Morgunblaðið - 10.05.2021, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. MAÍ 2021
✝
Pétur Jónsson
fæddist á Stökk-
um á Rauðasandi
13. nóvember 1937.
Hann lést á dvalar-
heimilinu Sóltúni
25. apríl 2021.
Foreldrar hans
voru Jón Pétursson,
f. 31. jan. 1897, d.
21. júní 1943 og
Halldóra Sigríður
Ólafsdóttir, f. 10.
apríl 1908, d. 20. des. 1998. Systir
Péturs er Guðrún Jónsdóttir, f.
18. des. 1936.
Pétur giftist Sveinbjörgu Pét-
ursdóttur, f. 15. júní 1937, á jóla-
dag 1959 og eiga þau fimm syni,
11 barnabörn og fimm barna-
barnabörn:
1) Jón Pétursson, f. 6. júní
1959, fyrrv. eiginkona María Ell-
en Guðmundsdóttir Kreye, f. 15.
júlí 1962, d. 20. des. 2018. Þau
skildu.
Börn þeirra: Arnar Snorri
Kreye Jónsson, f. 4. júlí 1981 og
Sandra Dögg Jónsdóttir, f. 2. júní
1986, dóttir hennar Emilíana
Unnur Aronsdóttir, f. 1. mars
2004. Núverandi sambýliskona
Ingunn Jónmundsdóttir, f. 29.
maí 1963, börn þeirra Lára Sif
Jónsdóttir, f. 3. maí 1996 og
Írena Sóley Jónsdóttir, f. 27.
Nadine Guðrún Thorlacius, f. 7.
feb. 1975. Börn þeirra eru Einar
Logi Th. Þorleifsson, f. 14. okt.
2000 og Esther Ósk Th. Þorleifs-
dóttir, f. 26. apríl 2005.
5) Guðjón Pétursson, f. 2. des.
1978, sambýliskona Hulda Katrín
Stefánsdóttir, f. 15. ágúst 1979.
Börn þeirra: Helga Margrét Guð-
jónsdóttir, f. 20. nóv. 2016 og
Anna Vigdís Guðjónsdóttir, f. 12.
júní 2018.
Pétur flutti til Reykjavíkur 15
ára gamall til að vinna á prjóna-
stofu Ólafs móðurbróður síns.
Starfið á prjónastofunni átti ekki
við hann og fór hann þá að vinna
hjá Rafgeymaþjónustunni Pólar
og seinna á Smurstöðinni Klöpp.
Hann vann eitt sumar hjá RARIK
við línulagnir í Kjós. Hann lærði
bifvélavirkjun hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur þar sem hann starf-
aði í rúmlega 50 ár, uns hann fór á
eftirlaun árið 2007.
Pétur var þúsundþjalasmiður
og eftir hann liggja fjölmörg tæki
og haganlega smíðaðir gripir.
Pétur og Lára dönsuðu sam-
kvæmisdansa voru meðlimir í
Dansklúbbi Heiðars Ástvalds-
sonar og hjónaklúbbunum Kátu
fólki og Laufinu.
Útförin fer fram frá Graf-
arvogskirkju 10. maí 2021 klukk-
an 13 og verður streymt á slóð-
inni:
https://sonic.is/petur.
Streymishlekk má finna á:
https://www.mbl.is/andlat.
sept. 2001. Fyrir
átti Ingunn dótt-
urina Margréti
Kristjánsdóttur.
2) Pétur Pét-
ursson, f. 9. júlí
1963, fyrrv. eig-
inkona Guðrún Hild-
ur Ingvarsdóttir, f.
14. júlí 1967, sonur
þeirra Andri Davíð
Pétursson, f. 11. okt.
1988, eiginkona
hans er Anna Margrét Gunn-
laugsdóttir, f. 9. jan. 1991, börn
þeirra Hjördís Antonía Andra-
dóttir, f. 2. okt. 2012 og Magda-
lena Ísold Andradóttir, f. 28. maí
2014. Börn Péturs og Friðvarar
Harðardóttur, f. 17. nóv. 1965:
Inga Lára Pétursdóttir, f. 2. ágúst
1996 og á hún synina Benjamín
Pétur Inguson, f. 17. nóv. 2013 og
Hjörvar Trausta Sigurjónsson, f.
19. ágúst 2016. Yngstur er síðan
Sigurður Ágúst Pétursson, f. 7.
júní 2001. Núverandi eiginkona
Ásdís Emilía Björgvinsdóttir, f.
10. ágúst 1960. Fyrir átti Ásdís
soninn Snorra Örn Kristinsson og
dótturina Guðrúnu Eddu Kjart-
ansdóttur.
3) Sigurður Pétursson, f. 12.
mars 1966.
4) Þorleifur Einar Pétursson,
f. 17. nóv. 1972, fyrrv. eiginkona
Ferðin yfir móðuna miklu.
Ég lagði mig lúinn að kvöldi dags
á ljúfasta koddanum mínum.
En vissi þó varla að lífsins baks
nú veifaði fánanum sínum.
Ég svaf um kvöld en kvaddi um nótt
því kyrrðin var eitthvað svo fögur.
Ég sveif bara í burtu svo hratt og fljótt
og blessaði lífs míns sögur.
Ferðin var hafin svo björt og hrein
um heiðið ég leitaði fanga.
Ég vildi víst finna ættar grein
með vinum ég helst vildi ganga.
Ég þeysti um heiminn sem leiftrandi
ljós
sem lýsti upp ævina mína.
Ég horfði til baka, gaf sjálfum mér hrós
og huggaði sálina mína.
En nú var ég lentur á ljóssins braut
og leið um í eilífðargeimi.
Gat lýst ykkur öllum um láð eða laut
sem lifið í jarðneskum heimi.
Ég horfi til baka, ég hefði átt að sópa,
hreingera margt ofurlítið.
Yfir móðuna miklu ég næ þó að hrópa
mér líkaði brasið og stritið.
Ef þú um kvöld á stjörnurnar starir
þá skærasta ljósið þig fangar.
Það lýsir þér leiðina hvert sem þú farir
og líf þitt af fögnuði angar.
Þegar liggur þú lúinn og vantar þrótt
og leiði er í huganum inni.
Ef stjarna þig blikkar um niðdimma
nótt
þá náð hef ég athygli þinni.
(Gylfi Björgvinsson)
Elsku Pétur minn, þú varst mín
fyrsta og eina ást. Þakka þér inni-
lega fyrir allt sem við gerðum
saman í lífinu. Við stóðum saman í
blíðu og stríðu og fyrir það verð ég
ævinlega þakklát.
Farðu í friði, friður Guðs þig
blessi. Megir þú lifa í ljósinu og
kærleikur Guðs umvefja þig.
Þín
Lára.
Uppáhaldsbarnið í fjölskyld-
unni á oft mörg nöfn. Pabbi, Afi
Pétur, Allir, Sá Gamli, „Kallinn
hennar mömmu“ og Afi Sóló eru
nokkur dæmi um óborganlegu
gælunöfnin hans pabba. Öll eiga
þau sína sögu, venjulega mjög
spaugilega. Nafnið Allir kom til
dæmis út af því að hann var forn í
mat og mamma sagði alltaf að það
yrði að vera eitthvað í matinn sem
allir gætu borðað. Við bræðurnir
fundum fljótt út að þarna væri átt
við pabba, þannig að hann fékk
nafnið Allir. Afi Sóló varð til þegar
við vorum á ferðalagi á Rauða-
sandi og hann rölti einhvers stað-
ar annars staðar en við hin að leita
að skeljum eða öðru sem sjórinn
skilaði. Svo hljómar Afi Sóló bara
svo vel.
Það hefur oft verið sagt um
okkur fjölskylduna í Mosgerði að
„mamma ætti sex syni og pabbi
væri elstur af okkur bræðrunum“.
Þetta átti vel við. Pabbi lét ekki
sitt eftir liggja í gauragangnum og
matarboð með allri fjölskyldunni
gátu verið mjög skrautleg og mik-
ið hlegið. Enginn afsláttur gefinn
af pabbabröndurum og vísum. Við
strákarnir ranghvolfdum augun-
um ekki of langt samt. Pabbi var
oftast miðpunktur athyglinnar
(eða öllu heldur aðalskotmarkið).
Það kom ekki að sök, því hann
svaraði alltaf fyrir sig, og það
mjög vel, þótt svarið hafi ekki
endilega komið strax. En þegar
það kom, þá var það minnisstætt.
Pabbi brallaði eitt og annað í
skúrnum. Þegar ég var yngri er
mér minnisstætt þegar hann tálg-
aði tréspaða úr spýtukubb og sýndi
mér hvernig hann snerist þegar
blásið var á hann. Spaðinn var síð-
an festur á dýnamó úr reiðhjóli,
fékk stél, ljósaperu á toppinn og
var festur á langt rör ofan á snúr-
ustaurana í Mosgerði. Þarna var
komin þessi fína vindrafstöð sem
blasti við skólastofunni minni og
mér og skólafélögum mínum þótti
mjög merkilegt að sjá ljós loga á
ljósaperunni þegar vindurinn blés.
Pabbi elskaði að ferðast og það
dugði ekkert minna en að smíða
sjálfur sinn eigin ferðabíl sem þau
mamma ferðuðust á um allt land.
Stefnan var tekin í sólarátt hverju
sinni. Það var okkur mikill léttir
þegar GSM-samband varð þétt-
ara og okkur tókst að láta foreldra
okkar nota GSM-síma. Þá gátum
við allavega vitað á hvaða lands-
hluta foreldrar okkar voru niður-
komin. Sólin var síðan elt til Kan-
arí ár hvert og jafnvel eitthvað
annað ef tækifæri bauðst.
Það voru forréttindi að eiga
hann sem pabba, en enn meiri for-
réttindi að fylgjast með honum
með afa- og langafabörnunum.
Þar fékk grallaraskapurinn að
njóta sín.
Dætur mínar nutu þess að fá að
vera prinsessurnar hans afa. Þær
sáu ekki sólina fyrir honum og það
var gagnkvæmt. Þær fengu virki-
lega að njóta mjúku hliðarinnar og
það var dásamlegt að fylgjast með
þeim læra á lífið með afa. Við er-
um þakklát fyrir ferðalagið til
Vestmannaeyja síðasta sumar.
Helga og Anna vildu fara strax
aftur.
Nú eru sálufélagarnir Sambó
kisi og pabbi loksins sameinaðir í
sumarlandinu, búnir að finna sér
laut eða sófa til að leggja sig.
Við brosum að minningunum
um góðan mann og horfum upp í
stjörnuhimininn að leita að björt-
ustu stjörnunni.
Takk fyrir allt, elsku pabbi.
Góða ferð.
Blessuð sé minning þín.
Guðjón Pétursson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Í dag kveð ég merka fyrirmynd
í lífi mínu, föður og vin sem ég gat
alltaf leitað til þegar á þurfti að
halda. Mig langar að heiðra minn-
ingu hans með nokkrum línum.
Ég naut góðs af því hversu
hjálpsamur pabbi var og hann var
alltaf tilbúinn að aðstoða þegar ég
þurfti á því að halda. Ég man alltaf
eftir því þegar ég vildi fara að læra
að fljúga. Pabba og mömmu
fannst það kannski ekki frábær
hugmynd í byrjun en að lokum sáu
þau að ég myndi ekki gefa þennan
draum minn eftir. Ferðin í bank-
ann á vordögum árið 1989 er mér
einstaklega minnisstæð þar sem
pabbi þurfti að smjaðra fyrir
bankastjóranum og gráta út víxil
svo ég gæti staðgreitt einka-
flugnámið og þannig fengið um-
talsverðan staðgreiðsluafslátt.
Það voru peningar sem mig mun-
aði svo sannarlega um á sínum
tíma. Víxilinn myndi ég svo greiða
um haustið eftir að hafa fengið
greitt fyrir sumarvinnuna, sem ég
og gerði. Næst fórum við saman í
flugskólann og pabbi sannfærði
skólastjórann um að taka við víxl-
inum sem hluta af greiðslu.
Ein saga af pabba er fræg í fjöl-
skyldunni og reyndar víðar. Þann-
ig var að pabbi hafði ákaflega
gaman af því að veiða og dag einn
þegar ég var 5 ára fékk ég að fara
með honum og tveimur vinnu-
félögum í veiðiferð þar sem við
fórum á bát út á Meðalfellsvatn.
Eitthvað var nú veiðin dræm
framan af og ekki bröndu að hafa.
Eftir langa stund veiddi pabbi lít-
inn titt sem mér smápollanum
fannst vera risastór. Örstuttu síð-
ar veiddi hann annan titt og svo
einn til. Mér fannst mikið til koma
um veiðihæfileika hans á þessari
stundu og sagði hátt og skýrt: „Þú
ert kannski ekkert sérstaklega
góður pabbi en þú ert alveg æð-
islegur veiðimaður.“ Veiðifélagar
okkar hlógu svo mikið að þeir
hvolfdu næstum því bátnum og
aumingja pabbi var minntur á
þetta reglulega í gegnum tíðina.
Það er hins vegar til marks um
hversu mikinn húmor hann hafði
fyrir sjálfum sér að hann gantað-
ist oft með þessa sögu sjálfur og sá
húmorinn í þessari barnslegu ein-
lægni.
Elsku pabbi. Líklega hefur mér
fundist þú fullstrangur við mig á
þessum tíma en sannleikurinn er
sá að þú varst mér ákaflega góður
faðir sem kenndi mér margt. Eitt
af því sem ég lærði af þér var að
njóta hvers augnabliks, að lifa í
núinu eins og kallað er í dag. Ég
hef grun um að frá þér hafi ég erft
ferðaþorstann og þörf mína til að
kanna ókunn lönd.
Þú hefur komið fimm sonum til
manns. Ég veit að það var ekki
alltaf dans á rósum né auðvelt. Ég
veit að þú þurftir að hafa mikið
fyrir því og vinna mikið til að það
tækist að fæða okkur og klæða.
Börnum mínum varstu einstak-
lega góður og þau eiga fallegar
minningar um skemmtilegan,
uppátækjasaman, fyndinn og góð-
an afa. Ég vil að þú vitir að ég er
þér einstaklega þakklátur fyrir
allt það sem þú hefur lagt á þig í
gegnum tíðina fyrir okkur og ég
mun ávallt geyma fallega minn-
ingu um þig í hjarta mínu.
Þinn sonur,
Þorleifur Einar.
Í dag kveðjum við föður minn
Pétur Jónsson frá Stökkkum á
Rauðasandi. Pabbi var glettinn og
grallari af guðs náð. Hann sagðist
vera „alt muligt man“ Það var
ekkert „mehe“ í kringum hann.
Ég fékk að vera samferða
pabba mínum í næstum 62 ár. Því-
líkt ferðalag, þvílík forréttindi.
Eftir standa góðar og skemmti-
legar minningar. Þú varst hreinn
og beinn og lást ekki á þínum
skoðunum. Ekki máttirðu sjá bíl
úti í vegarkanti án þess að kanna
hvort ekki væri allt í lagi. Þú gerð-
ir við allt og ef það gekk ekki upp
þá smíðaðirðu nýtt.
Allar vélarnar sem þú smíðaðir
til þess að létta þér störfin og auka
gæði þess sem þú smíðaðir.
Beygjuvélar, slípivélar og skurðar-
vélar. Þú sagðir mér eitt sinn að
tíma þínum væri illa varið í að
hrista spraybrúsa. Þess vegna
bjóstu til hristivél. Allt þetta varð
til í bílskúrnum sem seinni árin var
kallaður „geymslusvæði gersema“.
Lykill að góðu hjónabandi er að
eiga góðan bílskúr. „Þar er alltaf
logn þó að hvessi inni.“
Árlegu ferðalögin á Rauðasand,
steinbítsátið og gönguferðirnar
niður í ós og selirnir. Þvílíkir dag-
ar. Tenging pabba við æskustöðv-
arnar var órjúfanleg.
Hálendisferðir á „Gipsynum“
með góðum vinum. Grillsteikur
eldaðar undir byggingarplasti í
grenjandi rigningu.
Hver á að sjá um fimmaurana?
Eitt af því sem stendur upp úr er
þín létta lund og óborganlegi húm-
or. Skemmtisögur og glettnar vís-
ur komu á færibandi. Margar
þeirra gætu stuðað viðkvæmar sál-
ir. Við hættum ekki á það hér, en
þú hefðir látið vaða. Þú varst sjálfs-
öruggur og hafðir sterka sjálfs-
mynd. Þú varst mikill vinur vina
þinna en erfiður andstæðingur.
Húmorinn sem þú hafðir fyrir
sjálfum þér. Ef eitthvað fór ekki
alveg eins og það átti að fara
varstu ekki að fela það neitt. Þú
leyfðir okkur hinum að að njóta og
hlæja með.
Þú varst góður kokkur og mikill
grillari og smíðaðir þín grill sjálf-
ur. Þú hafðir þinn sérstaka og ein-
falda stíl við matargerðina.
Kryddaðir eingöngu með „krep-
pukryddi“ sem almenningur kall-
ar salt og pipar. „Þetta hefur virk-
að til þessa, hinir geta kryddað
með hinu.“ Það var ekkert „kní-
verí“ með kandísinn.
Nú ertu kominn í sumarlandið
og örugglega búinn að finna þér
fallega og skjólsæla berjalaut þar
sem þú getur legið í sólbaði. Ég
trúi því að í sumarlandinu sé einn-
ig að finna ísilögð vötn þar sem þú
getur sýnt listir á skautum og
þeyst um á þínum heimasmíðuðu
vélsleðum.
Þú varst ekkert venjulegur. Þú
þorðir að vera þú sjálfur. Þess
vegna ertu svo eftirminnilegur.
Þess vegna er þín svo sárt saknað.
Nú ertu laus frá þínum erfiðu
veikindum. Þú kvartaðir aldrei en
barðist til enda. Þú elskaðir lífið.
Ég þakka þér pabbi fyrir ör-
yggið sem þú veittir. Alla um-
hyggjuna sem þú veittir stóra
hópnum þínum. Öll góðu ráðin og
að vera alltaf til staðar. Þakka þér
fyrir að vera fyrirmynd sem ég
var geysilega stoltur af. Að vera
sonur þinn eru forréttindi. Ein-
hverjir kunna að spyrja: Er svona
maður til? Ég bara veit það ekki,
en hann var til. Þetta var pabbi
minn.
Elsku pabbi minn, blessuð sé
minning þín. Takk fyrir allt.
Meira á: www.mbl.is/andlat
Jón Pétursson.
Góður vinur og vinnufélagi til
fimmtíu ára er lagður til hinstu
hvílu í dag.
Pétur var einstakur persónu-
leiki. Hann var orðheppinn með
afbrigðum, fyndinn og meinstríð-
inn.
Hann var lærður bifvélavirki og
hafði þá sérgáfu að geta fundið út
úr öllum hlutum og lagað þá. Pét-
ur var einnig uppfinningamaður.
Hann var þúsundþjalasmiður sem
margir nutu góðs af.
Fyrir utan vinnuna á verkstæð-
inu hjá Strætó var bílskúrinn hans
„Mekka“. Þar gerðust hlutirnir og
kenndi þar ýmissa grasa. Þar
smíðaði hann ýmsa hluti, svo sem
ljósakrónur, beislisstangir, klórur
og margt fleira. Hann sameinaði
einn bíl úr tveimur. Mixari og
möndlari eins og hann sagði svo
oft. Bjó til tól og tæki til að auð-
velda sér vinnuna. Í öllu dótinu og
draslinu vissi hann alltaf hvar allir
hlutir væru.
Þau hjónin voru mjög samrýnd
og ferðuðust mikið, bæði utan-
lands og innan. Hann breytti
sendiferðabíl í húsbíl af einskær-
um hagleik og smekkvísi. Lára og
Pétur fóru árum saman til Kan-
aríeyja, og bjuggu alltaf á sama
hótelinu, Lena Mar.
Hann var mikill kattavinur og
þarna hændust að honum kettir
sem komu alltaf til hans ár eftir ár
er hann kallaði til þeirra. Þar fóðr-
aði hann þá í skjóli nætur.
Pétur hafði mjög gaman af
dansi. Hann stundaði dans og
dansnámskeið í Danshöllinni og
var virkur félagi í Laufinu og Kátu
fólki. Það er mikil eftirsjá að þess-
um kæra félaga sem kom öllum í
gott skap með nærveru sinni og
kátínu.
Lára mín og fjölskylda. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
allra.
Reynir og Eygló.
Pétur Jónsson HINSTA KVEÐJA
Dýrmætar minningar
Hver upplifun er augnablik
sem okkur ber að geyma
er inn í birtu blíð og kvik
burtu árin streyma.
Og áfram lífsins ljúfi þeyr
fær ljósinu að bifa
því alltaf þegar einhver deyr
fá augnablik að lifa.
Án ljósanna sem loga hér
er lífið fullt af harmi
og minning meiri auður er
en andartaksins bjarmi.
(Kristján Hreinsson)
Góður Guð geymi minn-
inguna um góðan mann.
Farðu í friði og takk fyrir
allt og allt.
Pétur, Ásdís og börn.
og ekki síst fyrir tímann, þegar
hann og Klara opnuðu heimili sitt
fyrir mig þar sem ég dvaldi síðan
í upp undir eitt ár og fæddi næst-
um því mitt fyrsta barn í fangið á
þeim. Aldrei bar skugga á sam-
verustundir okkar og alltaf var
jafn ljúft að koma heim að lokn-
um vinnudegi og aldrei fórum við
frá matarborðinu öðruvísi en að
Palli gæfi okkur eina góða frá-
sögn og hef ég í gegnum tíðina oft
vitnað í einhverja góða frá hon-
um.
Ég gæti talið upp svo mörg
skemmtileg atvik, söngur, gleði
og hlátrasköll og manstu þeg-
ar … og árin liðu, ég flutti á Sel-
foss með mína fjölskyldu og sam-
verstundunum fækkaði, en
vináttu- og væntumþykjutaugin
slitnaði aldrei.
Minningarnar geymi ég í sjóði
sem perlur til að orna mér við um
ókomin ár, en í staðinn vil ég núna
að leiðarlokum þakka þér, Palli
minn, fyrir tryggð þína og vin-
áttu, það er eftirsjá að þér en ég
trúi því að þú verðir á hlaðvarp-
anum þegar minn tími kemur,
góða ferð heim vinur og megi
góður Guð vera með þér um alla
eilífð.
Elsku Klara mín, þinn missir
er mikill, Valli minn, Gulli minn
og Sólrún mín Lilja og fjölskyld-
ur ykkar, það er mikil eftirsjá hjá
ykkur, Guð veri með ykkur öllum.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ókunnur)
Sigríður J. Guðmunds-
dóttir (Sirrý).
göngu okkar Einars sé ég
hversu fátækleg kveðja þetta er
til þessa yndislega vinar míns.
Margt hefði ég viljað segja hon-
um í erli hversdagslífsins; til
dæmis hvað hann var okkur kær
og hvað okkur þótti gaman að
vera í návist hans – en maður lét
aldrei verða af því, kannski af
því það lá svo í augum uppi eða
af því maður vildi ekki vera
væminn.
Einar var vinur okkar Gunn-
hildar konu minnar til 40 ára.
Hann fylgdist með börnunum
okkar frá því þau tóku sín fyrstu
skref sem og við með börnum
hans og Veigu. Við fluttum bú-
ferlum saman til Noregs og til
baka. Máluðum þúsundir fer-
metra saman í Osló, dúklögðum
og veggfóðruðum hálfan ef ekki
allan ríkisspítalann þar. Já, og
við spiluðum handbolta með Ros
handboltaliðinu sem aldrei vann
leik sem var frábær reynsla. Svo
voru það briddskvöldin. Og um-
hyggjan fyrir Gunnhildi meðan
hún gekk með Helenu og Einar
var að skipta um þak á húsinu
okkar. Það er svo margt sem
maður vildi þakka fyrir en gerir
aldrei nóg í dansi hversdagslífs-
ins. Eitt og eitt „takk Einar
minn“ nær alltof stutt á áratuga
ferðalagi eins og okkar Einars.
Og svo er það skyndilega orðið of
seint, enda bar andlát Einars svo
brátt að að stóra samtalið náðist
ekki í tíma.
Ég náði að kveðja Einar nótt-
ina sem hann dó í faðmi fjöl-
skyldunnar. Allt sem ég hvíslaði
að honum þá kom djúpt úr sál-
inni og ég vona að hann hafi
heyrt hvert einasta orð. Það sem
ég náði ekki að segja ætla ég að
segja honum næst þegar við hitt-
umst. Þá verð ég líka betur
undirbúinn.
Við Gunnhildur færum Veigu,
Garðari, Ívari, Rakel rúsínu,
Hinriki og systkinum Einars
innilegar samúðarkveðjur.
Heimurinn var svo sannarlega
betri og ríkari með Einar í hon-
um. Takk Einar minn fyrir sam-
fylgdina.
Jón Ármann Steinsson og
Gunnhildur Hreinsdóttir.
- Fleiri minningargreinar
um Pétur Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.