Vinnan - 01.11.1985, Blaðsíða 8

illi andstöðu og það skýrir kannski best
að lokaniðurstaða samninganna varð
sú, að bónushlutfallið hækkaði í stað
þess að lækka.
Vinnan: Nú hljóta afkomumöguleik-
ar að vera mjög mismunandi hjá fólki
sem vinnur í fiskvinnsluhúsunum, sér-
staklega þar sem kvótakerfi kemur illa
út, og þar sem menn leggja áherslu á að
sigla með aflann.
Bolli: Já, ef fólk á að hafa eitthvað
meira en venjulegar tekjur þarf meiri
stjórnun á veiðum og fiskvinnslunni. Á
sumum stöðum er hún fyrir hendi — þá
eru veiðiskipin kölluð inn þegar hráefni
vantar og þá er fólkið alltaf að vinna
nýtt hráefni í landi. Á mörgum stöðum
í sumar var þjálfaða fólkið í fríi þegar
togararnir voru að mokveiða. Þetta
þýddi eins og svo oft áður að það varð
að rusla hráefninu í gegnum fiskverk-
unarhúsin og setja aflann í verðminni
pakkningar og hráefnið að auki
kannski meira og minna skemmt. Það
eru fleiri en ég sem spyrja, hvað á svona
lagað að þýða og hverjum þjónar þetta?
Ofan á allt er kvótinn víða búinn í októ-
ber, nóvember þegar vana fólkið er aft-
ur komið til starfa.
S. J.
JJ
UppTslík kjör getur
engin þjóð boðið“
Austurland skrifar 1. ágúst:
„Launakjör fiskverkunarfólks, og þá
sérstaklega kvenna í hraðfrystihúsum,
eru skammarlega léleg og raunar fyrir
neðan allt velsæmi. Þau laun, sem samið
hefur verið um, eru svo lág, að margir at-
vinnurekendur skammast sín fyrir að
borga svo lág laun og borga sumir hærra
en þeim ber samkvæmt samningum,
samt eru launin ekki mannsæmandi.
Algengt tímakaup fiskvinnslukvenna
er um 90 kr. og geta allir reiknað út
hversu lífvænlegt þá er að stunda þessa
atvinnu.
„Ekkert starf
veigameira1'
í hinu myndarlega afmælisriti
Verkamannasambands íslands,
sem kom út fyrir skömmu, segir
Hafdís Ingvarsdóttir eftirfarandi
um starf sitt, fiskvinnsluna:
„Ég starfa í fiskiðnaði og mér finnst
starfið veigamikið. Ég hef unnið margt
um ævina en ekkert starf veigameira.
En ég tel að um 90% af þeim sem starfa
í fiski hér á Reykjavíkursvæðinu læðist
með veggjum og skammist sín fyrir
starfið. Þetta er ekki svona úti á lands-
byggðinni, því að þar er litið upp til
fólks í þessu starfi, a. m. k. þar sem ég
var alin upp — í Vestmannaeyjum.
Ég fór úr apóteki í fiskvinnu og það
held ég að enginn hafi skilið — að
sleppa svo góðu starfi! En ég verð að
undirstrika að ég hef aldrei unnið eins
nákvæma vinnu og í fiski“
Akkúrat ekki neitt!
„Það vantar námskeið, það vantar
fræðslu. Hvað er ekki gert hjá verslun-
arfólki, því er boðið upp á margs konar
námskeið. Það er námskeið hjá banka-
fólki, meira að segja Bankamannaskóli.
BSRB-fólkið er sífellt á námskeiðum
sem að ríkið kostar að miklu leyti. Hvað
er svo gert fyrir okkur sem vinnum í
fiski — akkúrat ekki neitt. Þú kemur
inn af götunni, ræður þig í vinnu, þér er
vísað að borði og sagt að þetta sé þorsk-
ur fyrir framan þig. Þú átt að gera
svona, svona og svona og svo er við-
komandi farinn. Þetta er auðvitað fyrir
neðan allar hellur. Það þarf að sérhæfa
fólk í þessari grein eins og í öllum öðr-
Að vísu er hægt að hækka launin
nokkuð með bónusgreiðslum, en til þess
að fá einhvern bónus þarf mikla þjálfun,
langan vinnutíma og heilsuspillandi
vinnuþrælkun. Upp á slík kjör getur
engin þjóð boðið og það í einni þýðing-
armestu átvinnugrein landsins.
Það er í senn þjóðarnauðsyn og óum-
deilanlegt réttlætismál að laun fisk-
vinnslufólks verði stórbætt nú þegar,
fast kaup hækkað en bónusgreiðslur
verði lægra hlutfall launa. Þá fyrst er von
til þess, að fólk vilji vinna við fiskvinnslu
og sæmand^M^sé að ráða fólk í þau
þýðing- armiklu störf.“
um greinum atvinnulífsins og þá munu
kjörin batna. Af hverju haldið þið að
fólk haldist ekki í þessu starfi. Mann-
eskjan sem er að byrja í þessu starfi
byrjar á lægra kaupi en unglingur í
unglingavinnu, og það er sama hvað
manneskjan er dugleg, hún nær ekki
þokkalegum bónus fyrr en eftir þrjá til
fjóra mánuði. Og kaupið í dag er rúmar
80 krónur á tímann. Svo eru réttinda-
málin kapítuli út af fyrir sigí'
8 VINNAN