Morgunblaðið - 04.01.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. JANÚAR 2021
✝ Sveinn Skúla-son fæddist 10.
júní 1954 í Reykja-
vík. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 20. des-
ember 2020.
Sveinn var sonur
hjónanna Skúla
Ingvarssonar, f. 5.
október 1921, d. 22.
júlí 1987 og El-
ísabetar Sveins-
dóttur, f. 29. júlí 1929.
Bræður Sveins eru Sigurður,
f. 20. september 1947 og Skúli, f.
30. apríl 1957.
Sveinn giftist 4. október 1975
Steinunni Pétursdóttur, f. 12.
janúar 1954. Foreldrar Stein-
unnar voru Pétur Björgvin
Björgvin Sveinsson, f. 14. mars
1987. Sambýlismaður Kim
Swartz.
Sveinn lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Kópavogi og
var í fyrsta árganginum sem út-
skrifaðist þaðan. Eftir stúdents-
próf fór Sveinn að vinna hin
ýmsu störf og vann lengstum hjá
GlaxoSmithKlein. Sveinn fór í
Leiðsögumannaskólann og lauk
þaðan prófi ásamt því að taka
meirapróf. Sveinn vann síðustu
ár hjá Kynnisferðum.
Sveinn var mikill útivistar-
maður og naut sín best við ýmiss
konar veiðar eða á hestabaki og
þá helst inni á hálendinu í hesta-
ferðum.
Útför Sveins fer fram í Kópa-
vogskirkju í dag, 4. janúar 2020,
en vegna aðstæðna verða ein-
ungis nánustu aðstandendur
viðstaddir athöfnina. Jarðsett
verður í Kópavogskirkjugarði.
Georgsson, f. 4. jan-
úar 1921, d. 25.
nóvember 1999, og
Guðrúna Steinunn
Gunnarsdóttir, f.
13. maí 1921, d. 10.
apríl 2007.
Börn Sveins og
Steinunnar eru: 1.
Elísabet, f. 25. febr-
úar 1975. Börn
hennar eru Stein-
unn Elva, Íris
Embla og Þórður Pétur. Sam-
býlismaður Erlendur Ástgeirs-
son. Sonur hans er Arnar Kári.
2. Ragnhildur, f. 8. júlí 1977.
Börn hennar eru Sveinn Aron,
Andri Lucas, Daníel Tristan og
Ólöf Thalía. Sambýlismaður
Guðmundur Þórðarson. 3. Pétur
Óbyggðirnar kalla og nú hef-
ur pabbi svarað kallinu. Hann
hefur lagt á Hnokka sinn og þeir
félagar feta grýtta fjallastíga og
þeysa um mjúkar moldargötur.
Eftir sitjum við hin og veltum
fyrir okkur af hverju það gerð-
ist svo skjótt, því verður líklega
aldrei svarað. Við pabbi vorum
miklir vinir og ég var og er
pabbastelpa. Með pabba vakn-
aði áhugi minn á fótbolta en
hann spilaði með UBK sem nú
er Breiðablik. Hann stóð í
markinu og í mínum augum var
hann langbestur og ég fór á alla
leiki með honum. Hann þótti
framsækinn markmaður og spil-
aði oft sem aftasti maður varn-
arinnar. Pabbi var duglegur að
hafa mig með sér á æfingar og í
leiki og alltaf var hann þolin-
móður við stelpuskottið sitt sem
þurfti að spyrja og segja svo
margt að loknum erfiðum leik.
Þegar ég fór svo sjálf að æfa fót-
bolta fylgdi pabbi mér fast og
örugglega eftir. Hann mætti á
alla leiki hjá mér og var ásamt
mömmu minn helsti stuðnings-
maður. Hann var vanur að segja
við mig: „Gerðu alltaf þitt besta
og aðeins betur. Þá er ekki hægt
að biðja um meira.“ Ég er svo
stolt að geta sagt frá því að
pabbi minn hafi, ásamt öðrum,
stofnað eitt stærsta fótboltamót
fyrir ungar stelpur á Íslandi,
Gull- og silfurmótið, sem nú
heitir Símamótið. Með þessu
framtaki var kvennaknatt-
spyrnu á Íslandi lyft á hærra
plan. Pabbi var mikill Arsenal-
maður og þegar hann horfði á
leiki með sínum mönnum var
kappið mikið og tók hann mik-
inn þátt í leiknum. Hann gafst
aldrei upp á því að segja sínum
mönnum til í sjónvarpinu og
þegar þeir skoruðu fór hann í
leik sem við kölluðum „Bannað
að snerta gólf“ en þá hoppaði
hann á milli húsgagna í stofunni
og fagnaði ógurlega.
Pabbi byrjaði frekar „seint“ í
hestamennsku en eins og svo
margt sem hann tók sér fyrir
hendur var það allt eða ekkert.
En þrátt fyrir að byrja seint til-
einkaði hann sér mjög fljótt
þennan lífsstíl. Hann var
óhræddur og tókst á við nýja
hluti sem urðu honum eðlislæg-
ir.
Pabbi elskaði að ferðast um
landið okkar og var staðháttum
vel kunnugur, þekkti næstum
hverja þúfu á sumum svæðum
og það var alltaf hægt að spyrja
hann um reiðleiðir á hálendinu.
Ferðamátinn varð helst alltaf að
vera eitthvað sem myndi ekki
krefjast þess að hann þyrfti að
ganga mikið og því voru hesta-
ferðir hans lífi og yndi. Pabbi
myndaði einstakt samband við
hestana sína og þá sérstaklega
Hnokka. Þeir voru miklir vinir
og á milli þeirra ríkti skilyrð-
islaust traust og virðing. Pabbi
var alltaf kóngur um stund þeg-
ar þeir félagar fóru um á yfir-
ferðartölti, hvort sem var í
byggð eða í óbyggðunum.
Það er sárt að hugsa til þess
að ekki sé hægt að hringja í
pabba lengur og spyrja hann
eða biðja hann. Það er sárt að
hugsa til þess að ég heyri aldrei
aftur: „Þetta er hún Beta mín.“
Það er sárt að hugsa til þess að
ekki verða farnar fleiri hesta-
ferðir eða bíltúrar. Það er sárt
að hugsa til þess að fá aldrei
pabbaknús aftur. Minningarnar
hjálpa til við að draga úr sárs-
aukanum og pabba verður alltaf
minnst sem fyndins, orðheppins
manns sem hafði alltaf tíma fyr-
ir mig.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Elísabet Sveinsdóttir (Beta).
Það er óraunverulegt að sitja
hér og setja saman minningar-
grein um pabba, mann sem var
66 ára gamall og átti fullt eftir
að gera, sjá og upplifa. Krabba-
meinið kom skyndilega í ljós en
hann hafði verið veikur í svo
miklu lengri tíma. Sorgin í fjöl-
skyldunni og hjá vinum er mikil
og þung, pabbi snerti líf margra
og hafði svo falleg áhrif á lífið í
kringum sig.
Pabbi var yndislegur, hlýr og
kærleiksríkur pabbi, var alltaf
tilbúinn að aðstoða með hvað
sem er. Hann hvatti okkur
systkinin áfram í okkar ævin-
týrum, og þar er af nógu að
taka. Hann var minn helsti
stuðningsaðili, ásamt mömmu,
og á ég þeim svo margt að
þakka. Hann lét sig líf mitt og
annarra varða, vildi vita hvað
væri að gerast og lá ekki á skoð-
unum sínum og virti skoðanir
annarra.
Við áttum fallegt samband,
skildum og virtum hvor annan.
Þrátt fyrir að hafa búið í Dan-
mörku síðastliðin 12 ár héldum
við svo góðu sambandi, töluðum
saman oft í viku þar sem málefni
líðandi stundar voru rædd, bár-
um saman bækur okkar og ég
spurði um ráð hvernig best væri
að leysa þær áskoranir sem biðu
mín. Þú sagðir mér margt um
Kaupmannahöfn sem ég vissi
ekki, vaktir áhuga minn á sögu
Íslendinga í borginni og pass-
aðir upp á að íslenskan mín yrði
ekki of dönsk, þó með misjöfn-
um árangri. Hélt það myndi líða
yfir þig þegar ég sagði þér frá
fallega „sólarniðurganginum“
(d. solnedgang) einn daginn!
Minningin um veiðitúrinn
sem við áttum í lok sumars mun
lifa lengi, þú kenndir mér að
lesa ána, hvar fiskurinn lá og
hvar væri best að kasta. Varst
nálægt og tilbúinn að aðstoða ef
ég þyrfti, fann að þarna varst þú
í þínu elementi, úti í náttúrunni.
Elsku pabbi, ég á svo margar
skemmtilegar og yndislegar
minningar um þig. Það er svo
sárt að þær verða ekki fleiri, en
þær sem ég á mun ég varðveita
og geyma. Þú kenndir mér
nefnilega að búa til minningar
og njóta lífsins, að hafa gaman.
Þú kenndir mér meira en þú
vissir af elsku pabbi.
Sársaukinn er ólýsanlegur.
Við systkinin, mamma og afa-
börnin minnumst og söknum
þín, með heiður þinn á lofti höld-
um við áfram okkar ævintýrum.
Þú fylgist með og við munum
vita af þér styðja og hvetja okk-
ur áfram. Þú ert á betri stað, þú
ert ekki þjáður lengur. Þú ert
þar sem þér leið best; í óbyggð-
unum með hestunum þínum.
Nú hafa óbyggðirnar kallað
þig til sín, ég held keikur áfram
eins og ég lofaði þér í okkar síð-
asta spjalli.
Þangað til næst elsku pabbi.
Pétur Björgvin Sveinsson.
Þakkarbréf til pabba.
Elsku besti pabbi.
Takk fyrir að vera besti pabbi
sem ég gat hugsað mér. Frá því
ég man eftir mér hefurðu alltaf
verið til staðar fyrir mig, staðið
við bakið á mér og stutt mig í
einu og öllu sem ég hef tekið
mér fyrir hendur. Þú hélst utan
um mig þegar mér leið illa, hlóst
með mér á gleðistundum og
kenndir mér flestallt sem ég
kann, allra helst að vera góð
manneskja, umburðarlyndi og
að koma vel fram við aðra.
Takk fyrir að ferðast með
mér og heimsækja mig hvert
sem ég flutti. Þú varst endalaust
fróður um söguna og þá staði
sem við heimsóttum, þú fræddir
mig og aðra um sögu þeirra
hvort sem var innanlands eða
utan.
Takk elsku pabbi fyrir að
vera alltaf fyndinn og skemmti-
legur. Það voru aldrei þær að-
stæður að þú sæir ekki spaugi-
legu hliðina á hlutunum og
hefðir ekki húmorinn að leiðar-
ljósi. Hvar sem þú komst varst
þú hrókur alls fagnaðar. Fólk
kunni alltaf vel við þig, kunni að
meta húmorinn og naut hlýjunn-
ar.
Svarti húmorinn var alltaf til
staðar, fylgdi þér alveg til síð-
asta dags og þrátt fyrir erfiða
daga undir lokin tókst þér alltaf
að setja bros á andlit okkar.
Takk fyrir að vera góður og
hlýr.
Takk fyrir að vera besti afi
sem ég og börnin mín gátum
óskað okkur. Eins og að kenna
þeim að veiða, girða í sveitinni,
fara á hestbak, ferðast um land-
ið og búa til endalausar minn-
ingar sem munu fylgja þeim alla
tíð.
Takk fyrir að gera líf þeirra
litríkara, vera skemmtilegasti
jólasveinninn fyrir þau og
gleðja þau með stanslausu
glensi og gríni hvar og hvenær
sem er.
Takk fyrir að hafa áhuga á því
sem börnin mín eru að gera,
hvort sem það er að horfa á
teiknimynd með afastelpunni
þinni eða horfa á fótbolta hjá
afastrákunum þínum fram á síð-
asta dag.
Takk fyrir að vera endalaust
stoltur af afabörnunum þínum
og styðja þau í öllu sem þau tóku
sér fyrir hendur.
Takk fyrir allt pabbi. Takk
fyrir allar góðu minningarnar
sem munu lifa í hjörtum okkar
og ylja okkur um ókomna tíð.
Þú kallaðir mig alltaf Rósina
þína, ég mun alltaf vera Rósin
þín, en eins og þú grínaðist allt-
af með þá er „engin rós án
þyrna“.
Ég kveð þig með sorg í hjarta
og miklum söknuði. En ég er
jafnframt mjög þakklát fyrir
tímann og allar góðu stundirnar
sem ég átti með þér.
Hvíldu í friði elsku pabbi
minn.
Þín dóttir,
Ragnhildur.
Elsku afi, takk fyrir allt. Það
eru forréttindi að eiga góðan afa
og ekki brást þér bogalistin þar.
Hvar eigum við að byrja eigin-
lega því þú varst bara frábær
afi! Heima hjá ömmu og afa er
að finna ótal mörg myndaalbúm
full af minningum. Þar eru
minningar þegar afi fór með
okkur á hestbak, í veiðiferðir, til
útlanda eða var bara heima, „að
hafa það kósí“, eins og hann
sagði. Afi og amma hafa nefni-
lega heldur betur gert margt
með okkur!
Afi var mikill kennari og
reyndi eftir sinni bestu getu að
kenna okkur allt sem hann gat.
Þegar við fórum á hestbak sýndi
afi okkur hvernig átti að halda
lifandi í tauminn og sitja bein í
baki í hnakknum. Svo kenndi
hann okkur líka stærðfræði og
ensku og náttúrufræði og allt
hitt sem honum datt í hug, hon-
um tókst alltaf að gera allt
meira spennandi. Fyrir okkur
vissi afi einhvern veginn allt og
hann var líka alltaf með svörin á
hreinu. Afi fylgdist vel með okk-
ur krökkunum og mætti á allt
sem hann gat, hvort sem það var
hestamót, fimleikamót, leiksýn-
ingar eða fótboltaleikir. Ef hann
mætti ekki var hann fljótur að
spyrja hvernig hefði gengið.
Hann spurði líka bara hvernig
okkur gengi í okkar daglega lífi
og störfum, hvort við stæðum
okkur vel í skólanum, vinnu eða
því sem við vorum að brasa við
hverju sinni.
Það var aldrei langt í húm-
orinn og þurftum við iðulega að
staldra við og hugsa okkur
tvisvar um hvort um grín eða al-
vöru væri að ræða, en það var
líka það sem gerði afa einstak-
an. Honum fannst ekki leiðin-
legt að bregða sér í ýmis gervi
til að láta okkur hlæja. Hann
nennti alltaf að leika jólasvein-
inn og mætti þá Hurðaskellir og
tryllti lýðinn.
Þegar við komum í heimsókn
mætti afi alltaf með útbreiddan
arminn til að taka á móti okkur,
nema ef það voru veðurfréttir,
þá beið það þar til þær kláruð-
ust. Það er erfitt að hugsa til
þess að það muni ekki útbreidd-
ur faðmur afa taka á móti manni
þegar maður kemur í heimsókn,
en við vitum að amma mun bara
knúsa okkur tvisvar sinnum
fastar, fyrir afa.
Elsku afi, við áttum margt
eftir ógert en núna tekur við nýr
raunveruleiki. Við munum
geyma þig í hjörtum okkar og í
sorginni yljum við okkur við all-
ar þær minningar sem við eig-
um. Við söknum þín sárt, hvíldu
í friði.
Ó, hjartans afi, öll þín heitt við
söknum
því enginn var eins góður á okkar
braut.
Á angurs nótt og vonar morgni er
vöknum
þá vakir andi þinn í gleði og þraut
og gleym mér ei að þínu lága leiði
við leggjum hljótt og brosum gegnum
tár,
sem maísól, er brosir blítt í heiði
þú blessar okkar stundir daga og ár.
(HP)
Þín barnabörn,
Steinunn, Sveinn, Íris,
Andri, Þórður, Daníel
og Thalía.
Það er fallegur sumardagur á
Snælandi í Kópavogi, endur
baða sig í lítilli tjörn fyrir fram-
an bæinn og heimalningar leika
sér á hól. Inni hvílir Sveinn
bóndi sig eftir matinn og hlustar
á veðrið og veltir fyrir sér hvort
nú sé rétti tíminn til að slá á
meðan Guðný kona hans gengur
frá eftir matinn. Í öðrum sófa
dottar Sigurður, þeirra elsta
barnabarn og hjálparhella. Ró
og friður er yfir öllu. Í fjarska
heyrast hróp sem færast nær og
eru orðin mjög hávær þegar
ljóshærður drengur kemur
hlaupandi fyrir hornið á
steyptri girðingunni og stefnir
að útidyrunum. Þetta er Sveinn,
Nenni frændi, næstelsta barna-
barn Sveins og Guðnýjar. Rétt á
eftir kemur yngri bróðir hans,
Skúli, og er brjálaður. Bróður
hans hafði enn einu sinni tekist
að reita hann til reiði. Skúli er
með grjót í hendinni og kastar
því á eftir bróður sínum sem
rétt sleppur inn um útidyrnar
en steinninn lendir í rúðunni og
á hana kemur gat neðst í horn-
inu. Friðurinn er úti, friðurinn
var oft úti þegar þeir bræður
áttu í hlut. Amma reynir að róa
drengina en Sveinn bóndi sem
sjaldan skipti skapi er argur því
hann missti af mikilvægasta
parti veðurfréttanna. Skúli
pabbi strákanna, kallaður gamli
til aðgreiningar frá nafna sínum
og syni, gerir við rúðuna en við-
gerðin ber baráttu bræðranna
ævarandi merki.
Það var fjörugt, skemmtilegt
og gefandi að alast uppí nábýli
við frændur mína þrjá á Snæ-
landi. Ljúfar minningar koma í
hugann nú þegar Nenni, fyrstur
frændsystkinanna á Snælandi,
fellur frá alltof fljótt. Hann var
nokkrum árum eldri en ég og ég
leit upp til hans. Sem unglingur
var hann með sítt hvítt hár skipt
í miðju, hlustaði á rokkmúsík og
í augum mínum hinn fullkomni
töffari. Hvernig hann gat bakk-
að löngum heyvagni inn um
dyrnar á hlöðunni, þar sem ein-
ungis voru sentímetrar upp á að
hlaupa, fannst mér kraftaverki
líkast. Ég öfundaði hann af að fá
að keyra traktorinn og gat varla
beðið eftir að fá að komast í þau
spor. Hann var góður í fótbolta
þannig að það var margt sem
ungum dreng fannst mikið til
koma í hans fari. Nenni var
skemmtilegur og umhyggju-
samur frændi.
Þegar Nenni kynnti Steinu
sína inn í ættarsamfélagið á
Snælandi vann hún strax hjarta
allra. Hógvær, glaðlynd, um-
hyggjusöm og hestamanneskja.
Smám saman smitar hún Nenna
af hestamennskunni sem verður
þeirra stóra sameiginlega
áhugamál. Steina sinnti afa og
ömmu einstaklega vel þegar þau
þurftu á umönnun og umhyggju
að halda. Fyrir það er ég mjög
þakklátur.
Nenni og Steina eignuðust
þrjú börn, Elísabetu, Ragnhildi
og Pétur, sem urðu hluti af líf-
inu á Snælandi. Skemmtilegir
krakkar, ólík en bera foreldrum
sínum gott vitni.
Stella frænka, ættmóðirin lit-
ríka, sér nú á eftir syni sínum.
Henni, Steinu, Betu, Röggu,
Pitta, bræðrunum Bóbó frænda
og Skúla og barnabörnum
Steinu og Nenna sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Það get-
ur verið að friðurinn til að
hlusta á veðurfréttirnar á himn-
um verði truflaður en tilveran
þar verður skemmtilegri.
Vilmar Pétursson.
Elsku Sveinn mágur eða hinn
maðurinn í lífi mínu, eins og ég
sagði oft við hann. Að skrifa
þessa minningargrein er svo
óraunverulegt og svo sorglegt,
hann kvaddi okkur allt of
snemma eftir stutta baráttu við
krabbamein.
Sveinn kom inn í líf fjölskyld-
unnar fyrir nokkuð mörgum ár-
um, þegar Steinunn systir
kynnti hann sem kærastann
sinn, síðhærðan fótboltastrák úr
Kópavogi. Þetta var stórt gæfu-
spor fyrir elsku Steinunni og
ekki síður fyrir mig, sem fékk að
gera margt skemmtilegt með
þeim í gegnum árin, oft var tal-
að um Svein og systurnar tvær
og mikið hlegið að því í góðra
vina hópi. Pabbi og mamma
voru ekki lengi að sættast við
drenginn og síðar áttu pabbi og
Sveinn eftir að fara í margar
veiðiferðir saman og í þeirri síð-
ustu hjá pabba var Sveinn með
honum þegar hann óvænt
kvaddi. Ótrúlega þakklát til-
hugsun hjá okkur fjölskyldunni
en örugglega ekki skemmtileg
endurminning fyrir elsku Svein.
Fyrir tilstilli Sveins og Stein-
unnar kynntist ég hesta-
mennskunni, sem veitti mér
mikla ánægju í mörg ár. Reynd-
ar sagði Sveinn við mig fljótlega
í byrjun að ég hefði ekki með-
fædda hæfileika en það hlyti að
vera hægt að gera eitthvað úr
mér, sem ég held að hafi svo
gengið þokkalega, ekki síst fyrir
hvatningu Sveins og endalausa
þolinmæði hans. Ég naut þess
svo að fara í margar hestaferðir
með þeim og fleirum, fórum víða
og oftar en ekki var Sveinn bú-
inn að kynna sér allar aðstæður
og gera ferðaáætlun, lesa sér til
og miðla svo áfram til okkar
hinna. Mér er reyndar sérstak-
lega minnisstæð fjölskylduferð-
in, sem við fórum í á hestum frá
Snorrastöðum í Kolbeinsstaða-
hreppi yfir í Borgarfjörðinn og
heim. Ég var kölluð til sem rit-
ari ferðarinnar, Sveinn var
sögumaður og stundum þótti
mér nóg um „örnefnaræpuna“
sem gekk upp úr honum og ég
mátti hafa mig alla við að skrá í
dagbókina leiðarlýsingar hans.
Eftir þetta ferðalag heimsótti
ég frænku mína í Borgarnesi,
sem var vel kunnug staðháttum
þarna um slóðir, las upp fyrir
hana úr dagbókinni og að lestri
loknum sagði hún við mig glott-
andi að Sveinn hefði kannski
ekki alveg vitað hvar hann var á
landinu – hún minntist þess ekki
að hafa heyrt mörg af þessum
örnefnum áður! Þegar ég
hringdi í Svein og sagði honum
þetta hló hann dátt og sagði að
það væri um að gera að hafa
gaman af þessu. Seinna dreif
hann sig í leiðsögunám, og ég
veit að hann þótti sérlega fróð-
ur, skemmtilegur og lausnamið-
aður fararstjóri og ég efast ekki
um að hann hafi skemmt mörg-
um ferðamanninum með örnefn-
aræpunni góðu.
Síðar eftir að ég kynntist Sig-
urgeiri og eignaðist Guðrúnu
Steinunni tók Sveinn þeim jafn
opnum örmum og mér, alltaf
jafn notalegur, og við áttum
margar góðar stundir saman.
Þau sakna kærrar vináttu hans
og senda fjölskyldunni sínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Steinunn, elsku Stella,
elsku Beta, Ragga, Pétur Björg-
vin og fjölskyldur. Mikill er
missir ykkar en minningin um
góðan mann, sem elskaði ykkur
mikið, er dýrmætur fjársjóður.
Sveinn mun áfram lifa í
hjarta okkar um ókomin ár.
Blessuð sé minning hans.
Þín mágkona,
Guðrún (Lilla).
Veiðisvæðið við Iðu í Bisk-
upstungum er og hefur alltaf
verið fyrir margra hluta sakir
sérstakt.
Til áratuga eitt þekktasta
stórlaxasvæði landsins og við
Iðu veiddust fiskar sem voru
öðrum stærri og sterkari. Því
miður er þetta mikið til liðin tíð.
Stærstu fiskarnir eru varla
lengur til staðar, smærri fiskar
teknir við flestum hlutverkun-
um sem veita reyndum veiði-
mönnum við Iðu þó enn mikla
ánægju.
Fyrir sanna veiðimenn sem
láta sig félagsskapinn og vinátt-
una öllu skipta og eru drifnir
áfram af minningum liðinna
daga í návist fallinna höfðingja
skiptir samveran á veiðislóð öllu
Sveinn Skúlason