Morgunblaðið - 12.06.2020, Síða 21

mér minnisstætt frá þessum
tíma, eins og þegar Búddi kenndi
mér að beinhreinsa fisk, sem mér
fannst vera mjög fagmannlega
gert hjá honum. Einnig fannst
mér það ævintýralegt að vera
boðið með í dagsferð á Höfn í
Hornafirði ásamt Ástu ömmu og
Óskari afa sem voru í heimsókn á
Egilsstöðum, og það að vera boð-
ið til veislu á fína hótelið á Höfn
var mikil upphefð fyrir tíu ára
stelpu.
Fjölskylda mín hefur alla tíð
verið í miklum og nánum sam-
skiptum við Frænku og Búdda,
og börnin þeirra þrjú Ragnhildi,
Júlíus og Ástu Siggu. Jóla- og
áramótaboðin voru fjölmörg og
nánast samfleytt á hverju ári
þangað til hópurinn fór stækk-
andi með fjölda nýrra barna-
barna. Þá fóru boðin aðeins að
fjara út vegna skorts á nægilega
stóru húsnæði. Í kjölfarið urðu
veitingastaðir fyrir valinu.
Núna hafa bæði Búddi og
mamma kvatt okkur, sem vekur
mann til umhugsunar um að elsta
kynslóðin er að kveðja og hversu
mikilvægt það er að styrkja
tengslin.
Ég hugsa til hennar Frænku
minnar og frændsystkina minna
Ragnhildar, Júlíusar og Ástu
Siggu og fjölskyldna þeirra með
kærleik í hjarta, og bið Guð að
gefa þeim styrk.
Hvíl í friði, elsku Búddi.
Ragnheiður Ásta Þórisdóttir.
Kvatt hefur kær bekkjarbróð-
ir minn frá námsárum okkar í
Kennaraskóla Íslands. Sigurjón,
sem reyndar hafði gælunafn á
þessum árum, var sá bekkjar-
bræðranna sem ég tengdist einna
nánast. Nöfn okkar voru aftar-
lega í stafrófinu og við röðuðumst
ásamt Sigríði Vilhjálmsdóttur
heitinni í hóp sem stundaði sam-
an kennsluæfingar eins og þá
tíðkuðust. Okkur var gert að
skipta kennslustundum á milli
okkar tvö og tvö og kenndum
víða, eins og í Æfingaskóla Kenn-
araskólans eins og hann hét,
staðsettur í Valsheimilinu, og í
Kennaraskólanum við Laufás-
veg. Einnig var kennt í Ísaks-
skóla og urðu í árgangi okkar
óvenju margar æfingar fyrir
kennaranemana þar sem við vor-
um fremur fámennur árgangur.
Samstarfið okkar á milli varð því
umtalsvert og gönguferðir all-
nokkrar niður í Valsheimilið – og
okkur mjög í hag, kennaranem-
unum. Okkur gekk afar vel að
vinna saman, enda Sigurjón
mjúkur maður í samstarfi. Ég á
margar góðar minningar frá
þessum tíma. Sigurjón var einkar
góður vinur og einbeitti sér að
kennslunni, enda hafði hann lagt
tónlist sína á hilluna að mestu
leyti þegar þarna var komið.
Kennslan var orðin aðaláhuga-
málið.
Hann var á síðari hluta þessa
tíma einnig farinn að taka nem-
endur í einkakennslu og ég man
vel þegar hann trúði mér fyrir því
að hann væri nú farinn að styðja
unga konu í hennar námi, og sú
héti Ragnheiður. Bekkurinn okk-
ar var sá síðasti sem útskrifaðist
úr gamla skólanum við Laufás-
veg og sá síðasti sem Freysteinn
Gunnarsson, sá mæti maður, út-
skrifaði.
Einhverjum vikum áður en við
vorum komin með kennaraskír-
teinið í hendurnar fréttum við
Sigurjón hvort hjá öðru að skóla-
stjóri Hlíðaskóla, Magnús Jóns-
son, hefði hringt í okkur bæði og
boðið okkur kennslu við skólann.
Við hófum því ferilinn við kennsl-
una á sama degi að hausti 1962
við Hlíðaskóla í Reykjavík og
urðum þar samferða um nokk-
urra ára skeið. Sigurjón var mjög
vinsæll kennari, og svo lá leið
hans austur á Egilsstaði þar sem
hann var við skólastjórn um
skeið. Þangað heimsótti ég hann
snemmsumars ásamt fjölskyldu
minni eitt árið og ef ég man rétt
var hann líka orðinn vallarstjóri
eða eitthvað álíka á flugvellinum
á Egilsstöðum. Nokkru síðar sást
hann um árabil á skjá allra lands-
manna þar sem hann sinnti þul-
arstörfum með ágætum. Og
skólastjóri var hann svo við Hóla-
brekkuskóla um margra ára
skeið.
Bekkurinn okkar úr Kennara-
skólanum hefur haldið hópinn,
enda þótt nokkuð hafi liðið milli
endurfunda. Því miður hefur Sig-
urjón ekki alltaf getað verið með
okkur sem var mjög miður. Við
höfum þá saknað hans. Ég kveð
fyrir hönd okkar bekkjarsystk-
ina, við kveðjum með trega og
sendum samúðarkveðjur til
Ragnheiðar, barna þeirra og
barnabarna. Guð geymi góðan
dreng.
Rúna Gísladóttir.
Í byrjun september 1949 rann
upp fyrsti skóladagurinn hjá sjö
ára börnum í Melaskóla. Þá var
raðað í bekki, mest eftir lestrar-
getu. Í E-bekk voru um þrjátíu
börn, og einn bekkjarfélaga okk-
ar var Sigurjón Fjeldsted, ævin-
lega kallaður Búddi. Kennari
okkar fyrstu þrjú árin var Stefán
Sigurðsson, en í tíu til tólf ára
bekk kenndi Ingi Kristinsson,
seinna skólastjóri Melaskóla. Við
vorum 36 í tólf ára bekk haustið
1954. Melaskólinn var og er
glæsilegt skólahús en umhverfi
hans var öðruvísi þá en nú. Hús á
Melunum voru tiltölulega ný-
reist, Hagarnir að byggjast, og
yfir opið svæði var að fara fyrir
börn frá háskólahverfi, Ægisíðu
eða Grímsstaðaholti, en þar bjó
fjölskylda Búdda í litlu húsi á
Þrastargötu 5.
Í níu ára bekk kenndi Stefán
þeim sem vildu tungumálið
esperantó. Um helmingur bekkj-
arins tók þátt, og var Búddi einn
þeirra. Hópurinn sést á mynd á
síðu 47 í Melaskólabókinni góðu.
Flest kunna enn fyrstu setn-
inguna í kennslubók Þórbergs
Þórðarsonar: La malgranda kok-
ino trovis semon.
Félagslíf bekkjarins varð fljótt
öflugt, en skemmtanir skóla-
barna voru miklu fábrotnari þá
en nú. Búddi tók mikinn þátt í því
frá upphafi af þeirri ósérhlífni og
prúðmennsku, blandaðri nauð-
synlegri festu, sem einkenndu
störf hans síðar, hvort sem var í
skólamálum eða ótal öðrum fé-
lagsmálum.
Stutt leikrit voru sýnd á litlu
jólunum, og í níu ára bekk sýnd-
um við Gullna hliðið í styttri út-
gáfu eftir bekkjarbróður okkar,
Þorstein Gylfason. Skemmtana-
og athafnalíf náði hámarki hjá
strákunum í starfsemi Knatt-
spyrnufélagsins Völsunga. Í
skriftartímum las Stefán fyrir
okkur framhaldssögur. Í níu ára
bekk las hann einhverja gerð
Völsungasögu sem heita mátti við
hæfi barna, og þaðan er nafn fé-
lagsins komið. Félagið varð fljótt
einnig skemmtanafélag, og þeir
sem gátu lítið í fótbolta fengu
þannig að vera með. Gunnar
Thoroddsen borgarstjóri veitti
félaginu með óformlegum hætti
skika í Vatnsmýrinni, þar sem nú
eru stúdentagarðar. Marksteng-
ur voru keyptar í Völundi, og þeir
sterkustu báru þær þaðan á völl-
inn okkar.
Foreldrar Búdda, Júlíus og
Sigríður, gáfu félaginu stengurn-
ar. Völsungar höfðu eigin búning,
hvítar buxur og grænar treyjur,
sem mæður liðsmanna saumuðu.
Enginn minnist þess að Völs-
ungar hafi nokkru sinni tapað
leik. Félagið hélt einnig jóla-
skemmtanir sem bragur var yfir,
og í tólf ára bekk var Þróttar-
bragginn við Ægisíðu tekinn á
leigu.
Við vorum fyrsti bekkurinn,
sem Ingi Kristinsson kenndi, og
einstaklega náið samband mynd-
aðist milli Inga og barnanna. Frá
1975 til 2005 kom gamli E-bekk-
urinn saman á fullnaðarprófsaf-
mælum á tíu ára fresti, og þá var
Ingi heiðursgestur.
Búddi mætti þegar hann kom
því við. Vera má að Ingi hafi verið
honum fyrirmynd í starfi. Eftir
lát Inga 2015 hittist kjarni bekkj-
arins nokkrum sinnum í kaffi
með Búdda. Þá hafði heilsu hans
hrakað, og hann átti erfitt með
mál og hreyfingar. Aldrei heyrð-
ist hann kvarta, hann bar sig vel
og var ævinlega glaður og reifur.
Við bekkjarsystkinin vottum fjöl-
skyldu Sigurjóns Á. Fjeldsted
einlæga samúð okkar.
F.h. bekkjarsystkina í 12 ára
E í Melaskóla 1955,
Baldur Símonarson,
Garðar Gíslason og
Ólafur Davíðsson.
Fallinn er frá Sigurjón Fjeld-
sted, fyrrverandi skólastjóri
Hólabrekkuskóla.
Fyrstu kynni okkar Sigurjóns
voru vorið 1975 er ég kom í þenn-
an nýja skóla í Breiðholtinu sem
þá var enn í byggingu og að ljúka
sínu fyrsta skólaári. Ég kom
þangað í þeim erindagjörðum að
sækja um kennarastöðu. Kennar-
ar skólans sátu allir á kennara-
stofunni sem þá var staðsett í
einni kennslustofunni en skóla-
stjórinn hafði einnig skrifstofu
sína þar. Sigurjón stóð upp frá
hópnum og gaf sig á tal við mig en
sagði að það stæði ekki vel á ein-
mitt núna þar sem hann væri að
kveðja kennarana. Hann gaf sér
þó tíma og bauð mér inn á skrif-
stofuna sína. Þetta var afdrifarík
heimsókn því að ég var ráðin
kennari þarna á staðnum. Ekki
óraði mig fyrir því þá að ég ætti
eftir að taka við stöðu aðstoðar-
skólastjóra (yfirkennari hét það á
þessum tíma) við Hólabrekku-
skóla aðeins fjórum árum síðar.
Hólabrekkuskóli var í örum
vexti á þessum árum og var um
árabil einn stærsti grunnskólinn
á landinu með yfir 1.000 nemend-
ur. Um tíma tók Hólabrekkuskóli
við öllum nemendum úr Breið-
holtinu í 9. bekk, en þá var ekki
skólaskylda nema upp í 8. bekk.
Það má því nærri geta að mikið
var að gera á þessum fyrstu árum
skólans. Okkur Sigurjóni gekk
vel að starfa saman og enda þótt
við værum ekki alltaf sammála
um alla hluti gátum við alltaf rætt
málefnin og komist að sameigin-
legri niðurstöðu. Þarna voru líka
starfandi hörkuduglegir kennar-
ar sem voru í starfinu af lífi og
sál. Sigurjón treysti sínu fólki vel
og fékk það nokkuð frjálsar
hendur í starfi sem gerði það að
verkum að starfsandinn í skólan-
um var mjög góður. Það var ein-
mitt eitt af því fyrsta sem Sig-
urjón talaði um við kennarana við
ráðningu að hann legði mikla
áherslu á samvinnu kennaranna
og góðan starfsanda.
Ég starfaði með Sigurjóni sem
yfirkennari Hólabrekkuskóla til
haustsins 1991 er ég tók við stöðu
skólastjóra í Húsaskóla sem þá
var nýr skóli.
Á þessum árum lærði ég
margt sem ég gat nýtt og tekið
með mér yfir í nýja skólann. Sig-
urjón gantaðist stundum með það
á skólastjórafundum að hann
menntaði nýja skólastjórnendur
fyrir Reykjavíkurborg í Hóla-
brekkuskóla. Það má segja að
hann hafi haft nokkuð til síns
máls því að við vorum nokkuð
mörg bæði skólastjórar og að-
stoðarskólastjórar í Reykjavík
sem höfðum verið kennarar hjá
Sigurjóni.
Eitt sinn eftir að Sigurjón lét
af störfum í Hólabrekkuskóla og
var kominn á eftirlaun vantaði
mig kennara tímabundið í dönsku
í Húsaskóla. Ég hafði samband
við Sigurjón og bjargaði hann
málum og tók að sér þessa
kennslu.
Samband okkar hjónanna við
Sigurjón og Ragnheiði hélst alla
tíð þótt það hafi einungis verið í
formi jólakorta síðustu árin.
Kæra Ragnheiður og börn, við
Guðbjörn sendum ykkur innileg-
ar samúðarkveðjur og megið þið
öðlast styrk á þessum erfiðu
tímamótum.
Valgerður Selma
Guðnad. Blandon.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 2020
✝ Grétar Þorgils-son, skipstjóri
og útgerðarmaður
í Vestmannaeyjum,
fæddist 19. mars
1926 á Heiði í
Vestmannaeyjum.
Hann lést 31. maí
2020 á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
í Vestmannaeyjum.
Foreldrar Grétars
voru Þorgils Guðni
Þorgilsson, f. 2. desember
1885, d. 30. desember 1965, og
Lára Kristmundsdóttir, f. 18.
nóvember 1896, d. 23. janúar
1957.
Árið 1950 kvæntist Grétar
eftirlifandi konu sinni, Þórunni
Pálsdóttur. Foreldrar hennar
voru Páll Sigurgeir Jónasson,
f. 8. október 1900, d. 31. janúar
1951, og Þórsteina Jóhanns-
dóttir, f. 22. janúar 1904, d. 23.
nóvember 1991. Þau bjuggu í
Þingholti í Vestmannaeyjum.
Börn Grétars og Þórunnar eru:
1) Þorsteina, f. 5. apríl 1950,
maki Ómar Garðarsson, f. 17.
september 1949. Börn þeirra
eru: a) Grétar, f. 25. júlí 1969,
maki Jóna Björk Grétarsdóttir.
Börn þeirra eru Margrét Björk
og Grétar Þorgils. Fyrir átti
Grétar Sindra Þór og Jóna
Björk Kristínu Sólveigu Kor-
máksdóttur. Uppeldisdóttir
þeirra er Eva María Jónsdóttir.
Hennar börn eru Bríet Björk
og Brynjar Ingi. b) Berglind, f.
31. október 1971, maki Sig-
urgeir Þorbjarnarson. Þeirra
Ari Steindórsson. Sonur Láru
Huldar er Arnar Orri Eyjólfs-
son og unnusta hans er Harpa
Káradóttir. 6) Sindri Þór, f. 28.
apríl 1970. Kona hans er Sæ-
finna Ásbjörnsdóttir. Börn
þeirra eru Grétar Þór, Sara og
Aron Ingi. 7) Fyrir átti Grétar
Guðbjörgu, f. 12. maí 1948.
Maður hennar er Örn Thor-
stensen. Börn þeirra eru a)
Anný Berglind, f. 29 desember
1971, maki Halldór Elvarsson.
Þeirra synir eru Andreas Hilm-
ir, Nökkvi Freyr, Elvar Örn og
Fjölnir Logi. b) Bergþór Oli-
vert, f. 8. ágúst 1979. Maki
Hrefna Jónsdóttir. Þeirra dæt-
ur eru Katrín Ebba og Matt-
hildur Guðný. c) Egill Björn, f.
28. desember 1987, maki Þóra
Kristín Gunnarsdóttir.
Grétar byrjaði á sjó 16 ára
sem varð hans starfsvettvangur
alla tíð síðan. Hann fór í Stýri-
mannaskólann 1957, eftir það
var hann stýrimaður og skip-
stjóri á bátum. Árið 1967
keypti hann Gylfa VE og gerði
hann út til ársins 1979. Síðast
var Grétar á Herjólfi.
Grétar var vel liðinn hvar
sem hann kom og bera allir
sem voru með honum á sjó vel
söguna. Hann var heiðraður
fyrir störf sín til sjós á
sjómannadaginn 1996. Mikil
tónlist var á æskuheimilinu og
var Grétar maður gleði og
söngs. Nutu margir þess að
hlusta á þennan kröftuga ten-
ór, hvort sem Grétar var að
baða börnin eða á samkomum.
Útför Grétars fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 12. júní 2020, klukkan
14.
börn eru Ómar
Smári og Ari. c)
Karólína, f. 6. júlí
1976. Dóttir henn-
ar er Victoría Ísól.
d) Vigdís Lára, f.
29. apríl 1981. 2)
Páll Sigurgeir, f.
1. mars 1951, maki
Herdís
Kristmannsdóttir.
Börn þeirra eru: a)
Arnheiður f. 4.
september 1971, gift Eiríki
Arnórssyni. Börn þeirra eru
Svanhildur, Páll og Herdís. b)
Daði, f. 3. apríl 1975, giftur
Þóru Hrönn Sigurjónsdóttur.
Börn þeirra eru Óliver og
Sunna. c) Þórunn, f. 6. maí
1979, maki Stefán Jónsson.
Börn þeirra eru Aron og Kári.
3) Gunnar Þór, f. 15. janúar
1953, maki Jósebína Ósk Fann-
arsdóttir, f. 27. maí 1966. Börn
Gunnars eru a) Rósa, f. 7. apríl
1979. Hennar maki er Valgeir
Yngvi Árnason, Þeirra börn
eru Viggó og Mía Mekkín. b)
Sigrún Arna, f. 24. ágúst 1985.
Hennar maki er Halldór Ingi
Guðnason. Börn þeirra eru
Guðni Þór og Breki Þór. c) Íris
Huld, f. 1. nóvember 1989.
Hennar börn eru Gunnar Páll
og Sara Huld. 4) Margrét Íris,
f. 25. desember 1954. Maki Ein-
ar Hallgrímsson. Barn þeirra
er a) Bryndís, f. 31 mars 1977.
Maki Einar Björn Árnason.
Börn þeirra eru Margrét Íris,
Dagur og Sunna. 5) Lára Huld,
f. 8. júlí 1957. Maður hennar er
Hlýja, dugnaður og einstök
atorkusemi kemur upp í hug-
ann þegar við minnumst pabba
og afa Grétars. Við eigum eftir
að sakna þess að geta ekki kíkt
við í kaffisopa og spjallað um
daginn og veginn, því honum
fannst svo sannarlega gaman
að fylgjast með og fá fréttir af
hvernig gengi á sjónum og
hvað væri um að vera hjá
barnabörnunum.
Margar minningar koma upp
í hugann hjá krökkunum eins
og þegar farið var í mínígolf
með afa, fjallgöngu, sungið
saman úr vísnabókinni og bíl-
túra þar sem boðið var upp á
grænan tópas.
Það á eftir að verða skrýtið
að halda jól og áramót í Hátúni
án þess að hafa þig hjá okkur
en við vitum að nú ertu kominn
í sumarlandið þar sem þér líður
vel og getur sungið eins og þér
einum var lagið.
Við viljum þakka starfsfólki
Heilbrigðisstofnunar Vest-
mannaeyja fyrir einstaka hlýju
og umönnun síðustu vikurnar.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Sindri Þór, Sæfinna,
Grétar Þór, Sara og
Aron Ingi.
Áfram veginn í vagninum ek ég
inn í vaxandi kvöldskuggaþröng.
Ökubjöllunnar blíðróma kliður
hægur blandast við ekilsins söng.
Og það ljóð, sem hann ljúflega
syngur,
vekur löngun og harmdögg á brá.
Og það hjarta, sem hert var og
dofið,
slær nú hraðar af söknuði og þrá.
Og ég minnist frá æskunnar
stundum,
hversu ástin í hjarta mér brann,
meðan saman við sátum þar heima
þegar sól bak við háfjöllin rann.
Nú er söngurinn hljóður og horfinn,
aðeins hljómar frá bjöllunnar klið.
Allt er hljótt yfir langferða leiðum
þess er leitar að óminni og frið.
(Freysteinn Gunnarsson)
Ég kveð þig með söknuð í
hjarta elsku pabbi, takk fyrir
allar okkar dýrmætu stundir í
gegnum tíðina.
Þín dóttir,
Lára Huld.
Fólk sem fætt er á þriðja
áratug síðustu aldar og kveður
okkur núna hefur lifað tímana
tvenna og haft stórt hlutverk í
að byggja upp það samfélag
sem við Íslendingar þekkjum í
dag.
Einn þeirra er tengdafaðir
minn Grétar Þorgilsson, Vest-
mannaeyjum, sem borinn er til
grafar í dag. Fólk af þessari
kynslóð vissi að til að ná ár-
angri þurfti að hafa fyrir hlut-
unum og að lífið gengur í bylgj-
um.
Grétar ólst upp í Vestmanna-
eyjum og var í sveit í Öræf-
unum sem unglingur, hvoru
tveggja eyjar í eiginlegum og
óeiginlegum skilningi. Í sveit-
inni veiktist hann heiftarlega
og eftir að hafa legið milli
heims og helju í viku eða tvær
var hann fluttur yfir fljót og
sanda á kviktrjám milli tveggja
hesta áður en hann komst í bíl.
Tók ferðin til Reykjavíkur í allt
tvo daga.
Hann komst til heilsu en frá
því þetta gerðist hefur allt
breyst í Öræfunum og Vest-
mannaeyjum.
Sextán ára kemur Grétar til
Vestmanneyja alkominn og
byrjar strax á sjó.
Á fyrstu árunum lendir hann
í fyrsta og eina skiptið á
löngum sjómannsferli í sjávar-
háska. Lagt var upp í góðu
veðri en fljótlega gerir kolvit-
laust veður.
Þeir lenda í hafvillum og eru
sambandslausir í tvo sólar-
hringa. Voru jafnvel taldir af.
Hann dáðist að þeim sem
stýrðu bátnum heilum í höfn og
seinna var hann kominn í hóp
öflugra skipstjóra í Vestmanna-
eyjum.
Þessar sögur fylgja hér til að
bregða upp mynd af því sem
mótaði þessa kynslóð.
Kallaði ekkert ömmu sína og
á svo mikla virðingu skilið.
Verðugir fulltrúar eru tengda-
foreldrarnir, Þórunn Pálsdóttir
og Grétar. Hún stýrði stóru
heimili af skörungsskap og
hann sótti sjóinn, fór í Stýri-
mannaskólann, var stýrimaður
og skipstjóri á nokkrum bátum
áður en hann fór sjálfur í út-
gerð.
Allt gerði hann vel en hafði
sinn takt í öllu. Hann var sögu-
maður og minnið ótrúlegt, al-
veg til þess síðasta.
Grétar hafði skarpa sýn á
menn og málefni og var
óhræddur að láta skoðanir sín-
ar í ljós. Þoldi ekki óréttlæti og
gustaði af honum þegar honum
var misboðið.
Hann var líka stríðinn og
hafði lag á að ná mönnum upp
þegar sá gállinn var á honum.
Grétar fékk í vöggugjöf ein-
staka söngrödd og hennar nutu
margir á góðri stund. Nágrann-
arnir minnast þess þegar Grét-
ar var að baða börnin og sterk
tenórröddin hljómaði um ná-
grennið.
Þá fóru konur út á tröppur
til að njóta betur.
Í söngnum birtist gleðimað-
urinn Grétar sem á mannamót-
um var manna skemmtilegast-
ur. Söngurinn var hans stóra
áhugamál og stóru tenórarnir
hans menn.
Sóttust margir eftir að taka
með honum lagið á þjóðhátíðum
og í Höllinni sem þá var að-
alskemmtistaður Eyjanna.
Grétar hefur starfað með
mörgum um ævina og komist
vel af við þá flesta. Sjálfur
sagðist hann einhvern veginn
svoleiðis gerður að eiga mjög
gott með að lynda við fólk. Þeir
sem voru með honum á sjó bera
honum allir vel söguna.
Hann var kletturinn í fjöl-
skyldunni, tók öllu með ró og
yfirvegun og sagði sögur. Það
eru forréttindi fyrir afkomend-
ur og hana Tótu að hafa notið
hans þetta lengi. Hans verður
sárt saknað en margs er líka að
minnast.
Blessuð sé minning mikils
höfðingja.
Ómar Garðarsson.
Grétar Þorgilsson