Heimilispósturinn - 16.02.1951, Side 27

*
A takmörkunum!
Nielsen snikkari í París.
Nielsen húsgagnasmiður hafði
grætt vel á stríðsárunum og skömmu
eftir stríðið ákvað hann að bregða
sér til Parísar í sumarleyfinu.
Frönskukimnátta hans var ekki upp
á marga fiska; ef satt skal segja,
þá kunni hann ekki orð í frönsku.
Kvöld eitt þegar hann var á gangi
i hliðargötu á Montmartre kom hann
auga á sérlega fallega unga stúlku,
sem stóð á götuhorni undir ljóskeri
og beið eftir einhverju. Nielsen gaf
dauðann í kunnáttuleysi sitt í
frönsku, vék sér að stúlkunni og
gerði henni skiljanlegt með látbragði
að hún hefði haft mjög djúp áhrif
á hina næmu snikkarasál hans.
Stúlkan virtist ekki verða undrandi
yfir hinni augljósu aðdáun snikkar-
ans; hún greip í handlegg Nielsens og
leiddi hann rakleitt inn í litla vin-
stofu skammt frá. Þau settust við
borð og Nielsen leit spyrjandi á stúlk-
una. Hún tók í snatri upp blýant
og teiknaði glas á dúkinn. Nielsen
skildi strax hvað hún átti við og bað
um tvö glös af víni. Kvöldið leið og
alltaf fjölgaði glasateikningunum á
dúknum, og Nielsen undraðist æ meir
hve auðvelt var í raun og veru að
halda uppi samræðum á frönsku.
,,En það sem mér þótti merkileg-
ast af öllu,“ sagði Nielsen við félaga
sína eftir að hann kom heim úr Par-
ísarförinni, „var, að þegar átti að
fara að loka vínstofunni, teiknaði
stúlkan dívan á dúkinn. Og hvernig
gat hún vitað, að ég var húsgagna-
smiður ?“
Án ábyrgðar.
Stærsta og útbreiddasta vikublað
Bandaríkjanna er Saturday Evening
Post. Ritstjóri þess, George Horace
Lorimer, þekkir lesendahóp sinn og
veit hvað má bjóða honum. Hann
gætti þess alltaf vandlega, að ekkert
ósiðlegt eða tvírætt orð birtist í blað-
inu, en eitt sinn, árið 1931, varð hon-
um á í messunni. Blaðið flutti þá
framhaldssögu, sem hét „Rauðhærði
einkaritarínn“. Fyrsta kaflanum lauk
með því að rauðhærða blómarósin
sat við kvöldverðarborð með forstjór-
anum í íbúð hans. Annar kaflinn í
næsta blaði á eftir byrjaði á því að
einkaritarinn settist hress og ófeim-
in við morgunverðarborðið á sama
stað.
Varla var dagurinn liðinn, þegar
streyma tóku bréf frá lesendum, sem
hneyksluðust á þessu athæfi stúlk-
unnar. En Lorimer var ekki svara-
fátt. Hann svaraði bréfriturunum í
næsta blaði, vingjarnlega en ákveðið:
„Saturday Evening Post getur ekki
tekið ábyrgð á hegðun sögupersón-
anna milli þess sem blaðið kemur út."
Hið veika kyn.
Stór og skrautlegur hani var að
elta litla, rytjulega hænu. Hænan
gargaði ofboðslega og hljóp í sífelld-
um krókum til að forða sér undan
hananum. Að lokum hljóp hún út á
götuna og varð fyrir vörubíl, sem
kom brunandi eftir veginum. Tvær
rosknar piparmeyjar, sem sátu við
glugga, voru sjónarvottar að þessum
harmleik.
„Sástu!“ sagði önnur þeirra með
hátxðlegum alvörusvip, um leið og
hún benti á dauða hænuna, „hún vildi
heldur deyja!"
Eyðslusemi.
Jónsi matrós fékk tveggja daga
landgönguleyfi, og þegar hann kom
um borð aftur, var harm búinn að
eyða allri mánaðarhýrxmni. Þegar
hann var spurður, í hvað hann hefði
eytt öllum peningunum, svaraði hann:
„O, blessaður vertu, sumt fór í
kvenfólk og sumt í áfengi, en mest
af því fór í allskonar bannsettan
óþarfa!"
Kixrteisi á dansleik.
„Fyrirgefið, ungfrú, ég steig víst
ofan á yður.“
„Néi, þér stiguð alls ekki ofan
á mig."
„Þá var það bara af þvx, að fót-
urinn á yður er svo örsmár."
HEIMILISPÓSTURINN
25