Harmonikublaðið - 01.05.2017, Síða 14

Jón Kr. Elíasson heitinn í Bolungarvík brallaði margt um
Lengst afvar hann skipstjóri á báti sínum Kristjam IS.
ævina.

, ; Weitinni stundum til
iðrik fékk nág-nna sma^gum , skagafoði
istoðar í bústctf^ ðoftar ^ ^ j fljótandt
unaði greiðann nkuleg , ^ kom Sigur)on a
jrmi. Einhverju sinni að ^ Qg ^ bíl Friðriks á
ijarðarhaga akanfo ? L Mundi hann þá að Friðnk
ílaðinu og þann gamla nn ^ ^ , Svaðastöðum.
-tafði ítrekað beðið sig prigrik niður rúðuna,
rétti fram hilla bre ^ ,, „ógan sopa og saman foru
koma, góði?“ SlgUr)°n.ð° bar Sem Sigurjón fór að
Binn helvíti fljótur með hrmgm
Þeir felagar, Pálmi Rögnvaldsson á Hofsósi og Haraldur Þór
fohannsson HaUi í Enni í Viðvíkursveit, eru gamansamir
°g stnðmr. Eitt sinn hringdu þeir suður í BYKO og spurðu
a greiðslustúlku hvort þau ættu kvistagöt. „Augnablik, ég
skalathuga mni á lager,“ svaraði stúlkan í símanum. Pálmi
og Halh glottu við tönn og þóttust heldur betur hafa farið
1, með stúlkuna. Eftir nokkrar mínútur kom hún aftur í
stmann og sagði: „Því miður eru öll kvistagötin búin, þau
klaruðust í morgun!“ Pálmi og Halli voru næstum dottnir
niður af stofonum í hálfgerðu krampakasti við að halda
mðri í ser hlátrinum en spurðu stúlkuna hvað hefði orðið
um kvistagotin. Hún svaraði því til að síðustu 300 götin
hefðu verið keypt þá um morguninn. Spurði Pálmi þá
hver hefði keypt kvistagötin og hún sagði smið úr Hafnarfirði
hafa keypt þau. „Hvað gerði hann við götin?“spurði Pálmi,
sem ásamt Halla var orðið verulega skemmt og stúlkan sagði:
„Hann notar þau í rassgöt á rugguhesta!“
i.
Eitt sinn var Jón nýkominn af sjó og var að ljúka við að landa
góðum afla upp á Brimbrjótinn í Bolungarvík. Kristján var
um fimm tonna súðbyrtur bátur með lúkar fremst í stafni.
Þegar Jón hafði lokið lönduninni fór hann ofan í lúkarinn til
að hita sér kaffi. Lítil gashella var til eldunar í lúkarnum og
gaskúturinn stóð uppi á dekki við hliðina á lúkarskappanum.
Þegar Jón kveikti á eldspýtu til þess að kveikja á hellunni varð
gríðarleg sprenging í lúkarnum því opið hafði verið fýrir gasið
að hellunni og lúkarinn fullur af gasi. Báturinn rifnaði ofan
í sjólínu að framan og var stefnið opið og minnti á banana.
Lúkarskappinn þeyttist upp á Brjótinn. Menn héldu að þarna
hefði orðið stórslys og þustu á vettvang við sprenginguna. Þá
var Jón að klifra upp á Brjótinn, kolsvartur í framan, rifinn
og tættur, en ómeiddur með öllu. Maður á Brjótnum spyr
hann hvort hann hafi ekki slasast. „Nei, elskan mín, svaraði
Jón, það var nú meira guðslánið að ég var réttu megin við
eldspýtuna."
h)á Gunnari Tónda1 G ^‘mak°minn J' kænsnakofa
Skagafirði. Vallho
kallaður á vettvang og stúmðT HmksSOn f VaJagerð:
skiljanlega áhrif á varpið hi' h™ mmknum- Þettah,
Iifðu 40 hænur. Eysteinn Jóh * ænunum’ P° sv° að e
ekki vitneskju********
kann kom til að hirða hæn * haí3‘ 8engið þei
“« nema cvö ~ , ,,, "ai £rsrem, mj3g t
, , á Sveinsstöðum, faðir Björns,
Egfll BenedlktSSðmeirUi var vel liðinn kall en skreytti
fræðagruskara me Wótsvrðum, án þess að mema
mikið með þvi. eftir vegarslóða sem la fram
kerruhesta, ernanto Hamra og síðan yfir
bakkana fyrir neðan kom að ánm
Svartá á vaði neðan vrð Arnes. Þegar bgrrr
hafð' baoo H >a’ varspmSm
bioda annan hemnn afian, » yfi[ j„a va,
„ghyiði svo »11, hei,a helvítið oPP ■
Þegar Bjarni Stefán Konráðsson frá Frostastöðum
Skagafirði var ungur maður í sveitinni háttaði þannig ti
einn veturinn að hann brá sér á ball í Héðinsminni o,
fékk far þangað með Bjarna Maronssyni frænda sínum
sem bjó þá í Ásgeirsbrekku. Hann hafði tekið Friðril
gamla á Svaðastöðum með, sem sat fram í. Þegar Bjarn
Stefán var kominn aftur í fór Friðrik að spyrja bílstjóranr
hverra manna þessi ungi piltur væri, sem hann var að sj£
í fyrsta skipti. Bjarni Marons gerði það, sagði piltinn vers
tvíbura og foreldrar hans ættu að auki aðra tvíbura. Þá
sagði Fiiðrik: „Helvíti er það hagstætt, sparar bæði
sængurlegur og uppáferðir!“