Víkingsblaðið - 01.04.1933, Qupperneq 8
8
V I K I N G S B L A Ð I Ð
Víkingur —
Af tilviljun eintómri varð Víkingur til. Og
það er eins áreiðanlegt og að púðrið hafi ver-
ið fundið upp af tilviljun og' að Newton hafi
fundið þyngdarlögmálið af tilviljun. Tilvilj-
unin er oft máttug og kemur miklu til leiðar.
Og nú skuluð þið lieyra!
Fyrir 25 árum var annar hlær á götulífinu
í Reykjavík en nú á dögum. Engir hílar þutu
þá öskraiuli fyrir horn og' sveigðu umferð-
ina í fastar skorður. Þá drógu spakir klárar
tvíhjóla kerrur í iiægðum sínum eflir götunni
og stöðvuðust þeir af sjálfsdáðum, ef einhver
krakkinn ætlaði að lenda undir kerrunni.
Göturnar voru þá griðastaður barnanna, og
þar var leikið sér. Á Vonarstræti upp við
Suðurgötu var handholtinn sleginn allan iið-
langan daginn, unz kallað var á börni neim
að hátta. En stúndum lenti boltinn í rúðu og
braut liana, og þá var ekki von á góðu. Eg'
lái því ekki einni húsfreyjunni, þótt hún hafi
ógnað okkur hörnúnum með lögreglunni.
„Valdi pól“ var grýla á okkur börnin. Þegar
sást til hans var óðar þotið í snnigur og levnzt
þar, unz hættan var liðin hjá. Svo var okk-
ur sagt, að lögreglan heði „skrifað okkur upp“
og tókum við þeirri fregn með mikilli alvöru
og' skelfingu. Okkur var sagt, að það táknaði
það, að við yrðum allir flengdir opinherlcga
á Austurvelli. En brátt fengum við sálarfrið-
inn aftur, og ekki leið á löngu áður en hand-
boltinn var enn sleginn á Vonarstræti upp
við Suðurgötu. Einu sinni sprakk boltinn og
var þá ekki öðru til að tjalda í staðinn, en
yfirleðri af gömlum fótbolta, sem einliver
strákurinn hafði komist yfir. Var fótboltinn
síðan troðinn út með heyi, en þótti þungur
í vöfiun, og áður en varði var farið að sparka
honum. Nú var sparkað dag eftir dag og upp
úr þessu sparki varð knattspyrnufélagið Vík-
ingur til. Víkingur er stofnaður af tilviljun
fyrir 25 árum og voru meðlimir hans lengi
framan af bundnir við Suðurgötuna og ná-
grenni hennar. Mátti j)ví með sanni segja,
að menn værn „fæddir inn í Víking“ eða
liefðu „fluzt búferlum inn i Víking“. Ef ein-
liver strákurinn á þessum slóðum hefði gerst
meðlimur annars knattspyrnufélags á þess-
um árum, þá hefði hann verið talinn óalandi
og óferjandi og að réttu lagi átt að búa á
öðrum stað í bænum.
A næstu árum háði Víkingur orustur mikl-
ar við Knattspyrnufélag Miðbæinga. Voru í
því liði ka])j)ar miklir og man ég sérstaklega
eftir „Kela í Grjóta“ og „Magga Brynjólfs“,
sem jafnan gengu berserksgang í orustuin.
Orusturnar voru liáðar upp á Nýjabæjartúni,
og stundum var orustugnýrinn svo mikill, að
Bjarni gamli hringjari, sem bjó þar nála'gt,
heyrði hann og var litið út um gluggann,
og blöskraði honum þá aðfarir strákanna á
grasinu í gróandanum, og' kom hann þá þjói-
andi og stökkti báðum kappliðunum á flótta.
En ekki leið langur tími áður en sást ó-
friðarblika í austri (Væringjar, síðar Valur),
og lengi hafði ófriðarský grúft yfir vestri (K.
R.), og i þem svifum urðu Víkingar varir
við öflugan óvinaher á næstu grösum (Fram).
Fóru Vikingar þá að dæmi frægra herkon-
unga, að þeir sættust við Miðbæinga og gerðu
bandalag við þá um að þeir skvldu veita þeim
lið gegn fjandmönnunum. Fréttist nú að fyrir
liði Austurbæinga væri prestur einn (séra
Friðrik í K. F. U. M) og að liann æfði liðið
eftir þessari knattspyrnureglu: „Fríspark fvr-
ir hvert blótsyrði á vellinum, og vítisspyrna
ef mikil hrögð eru að“. Varð mikill hlátur í
liði Víkinga, er þeir heyrðu þetta, og töldu
])eir víst, að þetta væru blauðir hardagamenn.
En þar skjátlaðist þeim.
1 Vesturbænum var stórveldi mikið (K.R.).
Fyrir því var keisari (Erlendur Pétursson)
og' liafði hann kanslara sér við hlið (Guðm.
Ólafsson). Kappliðið var eins og prússnesk
hersveit og lét mikið yfir sér. Stóð mönnum
stuggur af því. Var sagt, að liðið væri æft eft-
ir liinni frægu herreglu Moltkes liershöfð-
ingja: „Getrennt marchieren, zusammen sieg-
en“, en það þýðir: „Dreifðir sækjum við fram
og sameinaðir sigrum við“. En þegar á hóhn-
inn var komið, fóru samt leikar svo á þessum
árum, að þótt K.R.-liðið sækti dreift fram,
þá lauk jafnan orustunni þannig, að það tap-