Morgunblaðið - 27.01.2021, Side 17

ávallt gríðarlega erfitt að hafa þá
ekki hjá sér í þessu ferli og
ræddu þau það oft. Það var þó
aldrei langt á milli þeirra systk-
ina og reyndu þau að hittast eins
oft og auðið var. Hermann sýndi
svo um munar í þessu ferli
hversu gott var í honum því að
þrátt fyrir að vera syrgja móður
sína, sinna því að vera rétt rúm-
lega tvítugur með því sem því
fylgir og stunda sína vinnu þá
stóð hann sig alltaf eins og klett-
ur í að halda öllum boltum gang-
andi og vera til staðar fyrir
systkini sín eins mikið og hann
gat. Þetta var þó ekki áfallalaust
og oft á tíðum mikið sem gekk á
á Reykjarvíkurveginum en allt
leystist það þó. Hermann átti
mjög sterkan vinahóp sem stóð
með honum i blíðu og stríðu
sama hvað gekk á. Ég er nokkuð
viss um að þeir brosa allir út í
annað þegar þeir rifja upp þetta
tímabil í gleði og sorg.
Hermann var ávallt allra hug-
ljúfi og reyndi ávallt að sjá það
góða í fólki. Ef á einhvern hallaði
í samræðum þá var það yfirleitt
hann sem tók upp hanskann fyr-
ir umrædda manneskju.
Takk Hermann fyrir sam-
fylgdina, takk fyrir það að hafa
aldrei gefist upp þegar á móti
blés, takk fyrir það hversu sterk-
ur og traustur þú reyndist syst-
ur þinni þegar mest reyndi á og
fyrir að hafa tekið svona vel á
móti mér þegar við hittumst
fyrst.
Far í friði, kæri mágur, minn-
ingin um þig mun ávallt vera
með okkur.
Þinn mágur,
Hörður Pétursson.
Elsku Hemmi. Að fylgja þér
til grafar í dag er svo erfitt. Þú
varst svo stór hluti af lífi okkar
lengi og þegar minningarnar
hellast yfir þá standa upp úr þær
skemmtilegustu.
Þið Jóndi voruð æskuvinir og
við systur, og var samheldnin og
samveran engu lík. Þið strák-
arnir unnuð saman og við systur
líka á tímabili. Það leið varla sú
helgi sem við komum ekki saman
í Kjarrhólmanum eða á Hjalla-
brautinni. Þá var horft á boltann
í stofunni, krakkarnir að leika og
maturinn undirbúinn í eldhúsinu
(við ekkert spenntar fyrir bolt-
anum á þeim árum). Kvöldin
enduðu oftar en ekki á því að þú
skelltir plötu á fóninn og urðu þá
helst fyrir valinu Willie Nelson,
The Rolling Stones og að sjálf-
sögðu Bjöggi Halldórs og svo var
dansað og sungið. Allar útileg-
urnar og utanlandsferðirnar ein-
kenndust af þínum einstaka
húmor og stundum aðeins of
mikið af því góða þegar saklausir
nágrannar á tjaldsvæðum lands-
ins lentu í klóm ykkar félaga.
Alltaf stutt í smá fíflaskap sem
var þó alltaf góðlátlegur. Þú
varst tengdur fjölskyldu okkar á
fleiri en einn hátt sem verður
ekki útskýrt hér. Það minnir á
eitt skiptið sem þið Jóndi til-
kynntuð ömmu okkar að þið
væruð mæðrasynir. Sú gamla
rak upp stór augu og sagði: Eruð
þið að meina það? Svo spurði
hún alla viðstadda hvort þetta
væri virkilega satt og fannst al-
veg með ólíkindum hvernig allir
væri skyldir öllum í þessari fjöl-
skyldu. Þetta var útskýrt seint
og síðar meir og þá hló hún og
sagði sem oftar: Þið eruð nú
meiri fíflin.
Þú varst mikil tilfinningavera,
elsku Hemmi, og tók það mjög á
þig að horfa upp á litla frum-
burðinn þinn þurfa að ganga í
gegnum margar aðgerðir sem
barn þar sem fætur hans voru
réttir. Það var oft stutt í tárin
þar sem þú máttir ekkert aumt
sjá og samkenndin mikil. Þú
varst vinmargur, traustur, bón-
góður og einstaklega handlag-
inn. Svo skildi leiðir en vináttan
og væntumþykjan var alltaf til
staðar gagnvart okkur og allri
fjölskyldunni. Þú áttir það til að
hringja í mömmu og pabba til að
athuga hvernig þau hefðu það og
við okkur systur gastu rætt í
trúnaði, bæði saman og sitt í
hvoru lagi. Það skipti ekki máli
hversu langur tími leið, því alltaf
þegar við hittumst var eins og
það hefði verið í gær.
Elsku Hemmi, við munum
gera okkar til að halda minningu
þinni á lofti og þú munt ávallt lifa
í fallegu strákunum þínum sem
við munum halda utan um og
vera til staðar fyrir.
Gullvagninn er kominn að
sækja þig, hjartans vinur, og við
okkur öll sem syrgjum þig og
söknum veit ég að þú myndir
segja: You better move on (Sto-
nes).
Sofðu rótt, elsku vinur.
Anna Kristín og Lóa Birna.
Það voru ömurlegar fréttir
sem mér bárust 19. janúar síð-
astliðinn um að gamli vinur minn
hann Hemmi væri látinn langt
um aldur fram.
Við Hemmi kynntumst þegar
vorum komnir yfir tvítugt og það
tókst strax með okkur mikill vin-
skapur.
Þó við hefðum ekki hist mikið
síðastliðin ár þá var alltaf eins og
við hefðum hist í gær þegar við
komum saman.
Um tíma bjuggum við saman í
kaupfélagsblokkinni í Hafnar-
firði, Hemmi á fyrstu hæð og ég
á sjöundu og það var mikið um
heimsóknir á báða bóga og oft
mjög glatt á hjalla og mikið
spjallað, hlegið, sungið og grátið.
Hemmi hafði einhvern mest
smitandi hlátur sem ég hef heyrt
og hann var ansi hláturmildur.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
heyra ekki hláturinn þinn, elsku
vinur.
Oft vorum við í sambandi þeg-
ar við fjölskyldan vorum á ferð-
inni fyrir norðan þar sem ég á
tengingu þangað og þú búinn að
búa á Siglufirði í nokkur ár.
Nokkrum sinnum ætluðum við
að hittast en það varð einhvern
veginn aldrei af því og mikið
hvað ég sé núna eftir því að hafa
ekki komið að heimsækja þig og
Hrönn, elsku Hemmi minn, á
Siglufjörð. Þetta kennir manni
að lifa í núinu og rækta fjöl-
skyldu og vini ef fremsta megni.
Lífið getur verið svo hverfult og
morgundagurinn er ekki sjálf-
gefinn. Lífið er núna.
Ég veit að nú ertu kominn í
faðm mömmu þinnar sem lést
langt um aldur fram og þú sakn-
aðir svo sárt. Og það er alveg
ljóst að þú átt heldur betur eftir
að lífga upp á tilveruna hinum
megin ef ég þekki þig rétt.
Ég sendi fjölskyldu og að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hvíldu í friði, elsku Hemmi
minn, takk fyrir allt og allt.
Þín verður sárt saknað.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þinn vinur,
Sveinbjörn Hannesson.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. JANÚAR 2021
✝ Jóhanna DóraJóhannesdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 19.
júní 1928. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 12. jan-
úar 2021. Faðir: Jó-
hannes Hróðnýr Jó-
hannesson Long, f.
18. ágúst 1894 á
Firði í Seyðisfirði,
d. 7. mars 1948.
Móðir: Bergþóra Ástrós Árna-
dóttir, f. 13. september 1888 á
Grund í Vestmannaeyjum.
Dóra ólst upp hjá föðurbróð-
ur sínum, Karli Gísla Sigurjóni
Jóhannessyni Long, f. 8. desem-
ber 1885 á Fjarðaröldu, Seyð-
isfirði, d. 6. júní 1956 og Jó-
hönnu Jónínu Jensdóttur, f. 27.
júní 1884, d. 9. maí 1955.
Systkini Dóru voru Árni
Theodór Long, f. 13. apríl 1920,
d. 4. október 1970, Anna Hulda
Long, f. 2. október 1923, d. 9.
ágúst 2016, Ólafur
Long, f. 19. febrúar
1926, d. 23. október
1996 og Lárus
Garðar Long, f. 22.
mars 1931, d. 13.
maí 1999.
Uppeldissystkin
voru Jóhann Svav-
ar Karlsson, f. 29.
febrúar 1912, d. 2.
desember 1972,
Valborg Karlsdótt-
ir, f. 24. september 1915, d. 9.
október 1957 og Ingibjörg
Karlsdóttir, f. 4. janúar 1919, d.
15. ágúst 1972.
Dóra eignaðist einn son, Jó-
hann Valbjörn Long Ólafsson, f.
20. desember 1960, nú búsettur í
Þórshöfn í Færeyjum.
Minningarathöfn verður í
Fella- og Hólakirkju miðviku-
daginn 27. janúar 2021, en jarð-
arför verður í Þórshöfn í Fær-
eyjum aðra viku í febrúar.
Þaðan verður streymt.
Í dag kveðjum við elskulega
frænku okkar, Jóhönnu Dóru
Jóhannesdóttur, eða Dóru
frænku eins og hún var ávallt
kölluð í fjölskyldunni. Dóra var
frænka og uppeldissystir Val-
borgar móðurömmu okkar og
alltaf ein af stórfjölskyldunni.
Hún, Valborg amma og Inda
systir hennar voru afar sam-
heldnar og héldu hópinn á
stórhátíðum og í hversdagslíf-
inu, eitthvað sem haldist hefur
áfram hjá næstu kynslóðum.
Dóra frænka var lengi mat-
ráðskona á Hagaborg og mun-
um við eftir að hafa heimsótt
hana þangað. Auðvitað fannst
manni hún bara eiga þetta eld-
hús og eflaust leikskólann líka,
með allt á hreinu og hafði
greinilega unun af þessu starfi.
Ekki var síðra að fá að koma til
hennar í Suðurhólana þar sem
borðin svignuðu undan kræs-
ingum, Dóra var mikill af-
bragðskokkur, svo maður tali
nú ekki um kanilsnúðana. Hún
gat rætt lengi við mann um
matseldina á Hagaborg, hvað
krökkunum þætti gott og henni
stóð augljóslega ekki á sama
um þessa skjólstæðinga sína
þar. Fyrir einhverjum árum
voru uppskriftir Dóru teknar
saman í rit og geymir maður
það sem gull.
Dóra var um margt sérstök,
hafði sinn stíl og fór ákveðin
sína eigin leið í lífinu. Okkur
fannst merkilegt að hún keppti
í handbolta á yngri árum og
vann á sögulegum stöðum eins
og Hressingarskálanum og
Hótel Valhöll. Eflaust var lífið
ekkert alltaf dans á rósum hjá
Dóru, en hún stóð allt af sér
með reisn. Sýndi dugnað og
hagsýni svo eftir var tekið, sem
var svo innprentuð í okkur
krakkana, að fara vel með og
safna fyrir hlutum.
Skemmtileg er sagan af því
þegar hún hætti að reykja, eftir
að hafa reykt nánast alla ævina
en hætti svo bara einn daginn
af því að sígaretturnar klár-
uðust og hún nennti ekki út í
búð eftir meiru. Dóra var húm-
orísk og ræðin þegar sá gállinn
var á henni. Hringdi og spjall-
aði, sagði fréttir af Valbirni,
einkasyninum sem var henni
svo kær og öðru frændfólki,
gaukaði að manni fatnaði og
öðru sem hún átti og sá að gæti
nýst okkur og bauð í stórveisl-
ur í litlu íbúðina sína. Grunar
að hún hafi verið hrókur alls
fagnaðar í góðum hópi vina,
glæsileg og hress.
Við systkinin kveðjum kæra
frænku með söknuði og þökk
fyrir allt og sendum Valbirni og
öðrum ástvinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Valborg, Íris, Tinna
og Alexander Stefánsbörn.
Jóhanna Dóra
Jóhannesdóttir
✝ Ólafía Magn-úsdóttir fædd-
ist 21. janúar árið
1942 í Fagurhlíð í
Landbroti. Hún
lést á Landspítala
Fossvogi 19. des-
ember 2020.
Óla var fjórða í
röðinni af ellefu
börnum hjónanna
Jónínu Kristínar
Sigurðardóttur
húsfreyju og Magnúsar Dag-
bjartssonar bónda.
Eiginmaður
hennar var Óskar
Engilbertsson og
börn þeirra eru
Kristín, f. 1963,
Berta, f. 1964, Est-
er, f. 1966, og Eng-
ilbert Ágúst, f.
1975, og barna-
börn eru sex.
Að ósk hinnar
látnu fór útför
fram í kyrrþey frá
Fossvogskapellu 8. janúar
2021.
Óla ólst upp í Fagurhlíð í Land-
broti, sú fjórða af 11 systkinum. Að
loknu námi í Skógaskóla fluttist
hún til Reykjavíkur þar sem hún
kynntist eiginmanni sínum, Óskari
Engilbertssyni. Gengu þau í
hjónaband 1962 og eignuðust
börnin Kristínu, Bertu, Ester og
Engilbert Ágúst.
Fyrst um sinn bjó fjölskyldan í
Reykjavík, en flutti svo í tvígang til
Suður-Kaliforníu, árin 1969 og
1979.
Þar voru Óla og Óskar með
sjálfstæðan rekstur síðari árin og
eru margar og góðar minningar
frá þeim tímum. Fóru svo Óla og
Óskar, ásamt 3 af 4 börnunum, al-
farin aftur til Íslands árið 1987.
Þó að lífið vestan hafs hafi verið
ævintýrinu líkast fannst henni gott
að vera komin heim til Íslands þar
sem æskuvinir og systkini voru.
Hófu þau sjoppurekstur og voru
með hann fram að andláti Óskars í
nóvember 2000. Fór Óla þá að
starfa í verslunargeiranum og
starfaði við það fram að 65 ára
aldri.
Óla var hörkudugleg í öllum
störfum. Hún var einstaklega
handlagin – erfitt að koma tölu á
þann fjölda af flíkum sem hún
prjónaði, heklaði og saumaði í
gegnum tíðina enda hélt hún um
tíma ýmis prjóna- og heklinám-
skeið í verslun sinni, Gæðagarn og
lopi, sem hún átti um skeið með
systur sinni, Guðlaugu. Hún hafði
mikinn áhuga á lestri og las allt
sem hún komst yfir. Einnig var
hún mjög góð við að yrkja ljóð og
kvæði og hafði gaman af orðaleikj-
um og gátum af ýmsu tagi.
Enda leituðu börnin og barna-
börnin gjarnan til hennar þegar
einhverja hjálp vantaði við ís-
lenska málfræði og fannst henni
ekki leiðinlegt að geta aðstoðað við
það.
Elsku mamma, amma og
tengdamamma, við munum ávallt
minnast þín með ást og hlýjum hug
og þín er sárt saknað. Takk fyrir
að vera samferða í þessu ferðalagi
sem við köllum lífið. Við vitum að
við lok þinnar síðustu ferðar verð-
ur tekið á móti þér af ástvinum.
Hvíl þú í friði.
Kristín Óskarsdóttir,
Berta Óskarsdóttir Potts,
Michael Potts,
Ester Óskarsdóttir,
Engilbert Ágúst Óskarsson,
Guðrún Dagný Pétursdóttir
og barnabörn.
Ólafía Magnúsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
NJÁLL GUNNARSSON,
bóndi frá Suður-Bár,
lést laugardaginn 23. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Grundarfjarðarkirkju
laugardaginn 30. janúar klukkan 13. Vegna aðstæðna verða
aðeins nánustu aðstandendur viðstaddir athöfnina sem verður
streymt. Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hans er bent á Krabbameinsfélag Grundarfjarðar.
Sunna, Gunnar, Erna, Lilja, Valgeir, Rósa, Anna, Marteinn
og fjölskyldur
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæru móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÓNU ÁSGEIRSDÓTTUR,
Breiðvangi 28, Hafnarfirði,
sem lést 11. janúar.
Þeim sem ekki áttu kost á að vera við jarðarförina eða horfa á
streymið skal bent á að enn er hægt að horfa á útförina á
slóðinni: https://youtu.be/B4pbyUKAO0U
Sjöfn Arnbjörnsdóttir Gerhard Ball
Edda Arnbjörnsdóttir
Kristinn Arnbjörnsson Ivanka Sljivic
Ásgeir Arnbjörnsson Oddný Gunnarsdóttir
Guðjón Arnbjörnsson Ingibjörg Á. Magnúsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
MARÍA KRISTÍN SIGGEIRSDÓTTIR,
lést föstudaginn 22. janúar á
Landspítalanum við Hringbraut.
Útförin fer fram frá Garðakirkju
laugardaginn 30. janúar klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað.
Í ljósi aðstæðna verða eingöngu nánustu vinir og fjölskylda
viðstödd, en streymt verður frá útförinni:
https://www.facebook.com/groups/238117697884024.
Fyrir hönd ástvina,
Siggeir, Ástvaldur og Draupnir Rúnar
Mig langar að-
eins að minnast
Gumma teiknó og
líka föður Írisar vinkonu. Ég
kynntist honum þegar ég var í
Hagaskóla. Hann var einn
uppáhaldskennari minn. Ekki
var alltaf auðvelt að hafa hemil
á 25 unglingum en við bárum
mikla virðingu fyrir Gumma og
þar voru ólætin í lágmarki. Ein
sterk minning er þegar ég var
að reyna að teikna einhvern
Guðmundur
Magnússon
✝ GuðmundurMagnússon
fæddist í Reykjavík
11. ágúst 1936.
Hann andaðist 16.
janúar 2021. Útför
Guðmundar fór
fram 26. janúar
2021.
sérstakan hlut og
varð að orði:
„Gummi, ég held
að ég geti bara
ekki teiknað.“
Hann var ekki
lengi til svars og
sagði: „Það geta
allir teiknað!“ Ekki
er ég nú viss um að
honum hafi þótt
það, en það fékk
mig til að teikna í
hverjum tíma.
Gummi var mjög vandaður
maður, hlýr og skilningsríkur
við okkur krakkana.
Elsku Íris mín, þú áttir góð-
an pabba og minningarnar ylja.
Ég votta Írisi, Magnúsi og
Huldu og öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Svanhvít.