Lögmannablaðið - 2020, Blaðsíða 18

18 LÖGMANNABLAÐIÐ TBL 03/20
Námssjóður LMFÍ sinnir fræðslu- og endurmenntunarmálum
lögmanna en samkvæmt skipulagsskrá er heimilt að veita
fé úr sjóðnum til annarra verkefna sem stuðla að aukinni
menntun lögmanna ef sérstakar ástæður eru til að mati
stjórnar. Stefnt er að því að veita styrki til lögfræðilegra
rannsókna eða útgáfu fræðirita en á móti muni styrkþegar
halda námskeið um efnið á vegum félagsins og hagnaður
af þeim rennur aftur í námssjóð að hluta til. Þannig munu
fjármunir sjóðsins nýtast til fræðaskrifa á þeim sviðum sem
koma sér vel fyrir lögmannastéttina og félagsmenn geta
síðan sótt námskeið um efnið.
NÁMSSJÓÐUR LMFÍ
STYRKIR FRÆÐASKRIF
Stjórn námssjóðs LMFÍ ákvað í sumar að styrkja höfunda fræðiritsins Eignaréttur II
um kr. 1.200.000,- gegn því að höfundar kenni, eða útvegi kennara, á námskeiðum
félagsins um efnið næstu misseri. Þetta er í fyrsta skipti sem námssjóður styrkir
samningu fræðirits með þessum hætti en vænta má að fleiri sambærilegir styrkir
verði veittir í framtíðinni.
Bókasafn fortíðar
Á síðustu áratugum 20. aldar gaf námssjóður út nokkrar
bækur. Síðan þá hefur sjóðurinn einbeitt sér að því að
styðja við bókasafn LMFÍ en þar sem sífellt færri nýta sér
safnið hefur nú verið ákveðið að hætta kaupum á bókum
og áskriftum að rafrænum gagnasöfnum. Enn um sinn
verður þó safnið á sínum stað og leitarhæft á www.leitir.is.
Þeir sem hafa áhuga á því að sækja um styrk geta sent
erindi á lmfi@lmfi.is
EI

ekki úrskurðar. Má sem dæmi nefna Hrd. 695/2016 þar
sem kærð var ákvörðun héraðsdóms um að fella mál niður
að því er varðaði einn aðila. Í 143. gr. laga nr. 91/1991 um
meðferð einkamála kemur fram að úrskurður um að mál
verði fellt niður sæti kæru til Landsréttar (þá Hæstaréttar).
Í niðurstöðu Hæstaréttar sagði eftirfarandi:
„Sem áður greinir kvað héraðsdómari ekki upp
úrskurð um að málið yrði fellt niður hvað varðar [einn
aðila], heldur tók hann ákvörðun um það, sem færð
var í þingbók, sbr. 3. mgr. 105 gr. laga nr. 91/1991.
Samkvæmt ótvíræðu orðalagi í upphafi 1. mgr. 143. gr.
laganna eru það eingöngu úrskurðir héraðsdómara um
nánar tilgreind efni, sem geta sætt kæru til Hæstaréttar,
en ekki ákvarðanir hans um þau. Brestur því heimild
fyrir kæru sóknaraðila.“
Réttur til þess að kæra úrlausn héraðsdóms ræðst
þannig ekki af því hvort málið sé í raun þess eðlis að
það sé kæranlegt heldur af þeim búningi sem dómari
kýs að klæða niðurstöðuna í. Þessi aðstaða er verulega
óheppileg svo ekki sé dýpra tekið í árinni. Að sjálfsögðu
ætti eðli ágreiningsefnis að ráða því hvort ákvörðun sé
kæranleg en ekki geðþóttaákvörðun dómara um að kveða
upp ákvörðun í stað úrskurðar. Með því einu að kalla
úrlausn ranglega ákvörðun getur dómari þannig í reynd
breytt réttarfarslögum. Réttari nálgun væri að miða við
raunverulegt efni úrlausnar þannig að æðri dómur myndi
taka við og fjalla um kæru á álitaefni sem í eðli sínu er
kæranleg, burtséð frá því hvað dómari kallar úrlausn sína.
Daníel Isebarn Ágústsson.