Börn og menning - 2016, Síða 29

29Skoffín nýtur sannmælis
Galdrafólkið lendir í heiftarlegum átökum sem Björn
og Dísa dragast inn í. Tími og rúm eru sveigjanleg hug-
tök í þessari sögu og leikurinn berst víða. Upp kemur
fyndinn leikur að orðinu galdrakind og í fjallinu fyrir
ofan bæinn er líka ókindin úr kvæðinu gamalkunna.
Sauðfjárræktin á sér margar hliðar.
Textinn í sögunni er notalegur aflestrar að lang-
mestu leyti. Stöku sinnum fannst mér að betur hefði
mátt lesa yfir, nefni hér sem dæmi að ég kannast ekki
við að klettaveggir geti verið kræklóttir, þrjú eða fjögur
svipuð dæmi sá ég en hirði ekki um að fara nánar út
í það. Miklu meira máli skiptir að textinn er hlaðinn
af frásagnargleði og þreki til að lifa sig inn í atburði.
Gunnar Theodór er slægvitur sögumaður sem kann að
halda frásögn gangandi og kann það vel. Sagan er bráð-
skemmtileg og heldur stöðugri spennu. Það eru engir
dauðir kaflar eða leiðinlegt uppfyllingarefni, hvergi
gengur höfundur í þá gildru að gleyma sér við fræðslu
og moka inn í textann þjóðfræðum þjóðfræðanna
vegna, þó að skroppið sé þrjúhundruð ár aftur í tímann.
Húsnæði, klæðnaður og matur vekja furðu Dísu þegar
hún er komin inn í hliðarheiminn en það er líka allt og
sumt. Sá fróðleikur er mikilvægari en ella vegna þess að
höfundur heldur ró sinni gagnvart honum. Dísa lærir
að borða úr aski og hættir að sulla stanslaust í vatni og
sápu eins og nútímamönnum hættir til en það stöðvar
ekki tímans þunga nið, ef svo mætti segja. Frásögnin
heldur góðum skriði gegnum mörk tíma og rúms, milli
lífs og dauða, bernsku og skilnings á heimi fullorðinna.
Frábært lesefni fyrir unglinga.
Höfundur er dósent í íslenskum bókmenntum við
Menntavísindasvið Háskóla Íslands.