Blik - 01.03.1936, Blaðsíða 13
B L I K
lf
stað frá Reykjavík með e.s. Esju
og komum hingað aftur þann 17.
Þrátt fyrir góðar viðtökur og
skemmtun í Reykjavík var okkui
farið að leiðast, og vorum við
mjög fegnir að sjá eyjuna okkar
aftur.
Hermdnn Guðmundsson
(14 ára)
SUMARDAGUR
UMARMORGUN
nnn, bjartan og fagran,
'W' gekk ég upp á svo kall-
aðan Hrafnaklett, sem er Htið eitt
ofar á Borgarnesi en kauptúnið
sjálft. Yeðrið var yndislega gott,
blakti ekki hár á höfði, og Hafn-
arfjall, sunnanvert við fjörðinn,
speglaði sig i dúnalygnum fiiðinum.
Inn af Hafnarfjaiii er Skarðsheiði
hin svðii. En niðri á undirlendinu
litið eitr. innar er sveit, sem heit-
ir Andakíll. Fyrir augum mér
blasir hinn frægi staður, Hvann-
eyri, þar sem Skalla-Grimur gaf
land Gn'mi hinum háleyska. Þar
er nú bændaskóli, og best byggði
bær á Vesturlandi.
Á firðinum er bátur að koma
með lax ofan úr Hvítá.
Inn af Andakilnum ganga maigir
dalir. Þeir eru þessir: Skorradalur,
Flókadalur, Lúndareykjadalur og
Reykholtsdalur, rn inn af honum
gengur Hálsasveitin. Lengta inn á
hálendinu sé ég Ök, Eiríksjökiil og
Langjökul. Eiríksjökull er mjög^
einkennilega lagaður, og svo fal—
legur, að útlendingar, sem sjá hann,
standa hugfangnir Hann er ein-
stæður jökull fyrir vestan lang-
jökul. Maigir hafa líkt lnnum við
skál á hvolfi. í norðri blasir Baula
við himinn, strýtulagaður tindur,
934 m hár og ekki hægt me&
góðu móti að komast upp á hann
nema á einum stað. Ég sá mörg
fjöl), sem ekki er nim til að lýsa
hér. Þö vil ég nefna konung Snæ-
fellsnesfjallgarðsins, Snæféílsjökul,
sem ég sa vegna þess, að skyggni
var með afbrigðum gott. Hann
er gamalt eldfjall yzt á Snæfells-
nesi. Efst á honum eru tvær jök-
ulþúfur, og engar ár falla frá hon-
um.
Skammt í burtu sé ég bæinn
Borg, þar sem hinn frægi land-
námsmaður Skalla-Giimur Kveld-
ú’fsson nam land og byggði bæ.
Fyrir ofan bæinn er borgin, sem
bærinn dregur nafn af. A Borg er
gainalt prestssetui.
Hugurinn hvarflar að Hvítá-
Hún er mjög vatnsmikil, og falla
í hana margar ár. Mest þeirra er
Norðurá, sem rennur í hana að
vestan, og kerour norðan af Holta,
vöiðuheiði. Eftir að Norðurá er
fallin í Hvitá, ér hún skipgeng,
en svo miklar grynningar og sand-
bleytur eiu í firðinum, að sæta
verður sjávarföllum til að koniast:
upp í ósinn. Um fjöru eru eyrar