Fjölrit RALA - 10.02.1984, Qupperneq 63

-53-
Korpa 1983
D .. GRASTEGUNDIR OG STOFNfiR.
Tilraun___nr. 415-81._Grasstofnar___i__slðsU t tuin__ bjenáaL._Bx$Sj:atun3u_l
Biskupstunquin. RL 69
Tilraunin var skoðuð þann 3.7. Þá var þetta um hana sagt:
Borið var á 26.6. Þá voru nýgengnar yfir miklar rigningar og stððu
pá tjarnir uppi á mýrartúnum. Kýrnar höfðu pessa spildu I fyrra. í
vor hefur hön verið beitt sauðfé og er því tiltölulega litið sprottin
enn sem komið er. 1 reitunum eru skellur 1 lægðum. Ef til vill er
það kal, en gæti líka verið vegna hárrar grunnvatnsstöðu. Arfi er
hvergi nema I skellunum og er gulleitur og veiklulegur. Hæð grass er
vlðast 10-15 cm. Háliðagras og vallarsveifgras er þó hærra eða um 30
cm.
Um einstakar tegundir er rétt að taka fram:
1. Vallarfoxgrasið virðist ekki eiga hér sældarævi. Það er lágvaxið,
fölt og frekar gisið. Auk þess eru stórar skellur 1
vallarfoxgrasreitum í báðum blokkum. Tópas er alveg dautt.
2. íslenska sveifgrasið þekur mjög vel og sér hvergi skellu í þeim
reitum. Það þekur lægðir svipaðar þeim sem eru dauðkalnar 1 öðrum
reitum. En það er jarðlægt og lltið sprottið. Reitir Holts og
Fylkingar eru skellóttir, en Holt er þó mun meira sprottið en
íslenska sveifgrasið.
3. Segja má, að lslenski túnvingullinn þeki vel fyrir utan hinar
dæmigerðu smáskellur I sverðinum. Hann er mjög lágvaxinn. Leik
er hærri vexti, en skellóttur og toppóttur. Rubina og Banner
hafa kvatt þennan heim.
4. Hávingullinn sést hvergi.
5. Snarrótin er lágvaxin og þekur vel og eiga flest sömu
lýsingarorðin við hana og íslenska sveifgrasið.
6. Beringspunturinn er gisinn og toppóttur.
7. íslenska língresið (skriðllngresi) er jarðlægt, skriðult og nánast
ekkert sprottið, en þekur vel. Leikvin og þó einkum N-010 er
hávaxið og fallegt á blettum, en skellótt þar á milli. Boral er að
mestu dautt.
8. Háliðagrasið er langmest sprottið allra tegunda, en dálltið
skellótt. Oregon virðist heldur sterkara en það finnska.
9. Adda er gisin og veikluleg I blöndunum, einkum með íslenska
sveifgrasinu. Sú blanda þekur þó betur en aðrar.
Samandregin niðurstaða gæti verið á þessa leið:
Gras af íslenskum uppruna, annað en vallarfoxgras, sker sig úr.
Pað er mjög lágvaxið og jarðlægt og virðist hafa þolað beitina vel.
Það er dökkgrænt, miklu dekkra en annað gras og miklu þéttara lika.