Morgunblaðið - 04.03.2020, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MARS 2020
✝ Anna MargrétJafetsdóttir
fæddist í Reykjavík
29. maí 1932. Hún
lést á Landspítal-
anum 18. febrúar
2020. Foreldrar
hennar voru Guð-
rún Rútsdóttir
hjúkrunarkona, f.
13. júlí 1912, d. 18.
september 1985, og
Jafet Egill Ottós-
son vörubílstjóri, f. 4. sept-
ember 1906, d. 13. mars 1990.
Seinni kona Jafets var Fjóla
Gísladóttir, f. 14. júlí 1913, d.
16. mars 1994. Systkini Önnu
Margrétar eru Hilmar Berg-
steinsson, f. 5. júlí 1934, Elín Ja-
fetsdóttir, f. 17. nóvember 1941,
Hendrik Jafetsson, f. 21. nóv-
ember 1945, og Gísli Jafetsson,
f. 21. nóvember 1953.
Anna Margrét giftist 22.
mars 1952 Hálfdáni Guðmunds-
syni, viðskiptafræðingi og fv.
skattstjóra Suðurlands, f. 24.
júlí 1927, d. 4. október 2001.
Foreldrar Hálfdánar voru Guð-
mundur Jóhannesson, bóndi á
Auðunarstöðum í Víðidal, f. 25.
júní 1884, d. 26. apríl 1966, og
Kristín Gunnarsdóttir, f. 25.
ágúst 1890, d. 11. ágúst 1969.
Börn Önnu Margrétar og
Hálfdánar eru: 1) Ari, viðskipta-
fræðingur og fv. starfsmaður
Arion banka, f. 18. ágúst 1952,
kvæntur Guðbjörgu Sesselju
Jónsdóttur, fv. skrifstofustjóra
SVÞ. Börn þeirra eru: Ingibjörg
Jónsdóttir, gift Árna H. Krist-
eiga tvær dætur, Jökull Helgi
Sigurðsson og Jóhannes Kári
Sigurðsson.
6) Halldóra, hjúkrunarfræð-
ingur og deildarstjóri hjá Leit-
arstöð KÍ, f. 7. apríl 1974, gift
Hilmari Þór Karlssyni við-
skiptafræðingi. Börn þeirra eru
Diljá, Hálfdán Aron og Darri.
Anna Margrét fæddist í
Reykjavík, en eftir skilnað for-
eldra sinna var hún alin upp af
afa sínum og ömmu, Maren Lár-
usdóttur og Finnboga Rúti
Jónssyni ritvélaviðgerðamanni í
Reykjavík. Hún lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík vorið 1950 og hóf
nám í læknisfræði þá um haust-
ið. Anna Margrét hvarf frá
námi eins og margar konur á
þeim árum eftir að hún stofnaði
fjölskyldu. Árið 1956 fluttist
fjölskyldan til Hvolsvallar.
Kenndi hún við barnaskólann
þar og þegar fjölskyldan flutti
til Víkur í Mýrdal 1961 kenndi
hún við Víkurskóla. Árið 1968
fluttu þau til Hellu á Rangár-
völlum og bjuggu þar til ársins
1984. Kenndi hún við grunn-
skólann og var skólastjóri árin
1980 til 1984 er þau fluttu í
Mosfellsbæ. Anna Margrét
kenndi við gagnfræðaskólann
þar árin 1984-1997. Árið 1999
fluttu þau hjón að Dalbraut 16 í
Reykjavík, þar sem Anna Mar-
grét bjó til dánardags. Anna
Margrét var alla tíð mjög virk í
félagsstarfi. Hún var virk í
starfi skólafélaga á skólaárun-
um og síðar meir í starfi stétt-
arfélaga kennara. Þar sem fjöl-
skyldan bjó var hún iðulega í
stjórnum kvenfélaga staðanna.
Útför Önnu Margrétar fer
fram frá Laugarneskirkju í dag,
4. mars 2020, og hefst athöfnin
klukkan 15.
inssyni og eiga þau
þrjú börn, Hringur
Pjetursson í sam-
búð með Karólínu
Þórðardóttur,
Hringur á tvær
dætur með Dröfn
Sigurðardóttur og
Hjörtur Arason, í
sambúð með
Kathryn Payne og
eiga þau einn son.
2) Finnbogi Rút-
ur, lyfjafræðingur hjá Product
Life-Group, f. 20. september
1953, kvæntur Guðrúnu Eddu
Guðmundsdóttur lyfjafræðingi.
Börn þeirra eru: Hulda Margrét
Rútsdóttir, gift Allan Richard-
son, þau eiga fjögur börn en
fyrir á Allan tvo syni, Guðrún
Rútsdóttir, gift Jonas Haralds-
son, þau eiga tvö börn og Guð-
mundur Sigurður Rútsson.
3) Guðmundur, prófessor í
sagnfræði við Háskóla Íslands,
f. 1. febrúar 1956, kvæntur Þór-
unni Sigurðardóttur rannsókn-
arprófessor. Sonur þeirra Sig-
urður Jónas lést 4. apríl 2016.
4) Jóna, mannfræðingur og
deildarstjóri hjá Flóttamanna-
samtökum Hollands, f. 26. sept-
ember 1961, gift Einari Má
Guðmundssyni umhverfisfræð-
ingi.
5) Guðrún, fjölmiðlafræð-
ingur og blaðamaður á mbl.is, f.
28. september 1966, gift Sigurði
Árna Sigurðssyni myndlistar-
manni. Synir þeirra eru Davíð
Már Stefánsson, í sambúð með
Hugrúnu Björnsdóttur, þau
Elsku mamma mín.
Ekki grunaði mig þegar ég
keyrði mömmu á Landspítalann
10. febrúar að hún ætti ekki aft-
urkvæmt þaðan. Spurningin var
miklu frekar hvort hún myndi
ekki örugglega vera komin heim
fyrir þorrablótið á Dalbrautinni
helgina á eftir. En kallið kemur
stundum án þess að maður eigi
von á því og ég veit að hún hefði
viljað fara á þennan hátt, óvænt,
en um leið búin að upplifa svo
margt sem hún hafði ekki átt
von á að sér tækist á lífsleiðinni.
Til að mynda að sigla um öll
heimsins höf með Jónu og
Mossa.
Mamma var svo sannarlega
ekki fædd með silfurskeið í
munni og margt sem hefði mátt
vera öðruvísi en það var í henn-
ar barnæsku. Ein hennar mesta
gæfa var að kynnast Eddu þeg-
ar þær voru sjö ára og til varð
vinátta sem aldrei bar skugga á.
Mamma og Edda hafa stutt
hvor aðra í gegnum þykkt og
þunnt síðustu 80 árin og síðustu
áratugi hafa þær búið í nágrenni
hvor við aðra og talað saman
mörgum sinnum á dag.
Foreldrar mínir kynntust á 1.
des.-balli í Háskólanum árið
1950. Pabbi ætlaði að heilsa vini
sínum og frænda mömmu þar
sem hann sat við hlið mömmu
þegar hún stökk á fætur og
sagði já takk! Þarna steig pabbi
sín fyrstu spor á dansgólfinu.
Áður en yfir lauk urðu þau ansi
mörg og helst með mömmu í
faðminum. Það var afar þung-
bært þegar pabbi veiktist fljót-
lega eftir að hann fór á eftirlaun
og lést árið 2001. Við systkinin
erum sex talsins og 22 ár á milli
elsta og yngsta. Bræðurnir þrír
fæddust í Reykjavík en húsnæð-
isskortur rak fjölskylduna frá
borginni til Hvolsvallar. Þaðan
lá leiðin til Víkur í Mýrdal og
Hellu á Rangárvöllum. Ein
stúlka bættist í systkinahópinn á
hverjum stað.
Þegar foreldrar mínir kynnt-
ust var mamma í læknisfræði og
pabbi í viðskiptafræði. Þegar
von var á fyrsta barninu kom
aldrei neitt annað til greina hjá
henni en að hætta námi þrátt
fyrir að pabba hafi fundist sjálf-
sagt að hún héldi áfram að læra
og hann færi að vinna því hún
var afburðanámsmaður. Sat
fyrstu tvö árin í MR og tók síð-
an tvö seinni námsárin saman
utanskóla og varð stúdent 18
ára og ekkert benti til annars en
að hún flygi í gegnum lækn-
isfræðina.
Mamma byrjaði að kenna á
Hvolsvelli og var það góð
ákvörðun sem markaði upphaf
að löngum starfsvettvangi innan
skólakerfisins. Ekki bara góð
fyrir hana sjálfa heldur allan
þann fjölda sem hún átti eftir að
kenna næstu áratugina. Hún
gerði kröfur til nemenda sinna
en aldrei ósanngjarnar. Hún
lagði á sig ómælda vinnu við að
útbúa námsefni þegar kennslu-
bækur vantaði og námsefnið var
of þungt eða of létt fyrir ein-
staka nemendur. Eins ef þeir
þurftu á meiri stuðningi að
halda eða voru komnir í fram-
haldsskóla og áttu í erfiðleikum
með námið var það alltaf sjálf-
sagt mál að taka á móti þeim
heima og aðstoða.
Foreldrar mínir voru ákaflega
samheldnir og vissu fátt betra
en að eyða tímanum með okkur
fjölskyldunni. Að sitja saman og
rökræða um heimsmálin, lífið og
tilveruna. Þau studdu ólíka
stjórnmálaflokka en innst inni
voru þau sammála. Að bera virð-
ingu fyrir öðru fólki og að allir
hefðu sama rétt. Ég held að
þetta veganesti sem við systk-
inin fengum sé eitt það mik-
ilvægasta sem hægt er að veita
börnum, svo ekki sé talað um þá
skilyrðislausu ást sem þau veittu
okkur alla tíð. Í dag kveðjum við
þá manneskju sem hefur senni-
lega mótað mig mest og það er
erfitt því ég þekki ekki lífið án
mömmu og að tala við hana nán-
ast daglega. Mamma, takk fyrir
allt. Ég elska þig.
Guðrún Hálfdánardóttir
(Gúna).
Mamma hefur alltaf verið til
eða hvað? Fyrir okkur börnun-
um hennar sex hefur hún alla
vega alltaf verið til. En nú er
allt í einu klippt á þennan þráð
okkar til fortíðarinnar. Nú höf-
um við bara minningarnar um
mömmu og pabba. Af minning-
unum er líka mikið til í huga
okkar allra. Um hina ástríku
móður sem leiddi okkur og
verndaði, skemmti, fæddi og
klæddi, kenndi okkur á lífið og
tilveruna, sagði okkur sögur af
sér og sínu fólki, lífi þess og
störfum.
Mamma var staðráðin í því
frá unga aldri að eignast stóra
og samheldna fjölskyldu. Þessu
takmarki sínu náði hún með
glæsibrag. Við systkinin erum
foreldrum okkar ævinlega þakk-
lát fyrir að hafa tekið þessa
stefnu í lífinu, því ekkert vitum
við betra en að eiga svona mörg
systkini sem nú deilum minn-
ingum um ljúfa æsku í skjóli
elskandi foreldra sem litu á það
sem sína æðstu köllun að koma
barnahópnum sínum til manns.
Efst í æskuminningum okkar
bræðranna þriggja, sem erum jú
nokkru eldri en systur okkar,
eru stundirnar sem við áttum
við móðurkné áður en sjónvarp
og önnur tæki til fjölmiðlunar
náðu yfirhöndinni á heimilunum.
Á þessum árum las hún fyrir
okkur góðan hluta af Íslendinga-
sögunum. Þeir Gunnar, Skarp-
héðinn, Kári, Egill, Kjartan og
Bolli voru okkar hetjur sem lifn-
uðu meðal okkar á þessum
stundum sem og í leikjum okk-
ar. Einnig kvenhetjurnar, Berg-
þóra, Guðrún Ósvífursdóttir,
Þorgerður Egilsdóttir og Helga
jarlsdóttir. Halldór Laxness var
líka lesinn, Heimsljós og Ís-
landsklukkuna bar þar hæst.
Persónur þessara sagna eins og
Jónarnir þrír í Íslandsklukk-
unni, Ólafur Kárason og Pétur
þríhross eru hluti af æskuminn-
ingum okkar frá lestrarkvöld-
unum hjá mömmu. Aðrir höf-
undar komu einnig við sögu eins
og Jón Trausti og fleiri. Einnig
voru lesnar ýmsar bækur sem
tengdust sagnfræði, landafund-
um og þ.h. og þá gjarnar þýddar
um leið úr ensku eða dönsku.
Mamma kenndi okkur að allir
eiga að hafa sama rétt án tillits
til hvaðan þeir eru, litarhafts
eða kynferðis, sömu möguleika
og tækifæri. Mamma var alla tíð
trú þeim lífsgildum sem hún
lærði í æsku, sósíalismanum þar
sem öll áhersla er lögð á jöfnuð
og frelsi.
Mamma var með það á hreinu
að fáviska og þekkingarskortur
væri rót flests þess sem aflaga
færi í stóru sem smáu. Með
þetta að leiðarljósi gerði hún
kennslu barna og unglinga að
sínu ævistarfi og köllun. Þrátt
fyrir eril við kennsluna og stórt
heimili til að sjá um hafði hún
alltaf tíma til að aðstoða okkur
systkinin við námið og hvetja
okkur til dáða því hún vissi sem
var hversu mikilvæg góð mennt-
un getur verið hverjum og ein-
um til að eiga gott og innihalds-
ríkt líf.
Við álitum í æsku að mamma
vissi allt og gæti allt. Við lærð-
um reyndar seinna að svo var
ekki, en mikið assgoti vantaði
lítið þar upp á.
Finnbogi Rútur
Hálfdanarson.
Eftir stúdentspróf vorið 1950,
nýorðin 18 ára, hóf móðir mín
nám í læknisfræði við Háskóla
Íslands. Hafði hún lokið tveimur
árum af náminu þegar hún
hvarf frá því þar sem ég, frum-
burðurinn, kom í heiminn síðla
sumars 1952. Sagði hún síðar að
líklega hefði hún hvort eð er
aldrei orðið góður læknir.
Kennsla barna og ungmenna
varð ævistarf hennar. Hafði hún
mikinn metnað í að koma ekki
bara sínum börnum til vits og
ára heldur einnig annarra
manna börnum. Tók hún oft
börn heim í sérkennslu sem á
þurftu að halda auk þess sem
hún útbjó kennsluefni þegar
henni þótti það sem í boði var
ekki henta eða kennsluefni var
yfirhöfuð ekki tiltækt. Margir
fyrrverandi nemendur hennar
hafa síðan haft á orði að hún
hafi verið mjög góður kennari
og jafnvel sá albesti sem þau
hafi haft. Hefur okkur börnum
hennar hlýnað við þann vitn-
isburð. Foreldrar okkar og þá
ekki síst mamma lögðu áherslu
á gildi menntunar við okkur
systkinin. Gerðu þau allt sem í
þeirra valdi var til að gera okk-
ur kleift að stunda það nám sem
hugur okkar stóð til. Hún lagði
eftir sem áður áherslu á að við
og aðrir nemendur hennar lærð-
um að umgangast hvert annað
með virðingu og umhyggju.
Með aðstoð okkur systkin-
anna náði mamma að smita
pabba af ferðabakteríu sem
blundað hafði í henni. Fóru þau í
nokkrar góðar ferðir saman og
voru eyjar í Grikklandshafi í
sérstöku uppáhaldi þeirra
beggja. Eftir lát pabba fyrir
rúmum 18 árum tóku svo Jóna,
elsta systirin, og hennar maður
við sem samferðamenn hennar.
Fór mamma með þeim í margar
reisur, hvort heldur var fljúg-
andi eða siglandi. Sá maður til-
hlökkunina í svip hennar þegar
búið var að ákveða hvert skyldi
haldið næst, þó svo ferðina ætti
ekki að fara fyrr en nokkrum
mánuðum síðar. Síðasta ferðin
hennar var nú í nóvember sl. er
þau sigldu frá Dúbaí til Singa-
púr með viðkomu m.a. á Ind-
landi.
Hún tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi sem boðið var upp á
fyrir aldraða við Dalbrautina. Í
félagsstarfinu var m.a. boðið
upp á leiðsögn við málun og
sýndi hún þar gamla og góða
takta, en hún hafði sem barn og
unglingur teiknað mikið. Lætur
hún eftir sig safn mynda sem
hún hefur málað og verða góður
minnisvarði um hana.
Ég minnist mömmu sem
hjartahlýrrar konu sem vildi allt
fyrir okkur börnin hennar gera.
Faðmur hennar var opinn okkur
öllum, alltaf. Elsku mamma, þín
verður sárt saknað.
Þinn sonur,
Ari.
Elsku Anna Margrét, tengda-
mamma, ég sendi þér þessar lín-
ur til að þakka þér fyrir þá náð
að hafa mátt kynnast þér.
Hinn 18. febrúar 1984 kynnt-
ist ég dóttur þinni Jónu sem var
mín mesta lífsgæfa og í kaup-
bæti fékk ég yndislega tengda-
foreldra sem urðu okkar bestu
vinir.
Minnisstæðar eru mér allar
helgarkvöldstundirnar sem við
áttum saman uppi í Mosó, þá
var oft setið lengi og þar fékk ég
smátt og smátt að kynnast ykk-
ur og sögu fjölskyldunnar, sem
var mér ómetanleg gæfa. Þessi
gæfa fólst í því að mér fannst ég
vera tekinn inn í ykkar fjöl-
skyldu og þar með eignast aðra
fjölskyldu og þá er maður ríkur.
Eftir að við fluttum til Hol-
lands komuð þið Hálfdán annað
hvert ár við hjá okkur á leið
ykkar til grísku eyjanna. Þetta
tækifæri var notað til að sitja
lengi og ræða um heima og
geima sem og að ferðast um
Holland og nærliggjandi lönd.
Eftir andlát tengdapabba
fjölgaði heimsóknum þínum og
dvölin varð lengri í hvert skipti,
sem bauð upp á þann möguleika
að fara í lengri og styttri ferða-
lög innan og utan Evrópu. Aldr-
ei sagðir þú nei við uppástung-
um um ferðir, hvort sem það var
að sofa í tjaldi úti í eyðimörkinni
í Jórdaníu, göngutúr eftir Kín-
verska múrnum, gisting í fjalla-
kofa í frönsku Ölpunum eða sigl-
ing á Níl, á Miðjarðarhafi eða
yfir Indlandshaf. Fyrir þér var
allt mögulegt. Það var ótrúlegt
að sjá hversu auðveldlega þú
gast laðað að þér dýr, skipti þá
engu máli hvort það voru úlf-
aldar í Egyptalandi, geitur í El-
saz, fílar í Taílandi, asnar í
Petru, smáfuglar á Íslandi, hest-
ar í Gautsdal eða hundar hvar
sem var. Í okkar fjölmörgu ferð-
um varst þú okkar lifandi al-
fræðiorðabók sem vissir ótrú-
lega mikið um sögu og
menningu þeirra svæða sem við
heimsóttum.
Þú varst ákaflega félagslega
meðvituð með þínar sterku
skoðanir á pólitískum málefnum
og barst alltaf hag þeirra sem
minna mega sín fyrir brjósti.
Vinstrisinnuð með stórt hjarta
sem þoldi ekki óréttlæti og mis-
skiptingu. Það var þér ekki nóg
að vera elskandi móðir barnanna
þinna og amma barnabarnanna
heldur varstu líka áratugum
saman fósturforeldri fjölda
barna í mismunandi löndum.
Þér féll aldrei verk úr hendi,
varst alltaf að mála myndir eða
postulín, prjóna, sauma út, baka
brauð, elda stórkostlegan mat,
dytta að rósunum þínum, lesa,
skrifa bréf, hjálpa barnabörn-
unum með stærðfræði eða
dönsku, horfa á spennuþætti og
ráða krossgátur og sudoku, sem
þú kallaðir heilaleikfimi. Oftar
en ekki lá ég í sófanum og varð
dauðþreyttur á að fylgjast með
þér, þvílík kjarnorkukona!
Tengdamamma, þú munt allt-
af eiga stóran stað í hjarta mínu
við hlið dóttur þinnar. Sjáumst
síðar!
Einar Már Guðmundsson.
Í dag verður tengdamóðir
mín Anna Margrét borin til
grafar. Ég kynntist henni þegar
ég kom inn í fjölskylduna með
elsta syni hennar fyrir tæpum
40 árum. Það þarf mörg orð til
að lýsa mannkostum Önnu Mar-
grétar; stundvís, fróð, víðsýn,
fjölhæf, listræn, þrjósk en hún
var fyrst og fremst góð og með
hlýtt hjarta sem sló sérstaklega
með þeim sem minna máttu sín.
Það er margs að minnast frá
þessum árum, fjölskylduboðin
óteljandi enda vel haldið utan
um börnin sex, maka þeirra og
afkomendur og samskipti mikil.
Helgarferðir til Hellu þegar
tengdaforeldrar mínir bjuggu
þar, sumarbústaðaferðir, heim-
sókn til ömmu Gúnu í Ameríku,
stórfjölskylduboðin á hverju
gamlárskvöldi og síðan bíóferð
fyrir alla unga sem aldna á ný-
ársdag. Það var mikið áfall fyrir
Önnu Margréti að missa mann-
inn sinn Hálfdán langt fyrir ald-
ur fram fyrir 18 árum. En lífið
hélt áfram og hún náði að
ferðast um allan heiminn til síð-
asta dags þrátt fyrir að heilsan
dapraðist með árunum. Hugur-
inn bar hana ætíð alla leið og
hún gaf sig ekki auðveldlega ef
hún ætlaði sér eitthvað. Ég kveð
þig með söknuði og takk fyrir
samfylgdina.
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir
Guðbjörg (Sella).
Í minningunni er alltaf sól og
sumar og blankalogn í Arnar-
tanganum hjá ömmu og afa.
Nema kannski þegar það eru jól
og áramót.
Ein af mínum fyrstu minn-
ingum þaðan er þegar ég er með
ömmu úti í garði og hún er að
smíða grind til að setja fyrir
stofuhurðina út í garð svo hún
geti loftað út án þess að Rú-
skinn, hundurinn þeirra, sleppi
út. Ég spyr hana hvort þetta sé
nú ekki verk fyrir afa. Hún
kippir sér ekkert upp við spurn-
inguna en segist mun lagnari við
svona hluti en hann.
Þegar ég sagði dóttur minni
þessa sögu spurði hún: Var það
þá sem amma kenndi þér að
vera feministi?
Ætli það sé ekki bara nokkuð
til í því hjá henni.
Guðrún Rútsdóttir.
Betri konu en ömmu veit ég
ekki um. Við vorum mjög nánar
og þykir mér afar vænt um tím-
ann sem við áttum saman. Ég
og amma vorum mikið saman og
brölluðum við ýmislegt sniðugt.
Saman föndruðum við heilmikið
af jólaskrauti, saumuðum, spil-
uðum, fórum í göngutúra og
margt fleira. Við amma vorum
báðar mikið fyrir að halda í
hefðirnar og reyndum við því að
baka saman vanilluhringi öll jól
en sá bakstur er nauðsynleg
teymisvinna að okkar mati og
vorum við ansi færar saman. Við
amma ferðuðumst saman víða
og má þar helst nefna nokkrar
góðar utanlandferðir á stóraf-
mælunum hennar ömmu. Það
sem skilur mest eftir sig eftir
þennan tíma samt sem áður eru
öll yndislegu samtölin okkar
ömmu en við gátum setið saman
og spjallað í fleiri klukkustundir.
Við töluðum um daginn og veg-
inn og jafnframt sagði amma
mér sögur frá því að hún var
ung og fræddi mig heilmikið um
fyrri tíma. Þrátt fyrir 68 ára
aldursmun smullum við saman,
enda vorum við alveg sammála
um að hún væri svo ung í anda
og vorum því bestu vinkonur.
Amma er mín helsta fyrirmynd,
hún kenndi mér svo ótalmargt
og opnaði augu mín fyrir svo
mörgu. Ég er endalaust þakklát
fyrir allar minningarnar okkar
saman og mun alltaf geyma þær
í hjarta mínu.
Diljá Hilmarsdóttir.
Elsku amma mín, þá er komið
að kveðjustund.
Ég er þakklát fyrir ótal minn-
ingar og samverustundir sem
við höfum átt í gegnum tíðina.
Þegar ég man fyrst eftir mér
bjugguð þið á Hellu. Það var
alltaf spennandi að koma til
ykkar þangað. Þó svo ég muni
ekki eftir því sjálf, enda var ég
bara tveggja ára, rifjaðir þú
reglulega upp söguna af því þeg-
ar ég fékk skurð á ennið og illa
gekk að ná sambandi við lækni.
Sem betur fer náðist að lokum í
lækni svo hægt var að sauma
sex spor í ennið á mér. Afi beið
frammi með Dóru, sem var
hundfúl yfir að fá ekki að koma
með inn og sjá þegar læknirinn
myndi sauma í ennið á mér með
saumavél.
Anna Margrét
Jafetsdóttir