Bæjarins besta - 30.03.1988, Síða 18

18
BÆJARINS BESTA
Á mörkum svefns og vöku
sköpum við okkur heim, hann
er á mótum draums og veru-
leika. Okkur finnst hann
raunverulegur og við getum
haft stjórn á atburðarrásinni.
Að minnsta kosti allt til þess
augnabliks að við ætlum að
snerta raunveruna, þá hverfur
hann.
Vekjaraklukkan hringdi.
Þessi hringing þrengdi sér inn
í vitund hins sofandi manns.
Fyrst dró hann sængina upp
yfir höfuð sér, en síðan veltist
líkaminn þunglamalega til í
rúminu og hönd slæmdist á
vekjaraklukkuna. Hún þagn-
aði.
Alla daga ársins varð að
standast þessa freistingu, sem
fólst í hlýju rúminu og mjúk-
um líkamanum í hinum helm-
ingi rúmsins. Klukkan sýndi
hálf sjö í myrkrinu.
Draumurinn sat eftir í huga
hans eins og beizkt bragð af
vonduvíni. Hvaðtáknarsnjór
í draumi? Eða blikandi hnífur
í hendi einhvers. Alveg frá því
að hann var barn hafði löng-
unin búið með honum. Þessi
djúpstæða knýjandi löngun lil
að skilja hiðóræða. Hvaðfelst
í draumnum? Þegar höndin
hafði teygt sig í klukkuna
fannst ylur rúmsins enn betur.
Hvað lá á að fara fram úr
strax. Úti beið myrkur og
kuldi. Starandi lá hann og
hugsaði um síðustu daga.
Þetta daglega amstur var svo
sem ekki neitt sérstakt
ánægjuefni. Skrifstofur hljóta
að vera óyndislegustu stað-
ir sem hægt er að eyða tíman-
um í.
Hann hélt áfram að stara út
í myrkrið. Jæja strákar heyrð-
ist utan úr þokunni. Hvernig
gengur að grafa skurðinn.
Þeir hentust upp og þrifu
skóflurnar og reyndu að láta
líta svo út að um augnabliks
hvíld hefði verið að ræða.
Verkstjórinn leit á þá með
spurnarsvip. Snéri sér svo í
hálf hringog afturtil baka. Jú,
strákar mínir. Þetta tosast.
Svo hvarf hann. Djöfullinn
sagði Tómas og fleygði hálf
reyktri sígarettunni á eftir
Hring verkstjóra. Þó ekki fyrr
en að hann var viss um að
Hringur heyrði ekki til hans
lengur. Svo snéri hann sér
aftur að okkur og fór að segja
meira frá ballinu á Hvoli og
stelpunni, sem hann hafði
hitt.
Meðan Tómas malaði fór
hugurinn að reika. Ekki gat
hann skilið hvernig þeir höfðu
nennt að keyra 150 kílómetra
úr Sigöldu til Hvolsvallar á
laugardagskvöldi í miðju
úthaldi til þess, ja í mesta lagi
að fá að þukla á einhverjum
sveitastelpum. Og þurfa svo
að fara á fætur til að vinna á
sunnudagsmorgni.
Þeir höfðu komið heim
klukkan hálf sex í morgun,
útkeyrðir og Tómas með
blæðandi hjartasár eins og
venjulega ef hann hafði kom-
ist nálægt stelpu. Hann sjálfur
var hins vegar bara timbraður
og leið illa. Það er ómögulegt
að vera eltast við þessar stelp-
ur. Hann hafði þó séð Hall-
dóru. Hún leit hvort eð er
aldrei við honum. Svo hafði
hann ekki nennt að elta
hana.
En Tómas maður lifandi.
Hann hafði hagað sér eins og
gildur bóndi á gripasýningu.
Hann hafði ábyggilega
þreifað á öllum stelpunum úr
sveitinni áður en hann endaði
á þessari, sem hann mundi
ekki hvernig leit út lengur.
Þokan var að leysast upp og
það var farið að rigna. Hann
snéri sér að Jónasi. Það var
hrollur í honum. Jónas hryllti
sig líka. En líkast til var það
vegna frásagnargleði Tóm-
asar. Jónasi leiddust kvenna-
farsögur.
Þeir voru átta alls sem unnu
þarna um sumarið. Tveir voru
neðan úr sveit. Hann sjálfur
og þrír aðrir höfðu allir verið í
sama menntaskólanum í
borg-
inni um veturinn. Tveir strák-
ar voru byrjaðir í háskóla. En
að láta sér detta í hug að setja
framtíð þjóðarinnar í það að
grafa rafstrengi í jörð upp á
hálendi var nú full mikið af
því
góða. Jónas var sammála. En
hann hafðiákveðnar skoðan-
ir. Jónas var á kafi í stjórnmál-
um. Það mátti svo sannarlega
segja að ekki elti hann tísk-
una. Var stuttklipptur, fór í
jakkaföt í helgarfríum og var í
Heimdalli. Þetta var kannski
einhvers konar uppreisn hjá
honum.
Tómas talaði um ballið.
Guð minn góður ennþá. Þeir
Jónas stóðu upp og tóku tal
saman. Jónas var að útskýra:
„Hipparnir eru stundarfyrir-
brigði og heimurinn heldur
áfram þegar þeir eru hættir að
fríka út, dauðir eða geðveikir.
Einhver verður að sjá um að
allt gangi”. Það var að koma
matur, loksins. Jónas var all-
taf svo alvarlegur og ákveðinn
og oft áhugaverður. Það
rigndi eins og hellt væri úr
fötu.
-Matur!
Hann hrökk upp með and-
fælum. Hvað? Konan lá enn
sofandi við hlið honum mjúk
og hlý. Ennþá var allt dimmt.
Það er svo skrítið að stara í
myrkrið. Skyldu vera þar
einhver svör?
Tómas var horfinn. Þeir
Jónas gengu saman báðir í
jakkafötum og töluðu um
kosningar á næsta leiti. Prós-
entur, efnahagsmál, verð-
bólga, kaup. Maður kom ekki
að tómum kofanum hjá Jón-
asi. Jónas hafði nefnilega
tekið að sér að stýra kosn-
ingabaráttunni. Nú voru það
ferskar hugmyndir, nýj ar leið-
ir sem skyldu verða ofan á.
Taktíkin betri en síðast. Hér
var hvort eð er allt á leiðinni
norður og niður. Nótt við dag
streðuðu þeir, já börðust fyrir
framgangi sinna mála.
Honum fannst þetta stór-
kostlegt, þeir höfðu sigrað.
Komu sínum mönnum að.
Tveir ungir og ferskir
þingmenn höfðu bæst á hið
háa Alþingi. Jónas var í sælu
og hann sjálfur líka. Næst yrði
það Jónas.
-Hann velti sér. Og starði út í
myrkrið. Þetta var alls ekki
svona. Kosningarnar gengu
ekki nógu vel og þeir snéru sér
að öðru.
-Sigalda að vetri. Honum
fannst hann hafa verið þarna
áður. Þungur niðurinn frá
vélunum sem skiluðu lands-
mönnum ljósi. Hríðarbylur,
hvað var hann að gera hér?
Jú, skoða gamlan vinnustað
þar sem þeir Jónas puðuðu í
rigningunni fyrir mörgum
árum.
Nú stöfluðu þeir skjölum og
töluðu í síma báðir tveir. Var
þetta ekki draumurinn.
-Klukkan tifaði.-
Hann starði á eftir stúlk-
unni sem beið eftir strætó, ung
og frískleg, ekki eins og stelp-
urnar í Háskólanum sem
héldu að það væri heilög
skylda þeirra að vera sýnkt og
heilagt með fýlusvip,. Starandi
Sunnudaginn 13. mars síðast liðinn lauk Sólrisuhátíð
Menntaskólans á ísafirði með kynningu á ísfirskum
skáldum. Var hún í samvinnu við Menningarráð Isafjarðar.
Þar las höfundurinn þessa smásögu. Hann er að eigin
sögn mjög upp með sér að hafa verið boðin þátttaka. En
eins og lesendur BB er kunnugt hafa tvisvar birst eftir hann
smásögur hér í blaðinu, fyrir jólin 1986 og 1987, og ekki
annars staðar svo vitað sé.
Öll líkindi við raunverulegt fólk hljóta að vera alger til-
viljun en hvar lýkur verruleikanum og hvar tekur draumur-
inn við?
Smásaga eftir Ólaf Helga Kjartansson, skattstjóra
Dögun