Víkingsblaðið - 01.04.1933, Blaðsíða 9
VÍKINGSBLAÐI II
9
aði henni sameinað, allt í lmapp npp við
markið sitt.
Lið „Framara“ var hið fríðasta. Þar fór
saman lireystin og glæsimennskan og má líkja
því við hinar frægu riddaraliðssveitir Napo-
leons mikla. Géngn Framverjar jafnan sig-
urvissir til orustn og höfðn oft betnr. Cr því
að liði Framverja er hér líkt við riddaraliðs-
sveit, þá cr ekki ástæðnlaust að minna á það,
að riddaraliðssveit er á útlenzku máli nefnt
„Kavallerie“, en af þvi e rdregið orðið „Kava-
ler, sem er notað um glæsimenni. Framverj-
ar voru aðal „selskabsljónin“ í Reykjavík á
þessum áruni, og margt ungt stúlkulijartað
sló títt og hratt fyrir þá á úrslitastundum
orustunnar á vellinum.
Rann nú upp skeggöld og skálmöld og loks
kom að því, að Vikingur stóð með sigurpálm-
ann í höndunum og var þá blómatími félags-
ins, Það var að mig minnir um árið 1920.
Allir andstæðingarnir urðu þá um hríð að
láta í minni pokann. Kapplið Víkings var þá
liið fræknasta. í áhlaupaglímunni var Helgi
Eiríksson í miðið, einhver fjölhæfasti íþrótta-
maður þjóðarinnar. Honum við hlið var Páll
Andrésson snarpur og snarráður og' illvígur,
ef því var að skifta. Þá kom Halldór Ilall-
dórsson, hinn fóthvati methafi í 100 metra
hlaupi, og ennfremur var i þessari línu Ágúst
Jónsson, sem var bæði beinskeyttur og lang-
skeyttur. Miðlinan var traustari en i nokkru
öðru liði. I miðið var Óskar Norðmann, sem
bar liitan’n og þungann af álilaupi óvinanna.
Honum til beggja lianda, voru þeir Einar
Baldvin Guðmundsson, öllum prúðari og víg-
fimari, fyi'irmynd allra knattspyrnumanna,
og Gunnar Bjarnason, sem var traustur, sem
bjarg. En tækist óvinunum að rjúfa miðlín-
una, þá var enn ekki fokið í öll skjól f}Trir
Vikingi, þvi þá var að mæta hakvörðunum,
þeim Þórði Alhertsyni og Sverri Forberg, sem
stóðu traustir eins og klettar úr liafinu, og
lirundu skæðum árásum á augabragði og
sneru sókn óvinanna í vörn þeirra, stundum
með einu skoti. Og svo stóð i markinu Jakol)
Guðjohnsen, kaldur og rólegur, einhver bezti
markvörður Víkings.
A þessum árum beindist athygli hæjarbúa
meir að knattspyrnumálunum en nokkru sinni
fyr eða síðar. Var jafnan fjölmennt á vellin-
um á kappleikjum. Áður en kappleikir lióf-
ust voru lúðrar þeyttir og bumbur harðar á
Austurvelli og síðan gengið suður á íþrótta-
völlinn undir taktföstum tónum lúðranna og
hninbuslætti, og var þá múgur og margmenni
í þeirri för, bæði ungir og gamlir, og síðan
var gangi orustunnar fylgt á vellinum með
spenntri athygli. Voru þá lirópuð hreystiyrði
og eggjunarorð til liðsmanna um að ganga vel
fram í orustunni, og áður en varði mynduð-
ust á vellinum meðal áheyrenda heilir kórar,
sem lirópuðu til liðanna, er áttust við. Þann-
ig var til „Víkingskór“, Framkór“, „K.R.-kór“
og „Valskór“. Víkingskórinn hrópaði: „Áfram
Víkingur“. „Á markið Víkingur“. Stundum
tók einn kórsöngsmaðurinn sig út úr og liróp-
aði: Skot! Og svo áttu skot sér stað hæði á
vígvellinum og utan hans. Einkenni á þess-
um kórsöng var það, að þagnarnóturnar komu
oft óvænt og skyndilega, en yfirburðir hans
lágu í styrknum, og sérstaklega gat endirinn
orðið stórfeldur og áhrifamikill, ef mark var
sett. Þá var endir lagsins samboðinn niður-
lagi á risavöxnu tónverki livað kraftinn
snertir.
Saga Víkings er auðvitað lengri en þetta,
og hefir liún ekki orðið nein undanteknng
t'rá sögu stórveldanna að því leyti, að Vík-
ingur hefir átt sína hlómaöld og hnignunar-
öld, en víkingablóðið hefir þó jafnan runnið
í æðum liðsmanna, og hitað óvinunum og
svo mun það verða framvegis.
fíaldur Andrésson.
Halldór Halldórsson vinnur 100 m. hlaup 1920.
f