Bæjarins besta - 24.01.2001, Qupperneq 10

10 MIÐVIKUDAGUR 31. JANÚAR 2001
Vélsmiður og
boltamaður
– spjallað við Óla Reyni Ingimarsson í Vélsmiðjunni Þristi á Ísafirði
Óli Reynir Ingimarsson hefur rekið Vél-
smiðjuna Þrist á Ísafirði frá stofnun eða
bráðum fimmtán ár. Á þeim tíma hefur
margt breyst í sjávarútvegi og þar af leið-
andi einnig í rekstri vélsmiðjunnar sem
byggir afkomu sína á þjónustu við þessa
helstu útflutningsgrein Íslendinga. Óli er
bæjarpúki eins og kallað er og hefur stund-
að boltaíþróttir frá unga aldri. Lengi var
hann í knattspyrnuliði meistaraflokks ÍBÍ
þar sem hann lék í vörninni. Einnig hélt
hann ásamt fleirum lengi utan um starf
Körfuknattleiksfélag Ísafjarðar og er af
sumum nefndur langafi körfuboltans hér
vestra. Hann tók nýverið ástfóstri við golf-
íþróttina og hefur einbeitt sér að ástundun
við hana undanfarin ár. Þannig eru boltarnir
sem hann leikur sér helst með orðnir heldur
minni en fyrrum. Hann hefur og hlaupið
undir bagga með KFÍ þegar þess hefur
þurft.
„Ég hef að mestu leyti dreg-
ið mig út úr starfi KFÍ. Nýir
menn sitja þar við stjórnvölinn
og hef ég ekkert út á þeirra
starf að setja. Þvert á móti
finnst mér það aðdáunarvert
hvernig þeim hefur tekist að
byggja upp liðið og auka
ástundun þeirra sem yngri eru.
Það er ánægjulegt að hér skuli
vera íþróttafélag sem er tekið
alvarlega af öðrum félögum á
landinu. Við höfum fengið
gott fólk í bæinn sem hefur
unnið óeigingjarnt starf fyrir
Körfuboltafélagið.“
Saknar Harðar
og Vestra
Óli er fæddur á Ísafirði um
miðbik síðustu aldar. „Faðir
minn hét Ingimar Ólason og
var bifreiðarstjóri í bænum.
Móðir mín hét Aðalheiður
Guðmundsdóttir, en þau eru
bæði látin. Ég ólst upp í Skóla-
götunni á Eyrinni. Ég er því
bæjarpúki og við lékum okkur
aðallega í fjörunni og á skóla-
vellinum. Við stunduðum
boltaíþróttir en létum efribæ-
ingana um skíðaíþróttina. Ég
fór ekki á skíði fyrr en ég var
kominn á fullorðinsár. Það var
gert aðallega til að þóknast
fjölskyldunni.
Ég hef verið í svo til öllum
boltaíþróttum enda bjó ég við
hliðina á íþróttasalnum gamla
þegar ég var yngri. Þá voru
tvö íþróttafélög í bænum,
Hörður og Vestri. Ég sakna
þeirra félaga mikið enda var
mikil stemmning í bænum
þegar meistaraflokkar liðanna
í knattspyrnu áttust við. Menn
voru annað hvort heitir Harð-
armenn eða heitir Vestra-
menn.“
Ferðuðust með
varðskipi
Óli lék í meistaraflokki frá
sautján ára aldri. „Ég lék fyrst
með meistaraflokki hjá Herði
og svo hjá ÍBÍ. Það gerði ég í
nokkur ár og lék í vörninni
eins og hafði gert frá því ég
byrjaði í knattspyrnunni.
Líka hafði ég mikinn áhuga
á körfubolta. Því miður vorum
við í litlum tengslum við önn-
ur íþróttafélög á landinu.
Reyndar myndaðist gott sam-
band milli Ísafjarðar og Patr-
eksfjarðar á þessum árum og
voru reglulega farnar keppnis-
ferðir á milli bæjanna. Þá var
siglt að vetri með varðskipum
á milli og tók siglingin að
mig minnir um 5-6 tíma.
Menn þurftu að hafa fyrir því
að komast á milli.
Síðar komu Hólmarar inn í
þessar keppnisferðir. Þá voru
haldin skemmtileg þriggja
liða mót með öllum flokkum
frá Ísafirði, Patreksfirði og
Stykkishólmi.“
Heimaleikir
í Reykjavík
Félagið bjó við fremur
þröngan kost þegar Óli hélt
ásamt fleirum um stjórnar-
taumana. „Þá var íþróttahúsið
á Torfnesi ekki til og allir
heimaleikir félagsins voru
leiknir í Reykjavík. Það gefur
auga leið að þessu fylgdi mik-
ill ferðakostnaður, auk þess
sem stuðningsmenn okkar
voru frekar fáir á leikjum.
Við komu nýja íþróttahúss-
ins varð alger bylting í allri
aðstöðu fyrir íþróttafélög í
bænum. Þá var loksins komin
almennileg aðstaða til æfinga
og hægt var að leika heima-
leiki á Ísafirði. Þetta, ásamt
styrkri stjórn nýrra manna,
hefur lyft félaginu upp í úr-
valsdeild.“
Ók vörubíl í sex ár
Óli lærði járnsmíði á sínum
tíma og hefur starfað við þá
iðn nokkuð óslitið síðan. „Ég
fór að læra um 1970 hjá Sig-
urleifi Jóhannessyni sem var
með vélsmiðju í Fjarðarstræt-
inu. Ég fór á samning hjá
honum og kláraði námið um
miðjan áratuginn. Ég vann hjá
Sigurleifi til ársins 1979 en
ákvað þá að breyta til. Faðir
minn, sem vann við að aka
vörubíl, var orðinn frekar
heilsutæpur og vildi ég létta
undir með honum. Ætlunin
var að ég keyrði þá um sumar-
ið en sneri svo aftur til fyrri
starfa að hausti. Af einhverj-
um ástæðum hætti ég ekki þá
og keyrði vörubíl í sex ár. Þó
var ég alltaf með annan fótinn
í vélsmiðjunni, sérstaklega á
veturna þegar lítið var að gera
í akstrinum.“
Hvattur til að kaupa
Eftir sex ára setu í vörubíl
sneri Óli sér alfarið að vél-
smíðinni. „Þá veiktist Sigur-
leifur alvarlega. Hraðfrysti-
húsið Norðurtanginn og Ís-
húsfélagið hvöttu mig til að
kaupa reksturinn. Þessi fyrir-
tæki voru tilbúin að leggja
fjármagn í kaupin og að lokum
fór svo að ég keypti smiðjuna
og stofnaði Þrist.
Ég vann sem fyrr aðallega
við að þjónusta sjávarútvegs-
fyrirtæki á norðanverðum
Vestfjörðum. Við hjónin áttum
yfir 50% í Þristi en frystihúsin
tvö afganginn. Að lokum
keypti ég hlut frystihúsanna
og hefur fyrirtækið verið í eigu
okkar hjóna síðan.“
Margfeldisáhrifin
eru mikil
Þrátt fyrir samdrátt í sjávar-
útvegi á Vestfjörðum að und-
anförnu hefur vélsmiðjan
Þristur haft næg verkefni.
„Rekstur vélsmiðjunnar hefur
gengið vel að undanförnu. Það
er algert grundvallaratriði fyrir
Vestfirðinga að við fáum að
vinna sjávarfang. Það eru ekki
bara þeir sem vinna við veiðar
og vinnslu á sjávarafla sem
þurfa á því að halda, heldur
líka fyrirtæki eins og mitt.
Margfeldisáhrifin eru svo
mikil.“
04.PM5 19.4.2017, 09:0910