Morgunblaðið - 09.01.2021, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 2021
✝ Einar Hallssonfæddist á Karl-
stöðum í Vöðlavík
18. október 1954.
Hann lést af slys-
förum 3. desember
2020.
Foreldrar Einars
voru Þóra Ólöf
Guðnadóttir, f. 20.
febrúar 1930, d 10.
maí 2016, og Hallur
Guðmundsson, f. 20.
ágúst 1918, d 6. janúar 1997.
Bróðir Einars er Guðmundur
Unnþór, f. 12. ágúst 1965. Eig-
inkona hans er Hrefna Sigríður
Reynisdóttir, börn þeirra eru
Reynir Kristinn, Hallur Þór,
Marinó Einar og Halldóra Jak-
obína.
Sonur Einars er Sigurður
Elmar, f. 2. janúar 1975, sam-
býliskona hans er Elín Hulda.
Dóttir Einars er Sophia Oddný,
f. 14. nóvember 1985.
Fyrstu ár ævi sinnar bjó Ein-
ar ásamt fjölskyldu sinni í
Vöðlavík. Síðar fluttist fjöl-
skyldan til Eskifjarðar þar sem
hann bjó til fullorðinsára. Árið
1980 fluttist hann til Danmerk-
ur og kynntist þar
fyrrverandi eig-
inkonu sinni Söru,
dóttir þeirra er
Sophia.
Einar var
menntaður vél-
stjóri og rafvirki,
starfaði hann sem
slíkur um tíma.
Eftir heimkomuna
frá Danmörku
starfaði hann sem
sölumaður fyrir skipavörur.
Stofnaði hann fyrirtækið AGV
ásamt því að starfa sem fram-
kvæmdastjóri fyrirtækisins
East Greenland Codfish. Árið
2013 flutti hann að Hólum í
Flóa þar sem hann gerðist
hrossaræktandi og bóndi, þar
bjó hann og undi sér vel til
dauðadags.
Útförin fer fram frá Stokks-
eyrarkirkju í dag, 9. janúar
2021, klukkan 13. Hægt verður
að fylgjast með athöfninni á
vefslóðinni:
https://promynd.is/einarh?
Virkan hlekk á streymið má
einnig finna á
https://www.mbl.is/andlat
Kæri vinur.
Símtal í hádeginu, spjall eins og
svo oft um dægurmál og markaði,
hlógum svolítið saman, þú þínum
skrýtna en samt skemmtilega
hlátri, kvöddumst eins og venju-
lega, virðing og vinátta. En þetta
var síðasta samtalið okkar, síðar
um daginn varstu dáinn, hræði-
legt slys, farinn að eilífu.
Við Hanna kynntumst Einari
fyrst í hestaferð sumarið 2012.
Snaggaralegur og glaðlegur, með
góða reiðskjóta. Við náðum strax
vel saman og í kjölfarið fylgdu
fleiri hestaferðir, skoðanaskipti og
glens. Smám saman varð til traust
og vinátta milli okkar á næstu ár-
um, heimsóknir og fleiri ferðalög.
Einar var vissulega ekki allra, að
minnsta kosti ekki í fyrstu sam-
skiptum. Hann gat verið hvass í
skoðunum á mönnum og málefn-
um. Og gat verið fljótur upp af
litlu tilefni. En hann var líka fljót-
ur niður aftur og innan stundar
færðist aftur bros á varir. Ég fann
fljótt að á bak við hvatvísina var
áhugaverð manneskja, hrein-
skiptinn maður með metnað, rétt-
lætiskennd og vilja til að láta sínar
skoðanir í ljós umbúðalaust, jafn-
vel þótt þær féllu ekki í kramið hjá
viðmælandanum.
Vegferð Einars í gegnum lífið
hafði ekki verið hnökralaus og erf-
ið reynsla hafði mótað helstu lífs-
gildi hans. Hann vildi sýna sann-
girni og vænti sanngirni á móti.
Og stæðust menn prófið var
trausti hans og trúnaði náð og
Einar þá sá besti vinur sem hægt
var að hugsa sér, bæði í leik og í
alvöru til að leita til.
Hann studdi mig vel þegar ég
þurfti á því að halda, veitti ráð og
hvatningu sem ég verð honum æv-
inlega þakklátur fyrir. Og fjöl-
mörgum var hann greiðvikinn og
hjálplegur á ýmsa vegu, á sinn
óeigingjarna hátt og viðkomandi
þekkja sem nutu.
Og atorkan og framtakið í
manninum var aðdáunarvert. Ef
hann fékk áhuga á einhverju var
það gert af fullum krafti. Ótrúlegt
hvað vélstjóramenntunin dugði
honum vel til ólíkra verka, í bland
við grúsk, reynslu og útsjónar-
semi. Útgerðarstjórn, hunda-
ræktin og síðan öll uppbyggingin
á Hólum, og það á svo stuttum
tíma. Hann gekk að hverju verk-
efninu þar á fætur öðru og ruddi á
undan sér, gekk í nær öll störf
sem þurfti að vinna, múrbrot,
smíðar, raflögn, innflutning á
tækjum og bókhald. Allt gert af
atorku og færni. Og kominn vel á
leið í hrossaræktinni. Sennilega
var hann stoltastur af reiðhöllinni
sem lengi mun standa á Hólum og
vitna um hann. Sorglegt að hann
skuli ekki fá að njóta hennar frek-
ar.
En ég veit líka að hann var
stoltur af og bar mikla umhyggju
fyrir börnum sínum þeim Sophie
og Elmari, þótt hann talaði ekki
um það þannig, maður bara fann
það einhvern veginn á mæli hans.
Kæri Einar, nú verður samleið
okkar ekki lengri að sinni, við
Hanna færum þér bestu þakkir
fyrir allt saman og minnumst þín
um ókomin ár.
Kannski hittumst við svo aftur í
Sumarlandinu og tökum reiðtúr
saman, og fáum okkur svo saman
snickers-stykki í áningu að venju.
Guð geymi þig og gefi Sophie,
Elmari og fjölskyldunni styrk á
þessum erfiðu tímum. Blessuð sé
minning þín, Einar Hallsson.
Gunnlaugur Briem.
Fáa menn hef ég þekkt
ákveðnari og áræðnari en Einar
Hallsson við að gera það sem gera
þarf til að láta drauma sína ræt-
ast. Vissulega má segja að á árum
áður hafi hann ekki alltaf sést fyr-
ir og sumir draumar hans snúist
upp í andhverfu sína. En þau ár
eru löngu liðin. Einar átti að baki
farsælan feril sem sjómaður og út-
gerðarstjóri og fyrir nokkrum ár-
um lét hann draum sinn um hesta-
búgarð rætast. Þar undi hann svo
sannarlega glaður við sitt. Einar
tók viðfangsefni sín jafnan alvar-
lega, sökkti sér niður í áhugamál
sín og lagði sig allan fram og upp-
skar einatt í samræmi við það.
Verðlaunahundar hans og –hross
eru vitnisburður þar um.
Og engan mann, mér vanda-
lausan, hef ég þekkt lengur en
Einar. Við ólumst upp á Kirkju-
tungunni á Eskifirði og varla
meira en þrjátíu metrar á milli
heimila okkar. Verandi mjög jafn-
aldra kom það eins og af sjálfu sér
að við urðum góðir vinir og leik-
félagar löngu áður en við mundum
eftir okkur.
Svo liðu árin, við fórum hvor í
sína átt og eins og gengur varð
lengra á milli funda. Við höfðum
hvorki heyrst né sést síðan við út-
för móður hans fyrir rúmum fjór-
um árum þegar hann hringdi
óvænt í mig 22. nóvember síðast-
liðinn; sagði að sér fyndist alltof
langt síðan við hefðum heyrst og
við mættum ekki láta þráðinn
slitna alveg á milli okkar, nógu
snemma myndi samt óhjákvæmi-
lega verða endir á. Að sú yrði
raunin einungis ellefu dögum síð-
ar hvarflaði auðvitað ekki að okk-
ur. Svo ræddum við um að við
værum að nálgast elliárin og eins
og alltaf var stutt í spaugið hjá
Einari. Hann spurði hvort ég vissi
til hvers litli vasinn á gallabuxun-
um væri og svaraði sér strax sjálf-
ur: „Hann er fyrir ellistyrkinn.“
Og svo hló hann og hló, þessum
innilega, ískrandi hlátri sem
manni fannst kannski stundum
óþarflega langur og hressilegur
miðað við tilefnið, en var fyrir vik-
ið svo bráðsmitandi. Svo kvaddi
hann með þeim orðum að þegar
við hefðum fengið bólusetningu
skyldi hann bjóða mér á hestbak.
Og nú fylgdi enn meiri hlátur.
Ekkert verður úr þeim útreiðar-
túr og aldrei fær hann að vita
hversu léttur í vasa ellistyrkurinn
hefði orðið. Sviplegt og ótímabært
fráfall hans má vera okkur sem
eftir lifum áminning um þau
gömlu sannindi að sérhver dagur
getur orðið okkar síðasti. Ég
sendi börnum hans, Sophiu og
Sigurði Elmari, sem og Guðmundi
bróður hans og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hilmar Hilmarsson.
Mig langar að minnast Einars
vinar míns með nokkrum orðum.
Fyrst lágu leiðir okkar saman á
Eskifirði þegar ég var polli. Hann
var nokkrum árum eldri en ég og
þótt stutt væri á milli okkar á
Eskifirði þá var aldursmunurinn
of mikill til að við yrðum félagar.
Næst hittumst við í Vélskólan-
um og upp úr því urðu kynnin
nánari. Að námi loknu lágu leiðir
okkar sjaldan saman fyrr en hann
flutti aftur heim frá Danmörku.
Mér hafði alltaf þótt nokkuð til
Einars koma þannig að þegar
hann var fluttur heim þá leitaði ég
hann uppi og við endurnýjuðum
kynnin. Einar bjó þá í leiguhús-
næði og vann við að selja vara-
hluti. Eins og sagt er um duglega
menn þá féll honum aldrei verk úr
hendi þannig að með góðum gáf-
um og þrjósku var hann fljótur að
koma undir sig fótunum.
Ég er viss um að einhverjum
hefur þótt Einar geta verið hrjúf-
ur í samskiptum en hann „kóaði“
ekki með neinum og stjórnaðist af
ríkri réttlætiskennd.
Hann var með gott hjartalag og
var greiðvikinn og hjálpsamur. Á
þessum tíma spiluðum við fé-
lagarnir oft bridge saman.
Fyrir nokkrum árum var hann
kominn út úr flestum viðskiptum
og keypti jörðina Hól rétt við
Stokkseyri. Kom ég þar við hjá
honum með nokkurra mánaða
millibili. Það var ótrúlegt að sjá
hverju hann kom í verk þar því
helst vildi hann gera allt sjálfur.
Það var gaman að spjalla við
Einar um gang mála í sveitinni.
Þá skein í gegn hve gaman honum
þótti að börnin hans væru að
koma í sveitina, Soffía búin að
vera töluvert hjá honum og Elmar
kominn á kaf í hestamennskuna
með honum.
Síðast þegar ég kom þá var
komin þarna stærðar grafa. Ég
spurði hann út í hana og hann
sagðist hafa keypt hana frá Eng-
landi þegar hann sá að það væri
mun ódýrara en að kaupa verk-
taka til að grafa. Þá var hann líka
búinn að byggja tvö smáhýsi og
sagði að nú væri verkefnum með
gröfunni lokið og hann gæti selt
hana. Því miður hafði greinilega
ekki orðið af því. Það er þyngra en
tárum taki að þegar hann var bú-
inn að koma sér svona vel fyrir
með nýja áhugamálið, hesta-
mennskuna, að hann skuli látast í
svona hörmulegu slysi.
Það er stutt síðan við töluðumst
við í síma og hann hvatti mig til að
fara að koma á netið að spila
bridge við sig. Það var þannig lag-
að bara næsta mál þegar ég frétti
af slysinu.
Ég sakna Einars. Sendi börum
hans og bróður mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guðmundur Guðmundsson.
Þakklæti einfara
Fallegi og bjarti
ljúfi og staðfasti
góði og glaði
Einar,
einn stakur
einstakur.
Tveir einfarar samferða,
fullkominn skilningur,
fullkomið traust,
jarðvegur fyrir
ást,
ástarjarðvegur,
ástarjörð,
ástarsorg.
Einn fór hann
í nístandi kuldann og klakann,
kemur aldrei aftur,
skilur eftir sig djúp og hlý spor
sem bræða ísinn í hjartanu,
einn einfari aftur ein
með tóman faðminn
fullan af ósýnilegum minningum
AG
Anna Guðjónsdóttir
Einar Hallsson
✝ Margrét Ólafs-dóttir fæddist
á Eskifirði 19.
október 1920. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 24. des-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Björg Ingv-
arsdóttir frá Ekru í
Neskaupstað, hús-
móðir, f. 1.12. 1896, d. 3.12.
1967, og Ólafur Hjalti Sveinsson
frá Firði í Mjóafirði, útgerð-
armaður og sölustjóri ÁTVR, f.
10.8. 1889, d. 19.11. 1963.
Margrét var þriðja elst í 13
systkina hópi sem nú eru öll lát-
in.
Árið 1948 giftist Margrét
Ólafi Jenssyni verkfræðingi, f.
17.8. 1922, d. 24.12. 2003. For-
eldrar hans voru Jens E. Níels-
son kennari, f. 7.4. 1888, 26.5.
Guðni Hafsteinsson, f. 1971.
Börn þeirra eru: Hafsteinn, f.
2000, Óttar Atli, f. 2004, Björg-
vin Nói, f. 2009. 3) Björg Elín
skrifstofustjóri, f. 14.2. 1952,
eiginmaður Nathaniel Burr
Smidt, f. 1956, d. 1998. Börn
þeirra eru Nina Nicole, f. 1984,
Lisa, f. 1985, Trevor Burr, f.
1987, eiginkona hans Kaylie
Smidt, og Maia Michelle, f.
1990.
Margrét lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla
Reykjavíkur 1937, stundaði
nám í MR 1937-38 og fékk vefn-
aðarkennararéttindi frá Hús-
mæðraskólanum á Hallormsstað
1940. Störf utan heimilis voru
helst: Vefnaðarkennari við Hús-
mæðraskólann á Ísafirði 1944-
45, framhaldsnám í listvefnaði í
Stokkhólmi 1945-46 og hjá Júl-
íönu Sveinsdóttur í Kaup-
mannahöfn 1946-47. Vefn-
aðarkennari á Hallormsstað
1947-48. Kennari við vefn-
aðarkennaradeild Handíðaskól-
ans í Reykjavík frá stofnun
1957 til 1963.
Útför Margrétar fór fram 8.
janúar í kyrrþey að ósk hinnar
látnu frá Fossvogskirkju.
1960, og Elín Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 30.11.
1894, d. 2.1. 1997.
Börn Margrétar og
Ólafs: 1) Hildur, f.
3.4. 1949, d. 24.1.
1963. 2) Ari eðl-
isfræðingur, f. 9.8.
1950, eiginkona
Karitas Ólafsdóttir
sjúkraþjálfari, f.
18.7. 1955. Börn
þeirra eru: Margrét, f. 1987,
sambýlismaður hennar er
Fannar Þeyr Guðmundsson,
f. 1985, og Ólafur, f. 1989. Börn
Ara og Hallfríðar M. Höskulds-
dóttur, f. 1949, eru: Höskuldur
Þór, f. 8.10. 1971, eiginkona
hans er Halldóra Reykdal
Tryggvadóttir, f. 1971. Börn
þeirra eru Hafsteinn, f. 1990,
Tryggvi Ólafur, f. 2005, og Ha-
fey Margrét, f. 2007. Hildur
Björg, f. 5.10. 1973, eiginmaður
Amma Gréta var einstök
kona, hlý og glaðlynd. Hún vildi
alltaf hafa nóg fyrir stafni en þó
aldrei gera neitt í flýti. Allt sem
hún kom nálægt var unnið af
mikilli vandvirkni og nákvæmni.
Amma var mjög listræn og við
horfðum með aðdáunaraugum á
hana mála, prjóna eða hekla. Við
föndruðum mikið með henni sem
gaf okkur ótal fígúrur, skraut og
minningar sem við sköpuðum
saman og eru okkur kærar. Auk
þess prjónaði hún ekki bara
óteljandi sokka, vettlinga og ull-
arpeysur á okkur barnabörnin,
heldur málaði hún myndir sem
nú prýða veggina heima hjá okk-
ur.
Amma hafði mjög gaman af
garðyrkju sem leyndi sér ekki
þegar gengið var um garðinn á
Þinghólsbrautinni. Margar okk-
ar bernskuminningar eru af
samverustundum með ömmu í
garðinum. Þar tókum við okkar
fyrstu byltur á skíðum. Það var
við hæfi að læra á skíði í brekk-
unni hjá afa og ömmu þar sem
amma var fyrrverandi Íslands-
meistari á skíðum. Okkur fannst
alltaf jafn gaman að heyra sög-
una af því þegar amma varð Ís-
landsmeistari. Hún var mjög
varkár kona og þegar allir
kepptust við að ná sem bestum
tíma passaði amma sig á að fara
ekki of hratt. Hjarn var í braut-
inni sem leiddi til þess að allir
keppendurnir sem geystust nið-
ur duttu hver af öðrum. Hægt en
örugglega sveif amma niður
brekkuna án þess að skrika fót-
ur, kom fyrst og ein í mark og
gulltryggði sér sigurinn.
Amma og afi voru mikið úti-
vistarfólk. Með þeim fórum við í
ýmsar fjallgöngur þar sem þau
fræddu okkur um staðhætti en
þau virtust kunna nöfnin á
hverri hæð. Þar sáum við áhuga
ömmu á íslenskri flóru blómstra.
Þessi áhugi hafði þó ekki áhrif á
okkur fyrr en seinna, og tel ég
(Ólafur) að túlkun og tjáning
ömmu á blómum og litum hafi
verið stór ástæða þess að ég
valdi náttúrufræði sem náms-
grein. Eftir fjallgöngurnar var
kærkomið að koma á Þinghóls-
brautina þar sem amma bauð
upp á ristaðar kleinur, en engar
kleinur smökkuðust jafnvel og
kleinurnar sem við fengum hjá
ömmu.
Amma stóð ávallt í þeirri trú
að hreyfing væri mikilvæg til að
halda heilsu. Hún gekk alltaf
ákveðna lágmarksfjarlægð á
hverjum degi. Þegar sjóninni
hrakaði og hún átti erfiðara með
að fara ein út, þá mældi hún
hversu margar ferðir um gang-
inn á Kópavogsbraut 1A þurfti
til að ná þeirri lengd. Þrátt fyrir
að búa á 5. hæð neitaði hún að
taka lyftuna og labbaði alltaf upp
stigann. Auk þess stundaði hún
rope yoga hátt á níræðisaldur.
Amma hafði yndi af tónlist og
ljóðum. Það var henni kærkomið
þegar pabbi (Ari) las upp úr
Skólaljóðum fyrir hana. Hún var
vanaföst og þegar aðrir reyndu
að lesa ljóð fyrir hana gekk það
oft brösuglega og endaði á því að
amma settist upp og sagði: „Nei,
ekki svona, lestu þetta upp eins
og hann Ari gerir.“
Um leið og við kveðjum ömmu
Grétu með söknuði erum við
þakklát fyrir þann tíma sem við
áttum með henni.
Margrét og Ólafur.
Margrét
Ólafsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
RAGNA ÁGÚSTSDÓTTIR
frá Hofi í Vatnsdal,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
20. desember. Jarðarförin hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Steingrímur Páll Björnsson Elín Sigurðardóttir
Brynjar Örn Steingrímsson Lovísa Karítas Magnúsdóttir
Ragna Gróa Steingrímsdóttir Jón Viðar Viðarsson
Eydís Steingrímsdóttir
og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓNA BRÍET GUÐJÓNSDÓTTIR,
Bíbí,
frá Vestmannaeyjum,
áður til heimilis í Fögrukinn 14,
Hafnarfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar á hjúkrunarheimilinu Sólvangi
miðvikudaginn 16. desember. Útförin fer fram frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði þriðjudaginn 12. janúar klukkan 13. Vegna
aðstæðna verða eingöngu nánasta fjölskylda og vinir viðstödd.
Hægt verður að nálgast streymi á mbl.is/andlat
Innilegar þakkir til starfsfólks Sólvangs fyrir umönnun og alúð.
Guðjón Guðvarðarson Ásdís Sigurðardóttir
Guðbjörg Guðvarðardóttir Ólafur Einar Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabörn