Heimilispósturinn - 16.02.1951, Blaðsíða 20
heilabrot mín um, hvað orðíð
hefði af stígvélunum mínum,
því að ég fann, að ég var ekki
lengur með þau á fótunum.
Svo fann ég allt í einu, að
eitthvað rykkti höfðinu á mér
aftur á bak og heitur vökvi
rann ofan í kverkar mínar, og
ég fann, að handleggirnir á mér
hreyf ðust upp og niður án nokk-
urrar áreynslu eða viljaorku af
minni hálfu. (Það var við lífg-
unartilraunirnar). Þetta er allt
sem ég man, um þessa voðaferð
mína. En mér er víst óhætt að
fullyrða, að ég er fyrsti maður
— og verð líklega sá síðasti —
sem ferðast vatnsleiðina frá
Sandá til Port Elizabeth.
Metcalf lá nokkrar vikur í
sjúkrahúsi í Port Elizabeth eftir
hina taugaæsandi háskaferð
sína. Hann hafði lítið meiðzt
annað en fengið smáskrámur
hér og þar um kroppinn, en
taugakerfi hans hafði orðið fyr-
ir svo slæmu áfalli, að honum
voru veitt eftirlaun af vatns-
veituráðinu. Hin undursamlega
björgun Metealfs úr þessum lífs-
háska verður enn undursam-
legri fyrir það, að í næsta skipti
sem tjörnin í St. Georgs lysti-
garðinum var fyllt, sprungu 20
kílómetrar af vatnsleiðslunni af
offyllingu. Ef eitthvað þessu líkt
hefði komið fyrir, þegar Metcalf
fór háskaför sína, hefði hann
verið dauðans matur.
ó. S. þýddi.
18
HEIMILISPÓSTURINN