Morgunblaðið - 20.01.2020, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. JANÚAR 2020
✝ Ósk GabríellaBergþórs-
dóttir fæddist á
Akranesi 1. sept-
ember 1948. Hún
lést eftir stutta
baráttu við
krabbamein á
sjúkrahúsinu á
Akranesi 11. jan-
úar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Bergþór
Guðjónsson, f. 18. mars 2013,
skipstjóri á Akranesi, d. 26.
febrúar 2000, og Guðrún
Brynjólfsdóttir, f. 1. apríl
1918, húsmóðir, d. 16. janúar
2005. Ósk var yngst þriggja
systkina, elstur var Brynjar,
sjómaður, f. 28. október 1937,
d. 23. janúar 2011; næst kom
Guðjón, skipstjóri, f. 21. mars
1944, d. 2. mars 1994, og Ósk
Gabríella yngst.
Ósk giftist Óla Jóni Gunn-
þeirra er Erik Óli, f. 25. nóv-
ember 2013. 3) Rúnar, f. 26.
júní 1986, framkvæmdastjóri.
Maki Maria Rahko, f. 27.
ágúst 1992.
Ósk ólst upp á Akranesi,
eftir hefðbundna skólagöngu
gekk hún í Húsmæðraskólann
Ósk á Ísafirði og var lærður
loftskeytamaður og símritari.
Hún var virk í fjölbreyttu fé-
lagsstarfi, m.a. í Lions-
hreyfingunni og á síðari árum
í Soroptimistasambandi Ís-
lands. Hún tók þátt í starfi
Sjálfstæðisflokksins og
gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum. Ósk stóð um
skeið í eigin rekstri, var
framkvæmdastjóri Eflingar
Stykkishólms, ásamt því að
starfa á sjúkrahúsinu í Stykk-
ishólmi og á Hótel Stykk-
ishólmi á meðan hún og Óli
Jón bjuggu þar og hjá Orku-
veitu Reykjavíkur eftir að
þau fluttu á Akranes, ásamt
því að sinna verkefnum fyrir
fjölskyldufyrirtækið.
Útför Óskar Gabríellu fer
fram frá Akraneskirkju í dag,
20. janúar 2020, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
arssyni, fv. bæj-
arstjóra og fram-
kvæmdastjóra á
afmælisdaginn, 1.
september 1973.
Óli Jón er fæddur
7. júlí 1949. For-
eldar hans voru
Gunnar Ágúst
Haraldsson, bóndi
og bifreiðastjóri,
f. 26. ágúst 1914,
d. 19. ágúst 1997,
og Jóhanna Sigurlaug Jóns-
dóttir, húsfreyja, f. 28. apríl
1922, d. 28. desember 2001.
Börn Óskar Gabríellu og
Óla Jóns eru: 1) Bergþór, f.
26. september 1975, alþing-
ismaður. Dóttir hans er Lotta
Ósk Bergþórsdóttir Flume, f.
24. apríl 2016. 2) Jóhann
Gunnar, f. 3. janúar 1980,
flugmaður hjá Icelandair.
Maki Kolbrún Þóroddsdóttir,
f. 5. desember 1982, sonur
Elsku mamma.
Mikið er tómlegt núna þegar
ég skrifa þessi orð. Ég er ekki al-
veg búinn að átta mig á því að þú
sért farin. Þú sem varst ekkert á
förum, alltaf svo sterk og glað-
lynd og við sem vorum alltaf að
horfa til framtíðar og gera plön.
Ég hugsa um alla hlutina sem við
gerðum saman í síðasta sinn án
þess að gruna að það yrðu ekki
önnur eins augnablik aftur. Síð-
asta skiptið sem ég kom til þín í
kaffibolla, síðasta skipti sem þú
komst í kvöldmat til okkar Kollu
eða passaðir Erik Óla fyrir okk-
ur. Allir þessir litlu hversdags-
legu hlutir sem ég á eftir að
sakna og allt það sem átti að
verða en verður ekki.
Þú og pabbi veittuð okkur
bræðrunum hlýtt og gott heimili
og ég naut góðs af því að þú varst
heimavinnandi þegar ég ólst upp.
Þegar ég kom heim varst þú allt-
af heima til að taka á móti mér
með hlýjum faðmi og þegar eitt-
hvað bjátaði á í lífi mínu hafðir
þú einstakt lag á að láta mér líða
betur og sagðir svo „taktu nú
gleði þína“, þá gerði ég það og
allt varð betra.
Minningarnar eru margar og
góðar. Mér verður hugsað til fjöl-
margra samverustunda fjöl-
skyldunnar heima við, á ferða-
lögum eða í húsinu okkar í
Stykkishólmi þegar glaðlegi hlát-
urinn þinn kom öllum í gott skap
og við nutum góðs af gestrisni
þinni. Skemmtilegar utanlands-
ferðir sem við fórum saman eru
minnisstæðar. Fjölskylduferðin í
Móseldalinn í Þýskalandi, leikur-
inn í Manchester eða þegar við
fórum öll fjölskyldan saman til
Ítalíu í fyrra. Sú ferð var yndis-
leg þar sem þú kenndir Erik Óla
að synda. Mikið var hann stoltur
þegar hann gat synt laugina á
enda. Hann naut sín svo að
svamla í lauginni, í hitanum með
ömmu sinni.
Þó að sorgin sé mikil núna er
svo margt til að vera þakklátur
fyrir, eins og hvað þú og Erik Óli
voru náin. Hann elskaði ömmu
sína innilega og þú hann. „Litla
gullið mitt“ kallaðir þú hann. Ég
var svo heppinn að eiga þig að og
svo þakklátur fyrir allt það sem
þú gerðir fyrir mig og fjölskyld-
una mína. Ég á þér svo margt að
þakka. Hvíldu í friði, elsku
mamma mín.
Jóhann Gunnar Ólason.
Nú er mamma mín dáin. Fót-
unum kippt undan manni og lífið
sem var er ekki lengur. Hvernig
á maður að vera þegar svona
gengur yfir? Maður var varla bú-
inn að átta sig á því að þú værir
veik og þá ertu allt í einu farin.
Þegar þú varst lögð inn á spít-
alann 16. desember síðastliðinn
datt engum í hug að þú kæmir
ekki þaðan aftur. Alltaf svo sterk
og lést ekkert stoppa þig. Þú hef-
ur verið stoð mín og stytta alla
tíð og alltaf verið til staðar fyrir
mig þegar ég hef þurft á hjálp að
halda og staðið með mér í gegn-
um öll mín veikindi allt frá því að
ég var barn og þar til nú. Alltaf
þegar eitthvað bjátaði á varst þú
við hliðina á mér. Fyrir allar þær
fórnir sem þú hefur fært fyrir
mig verð ég þér ævinlega þakk-
látur.
Það er heill aragrúi af minn-
ingum sem ég á um þig núna,
sem ég hugsa mikið til á þessum
erfiðu tímum og er þakklátur
fyrir hverja einustu. Hvort sem
það eru skiptin sem þið komuð
og heimsóttuð mig þegar ég var
búsettur erlendis, í Helsinki eða
Tallinn. Ferð fjölskyldunnar til
Toskana í sumar. Sumarið sem
fjölskyldan var í Danmörku. Allir
kaffibollarnir sem við spjölluðum
yfir á Reynigrundinni. Þó að sé
sárt sé að hugsa til þess að kaffi-
bollarnir verði ekki fleiri eða að
það verði ekki fleiri fjölskyldufrí
með þér þá get ég huggað mig
við þær minningar sem við höf-
um skapað nú þegar og hugsað
til baka til þeirra með hlýju.
Það var ýmislegt sem ég vildi
sagt hafa við þig áður en yfir
lauk en því miður gafst ekki
tækifæri til. Sjálfsagt er það enn
ein lífslexían sem komið hefur
frá þér núna í lokin. Lífið er
stutt, ekki bíða með það sem
hægt er að gera strax. Ég hef
ekki tölu yfir lífslexíurnar sem
komu frá þér en eitt er á hreinu
að hver og ein einasta hefur gert
mig að betri manni, múrstein
fyrir múrstein ef svo má að orði
komast.
Elsku mamma, nú ertu farin
og kominn tími á að kveðja að
sinni. Þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og hvíldu í
friði.
Rúnar.
Við fráfall móður minnar sitja
eftir óteljandi minningar baðaðar
hlýju, gleði og væntumþykju.
Hún var sjómannsdóttir og
bræður hennar báðir voru sjó-
menn. Hún fór í Húsmæðraskól-
ann Ósk á Ísafirði eftir útskrift
úr gagnfræðaskóla. Ekki sér-
staklega til að sinna heimilis-
störfum á síðari stigum, heldur
til að eiga auðveldara með að fá
pláss á sjó, sem kokkur. Það stóð
heima, á sjóinn fór hún, með
Guðjóni bróður sínum, sem þá
var skipstjóri á Sigurfara AK-95.
Hún var á sjó í tvær síldarvertíð-
ir, samtals 17 mánuði. Þetta var
mamma.
Árið 1971 hitti hún pabba í
Klúbbnum, sveitastrákurinn
gerði greinilega eitthvað rétt, því
að frá þeim tíma hafa þau verið
saman, í tæp 50 ár, þar af gift í
rúm 46. Þau hafa alla tíð verið
einstaklega samrýnd og ég get
ekki ímyndað mér þann harm
sem pabbi ber í brjósti eftir frá-
fall hennar.
Hjá okkur strákunum hennar,
pabba og bræðrunum þrem
gerðust ótrúlegustu hlutir af
sjálfu sér, hún virtist hafa lag á
flestu.
Mamma menntaði sig til að
verða loftskeytamaður, hún
kunni sem sagt að morsa. Starfs-
ferillinn á þeim vettvangi varð
heldur stuttur, þar sem hún gaf
hann frá sér til að vera heima
með mér, elsta syninum, eftir að
ég fæddist. Síðan fylgdu Jóhann
Gunnar og Rúnar á eftir. Hún
fylgdi pabba þangað sem störf
hans drógu þau, fyrst frá
Reykjavík til Akureyrar, þaðan í
Borgarnes og svo í Stykkishólm,
þar til þau enduðu á Akranesi, í
fæðingarbæ hennar.
Mamma var fyrst og fremst
vinur okkar bræðranna, hún réði
okkur heilt þegar á þurfti að
halda, hún studdi við bakið á
okkur þegar þörf var á, hún
deildi gleði okkar og sorgum og
hún skammaði okkur þegar til-
efni var til. Ein mesta lukka mín
í lífinu er að hafa fengið að vera
nálægt svona yndislegri og
hjartahreinni konu sem barn og
unglingur og ná síðan að vera
eins nákominn henni og raunin
varð á fullorðinsárum mínum.
Því miður mun Lotta Ósk ekki fá
þann tíma sem vonast var eftir
með ömmu sinni og nöfnu en
mamma sá ekki sólina fyrir
barnabörnum sínum tveimur,
Lottu Ósk og Erik Óla.
Mamma var pólitísk. Hún gaf
lítið fyrir yfirborðsmennsku í
stjórnmálum og sýndarmennska
var sem eitur í beinum hennar
þegar kom að því að leggja mat á
karaktera stjórnmálanna. Hún
var flokksbundin sjálfstæðiskona
alla tíð og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir flokkinn. Ég
tel þó víst að hafi hún vikið frá
vananum í síðustu kosningum til
Alþingis.
Fráfall mömmu bar brátt að.
Á milli jóla og nýárs, þegar
krabbinn var staðfestur, datt
engum í hug að baráttan yrði
töpuð 11. janúar. Það að hún
kæmist aldrei aftur heim, eftir að
fara til læknis viku fyrir jól, var
óhugsandi. Allt sem ætlunin var
að gera seinna verður ekki gert,
það mun ekki standa betur á hér
eftir.
Við leiðarlok vil ég þakka móð-
ur minni fyrir árin öll, allar sam-
verustundirnar, öll ráðin, allar
skammirnar, allar fórnirnar, öll
brosin, öll tárin og alla hlýjuna.
Ég vona að í lífinu takist mér að
reynast öðrum eins vel og hún
reyndist mér.
Bergþór Ólason.
Ósk frænka okkar, sem fallin
er frá eftir stutta en snarpa bar-
áttu við krabbamein, hefur verið
hluti af lífi okkar alla tíð. Við ól-
umst upp á sama blettinum við
Skólabrautina á Akranesi. Feður
okkar voru bræður og mæður
okkar vinkonur.
Bergþór og Guðrún, foreldrar
Óskar, byggðu sér hús á lóðinni
við hliðina á Bergþórshvoli þar
sem afi hans og amma bjuggu.
Mörgum árum seinna var gamla
húsið rifið og foreldrar okkar,
Þórður og Marselía, byggðu nýj-
an Bergþórshvol, Skólabraut 29.
Þegar verið var að rífa gamla
húsið fengu stóru strákarnir að
spreyta sig, Brynjar og Guðjón,
eldri bræður Óskar. Hún var
yngst og kveður síðust. Eflaust
hefur hún tekið til hendinni líka,
það hefði verið henni líkt.
Bræðurnir Bergþór og Þórður
voru alla tíð kenndir við Akra,
sem stóðu hinum megin við
Skólabrautina. Systkinin á Ökr-
um voru fimm, Jóhannes og
Helga byggðu stórt hús saman á
lóð Akra en Ingileif hafði þá
byggt með sínum manni húsið
Hlið við Suðurgötu örstutt frá
Ökrum.
Samgangur var mikill á milli
heimilanna og líf og fjör hjá
frændsystkinunum. Inga amma
á Ökrum var miðpunkturinn
meðan hennar naut við, en hún
féll frá 1958 og hafði þá verið
ekkja í 17 ár. Mjög var kært milli
hennar og Óskar.
Ósk var kraftmikill krakki og
hláturmild. Hún var stundum
stríðin og hló innilega þegar
henni tókst að koma manni á
óvart. Hún var óhrædd að takast
á við nýja hluti.
Eftir gagnfræðapróf lá leiðin
til Bandaríkjanna þar sem hún
réð sig sem au pair. Hún fór síð-
an í húsmæðraskólann á Ísafirði
og seinna lá leiðin til Kaup-
mannahafnar þar sem hún vann
á Hotel D’Angleterre.
Guðjón bróðir hennar var
skipstjóri og Ósk réð sig í skips-
rúm hjá honum sem kokkur á
síldveiðum. Ein frásögn hennar
frá þeim tíma lýsir henni vel.
Skipið var í landi á Raufarhöfn
og áhöfnin hafði farið upp í bæ en
Ósk var fyrst til skips seint um
kvöld. Leiðindaveður var og þeg-
ar hún var að fara um borð skrik-
aði henni fótur og féll milli skips
og bryggju. Í fallinu tókst henni
að grípa í bryggjukantinn og
náði að hanga þar. Enginn heyrði
í henni, enginn var nálægur og
hún vissi að ef hún kæmist ekki
af eigin rammleik upp á bryggj-
una væru dagar hennar taldir.
„Mér fannst,“ sagði hún, „hand-
leggirnir vera að slitna af mér en
þá kom yfir mig einhver yfirnátt-
úrulegur kraftur, ég tók á öllu
sem ég átti og gat híft mig upp.“
Ósk var dugnaðarforkur, víl-
aði fátt fyrir sér og fór ótroðnar
slóðir, tók t.d. próf sem loft-
skeytamaður. Í Reykjavík
kynntist hún ástinni sinni, Óla
Jóni, ættuðum úr Hrútafirði, er
þar var við nám. Þar með voru
örlögin ráðin, þau giftu sig og
eignuðust þrjá syni. Leiðin lá til
Vesturlands og Ósk tók þátt í
margháttuðum störfum hans
m.a. sem bæjarstjóra í Borgar-
nesi og Stykkishólmi.
Ósk kveður alltof fljótt og fékk
því miður lítinn tíma til að sinna
barnabörnunum og hlúa að fjöl-
skyldunni sem hún unni.
Að leiðarlokum þökkum við
frænku okkar fyrir allt það góða
og biðjum henni Guðs blessunar
á nýrri vegferð.
Óla Jóni, Bergþóri, Jóhanni,
Rúnari og fjölskyldum þeirra
sendum við hlýjar samúðar-
kveðjur.
Herdís og Inga Jóna.
Það kom okkur skólafélögum
Óskar í opna skjöldu þegar við
fréttum að hún væri fallin frá
langt um aldur fram.
Ósk var önnur tveggja stúlkna
sem stundaði nám með okkur í
Loftskeytaskólanum árin 1971-
1973 enda ekki algengt að stúlk-
ur legðu þessa grein fyrir sig á
þeim árum.
Strax við fyrstu kynni kom í
ljós hversu hjartahlý og jafn-
framt glaðvær Ósk var. Enda
vann hún hug og hjörtu okkar
skólafélaganna þegar í stað. Inn-
an þessa litla 12 manna hóps sem
bekkurinn taldi myndaðist ákaf-
lega góð vinátta og samhygð sem
haldist hefur alla tíð síðan. Höf-
um við haldið sambandi og fylgst
hvert með öðru í gegnum lífið
þótt dreifð séum um landið og
jafnvel heiminn. Eftir útskrift
skildu leiðir úr daglega lífinu en
svo mikil var vináttan og viljinn
til þess að halda saman að fljót-
lega fór þessi samstillti hópur að
hittast og samgleðjast. Meðal
annars hefur hópurinn farið sam-
an í mörg ferðalög bæði innan
lands og utan. Margar góðar
minningar eigum við úr þessum
ferðum okkar skólafélaganna
ásamt mökum sem einnig náðu
vel saman og féllu vel inn í hóp-
inn. Ætíð var Ósk hrókur alls
fagnaðar í þessum ferðum sem
þau hjónin voru dugleg að taka
þátt í og stuðla að enn frekari
samheldni í hópnum.
Nú þegar vinkona okkar er
horfin á braut þá er stórt skarð
höggvið í þennan þétta vinahóp
sem haldið hefur svo lengi sam-
an. Við skólafélagarnir minn-
umst Óskar með mikilli hlýju um
leið og við sendum Óla Jóni og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd skólafélaga Loft-
skeytaskólans 1973.
Jón Tryggvi Helgason,
Helgi Jónsson.
Hláturmild, dugleg og sérlega
myndarleg húsmóðir. Þannig
minnumst við Óskar, okkar kæru
vinkonu.
Hún fór ung í Húsmæðraskól-
ann Ósk á Ísafirði og nýtti sér vel
það veganesti sem hún fékk þar.
Þess nutum við oft, hvort heldur
það var á heimilum þeirra Óla
Jóns í Borgarnesi, Stykkishólmi
eða heima á Skaganum.
Ósk lauk námi við Loftskeyta-
skólann og starfaði sem loft-
skeytamaður um tíma, ein fárra
kvenna. Starf loftskeytamanns
taldist til karlastarfa en Ósk
hafði bæði áræði og dugnað til að
fara sína leið.
Það var gott að hlæja með
Ósk. Og mikið skemmtum við
okkur vel og hlógum saman
haustdagana 2018 þegar við
dvöldum hjá Sigrúnu í Svíþjóð.
Við áttum svo sannarlega von
á að geta notið samvista við Ósk
lengur. Allt frá barnæsku höfum
við átt með henni ógleymanlega
samfylgd. Hún kvaddi allt of
snemma og nú er hlátur hennar
þagnaður. Við söknum Óskar og
varðveitum minningu um góða
vinkonu.
Óla Jóni og sonunum, Berg-
þóri, Hanna Gunna og Rúnari og
fjölskyldum færum við innilegar
samúðarkveðjur.
Jóhanna Einarsdóttir,
Sigrún Guðjónsdóttir,
Sigrún Sigurdórsdóttir,
Sigrún Sigurðardóttir.
Hún Ósk er dáin. Andláts-
fregnin kom okkur gömlu skóla-
systrum hennar á Ísafirði mjög á
óvart.
Við kynntumst allar er við
stunduðum nám við Húsmæðra-
skólann Ósk á Ísafirði veturinn
1965-1966. Stelpur sem komu frá
öllum landshlutum sameinuð-
umst á Ísafirði. Við vorum 39
talsins og bjuggum saman á
heimavist skólans. Þá giltu
strangar reglur um útivist og
fleira sem mörgum okkar þótti
erfitt að fara eftir. Sambúðin var
náin og sterk tengsl mynduðust á
milli okkar sem haldist hafa allar
götur síðan.
Við sem búum á Reykjavík-
ursvæðinu hittumst reglulega og
látum þær á landsbyggðinni
fylgjast með. Ósk sem var frá
Akranesi kom oftast að hitta
okkur. Hún lét það ekki aftra sér
að keyra þennan spöl jafnvel þótt
veðrið væri ekki alltaf sem best.
Einnig höfum við hist með
jöfnu millibili víðsvegar um land-
ið. Síðast hittumst við í maí 2016
að Öngulsstöðum í Eyjafirði. Við
sem komum frá Reykjavík
keyrðum á tveimur bílum og
pikkuðum svo eina af annarri
upp á leiðinni. Ósk sameinaðist
okkur í Borgarnesi og var mjög
gaman að aka með henni norður í
land því með Ósk sem farþega
flaug tíminn. Hún var skemmti-
leg og reytti af sér brandarana
alla leiðina.
Hún var sterkur persónuleiki
og þegar hún var með okkur var
alltaf gaman.
Minningin um Ósk mun lifa
með okkur skólasystrunum og
munum við sakna þess að hún sé
horfin á braut og að samvistir
okkar með henni verði ekki fleiri.
Við sendum fjölskyldu Óskar
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd skólasystra frá
Húsmæðraskólanum Ósk á Ísa-
firði veturinn 1965-1966,
Hafdís Sigurð-
ardóttir og Ásta
Lára Leósdóttir.
Ósk Gabríella
Bergþórsdóttir
Elsku mamma
mín, nú hefur þú
kvatt þessa jarðvist.
Þið Agnar minn getið tekið upp
þráðinn á ný og haldið áfram að
gera grín að ykkur sjálfum og líf-
inu.
Ég var ætíð mjög náin þér og
eyddum við mörgum stundum
saman í alls konar verkefnum.
Höfðum báðar mikinn áhuga á fal-
legum heimilum og taldar miklir
fagurkerar. Þú starfaðir mikið við
blómasölu, þar nýttist þinn áhugi
og hæfileikar vel til að búa til fal-
legar skreytingar, blómvendi og
sinna viðskiptavinum sem voru að
versla við þig í gleði og sorg.
Ég fæddist í Vesturbænum
Kristín G.
Lárusdóttir
✝ Kristín G. Lár-usdóttir fædd-
ist í Reykjavík 19.
september 1943.
Hún lést 8. janúar
2020.
Útför Kristínar
fór fram 17. janúar
2020.
1961 og fluttum við í
Fossvog 1968, Árbæ
1970 og 1974 í
Garðabæ. Tel ég mig
ætíð vera Garðbæ-
ing ef ég er spurð.
Heilsa þín fór
ekki mjúkum hönd-
um um þig eftir fæð-
ingu yngsta barnsins
þíns, Arnar Þórs,
sem litaði öll þín ár
mismikið.
Þú varst ljúf kona sem vildir öll-
um vel, ung í anda og með slatta af
húmor og stríðni sem fleytti þér í
gegnum lífsins ólgusjó.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
kenndir mér og börnunum mín-
um.
Nú ertu frjáls ferða þinna eftir
mjög erfið ár og mismikil veikindi.
Minningunni um allt það góða,
og lærdómsríka leiðbeiningu um
lífið, mun ég halda á lofti gagnvart
börnum mínum og barnabörnum.
Elska þig af öllu hjarta. Þín
dóttir,
Lára.