Morgunblaðið - 22.02.2021, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. FEBRÚAR 2021
✝ Jónína fæddistí Vest-
mannaeyjum 19.
júní 1948. Hún lést
á heimili sínu þann
30. janúar 2021.
Foreldrar henn-
ar voru: Ármann
Óskar Guðmunds-
son, f. 28.5. 1913, d.
3.7. 2002, og Unnur
Guðlaug Eyjólfs-
dóttir, f. 4.1. 1913,
d. 10.5. 2002. Hún giftist Guð-
mundi Gunnari Guðmundssyni
17. janúar 1970 og eignaðist
með honum þrjú börn.
1) Ármann Óskar Guðmunds-
son, f. 12.9. 1969, kona hans
Ragnheiður Sölvadóttir, þau
eiga þrjú börn, Kristján Helga,
fæddan 1993, Emblu Líf, fædda
Jóni Kristjáni Brynjólfssyni
1985 og eignast þau einn son,
Andra Frey Jónsson, f. 22.4.
1987, eiginkona hans er Lena
Rut Ingvarsdóttir, þau eiga þrjú
börn, Magnús Inga, fæddan
2011, Ingvar Rafn, fæddan 2017,
Katrínu Hörpu, fædda 2019.
Jónína er næstyngst fimm
systkina, elst er Þórunn Helga,
fædd 1937, Pálína, fædd 1940,
Þorsteinn, fæddur 25.3. 1951,
dáinn 16.7. 1951, Þorsteinn
yngri fæðist svo síðastur á dán-
ardegi bróður síns þremur árum
síðar, 1954.
Jónína ólst upp á Urðarvegi 8
í Vestmannaeyjum. Kláraði
barnaskólann þar og fór svo í
húsmæðraskólann. Hún fór svo
að vinna á Rafstöðinni í Vest-
mannaeyjum, kynnist sínum
manni og byggja þau hús og
flytja þar inn í nóvember 1972
en það fer svo undir gos í janúar
1973.
Jarðarförin fer fram 22. febr-
úar 2021 klukkan 13 í Hafnar-
fjarðarkirkju.
2004, Guðmund
Sölva, fæddan
2009.
2) Guðmundur
Ársæll Guðmunds-
son, f. 22.8. 1973,
kona hans Heiðrún
Baldursdóttir, hann
á þrjú börn, Viktor-
íu Rós, fædda 1991,
Söru Björk og Aron
Örn, fædd 1993,
einnig á hann fimm
barnabörn.
3) Helena Guðmundsdóttir, f.
22.11. 1974, eiginmaður hennar
Ólafur Erlendsson, hún á þrjú
börn, Karolínu, fædda 1995,
Þórunni Jónu, fædda 2001, og
Maríus, fæddan 2005, einnig á
hún tvö barnabörn.
Jónína hefur sambúð með
Nú þarf ég að kveðja mömmu í
hinsta sinn, þó svo það sé sárt þá
var það líka mjög sárt að kveðja
hana í síma undanfarið ár, þegar
ég vissi að henni leið ekki vel í ein-
verunni heima. Hún lést mjög
óvænt á heimili sínu 30. janúar.
Ég vil trúa því að henni líði betur
núna, hafi fengið sína hvíld og sál-
arró.
Við mamma vorum alltaf góðar
vinkonur og hún kenndi mér svo
margt, hún var svo mikil húsmóðir
sem ég leit mikið upp til. Hún var
oft að baka og ég hafði mjög gam-
an af því að baka með henni. Núna
hef ég opnað mitt eigið kaffihús
með dætrum mínum, þær ólust
upp við það að ég var oft að baka
og við höfum allar mjög gaman af
því. Ég segi oft við dætur mínar í
vinnunni, „sko mamma mín
kenndi mér þetta svona“.
Ég veit að hún var mjög stolt af
mér og dætrum mínum, hún náði
að koma nokkrum sinnum í heim-
sókn til okkar á kaffihúsið á Ak-
ureyri. En það var erfitt að sjá
hana þá, því mér fannst hún eldast
mjög hratt, síðastliðið ár sérstak-
lega.
Mamma var alltaf mjög hlý og
góð kona og alltaf tilbúin að vera
til staðar fyrir fólkið sitt. Ég hef
heyrt fólk tala um hvað hún hafi
reynst því vel, eins dásamlegt og
það er þá endurspeglar það svolít-
ið líf hennar, hún var alltaf tilbúin
að hjálpa öðrum en ekki sjálfri sér.
Þegar kom að efri árum hjá
henni, öll börn flutt að heiman,
hún búin að missa sína foreldra,
þá kom tímabil í lífi hennar sem
hún átti erfitt með, ég tel það vera
vegna þess að hún hafði ekki leng-
ur einhvern til að hugsa um og
þurfti þá að hugsa meira um sjálfa
sig.
Hún leitaði huggunar í hvítvín-
inu og það vatt upp á sig og það
einkenndi svolítið hennar efri ár
og það reyndist mér og bræðrum
mínum mjög erfitt.
Það er ekkert feimnismál að
mamma átti við áfengisvanda að
stríða, stærsta vandamálið er að
þora ekki að segja að manni líði
illa, ég hugsa að mamma hafi ekki
verið dugleg að leita til nokkurra
með sín vandamál, hún var alltaf
að passa að allt liti vel út út á við.
Síðasta ár hefur verið henni
sérstaklega erfitt, þó svo hún hafi
hætt að drekka og reynt að vera í
prógrammi þá þurfti lítið til að
hún félli aftur og þá var það aðal-
lega að þurfa að vera alltaf ein
heima með sjálfri sér.
Mamma var trúuð og fór sem
dæmi alltaf með faðirvorið og
bænir með mér og bræðrum mín-
um, þegar við fórum að sofa á
kvöldin. Ein bæn er mér sérstak-
lega minnisstæð og langar mig að
láta hana fylgja hér í lokin.
Elsku mamma, hvíldu í friði í
Guðs örmum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín einkadóttir
Helena.
Margs er að minnast er móðir
fellur frá alltof snemma þótt mig
hafi grunað þetta í svolítinn tíma.
Við reyndum hvað við gátum að
vera til staðar án þess að vera í
mikilli meðvirkni. Ef núverandi
ástand væri ekki í þjóðfélaginu
með þessum takmörkunum hefði
hún mamma sennilega náð mun
hærri aldri, því félagslíf hennar í
næsta húsi við þar sem hún bjó gaf
henni svo mikið og að fá heim-
sóknir.
Mamma var mikill dugnaðar-
forkur og hugsaði vel um foreldra
sína á meðan þau voru á efri árum
og eiginlega um alla sem komu að
hennar lífi á einhverjum tíma-
punkti. Dugnaður í bakstri og
heitum réttum þegar það voru
veislur var henni mikið kappsmál
og að bjóða eitthvað með kaffinu
þegar fólk kom í heimsókn. Sjúk-
dómur sem hún barðist við og
margir eru að kljást við í dag, á
efri árum hjá henni, tók líf hennar
ásamt núverandi ástandi í þjóð-
félaginu.
Ég er þakklátur fyrir þann
tíma sem við fengum að vera sam-
an og þann tíma sem við bjuggum
saman og fyrir sumarbústaðarlóð-
ina sem hjólhýsið var á og ég byrj-
aði á að byggja pall og sumarhús
og dugnaðinn í þér að planta trjám
og plöntum. Þakklátur er ég fyrir
þá ást og umhyggju sem þú sýndir
okkur systkinum, börnum okkar
og tengdabörnum. Hef mikla trú á
að þú sért komin á betri stað, þar
sem þú færð enn betri skilning á
lífinu og mætti sjálfsfyrirgefning-
ar.
Kveðja, þinn sonur,
Ármann Óskar
Guðmundsson.
Elsku tengdó, ég bara næ því
varla að þú sért farin, en ég veit að
þú ert komin á góðan stað þar sem
tekið var vel á móti þér. Ekki datt
mér í hug þegar við litla fjölskyld-
an kíktum á þig síðast að það væri
síðasta skiptið sem við hittumst en
þú hringdir í mig nokkrum dögum
fyrir andlát þitt þar sem þú varst
að biðja mig að koma með þér í
búð að athuga með heyrnartól svo
þú gætir nú heyrt sögurnar sem
þú varst að hlusta á, auðvitað gæt-
um við farið á þínum bíl þá ef ég
vildi!
Ég er svo lánsöm að hafa eign-
ast þig sem tengdamömmu því þú
varst svo yndisleg við mig, varst
mér eins og mamma og líka góð
vinkona. Þegar ég spurði þig í
byrjun desember hvort þú vildir
vera í mat hjá okkur á aðfangadag
var nú svarið ekki lengi að koma:
„Já takk endilega, verður ekki
súpa í forrétt og ísinn þinn í eft-
irrétt?“ Jú auðvitað mætti hún og
með ananasfrómans fyrir soninn
því ekki má vanta „mömmu-
ananasfrómas“, en þessi jól voru
nú pínu skrítin þar sem þú gistir
ekki hjá okkur eins og önnur jól,
en við ætluðum nú að redda því
kannski bara um páskana og þá
ætlaðir þú að kenna mér tæknina
við að föndra þetta matarlím. Þú
varst svo glöð á gamlársdag þegar
við buðum þér að koma í léttreykt-
an lambahrygg og hvað þá þegar
þú fékkst „nesti“ með þér heim því
þú vildir eiga eitthvað gott á ný-
ársdag og sagðir mér að þetta
væri nú uppáhald Helenu dóttur
þinnar.
Kynni okkar urðu fyrir 13 árum
þegar ég var nýkomin heim frá
Svíþjóð og nýbúin að kynnast þín-
um elsta syni Ármanni. Þú vildir
nú fá að heyra í mér strax og vildir
þú nú vita ansi margt um mig og
spurðir „hvenær ætlar þú svo að
kíkja á mig norður?“ Varð ég nú
pínu spennt að fá að hitta þig og
hef ekki séð eftir að hafa fengið
þig inn í mitt líf. Þegar ég varð svo
ólétt sagðir þú strax „ég vil ekki
nöfnu takk“, en það kom strákur
og þú varst svo æðisleg amma fyr-
ir hann. Ég er svo þakklát fyrir
fallegu orðin sem þú hefur sagt við
mig í gegnum árin um hvað ég hef
gert fyrir hin ömmubörnin þín því
þú varst nú pínu stressuð yfir
þessum flýtigangi í mér og Ár-
manni, lést mig sko vita það að
hann ætti tvö börn fyrir.
Við áttum nú ansi oft skemmti-
legt kaffibollaspjall og þú sagðir
mér svo margt um lífið í Eyjum og
þegar þú varst ófrísk að Ármanni,
mikið þótti mér vænt um það, nú
sit ég með bleika bollann og sötra
kaffi til heiðurs þér, elsku tengdó.
Var einmitt að rifja upp þegar við
buðum þér með í bústað hvað þú
naust þín og jólahátíðar fatlaðra,
það eru endalausar minningar
sem rifjast upp. Svo má nú ekki
gleyma þegar þú hringir í mig, þá
var það iðulega „hæ elskan, þetta
er tengdó“, og á ég eftir að sakna
þessara orða og líka „ég var í nögl-
um, finnst þér ég ekki fín?“
Þakka þér fyrir allt og allt,
sendi samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Nú ertu horfinn í himnanna borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdómur, sorg
í sólbjörtum himnanna sal.
Þeim öllum sem trúa og treysta á Krist
þar tilbúið föðurland er.
Þar ástvinir mætast í unaðarvist
um eilífð, ó, Jesú, hjá þér.
(Ingibjörg Jónsdóttir)
Þín tengdadóttir,
Ragnheiður.
Amma mín!
Ég vona að þú sért komin á
betri stað og þér líði vel. Ég hugsa
fallega til þín og allra okkar frá-
bæru stunda, t.d. í sumarbústaðn-
um og allra skemmtilegu stund-
anna á jólum og áramótum.
Ég man líka eftir þegar þú
bjóst til grænar kleinur handa
mér og prjónaðir handa mér
peysu, húfu og sokka.
Sakna þín ætíð elsku amma
Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.
Því ég er að gráta og kalla eftir þér.
Fórstu út úr bænum eða fórstu út á
hlað?
Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?
(Höf. ók.)
Þinn
Guðmundur Sölvi.
Elskuleg mágkona mín fyrr-
verandi, Jónína Guðrún Ármanns-
dóttir, hefur alla tíð átt sérstakan
stað í hjarta mínu. Frá því hún og
Mummi bróðir byrjuðu saman og
langt fram yfir það er þau skildu
fann ég fyrir hlýju hennar, vináttu
og virðingu. Hún var glaðlynd og
traust og opnaði heimili sitt fyrir
mér, unglingi, er ég fékk að dvelja
hjá þeim sumarlangt í Vest-
mannaeyjum og stunda þar fisk-
vinnu. Fyrir mér var þetta stórt
skref í átt til sjálfstæðis, tækifæri
til að vinna mér inn laun og upplifa
nýtt samfélag með nýjum viðmið-
um.
Hjá Rúnu lærði ég ýmislegt um
matargerð, kökubakstur og heim-
ilishald. Einnig að sýna tillitssemi
í umgengni sem gestur á heimili
ungra hjóna. Hún tók mér í sína
litlu fjölskyldu eins og yngri syst-
ur, var sérlega styðjandi og vel-
viljuð í alla staði og dvölin úti í
Eyjum reyndist sannkallað ævin-
týri. Síðar byggðu ungu hjónin sér
nýtt hús sem þau þurftu að sjá eft-
ir undir glóandi hraun í eldgosinu í
Eyjum.
Ég sé ljóslifandi fyrir mér þeg-
ar mamma kallaði á mig upp á loft
að morgni gosdagsins 23. janúar
1973, vakti mig til að fara í skólann
og tilkynnti að eldgos væri hafið í
Eyjum og unga fjölskyldan væri
væntanleg til okkar þann sama
dag.
Vikurnar á eftir fylgdist ég með
framgangi gossins í gegnum þau,
sem voru kvíðin og með vökult
auga á öllum aðgerðum. Man t.d.
eftir nákvæmum lýsingum á sjó-
kælingunni við hraunjaðarinn til
verndar innsiglingunni í höfnina.
Síðar lá fyrir þeim að koma sér
upp nýju heimili í Mosfellsbæn-
um, ásamt börnunum þremur, Ár-
manni, Guðmundi Ársæli og Hel-
enu. Þar eins og í Eyjum var
myndarskapur Jónínu einstakur
og ávallt hátíð að sækja þau heim.
Mér er þökk í huga er ég hugsa
til Rúnu og þeirra mörgu fallegu
stunda er við áttum saman. Við
Atli viljum votta börnum hennar
og ástvinum okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Jónínu Guð-
rúnar Ármannsdóttur.
Guðrún Hrefna
Guðmundsdóttir.
Jónína Guðrún
ÁrmannsdóttirAnnar vinur minn kom líka í klef-ann til að spyrja hvort mér væri
sama þótt hann fengi far með
sjúkrafluginu. Hvernig svo lög-
reglan í Reykjavík ruglaðist á
sýslumanni og Sveini Rúnari
verður ekki rakið frekar hér,
enda verður Sigmundi ekki um
það kennt.
Ég færi Ingu og sonunum inni-
lega samúð. Missirinn er mikill,
fyrir fjölskylduna, félaga og vini
og okkur sem áttum langbesta
geðlækninn af öllum í Sigmundi
Sigfússyni. Guð blessi minningu
hans.
Sveinn Rúnar Hauksson.
Norðlendingar hafa átt marga
góða lækna í gegnum tíðina. Einn
þeirra sem falla í þann flokk, Sig-
mundur Sigfússon geðlæknir, er
nú fallinn frá.
Ég hafði fyrst kynni af Sig-
mundi þegar hann var við störf
hjá föður mínum hjá Landlækn-
isembættinu í upphafi áttunda
áratugar síðustu aldar, en þeir
voru trúnaðarvinir alla tíð.
Kynni okkar Sigmundar urðu
meiri þegar hann fluttist til Ak-
ureyrar á árinu 1984 með fjöl-
skyldu sína, en við vorum ná-
grannar um margra ára skeið.
Sigmundur var í fjölda ára
yfirlæknir og forstöðumaður geð-
sviðs Sjúkrahússins á Akureyri.
Er óhætt að segja að hann hafi
verið brautryðjandi á sviði geð-
lækninga á Norðurlandi, ásamt
samstarfsfólki sínu. Var eftir því
tekið. Hann byggði starf sitt á
hugsjóninni um samfélagsgeð-
lækningar, en með því lagði hann
m.a. áherslu á að sérfræðilækn-
um bæri að samsama sig við það
landsvæði þar sem starfsvett-
vangur þeirra var. Hann and-
mælti þannig svonefndri „útibúa-
hugsun“.
Sigmundur lagði í verki
áherslu á að geðlæknar tengdust
vel þjónustu heilsugæslunnar í
stærstu þéttbýliskjörnum lands-
ins. Hann fylgdi hugsjóninni vel
eftir í umdæmi sínu, en sinnti
einnig störfum í öðrum nálægum
landshlutum, enda þörfin brýn.
Um árabil sinnti hann m.a. sjúk-
lingum á Austurlandi, og var þá
með fasta viðtalstíma á heilsu-
gæslustöðvunum á Egilsstöðum
og Eskifirði.
Sigmundur var hægur í fasi, en
lá ekki á skoðunum sínum í ræðu
og riti þegar þess þurfti með. Auk
málefna sem vörðuðu fræðigrein
hans var hann m.a. ötull baráttu-
maður fyrir réttindum og kjörum
fatlaðra. Einnig lét hann sig
varða málefni geðsjúkra og ósak-
hæfra fanga og tók þá m.a. inn á
geðdeild sína á Akureyri, en þá
hafði um árabil tíðkast að senda
slíka aðila á stofnanir og sjúkra-
hús erlendis. Þá beitti hann sér
mjög fyrir forvörnum gegn sjálfs-
vígum og hafði m.a. forgöngu um
að málefnið væri samstarfsvett-
vangur heilsugæslunnar, presta,
sálfræðinga, námsráðgjafa og
annars fagfólks.
Sigmundur var þeirrar gerðar
að stækka og næra alla sem fengu
að vera návistum við hann. Hann
var mannvinur. Hann var líka
listfengur og í takmörkuðum frí-
tíma sínum tók hann m.a. um ára-
bil þátt í kórastarfi í heimabyggð.
Sigmundur hafði yfirgrips-
mikla þekkingu á heilbrigðismál-
um þjóðar sinnar, sem hann miðl-
aði þegar eftir var leitað.
Á meðal síðustu verkanna sem
Sigmundar tók að sér var er hann
var kallaður til sem sérfróður
meðdómari í tveimur dómsmál-
um við Héraðsdóm Austurlands.
Annars vegar á sviði erfðaréttar
og hins vegar á sviði sifjaréttar. Í
þessum viðkvæmu málum reyndi
á sérfræðiþekkingu Sigmundar,
sem hann leysti vel og af sann-
girni. Í bæði þessi skipti, að af-
loknum löngum vinnudegi, ókum
við saman yfir hálendi Norðaust-
urlands og allt til Akureyrar. Er
það eftirminnilegt, enda fjalla-
sýnin engu lík í kvöldsólinni, en
Sigmundur unni mjög náttúru
landsins.
Minningin lifir um góðan
dreng, sem vildi gera gagn fyrir
samfélag sitt, fjölskylduna og
samborgara alla.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar,
og ekki síst aldraðs föður og sam-
starfsmanns, votta ég eiginkonu,
börnum, barnabörnum og allri
fjölskyldu Sigmundar dýpstu
samúð.
Ólafur Ólafsson.
Okkar kæri vinur, Sigmundur
Sigfússon, er látinn af völdum
ólæknandi taugasjúkdóms sem
læddist að honum síðustu ár ævi
hans. Andlegt þrek hans var þó
óskert þar til yfir lauk.
Við kynntumst Sigmundi fyrst
á menntaskólaárum okkar.
Kynnin urðu nánari á háskólaár-
unum eftir að Sigmundur innrit-
aðist í læknadeild. Síðar á lífsleið-
inni áttum við sem útskrifuðumst
úr læknadeild 1972 eftir að hittast
með mökum, þegar lagt var land
undir fót með reglubundnum
hætti. Meðal annars sóttum við
Noreg heim, en þar tóku norskir
kollegar okkar eftirminnilega á
móti okkur. Bekkjarsystkini frá
menntaskólaárunum ásamt mök-
um héldu einnig hópinn og minn-
isstæð er ferð á heimaslóðir Mar-
teins Lúthers, Jóhanns
Sebastians Bachs og Goethes í
Þýskalandi árið 2018 undir leið-
sögn séra Gunnars Kristjánsson-
ar prófasts emeritus.
Sigmundur fór í framhaldsnám
til Noregs í geðlæknisfræðum.
Áhugi hans á mannssálinni hefur
þar ráðið för. Á þeim árum lögð-
um við fjölskyldurnar öðru hvoru
land undir fót og heimsóttum
hvor aðra en Sigmundur og hans
þáverandi eiginkona, Ingibjörg
heitin Benediktsdóttir, bjuggu í
Ósló en við í Stokkhólmi. Okkur
er minnisstætt að Sigmundur
nefndi einn læriföður sinn, pró-
fessor Niels Retterstöl, oft á nafn
í gamansömum tón. Það varð
okkur ljóst síðar að þar fór heims-
þekktur fræðimaður einkum með
tilliti til rannsókna á sjálfsvígum.
Sigmundur hóf störf sín sem
geðlæknir við Landspítalann
1980 en fluttist svo norður í land
og var skipaður yfirlæknir geð-
deildar á Fjórðungssjúkrahúsi
Akureyrar frá 1984 jafnframt því
sem hann rak eigin lækninga-
stofu. Ekki er vafi á því að hann
sinnti afar vel íbúum Norðaust-
urlands sem þurftu á hans starfs-
kröftum að halda.
Sigmundur gegndi fjölda-
mörgum trúnaðarstörfum fyrir
ýmis samtök og heilbrigðisþjón-
ustuna. Náið samstarf átti hann
alla tíð við Ólaf Ólafsson, fyrrver-
andi landlækni, og var ráðgjafi
embættis landlæknis í geðheil-
brigðismálum á árununum 1980-
1998.
Sigmundur var hávaxinn og
svipmikill, góðum gáfum gæddur
og mikill námsmaður. Hann hafði
hljómmikla bassarödd og var
söngmaður góður. Gat verið
hrókur alls fagnaðar, ef því var að
skipta.
Það var okkur hjónum mikil-
vægt að eiga Sigmund að trún-
aðarvini. Hann var ráðagóður
þegar til hans var leitað og gaf
okkur gaum þegar á bjátaði. Fyr-
ir það þökkum við nú á kveðju-
stund.
Seinni eiginkona Sigmundar
og samferðakona hans undan-
farna rúma tvo áratugi var Ingi-
ríður Sigurðardóttir svæfinga-
læknir. Hún var hans stoð og
stytta allt þar til yfir lauk. Við
sendum henni, börnum og fjöl-
skyldum þeirra Sigmundar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Snjólaug G. Ólafsdóttir,
Haraldur Briem.
 Fleiri minningargreinar
um Sigmund Sigfússon bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Sigmundur Sigfússon
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
LÝÐUR BENEDIKTSSON,
Hvassaleiti 58,
lést á Landspítalanum 7. febrúar.
Útför fer fram í Grensáskirkju fimmtudaginn
25. febrúar klukkan 15.
Helga Valdimarsdóttir
Ragnheiður Lýðsdóttir
Linda Bára Lýðsdóttir
tengdasynir og barnabörn