukkan
13.
Jakob, ástin í lífi mínu. Hinn
5. janúar 2020 fékkstu vængina
þína. Orð geta ekki tjáð þann
missi og sorg sem ég finn, en ég
hugga mig við vitneskjuna um
að við hittumst aftur þar sem
það er áætlun Guðs. Undanfarið
31 ár höfum við deilt kærleika
sem náði þvert yfir tíma og
vegalengdir. Það gerði okkur
einnig kleift að horfast í augu
við erfiðleika í aðskildu lífi okk-
ar. Ég mun ekki aðeins sakna
þess að sjá smitandi brosið þitt,
og sjá hversu fús þú varst til að
hjálpa öðrum án allrar eigin-
girni, þíns sterka vilja, en að-
allega mun ég sakna blíðu radd-
arinnar þinnar. Við deildum
kærleika, hlátri, vonbrigðum og
öllum andlegum hlutum með
mikilli vinsemd og virðingu
hvort fyrir öðru. Þú varst hinn
helmingurinn minn í þessu lífi
þar sem við áttum meira sam-
eiginlegt en ólíkt. Við höfðum
ákveðið að sameinast í hjóna-
bandi 2. maí 2020 á ströndinni í
Santa Barbara, Kaliforníu, þeg-
ar þú varst skyndilega kallaður
heim.
Elsku Jakob minn, við mun-
um alltaf finna hvort annað þar
sem sönn ást þekkir engin
mörk. Þetta er ekki síðasta
kveðjan okkar; eilífur logi okkar
mun brenna þegar við samein-
umst aftur, því að þú hefur lýst
upp leiðina fyrir mig til að
fylgja þér heim. Ég elska þig að
eilífu, Jakob Unnar Bjarnason.
Eilíflega þín
Andrea Kerrutt.
Jakob litli bróðir minn og
besti vinur er látinn. Man þegar
mamma kom með hann heim af
fæðingardeildinni, mig langaði
svo að knúsa hann, en var kvef-
uð og mátti ekki koma nálægt
honum.
Mér þótti svo undur vænt um
hann alla tíð og þegar við vor-
um börn dröslaðist ég með hann
allt sem ég fór. Hann var svo
ljúfur, góður og fallegur, alltaf
brosandi. Ég vildi helst eiga
hann ein og varð afbrýðisöm
þegar föðursystir okkar eignaði
sér hann, sagðist hafa fengið
hann í afmælisgjöf.
Þessi fallegi drengur mynd-
aðist svo vel að oft birtust
myndir af honum í blöðunum,
var ég ekki lítið stolt af litla
bróður sem ljósmyndafyrir-
sætu. Þar sem ég bjó um tíma
erlendis missti ég af árum hans
frá 11 til 15 ára, en þegar ég
flutti heim átti hann skemmti-
legan og hressan félagahóp og
hann að auki orðinn mikið
kvennagull.
Við stunduðum bæði nám til
stúdentsprófs í FB á sama tíma,
í áföngum í tónfræði skorti mig
algjörlega tóneyra, Jakob bauð
mér og vini sínum í aukatíma til
þess að ná tónfræðiprófinu.
Eyddum við mörgum tímum í
að hlusta á ótal tónverk, lærð-
um að þekkja þau og greina
hvaða hljóðfæri væri verið að
spila á. Gerði Jakob þetta af
mikilli þolinmæði og náðum við
áföngunum með glans. Hann
var drengur góður og sérstak-
lega barngóður. Börnin mín
dáðu frænda sinn, fannst hann
skemmtilegur, jákvæður og
uppörvandi. Jakob var Afi með
stóru A-i, hann elskaði barna-
börnin sem hann eignaðist í
Þóru barnabörnum, var hreyk-
inn af þeim og sagði mér stoltur
frá tónleikum og ballett-,
íþrótta- og danssýningum þar
sem hann hafði fylgst með þeim
brillera. Jakob hafði listrænt
hjarta og naut þess að fara á
tónleika og í leikhús, fann alltaf
það jákvæða í leikverkinu.
Hann var alltaf boðinn og búinn
að hjálpa til og sagði stundum í
gríni að hann hefði tekið við
hamrinum af pabba okkar í fjöl-
skyldunni hjá mér.
Hann þjáðist af gigt í mörg
ár og gat því aðeins verið í
hlutastarfi undanfarin ár. Hann
tókst á við gigtina með reglu-
legri sjúkraþjálfun, sundi og
gönguferðum. Síðastliðin fimm
ár höfum við farið í gönguferðir
á hverjum morgni um öll hverfi
Kópavogs og Reykjavíkur. Hafa
umræðuefni okkar verið fjöl-
breytt og skemmtileg. Fyrir
stuttu sagði hann við mig:
„Mikið erum við heppin að geta
gengið, við skulum vera þakklát
fyrir það.“
Þessi orð lýsa honum svo vel;
við eigum ekki að einblína á það
sem við getum ekki gert heldur
það sem við getum gert. Jakobi
var margt til lista lagt.
Hann var einstaklega góður
penni, hvatti ég hann til að setj-
ast við skriftir, sagðist hann þá
vera byrjaður á að rita ævi-
minningar sínar.
Jakob syrgði Þóru sambýlis-
konu sína mikið, hún lést fyrir
rúmum fimm árum. En lífið
heldur áfram og hann hafði ný-
lega endurnýjað kynni við And-
reu vinkonu sína í Bandaríkj-
unum, heimsótti hana þangað
og tilhlökkun til framtíðar varð
bjartari og áætlanir gerðar. En
eins og svo oft áður hjá elsku
bróður mínum kom Bakkus,
hans akkilesarhæll, í veg fyrir
það. Hann háði erfiða glímu við
Bakkus í langan tíma og tapaði
henni að lokum eins og svo
margir hafa gert. Hans verður
sárt saknað.
Anna systir.
Elsku Jakob frændi minn. Þú
varst uppáhaldsfrændinn minn
og þú varst einn af klettunum í
lífi mínu.
Alltaf tilbúinn að setjast nið-
ur með mér og hlusta á mig og
gefa mér ráð. Ég man hvað þú
varst glaður þegar ég skírði son
minn í höfuðið á þér.
Ég byrjaði að læra á píanó
hjá þér, það voru skemmtilegir
tímar og við spiluðum Für Elise
saman.
Við áttum svo margar fleiri
skemmtilegar stundir saman, til
dæmis á jólunum og áramót-
unum, þar sem þú komst með
skemmtilegustu brandarana og
sögurnar.
En langskemmtilegustu
stundirnar okkar saman voru í
sumarbústaðnum þar sem þú
varst alltaf til í alls konar leiki
og sprell. Undanfarin ár hef ég
oft komið með ykkur mömmu
að labba um Reykjavík og
Kópavog þegar ég er í bænum
og þá var gaman að rabba sam-
an og hlæja.
Í síðasta jólakortinu frá þér,
fyrir ári, sagðist þú ætla að
kaupa þér húsbíl svo þú gætir
ferðast mikið um landið og gæt-
ir komið alltaf vestur í heim-
sókn til okkar. Þegar ég kom
með mömmu að heimsækja þig
á spítalann og ég spurði þig
hvort þú þekktir mig sagðir þú:
já þetta er systurdóttir mín og
brostir til mín. Þegar mamma
sagði að ég væri að fara til
læknis sagðir þú mér að passa
mig en það voru síðustu orðin
þín til mín.
Þegar við vorum að fara frá
þér ætlaðir þú að koma með
okkur heim. Ég sakna þín svo
mikið, þú fórst allt of snemma
frá okkur.
Þín systurdóttir
Hanna Sigríður.
Frændi, bróðir mömmu, guð-
faðir minn og guðfaðir sonar
míns er nú farinn á vit næstu
ævintýra. Ég á erfitt með að
lýsa þeim söknuði sem fyllir
hjarta mitt. Jakob hefur alltaf
verið mjög stór og mikilvægur
hluti af okkar/mínu lífi. Jakob
var einn af þessum sem vilja
alltaf hjálpa öðrum og var ein-
staklega falleg sál, en hugsaði
því miður ekki mikið um sjálfan
sig eða þann sjúkdóm sem hann
þurfti að berjast við og var ekki
alltaf viljugur að þiggja hjálp
frá öðrum.
Jakob var alltaf skemmtileg-
asti maðurinn á svæðinu og sög-
urnar sem hann sagði munu lifa
áfram, rétt eins og þær sterku
og fallegu minningar okkar um
hann.
Mamma og Jakob voru ein-
staklega náin og góð systkini,
sem gerðu mikið saman. Ég er
einstaklega stoltur af henni
mömmu minni sem gerði gjör-
samlega allt sem í hennar valdi
stóð til að hjálpa sínum elskaða
bróður þegar hann hrasaði og
reisti hann upp hvað eftir ann-
að.
Jakob var einstaklega gáfað-
ur og hugmyndaríkur maður
sem gat gert allt sem honum
datt í hug, hvort sem það var á
sviði menntunar eða tónlistar,
en því miður er það oft þannig
að með þessum gjöfum fylgja
oft kvaðir og djöflar sem hann
þurfti að berjast við og að lok-
um tapaði hann elsku Jakob því
stríði.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
haft þig, Jakob minn, í mínu lífi,
elska þig og sakna þín enda-
laust mikið og mun alltaf geyma
minninguna um þig í hjarta
mínu.
Jón Þ. Stefánsson
Jakob Unnar
Bjarnason
 Fleiri minningargreinar
um Jakob Unnar Bjarna-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.