Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.03.2020, Síða 8

VIÐTAL
8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.3. 2020
Tímarnir breytast
en mennirnir ekki
Pálmi Gestsson er þjóðinni kunnur en hann hefur verið á fjölum
Þjóðleikhússins í hátt í fjörutíu ár. Meðfram fullri vinnu sinnti
hann Spaugstofunni í áratugi. Í dag leikur hann aðalhlutverkið í
Útsendingu sem hann segir draumahlutverk og finnst honum
sagan aldrei hafa átt jafn mikið erindi við fólk og nú.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
„Þó var einn sem var mjög ósáttur við
mig. Hann reyndi að fá útvarpsstjóra til að
taka þáttinn af dagskrá. Við höfðum heil-
mikil áhrif og ef út í það er farið heilmikil
völd. Þetta var ekki bara eitthvert sprell,“
segir Pálmi Gestsson um Spaugstofuna.
Morgunblaðið/Ásdís
Þ
að tekur áreiðanlega mörg ár að
læra að rata um Þjóðleikhúsið, því-
líkir rangalar og skúmaskot sem
þar leynast. Það ætti samt ekki að
vefjast fyrir Pálma Gestssyni sem
þar hefur stigið á fjalir síðan 1983, í bráðum
fjörutíu ár. Hann þekkir að sjálfsögðu hvern
krók og kima og leiðir blaðamann upp stigana, í
gegnum sminkið og inn í salinn kenndan við
kristal. Þar er gott að spjalla og um leið fylgjast
með snjódrífunni fyrir utan gluggann. Veturinn
virðist endalaus erum við sammála um.
Dreifbýlistúttungur í mér
Við ákveðum að ræða hvorki veturinn né kór-
ónuveiruna, heldur snúum okkur að skemmti-
legri hlutum; leiklistinni og lífinu sjálfu. Pálmi
leikur um þessar mundir draumahlutverk;
Howard Beale í Útsendingu. Hlutverk sem
Pálmi segist hafa smellpassað inn í og vill gjarn-
an ræða, þótt hann segist minna gefinn fyrir
sviðsljósið með árunum.
„Ég er ekki mikið fyrir sviðsljósið í seinni tíð,
ég finn það. Ég er meira að segja nýbúinn að fá
mér hús uppi á heiði og líður vel þar. Þarna er
hektari af skógi. Fyrir svona sveitavarg eins og
mig er það dásamlegt. Ég vinn auðvitað hér í
miðbænum og hef gert frá 1978, en ég er dreif-
býlistúttungur í mér. Þetta er búið að vera
draumur hjá mér lengi, að vera aðeins sér, í
burtu frá umferð og streitu. Svo á sumrin fer ég
alltaf beint vestur þar sem ég á hús, en allt mitt
fólk er þaðan og sumir búa þar enn,“ segir
Pálmi en hann er fæddur og uppalinn í Bol-
ungarvík.
Hann rifjar upp bernskuna.
„Æskan var dásamleg. Það var alltaf sól og
gott veður. Það er ekki hægt að hugsa sér betra
en að alast upp þar sem er fjara og fjöll. Í Bol-
ungarvík ól ég allan minn aldur þar til rétt undir
tvítugt þegar ég kom suður og fór í leiklistar-
skólann. Ég hafði nánast ekki farið neitt annað;
aldrei til útlanda og varla til Reykjavíkur. Ég
var fimmtán ára þegar ég kom fyrst í höfuð-
borgina.“
Ekki mikið anarkí
Pálmi lærði húsasmíði fyrir vestan og hugðist
þar með feta í fótspor föður síns. „En áður en ég
tók sveinsprófið þá kom þetta upp; leiklistin.“
Hvernig kom það til að þú fórst í leiklist?
„Maður veit aldrei hvað býr innra með manni.
Ég hafði leikið smávegis í skóla, og heima. Ég
vissi að þótt ég væri svona heimakær yrði ég að
fara úr þessu umhverfi; ég vissi innst inni að ég
yrði ekki smiður í Bolungarvík. Svo var það eig-
inlega tilviljun að ég sótti um í Leiklistarskólan-
um. Ég var í Reykjavík og kom við hjá frænda
mínum Guðmundi Pálssyni leikara og Sigríði
Hagalín. Þar barst þetta í tal, í raun bara
ábyrgðarlaust hjal. Guðmundur fór sjálfur nið-
ur í leiklistarskóla og sótti þangað eyðublað og
sagði: „Nú sækir þú um!“ Ég hafði talað gleið-
gosalega um að það gæti verið gaman að fara í
leiklist, en ætlaði aldrei að gera alvöru úr því!
Ég var þarna lentur í djúpum skít þegar hann
kom með eyðublaðið og ég varð að fylla það út.
Ég gerði það og hann fór með umsóknina og um
vorið var ég kallaður í inntökupróf. Svo er eftir-
leikurinn eins og margir kannast við,“ segir
Pálmi og brosir.
„Ég hafði heyrt miklar sögur af hörmungum
um hvernig væri að komast inn því tvö hundruð
manns sækja um og átta eru teknir inn. Svo eru
mikil afföll en rektorinn sagði þegar ég var
kominn inn að öll statistik sýndi að aðeins tvö
okkar myndu lifa af. Þetta er töff djobb. Það eru
ekki störf á hverju strái í litlu landi.“
Pálmi flutti suður og kláraði námið árið 1982,
og var þá í hópi annars árgangs til að klára
Leiklistarskólann.
„Ég debúteraði strax í Iðnó en fór svo árið
1983 hingað og hef verið hér síðan. Það hefur
ekki verið mikið anarkí á mínum ferli,“ segir
hann og brosir.
Spaugstofan beitt gagnrýni
Það er ekki hægt að spjalla við Pálma án þess að
minnast á Spaugstofuna en hún skipaði stóran
sess í lífi hans, sem og þjóðarinnar.
„Við gerðum held ég 550 þætti og alltaf með-
fram fullu starfi hér. Það var lýjandi að vera
með vikulegan þátt og í fullri vinnu. Í dag hljóm-
ar þetta fyrir mér eins og geðveiki,“ segir hann