Heimilispósturinn - 16.02.1951, Blaðsíða 29

Ég afréð að fara út og athuga,
hvað gerzt hefði.
Um tuttugu metra frá hliðinu
stóð fólksflutningsbifreið á
miðjum veginum. Stúlka stóð
yfir opnu vélarhúsinu og var að
athuga vélina.
Hún var ung og lagleg, að því
er mér virtist, en þó var erfitt
að gera sér grein fyrir útliti
hennar, því að hún var dúðuð í
loðkápu.
Ég bauð gott kvöld og spurði,
hvort ég gæti veitt nokkra að-
stoð.
Hún kvaðst ekki vita, hvað
væri að vélinni — hún hefði
stanzað allt í einu og vildi ekki
fara aftur í gang. Ég sneri
sveifinni fyrir hana, en allt kom
fyrir ekki. Ég gerði ýmsar til-
raunir með vélina, en það fór á
sömu leið. Loks hugkvæmdist
mér að athuga vatnskassann.
Hann var tómur.
Ég fór heim og sótti fulla
fötu af vatni. En þetta bjarg-
ráð dugði ekki heldur. Vatnið
streymdi jafnóðum gegnum vél-
ina og niður á veginn. Bifreið-
inni hafði verið ekið án kæli-
vatns, og vélin var stórskemmd.
Ég sagði stúlkunni, hvernig
komið var.
„Verð ég þá að vera hérna í
alla nótt?“ sagði hún.
Ég bauð henni að koma heim
í bústaðinn og dvelja þar yfir
nóttina. En hún mátti ekki
þeyra það nefnt. Hún kvaðst
ætla að skilja bifreiðina eftir
og halda áfram fótgangandi.
Ég sagði henni, að það næði
engri átt, því að margar mílur
væru til næsta bæjar.
I sama bili heyrðum við í bif-
reið, sem kom úr sömu átt og
hún hafði komið. Við sáum
ljósin í fjarska.
„Þarna voruð þér heppin,“
sagði ég. „Þessi bíll dregur bif-
reið yðar til næstu viðgerðar-
stöðvar eða ekur yður minnsta
kosti til næsta gistihúss.“
Ég hafði búizt við, að það
glaðnaði yfir henni við þetta,
en svo var ekki. Ég fór að velta
því fyrir mér, hvað vekti í raun-
inni fyrir henni. Hún vildi
hvorki þiggja gistingu hjá mér
né hjálp annarra til þess að
komast í burtu.
Skyndilega þreif hún í hand-
legg minn og sagði:
„Hvaða bifreið haldið þér að
sé að koma?“
„Ég er að vísu ókunnugur
hér,“ sagði ég, „en mér heyrist
þetta vera bíll hlaðinn mjólkur-
brúsum.“
Og þetta reyndist rétt. Það
var mjólkurbíll, og hann varð
að nema staðar, af því að hann
komst ekki framhjá.
Bifreiðarstjórinn sté út og
bauð aðstoð sína. Hann kvaðst
vera á leiðinni til Norwichborg-
ar og bauðst til að draga biluðu
bifreiðina þangað. En stúlkan
vildi heldur, að bifreiðin væri
dregin inn í bílskúrinn minn og
geymd þar til morguns. Sjálf
ætlaði hún að fara með mjólk-
urbílnum til Norwich og, láta
sækja bifreiðina daginn eftir.
Mér tókst að finna lykilinn að
bílskúrnum, og bifreiðarstjór-
inn á mjólkurbílnum — Willi-
ams hét hann — og ég ýttum
síðan bilaða vagninum inn í
skúrinn og ég læsti dyrunum.
Þegar ég var búinn að læsa bíl-
skúrnum, bauð ég þeim inn, því
að kalt var í veðri. Ég blandaði
HEIMILISPÓSTURINN
27