Feykir - 02.10.2019, Page 7

37/2019 7
sem komu úr 12 gráðunum,
en þetta er Ironman og á að
taka á,“ segir hann. En það
sem honum fannst taka mest á
í þessu öllu voru æfingarnar á
undan. „Ef þú ert í þokkalegu
formi þá á eitt ár alveg að duga
þér en þú byrjar á að byggja
upp þokkalegt þol og svo endar
þetta í átján til tuttugu tíma á
viku þar sem verið er að æfa.“
Ekki allir afreksíþróttafólk
Yngvi segir að margt af því
fólki sem velur sér þessa íþrótt
hafi verið afreksíþróttamenn
í einhverri af þeim þremur
íþróttagreinum sem þríþrautin
inniheldur þ.e. sundi, hlaupi
eða hjóli og er líkamlega vel
á sig komið. „Það er þorri
keppenda auðvitað en svo á
hinn bóginn er líka til fólk sem
á við offituvandamál að stríða
og fær bara einhverja flugu í
hausinn um að fara í Ironman,
og tekur kannski tveggja ára
prósess í það. Ef þú skoðar inni
á YouTube þá eru þar hinar
ótrúlegustu sögur af alls konar
fólki.“ Yngvi tekur sem dæmi
feðga þar sem sonurinn er
bundinn hjólastól en pabbinn
fer með honum og saman
hafa þeir tekið þátt í mörgum
keppnum. „Hann syndir með
drenginn í uppblásnum kanó,
notar sérútbúið hjól og hleypur
með hann í körfu eða stól.“
Rafn bætir við að í einu
myndskeiðinu mætti sjá einn
sem hafi verið fótalaus svo
gera má ráð fyrir að keppnin sé
miklu meira en það að komast
til Havaí. „Auk afreksfólksins
eru svo þeir sem ætla bara að
sigrast á þessari vegalengd, sem
er sigur út af fyrir sig. Maður er
ekki að keppa við neinn nema
sjálfan sig eins og ég, bara að
komast þetta og halda sér í
góðu formi og láta sér líða vel.
Það er númer eitt tvo og þrjú
að hafa gaman af þessu,“ segir
hann.
En hvort sem fólk fer í
keppnina til að vinna eður ei
þá þýðir líklega ekki að fara
óundirbúinn.
Yngvi tekur undir það. „Fólk
er mörg ár að undirbúa sig fyrir
maraþon hvað þá að synda og
hjóla að auki. Þetta er ekki að
synda bakka í bakka, heldur
er synt í ám, vötnum eða sjó
þannig að það þarf að synda
þetta sleitulaust,“ segir hann.
Alltaf eru einhverjir sem ná
ekki að klára og voru afföllin
10,4% í Hamborg og þá aðallega
út af hita. „Það eru bæði þeir
sem náðu ekki í mark eða hófu
ekki keppni. Fólk þarf að skrá
sig snemma í keppnirnar vegna
mikillar aðsóknar en í þessa
seldist upp mjög snemma,“
segir hann en þeir félagar
skráðu sig í ágúst í fyrra. Um
2600 manns tóku þátt og
Hamborg var undirlögð fyrir
keppnina. „Það var m.a. keppt
við ráðhúsið, mjög flott svæði,
og synt í Alster vatni. Þetta
var í hringiðu borgarinnar,
öllum götum lokað og svaka-
lega viðamikið en um 3000
sjálfboðaliðar komu að fram-
kvæmdinni. Þegar ég keppti
í Florida voru þar mun fleiri
eða 4000 keppendur og 5000
sjálfboðaliðar,“ segir Rafnkell
sem keppt hefur þrisvar í Iron-
manninum eins og áður hefur
komið fram.
Ætla má eftir þvílíka þrek-
raun að þeir félagar hafi ein-
hvern íþróttaferil til að státa
af en svo er þó alls ekki að
þeirra sögn. Rafnkell er fljótur
til svars. „Það er bara núll hjá
mér. Ég byrjaði árið 2010 og
kunni ekki skriðsund, varð að
æfa það og skokka með. Svo
stakk því einhver að mér að
það gæti verið gaman fyrir mig
að fá mér hjól. Horfa á einn
Ironman kannski. Ég var í 3N
í Reykjanesbæ [Þríþrautardeild
Njarðvíkur] og maður er þannig
gerður að taka áskorunum. Ég
fór til Kalmar árið 2013 sem
var mjög gaman og maður
fékk bakteríuna. Svo árið 2017,
Í kalda karinu í Varmahlíð á undirbúningstímabilinu.
þegar ég flyt á Hóla, hitti ég
gaurana í Hjólaklúbbnum
Drangey sem buðu mér með í
WOW cyclothon. Það spurðist
út að ég væri búinn að fara
þetta og Yngva langaði mikið
til að prófa en ætlaði ekki að
fara nema ég myndi skrá mig.
Ég var alltaf með þetta á bak
við eyrað svo ég skráði mig og
sendi honum skilaboð með
skráningunni,“ segir hann og
skellihlær og bætir við að það
hafi komið pínu sjokksvar til
baka.
„Ég hélt að kallinn færi
ekkert í þriðja skiptið!“ afsakar
Yngvi sem segir að þá hafi
ekki verið aftur snúið. „Ég hef
engan bakgrunn í íþróttum.
Var bara í vinnuúlpunni með
Winstoninn í annarri hendi
og Zippóinn í hinni, datt í það
um helgar og hafði bara gaman
af lífinu þannig. Hef reyndar
alltaf verið að lyfta og svoleiðis,
fór að hjóla, og er ágætur í því,
en svo hitti ég þennan Rafnkel.
Við fórum að ræða þetta og
hann sagðist hafa farið tvisvar
áður. Þetta hræddi mig svo
sem ekkert að hjóla 180 km
en að synda 3,8 og svo hlaupa
maraþon, leist mér ekkert á. Svo
prófaði ég að hlaupa maraþon,
Mývatnsmaraþonið. Ég skrölti
það nú og sá að ég gæti alveg
hlaupið ef maður myndi æfa vel
og byggja sig upp, þá kannski
gæti maður tæklað þetta.“
Yngvi segist svo hafa samið
við fjölskylduna um að fara í
þetta verkefni enda ekki annað
hægt þar sem allur aukatími
fari í æfingar. „Það er nefnilega
svoleiðis, maður verður að
semja við fjölskylduna. Það
snýst allt um þetta. Til dæmis
þegar við förum suður þá tek ég
hjólið með. Ég er alltaf að æfa,
þarf að standa skil á mínum
æfingum. Ég er alltaf að hugsa
um þetta. Maður tekur ekki
þátt í neinum heimilisstörfum
og um það þarf að semja.
Það er bara vinna og æfa
á hverjum degi,“ segir Yngvi
en áréttar að sunnudagar séu
hvíldardagar.
Gott að hjóla í Skagafirði
Þá er það bara spurningin
fyrir þá áhugasömu, hvernig
þeir bera sig að ef ske kynni
að einhver vildi prófa. Rafnkell
segir það erfiðasta hjallinn að
koma sér af stað, standa upp
úr sófanum og byrja. „Það er
yfirleitt það erfiðasta hjá fólki,
koma þessu í rútínu. Svo þegar
þetta er komið af stað þá er
þetta miklu auðveldara.“
Yngvi ráðleggur fólki að fá
sér þjálfara, telur það mjög
mikilvægt. „Það er hægt að
fá bæði innlenda og erlenda
þjálfara. Þá eru notuð tölvu-
póstssamskipti og í gegnum
ákveðið app. Ég held að það
sé byrjunin ef þetta kveikir í
fólki.“
Rafnkell bendir líka á að
hægt sé að byrja á stuttu
keppnunum. Það sé gríðarlega
skemmtilegt, mikill hraði og
fjör og aldrei sé of seint að
byrja. Hann sjálfur að taka sinn
þriðja Járnkall 55 ára gamall.
Í Skagafirði hefur orðið mikil
vakning í hjólaíþróttinni líkt og
Hjólafélagið Drangey ber vitni
um og mikið er hjólað út um
allan fjörð. En hvernig skyldi
þeim vera tekið á þjóðvegum
landsins?
„Maður er búinn að hjóla
hérna alveg gríðarlega mikið,
frá Hólum út í Hofsós og Fljót
og víðar og vil endilega þakka
Skagfirðingum tillitsemina
í umferðinni. Ég hef bara
aldrei kynnst öðru eins. Það
er ótrúlegt hvað þeir gefa
manni gott pláss, það er alveg
eftirtektarvert,“ segir Rafnkell
sem segist hafa verið í stöðugri
lífhættu á Reykjanesinu þar sem
stóru bílarnir rétt sleiktu hann
á hjólinu. En aðra sögu hefur
hann að segja um ökumenn
stóru bílanna í Skagafirði sem
hann mætir reglulega. „Maður
hélt að atvinnubílstjórarnir
væru yfirleitt slæmir en það er
ótrúlegt hvað þeir eru flottir
hjá Vörumiðlun,“ segir hann og
Yngvi kinkar kolli til samlætis.
Það er gott veganesti fyrir alla
svona í lokin að vegfarendur
taki tillit hver til annars því það
er aldrei að vita nema næsti
Járnkarl sé fyrir framan þig.
Rafnkell og Yngvi með besta stuðningsfólkinu, Pálínu Hildi Sigurðardóttur og Þórdísi
Ósk Rúnarsdóttur eiginkonum sínum ásamt Kristófer Yngvasyni.
Yngvi að loknum sundspretti.