Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.11.2020, Side 14

VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15.11. 2020
hann viðurkennir að þetta hafi verið farið að
skemma fyrir bandinu, orðsporið var í upp-
námi.
Reglan var að menn fóru ekki fullir á svið en
máttu vera orðnir hellaðir í lok tónleika en þá
lá ósjaldan heil viskíflaska í valnum. Þá tók við
tómt rugl, að taka saman græjurnar og annað
slíkt, blindfullir. Ófá neyðarvegabréfin voru
gefin út fyrir Sólstafi á þessum árum og einu
sinni flaug bandið heim frá Noregi án þess að
einn þeirra gæti framvísað pappírum af
nokkru tagi. „Það var auðvitað kolólöglegt en
Norðmennirnir tóku bara kalt mat á stöðuna:
„Komum þessu mönnum úr landi!““
Það versta var það besta
Síðla árs 2013 lenti Addi á vegg og keyrði
tappann í flöskuna. Það tengdist þó ekki tón-
leikahaldi ytra. „Ég var orðinn óheiðarlegur
við konuna mína. Það komst upp um mig og
hún henti mér út. Ég þoldi ekki vinkonu mína
sem kjaftaði frá en faðma hana innilega að mér
í dag þegar ég hitti hana. Það versta sem gat
komið fyrir mig var í raun og veru það besta.
Hefði ekki komist upp um framhjáhald mitt þá
hefði ég mögulega haldið áfram að drekka. Ég
brotnaði niður og var tilbúinn að gera allt sem
í mínu valdi stóð til að bæta fyrir misgjörðir
mínar en sambandinu lauk samt. Það var mjög
sárt að fá höfnunina en ég skil hana vel; hún
varð að skila mér. Við erum perluvinir í dag.“
Addi hafði lengi sannfært sjálfan sig um það
að hann gæti ekki hætt að drekka. Hann væri í
rokkbandi. „Ég hafði heyrt af mönnum sem
höfðu hætt að drekka og fannst þeir skrýtnir.
Aumingja kallinn, lífið er búið hjá honum! Ef-
laust líta einhverjir þannig á mig í dag. Ég
fann til með mönnum sem ég lít upp til eins og
James Hetfield, Trent Reznor og Nick Cave
en staðreyndin er sú að þeir hafa aldrei verið
betri en eftir að þeir hættu að drekka; eru ekk-
ert endilega að búa til betri músík en hafa mun
meiri orku til að flytja hana og miklu meiri
reisn.“
Sjálfur nýtur hann þess margfalt betur að
spila á tónleikum edrú. „Það er frábær tilfinn-
ing að vera uppi á sviði fyrir framan kannski
fimmtán þúsund manns í tjaldi á einhverri há-
tíðinni og spila lögin sem við sömdum saman
og áhorfendur syngja með okkur Fjöru og
hlaða jafnvel í „ole, ole“.
Addi fór ekki í áfengismeðferð, heldur þáði
hjálp hjá góðu fólki. Kveðst eiga meðferðina
inni en vonar að ekki reyni á það úrræði. „Vog-
ur er afeitrunarstöð og sjúkrahús og engin
trygging fyrir því að tíu daga meðferð dugi
mönnum til að halda sér á beinu brautinni, eins
og dæmin sanna. Maður verður ekki í raun og
veru edrú fyrr en í fyrsta lagi eftir þrjá mán-
uði. Ég hætti að drekka 1. desember 2013 og
flutti beint inn í stúdíó til að taka upp Óttu.
Lifði þar á kaffi og sígó í tvo mánuði og var
kominn niður í 66 kíló. Mæli ekki endilega með
því. Ég er 191 á hæð. Áður en ég vissi hafði ég
verið edrú í sex mánuði, síðan eitt ár og núna
um mánaðamótin verða komin sjö ár.“
Sólstafir voru lengi bara fjórir á ferðum sín-
um erlendis, ekki svaraði kostnaði að borga
undir hljóðmann. Nú ferðast þeir alltaf með
hljóðmanni og á síðasta túr, vegna plötunnar
Berdreyminn sem kom út 2017, var Ragnar
Ólafsson úr Árstíðum með þeim á hljómborð,
auk fjölþjóðlegs klassískt þjálfaðs strengja-
kvartetts. Í honum eru tvær finnskar konur,
ein bandarísk og ein grísk/mongólsk. „Það er
ótrúlegt að heyra svona færa listamenn spila
dótið okkar; manni líður nefnilega alltaf eins
og maður sé sextán ára málmhaus í Breiðholt-
inu,“ segir Addi brosandi.
Vinslit og málaferli
Sólstafir hafa starfað í aldarfjórðung og þótt á
ýmsu hafi gengið hefur ekkert reynt eins of-
boðslega á bandið og brottrekstur Guðmundar
Óla Pálmasonar trommuleikara í ársbyrjun
2015. „Við Gummi erum æskuvinir. Ég þekki
alla hans fjölskyldu og það er yndislegt fólk.
Allt gekk vel framan af en fólk breytist og fyr-
ir um tíu árum voru komnir brestir í sam-
starfið og vináttuna. Andinn í bandinu var orð-
inn brenglaður og skrýtinn og það var búið að
stefna í þetta um tíma, að við létum hann fara.
Lengi vel hugsaði maður: Við erum lið og lát-
um þetta ganga! Þetta varð hins vegar alltaf
ljótara og ljótara; ekki bara milli okkar
Gumma, hinir tveir drógust inn í málið líka.“
Hann segir andrúmsloftið á Evróputúrnum
haustið 2014, þegar þeir túruðu plötuna Óttu,
hafa verið eitrað en þá voru menn fastir saman
í rútu í mánuð. Enginn var að tala saman, eng-
inn að skemmta sér. Frá Evrópu var flogið til
austurstrandar Bandaríkjanna, þar sem við
tók annar túr í mánuð. „Þar vorum við með
sendibíl og þú getur rétt ímyndað þér hvernig
stemningin var. Hefðum við komið heim með
fullt af peningum hefði það verið annað mál en
það var öðru nær; það er ekkert upp úr þessu
að hafa peningalega. Þegar við komum heim
rétt fyrir áramótin blasti við nýr túr eftir mán-
uð. Það hefði aldrei gengið.“
Addi átti ekki í neinum erjum við hina tvo,
Svavar Austmann bassaleikara og Sæþór Mar-
íus Sæþórsson gítarleikara, og þeir stóðu því
frammi fyrir skýru vali: „Viljum við leggja
bandið niður eða losa okkur við Gumma og
halda áfram?“ Enginn vildi hætta, þannig að
seinni kosturinn varð fyrir valinu.
Guðmundur tók tíðindunum ekki vel og
höfðaði mál á hendur Adda. „Honum fannst
hann eiga tilkall til nafnsins Sólstafir og eiga
rétt á fébótum og kaus að fara í mál við mig í
nafni fyrirtækis sem við áttum saman. Í reynd
var ég því að fara í mál við sjálfan mig. Hér-
aðsdómur vísaði málinu frá. Við reyndum að
ná samkomulagi við Gumma en enginn vilji var
til þess af hans hálfu.“
Allsberir í World Class
– Hafið þið talað saman síðan?
„Nei, en við hittumst einu sinni fyrir tilviljun,
allsberir í búningsklefanum í World Class. Ég
var að koma úr sturtu. Það eru fjögur hundruð
skápar þarna, ég hef talið þá, en aðeins tveir
menn, við æskuvinirnir, hlið við hlið. Ég klæddi
mig í þögn en áður en ég fór gat ég ekki stillt
mig um að spyrja. „Finnst þér þetta ekki fynd-
ið?“ Þetta var súrrealískt augnablik, eins og at-
riði úr einhverri kvikmynd.“
Mikið hefur verið um málið fjallað á sam-
félagsmiðlum og sitt sýnist hverjum. Addi hef-
ur þó ekki blandað sér í þá umræðu sjálfur
enda ekki til neins að rífast við fólk á netinu.
„Auðvitað kom þetta við okkur. Allt hafði
gengið vel, verið skemmtilegt og jákvætt. Við
vorum heitt band upp úr 2010, partíljón frá Ís-
landi, með öðruvísi tónlist, hljóm og stíl, Fjara
varð óvænt megahittari og Ótta gekk vel. Við
vorum á frábærri bylgju og fólki fannst gaman
að sjá okkur og djamma með okkur. Allt í einu
vorum við hins vegar lentir í einhverjum aur-
stormi. Fólk tók afstöðu með eða á móti og allt
skíðlogaði. Meðan sumir nenna ekki neikvæðni
þá þrífast aðrir á henni. Mín afstaða er sú að
aldrei sé hægt að gera öllum til geðs. Þess
vegna höfum við bara haldið áfram að gera
okkar tónlist og látið skoðanir annarra sem
vind um eyru þjóta. Ég veit hvern mann ég hef
að geyma og treysti mér til að haga mér og
taka ákvarðanir. Það er erfitt að taka mark á
fólki sem ekki hefur verið í hljómsveit, rétt
eins og erfitt er fyrir fólk sem aldrei hefur ver-
ið gift að hafa skoðun á hjónabandi. Það að
vera í rokkbandi er ekkert frábrugðið því að
vera í hjónabandi; leggja þarf rækt við hvort
tveggja til að það dafni. Það skilur heldur eng-
inn við maka sinn eftir eitt rifrildi eða eina
slæma helgi. Það þarf meira til.“
– Spilaði óregla inn í þetta?
„Í og með. Menn höfðu misjafnar hug-
myndir um skemmtun. Það var líka ofbeldi í
gangi. Þegar það er orðið normið að gler-
brotum rigni yfir fólk, hver Smirnoff-flaskan
af annarri sé mölvuð, þá er eitthvað að. Það
segir sig sjálft.“
– Hvernig hugsarðu til æskuvinar þíns í
dag?
„Það er svo merkilegt að þegar eitthvað
bjátar á hjá bandinu þá eru mín fyrstu við-
brögð að hringja í Gumma. Lengi vel vorum
við gott teymi og leystum öll mál. Við gerðum
margt gott saman og deildum á margan hátt
sömu sýn. Ég er núna að vinna að hliðarverk-
efni með Birgi Jónssyni trommuleikara og við
fengum meðal annars söngvarann úr þýsku
dauðarokkshljómsveitinni Morgoth til að
syngja með okkur. Meðan ég var að hlusta á
þessar upptökur á hlaupabrettinu fór ég að
hugsa: Vá, hvað ég væri til í að leyfa Gumma
að heyra þetta efni! Við elskuðum báðir þetta
þýska band í gamla daga.“
Loksins kominn Bastarður
Ég gerist forvitinn um þetta hliðarverkefni og
Addi upplýsir að plötu sé að vænta á næsta ári.
Nafn sveitarinnar hefur ekki verið meitlað í
stein en líklega verður það Bastarður. „Motör-
head átti upphaflega að heita Bastard og það
hefur aldrei neinn Bastarður verið til.“
Fyrr en nú.
Ég spyr um annað hliðarverkefni, Mel-
rakka, sem komu saman fyrir nokkrum árum
og heiðruðu Metallica á Gauknum með því að
flytja fyrstu plötu málmgoðanna, Kill ’Em All,
í heild sinni. „Við höfum oft talað um að taka
upp þráðinn en það er aldrei tími. Bjössi
[Björn Stefánsson í Mínus] er orðinn vinsæll
leikari og Bibbi [Snæbjörn Ragnarsson í
Skálmöld] situr aldrei auðum höndum. Við
komum að vísu fram í fertugsafmælinu hans
Bjössa í sumar og það var þrælgaman. Við eig-
um örugglega eftir að telja í aftur og flytja
Ride the Lightning [næstu plötu] í heild. Við
æfðum fjögur lög af henni fyrir seinasta gigg
og eigum því bara önnur fjögur eftir.“
Nóttin nálgast og við erum enn ekki byrj-
aðir að ræða nýju plötu Sólstafa, Endless Twi-
light of Codependent Love. Platan er samin á
Íbúð Adda er blanda af
heimili og rokksafni og að
sjálfsögðu er Hr. Rokk
sjálfur, Rúni Júl., í öndvegi.