Blik - 01.03.1936, Blaðsíða 5

B L I K
3
sanns vegar — í óeiginlegii
merkingu. Mér fljuga í hug æsku-
menn, sem eiga þess kost ab iæra
sitthvað, sem auka má manngildi
þeirra og gera þá hæfari þjóðfélags-
þegna. Þeir byrja nám, en hætfa
svo í miðjum klíðum sökum leti
eða viljaleysis, eða gutla við eitt-
hvert tímanám til málamynda.
Aðrir hverfa í sollinn og siðleysið
svo fljótt, sem þeir geta Josnað
undan vernd móður sinnar. Afeng-
isstiaumurinn og annað, sem hon-
ani er samfava, hirðir þá og skol-
ar þeim fyrr eða síðar ofan í
Bgöturæsin“.
f staðinn fyrir það að sækja
fram, eins og dugleg og þróttmik-
il ungmenni þiá, þá ganga þessi
unginenni aftur á bak. í*au ganga
hana móður sína ofan i jörðina,
^og sig um leið auðvitað. Slík ung-
menni þreyta svo og særa mæður
sínar, sem hafa fórnað öllu fyrir
Þau og annazt þau með ástríkri
móðurumhyggju, að það gengur
næst Iifi þeirra. Þær eldast um
ár fiam. Sú þraut styttir líf þeina
Ekkeit, getur verið eins voðalegt
íyrir göða móður eins og það, að
vita bamið sitt grotna niðui í
sorapyttum þjóðfélagsins. Og ekk-
ert iná fiemur gleðja góða móður
og lerigja lif hennar, en það, að
vit,a bainið sitt, sem hún elskar,
kappkosta að verða sem nýtastur
maður og öruggur um vilja og
siðgaeði, hvaða freistingar sem
■veiða á vegi ,þess.
Við ykkur slulkuinar vildi ég
geta þess, að mér hefir stundum
verið það ráðgáta, hvernig ungar
og óspilltar atúlkur geta biotið
odd af oflæti sinu og myndað
samlif við pilta. sem drekka, eða
gefið sig á vald þeiria á hvaða
hátt, sem það er, þó þær sjái og
þekki æfi drykkjumannskonunnar,
eics og hún er yfirleitt. Á nokkur
kona bágara í þjóðfélaginu ? Hvað
er fátækr, — sem þó oftast fylgir
áfengisnautninni — hjá þeim voða
hörmungum. Stúlkur! Það er að
fljóta sofandi að feigðarósi, grafa
sig lifandi.
Varizt vondan félagsskap og
eiturlyfjanautnir.
Ég vil enda þesssi oið mín til
ykkar með orðum séra Magnúsar
Helgasonar fyrverandi kennara-
skólast.jóra — hins mæta skóla-
manns, og óska þess, „að skóli
lífsins, sem þið eigið nu fyrir
höndum, geri ykkur æ glögg-
skyggnari á það, sem gotf, er og
fagurt í mannhfinu, og fundvís á
hvem góðan neista í sjálium
ykkur og öðrum . . . . og um
fram allt næmari á hin eilifu
algildu sannindi, sem ein geta
svalað okkar dýpstu þiá, og leitt
okkur að því takmarki, sem okkur
er æt.lað að ná; þá gangið þið
gæfugðtu, á guðs vegum, hvort
sem brautin verður annars greið
eða toifær, lífsgangan létt eða
þung.“
Þorsteinn í. Víglundsson.