Bæjarins besta - 17.12.1990, Blaðsíða 18

Hver hefur ekki séð þau á gangi? Eldra par, leiðast
gjarnan, ganga ávallt rösklega, í andlitum sáttin, hvort
við annað, við umhverfið, við lífið. Hann hár og grannur,
rólegur og yfirvegaður í fasi; hún hnellnari og kvikari,
grennri í seinni tíð. Eitthvað með hjartalokurnar og skjald-
kirtilinn, segir hún. „Sko, maður verður að hreyfa sig þegar
maður er kominn á þennan aldur,“ segir hann í stofunni á
Hlíf. „Annars stirðnar maður. Hvað viltu annars vita,
væni?“ Allt, segi ég, alla sólarsöguna. Hún brosir: „Það er
best þú byrjir þá,“ og lítur ástaraugum á mann sinn til 52ja
ára.
Hann er Guðbjartur Jónsson, skipstjóri og seglasaumari
með meiru, hún er Sigríður Jónsdóttir, betur þekkt sem
Buxna- Sigga.
Ég fæddist
náttúrlega
„Ja, ég fæddist náttúrlega
eins og öll börn; það var
18. ágúst 1911 í Efstadal í
Laugadal.“
„Fyrir framan hana
Rögnu“ skýtur Sigga inn í..
„Já, það er langt þar fyrir
framan. Það er annað vatn
þarna í dalnum heldur en
Laugabólsvatnið og það er
fyrir framan það vatn. Ég
var þar til fjögurra ára, þá dó
faðir minn og upp úr því var
fjölskyldunni tvístrað; ég er
uppalinn hjá Sveini Sveins-
syni á Flateyri. Já, hann var
við róðra í Bolungarvík og
fékk lungnabólgu; það dóu
allir sem fengu lungnabólgu
þá. Ég var alinn upp hjá
móðurbróður mínum þar til
eftir fermingu, þá fór ég á
sjóinn."
„Þú hafðir nú ekki einu
sinni tíma til að fara til altar-
is,“ segir Sigga.
„Jújú. Það var nú þannig
minnir mig að presturinn tók
ekki til altaris þetta árið,
gerði það ekki nema annað
hvert ár, blessaður. Það var
ekki svo nákvæmt í þá
daga.“ Glottir við tönn,
Bjartur.
Á sjóinn úr fermingunni
já. Eru menn ekki enn blaut-
ir bakvið eyrun þá, varla
komnir með hvolpavit?
„Það þekktist ekkert ann-
að,“ segir Bjartur og finnst
ekki mikið til vangaveltna
blaðamannsins koma. Guð-
bjartur er síðan munstraður
á hina og þessa báta, eins og
gengur. „1928 kem ég til ísa-
fjarðar og er meðal annars á
Sæbirni í 5 ár. Haustið 1933
fer ég svo í Stýrimannaskól-
ann, það tók bara eitt haust í
þá daga, og verð eftir það
stýrimaður á Kára norður á
- rætt við hjónin Guðbjart Jónsson, skipstj
saum
Akureyri og síðar hjá Guð-
birni bróður. Og svo verð ég
skipstjóri á Huganum II. Já,
þetta þóttu góðir bátar, 60
tonna bátar. Það voru
stærstu bátarnir sem þá voru
hérna. Jú, það gekk allt vel,
engin áföll, fékk meira að
segja að sofa,“ segir hann.
„Það var ekki hægt að kvarta
undan því á þeim bátum sem
ég var á.“
„Þið voruð nú þreyttir
stundum, segir konan þá,
en hann eyðir því.
Gráðugir hákarlar
1951 fer Guðbjartur í land
og gerist verkstjóri í frysti-
húsi Togaraútgerðarinnar
sem þá var rekin í ísfirðingi.
„Já, þú varst fertugur þeg-
ar ég fékk þig loksins í land.
Björgvin útgerðarmaður
Bjarnason sagði: Nú send-
irðu þau þarna og þarna, föt-
in af þeim sko. Þeir komu
ekki heim heilu mánuðina.
Ég varð að skila börnunum
sem við áttum volgum í
hendurnar á honum þegar
hann kom í land.“
—Var ekki erfitt að vera
svona ein með börnin?
„Jú, það var mjög erfitt að
missa hann yfirleitt. Barna-
heimilin voru ekki komin þá.
Og einu sinni, það mun hafa
verið ’47, þegar við ætluðum
að skíra á sjómannadegi
sendir Björgvin hann á há-
karl til Grænlands.“
„Það var svo gott verð á
lýsi þá að Björgvin ákveður
að senda okkur einn túr áður