Morgunblaðið - 14.05.2021, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MAÍ 2021
Elsku Brynja.
Takk fyrir að vera hressa og
fyndna frænkan sem kom mér
alltaf í gott skap. Þú varst til í að
gera allskonar með okkur krökk-
unum, fara í rússíbana, vatns-
rennibrautir og allt sem við báð-
um þig um. Þegar við vorum
yngri fengum við líka að koma í
vinnuna til þín og leika okkur í
búðarleik, það fannst okkur gam-
an. Það var gaman að ferðast með
þér, skemmtilegasta ferðin var
þegar við fórum öll til Svíþjóðar.
Takk fyrir öll fyndnu snöppin.
Takk fyrir alla fallegu vett-
lingana.
Takk fyrir allt.
Þín frænka,
Heiðveig Björg
Jóhannesdóttir.
Brynja frænka kvaddi okkur
snemma í maí. Hún var töffari,
húmoristi og hver sá sem gengi
einn dag í hennar skóm yrði þá og
þegar tekinn í dýrlingatölu.
Brynja hefur sett mikinn svip á
heiminn, í formi Trausta, barna
þeirra tveggja, Halldórs og
Helgu og barnabarna, sem mun
halda sér um ókomin ár. Það er
hughreystandi að sjá hennar
góðu einkenni lifa áfram, góð-
mennsku, umburðarlyndi, gjaf-
mildi og rauða hárið.
Brynja var glaðlynd og hlý
manneskja. Hún var fagmaður
þegar kom að vinnu. Ég geymi
enn fyrsta launaseðilinn minn,
sem ég fékk þegar hún Brynja
leyfði mér að prófa að vinna. Hún
var mikill dýravinur og áttu þau
Trausti tvo hunda sem ég lék oft
við sem barn, þá bræður Bilbó og
Goða. Þau Trausti tóku líka með
glöðu geði að sér að passa fyrir
okkur hundinn, hana Aríu, sem
yfirleitt var lítið fyrir að láta
sækja sig aftur, enda í góðu yf-
irlæti.
Ég er þakklátur fyrir að ná að
hitta á hana Brynju skömmu fyr-
ir andlátið. Við rifjuðum upp það
liðna, mátum núið og spáðum í
það ókomna. Brynja var ekki
södd lífdaga, en þrátt fyrir að
vera sár endurspeglaði hún það
ekki. Áður en ég fór sagðist hún
vona að við sæjumst aftur, ef ekki
hér þá vonandi á næsta stað.
Þetta var síðasta skiptið sem ég
hitti Brynju, eigandi erfitt með
að ganga út knúsaði ég hana
þrisvar, fyrsta fyrir hið liðna,
annað til að kveðja, þriðja í von
um fleiri.
Ég sendi mínar innilegustu og
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar,
Trausti, Helga, Halldór, amma,
afi, mamma, Día og barnabörnin
sem áttu skilið að njóta samveru
með ömmu sinni lengur.
Svo höldum vér leið vorri áfram, hver
sína villigötu,
hver í sínu eigin lífi vegvilltur, framandi
maður;
og augu vor eru haldin og hjörtu vor
trufluð
af hefð og löggrónum vana, að ljúga
sjálfan sig dauðan …
En þei, þei, þei, – svo djúpt er vor sam-
vizka sefur,
oss sönglar þó allan þann dag
við eirðarlaus eyrun
eitthvað þvílíkt sem komið sé haust-
hljóð í vindinn,
eitthvað þvílíkt sem syngi vor sálaða
móðir
úr sjávarhljóðinu í fjarska.
Og eyðileik þrungið
hvíslar vort hjarta
hljótt út í bláinn:
Hvar? … Ó hvar?
(Jóhann Jónsson, 1896-1932)
Hafðu þökk fyrir allt og allt
Jón Hallmar Stefánsson.
Bjartan vordag árið 1968 kom
lítill sólargeisli í líf mitt, þá kom
mágkona mín á heimilið til sum-
ardvalar og með ársgamla dóttur
sína með sér. Brynja bræddi
hjörtu okkar allra á svipstundu.
Hún var með logarautt krullað
hár og fallegar freknur á nebb-
anum.
Með okkur tókst mikil ást sem
aldrei dvínaði. Fljótlega fékk ég
að svæfa hana á kvöldin, það voru
yndislegar stundir. Sumarið leið
hratt við leik og störf, hún yndi
allra. Um haustið flutti litla fjöl-
skyldan á nýtt heimili, þegar
bróðir minn og mágkona keyptu
Höfðaveg 30 á Húsavík. Þar ólst
hún upp. Margar voru ferðirnar í
sveitina næstu árin og þótt fjöl-
skyldan stækkaði ári seinna var
Brynja áfram miðdepillinn hjá
mér því litla systir svaf að mestu
fyrsta árið sitt.
Brynja var hreinskilin, spurul
og áhugasöm. Þegar við Alli sett-
um upp hringa um páskana 1971
spurði hún ömmu „Af hverju gaf
Alli Guðnýju hring?“ Amma svar-
aði „af því að hún sefur hjá hon-
um.“ „Þá ætla ég einhvern tím-
ann að sofa hjá Alla og fá svona
fallegan hring,“ svaraði sú stutta
og ljómaði. En af því varð aldrei
og hringinn sinn fékk hún hjá ást-
inni sinni einu, honum Trausta
sínum.
Alla ævina var Brynja mín
hörkudugleg. Eitt lítið dæmi um
dugnað hennar var að fyrir ferm-
ingu var hún farin að sauma föt á
sjálfa sig og marga fleiri. Því
ákvað amma hennar og með ljúfu
samþykki afa að gefa henni
saumavél í fermingargjöf.
Alla tíð hélt hún tryggð við
okkur, þau Trausti komu í öll
jólaboð, fermingarveislur og aðr-
ar uppákomur í Múla.
Þegar foreldrar mínir fluttu til
Húsavíkur 1988 var hún stoð
þeirra og vildi allt fyrir þau gera,
mest um vert voru þó allar heim-
sóknirnar til þeirra með börnin.
Fyrir nokkrum árum fluttu
Brynja og Trausti til Grindavík-
ur, þá fækkaði hittingum eins og
eðlilegt er og nú er hún rifin frá
okkur löngu fyrir aldur fram.
Nú er hún aftur farin að sinna
öllum ömmunum sínum og öfun-
um í Sumarlandinu, við sitjum
eftir með stóru spurninguna, af
hverju hún, sem átti svo mikið til
að lifa fyrir? Tárin hafa runnið
síðustu dagana og vikurnar, lengi
lifði vonin, en ekki lengur. Elsku
Dóra, Nonni, Trausti, Helga
Jóna, Halldór Guðni og öll stór-
fjölskyldan. Góður Guð varðveiti
okkur öll og leggi líkn með þraut.
Elsku Brynja mín, hafðu ást-
arþakkir fyrir allt sem þú varst
mér og mínu fólki.
Þín föðursystir
Guðný.
Mig langar til að minnast
Brynju frænku minnar með
nokkrum orðum. Ég var svo ein-
staklega heppin að hafa fæðst á
sama ári og hún og þess vegna
vorum við ekki bara frænkur
heldur líka skólasystur og miklar
vinkonur alveg frá því ég man
eftir mér. Hún var einstakur per-
sónuleiki sem gaf mikið af sér og
var umhugað um vini og fjöl-
skyldu. Þetta kom strax í ljós á
unga aldri, t.d. ef hún átti að fá að
fara til ömmu sinnar á Akureyri
þá bauð hún mér iðulega með og
passaði upp á að ég skemmti mér
vel. Fjölskylda hennar bauð mér
iðulega með í sveitina hennar og
þaðan á ég margar góðar minn-
ingar. Hún gaf mér af sínu dóti ef
hún sá að mér þótti mikið til
koma og seinna meir prjónaði
hún peysur og sokka á mig og
mína fjölskyldu. Ótal minningar á
ég með henni og margt brölluð-
um við saman misgáfulegt eins og
láta dúkkuvagninn hennar rúlla
niður af Höfðaveginum og niður í
fjöru margar ferðir og hlógum
svo innilega að því hvernig hann
kútveltist í marga hringi. Kímni-
gáfan var rík allt frá unga aldri
og fram á síðasta dag. Við feng-
um að fara tvær saman í útilegu
um 12 ára aldurinn fram í Aðaldal
á Jónasarvelli. Þetta var algjör
ævintýraferð og gengum við m.a.
í Múla, 2-3 klukkustunda leið, til
að sækja rabarbara og svo var
soðinn rabarbaragrautur á prím-
us. Alveg er ég viss um að Brynja
hafi átt hugmyndina að þessu þar
sem kollurinn á henni var upp-
spretta af virkilega góðum uppá-
tækjum. Það var einmitt einn af
hennar frábæru kostum hversu
lausnamiðuð og ráðagóð hún var,
vesen var ekki til í hennar orða-
forða, bara lausnir. Ein af mínum
uppáhaldsminningum með
Brynju er þegar við sníktum
okkur far út á sjó með afabróður
okkar, honum Gæja frænda og
hann skveraði okkur yfir í árabát
til afa Hödda sem var með sjó-
stöng einhvers staðar úti á
Skjálfandaflóa. Við veiddum vel
og dagurinn var hlýr og yndis-
legur. Þegar tími var kominn til
að halda heim var reyndar komin
þoka og við rerum fram hjá höfn-
inni og einhverjir voru farnir að
undrast um okkur. En svona var
æska mín með Brynju, ævintýri
undir stein, tær og björt vinátta
alveg fram á síðasta dag, hlý og
yndisleg eins og sumardagur. Ég
er endalaust þakklát fyrir ævi-
langa vináttu okkar og fjöl-
skyldna okkar seinna meir.
Elsku fjölskylda Brynju, innileg-
ar samúðarkveðjur, minningin
um dásamlega manneskju mun
lifa.
Guðrún Eiríksdóttir.
Nú kveðjum við okkar allra
bestu Brynju frænku. Hún hefur
verið til staðar alla okkar ævi og
við eigum mjög góðar minningar
með henni. Hún var alltaf svo lit-
rík og átti allskonar skrautleg
föt, skartgripi og allskonar
steina. Bimbó var alltaf góð við
okkur og alltaf skemmtileg, hún
fann upp á allskonar að gera. Öll
bingóin eru eftirminnileg, þar
sem hún passaði vel upp á að allir
fengju fullt af vinningum og pílu-
mótið sem var í vetur var líka
mjög eftirminnilegt. Hún leyfði
okkur alltaf allt, eitt var þó alveg
bannað, það var ekki í boði að ríf-
ast og áttum við stundum erfitt
með að fylgja þeirri reglu. Við
máttum alltaf koma til hennar og
Trausta, hún sagði alltaf að við
værum í heimsókn og aldrei í
pössun. Þegar við svo við vildum
ekki fara heim sagði hún við okk-
ur að við þyrftum þess svo við
gætum komið aftur. Oftast end-
uðu heimsóknirnar í Auðbrekku
með baðferð í flottasta baði sem
við höfum séð. Þá var hent í fro-
ðubað, diskóljós og tónlist. Dag-
legar ferðir hennar með Bilbó,
Goða og stundum Nadíu heim til
okkar voru kærkomnar. Hún
gerði vart við sig með því að fikta
í bréfalúgunni og kalla „halló
halló“ og þá hlupum við til dyra,
stundum biðum við eftir henni
við dyrnar og reyndum að ná í
fingur hennar þegar hún stakk
þeim inní lúguna. Þegar Bimbó
og Trausti fluttu til Grindavíkur
hættum við að heyra í bréfalúg-
unni og söknuðurinn var mikill.
Þau héldu áfram að bjóða okkur
velkomin til sín og alltaf var gott
að koma til þeirra þangað, það
var bara alltof sjaldan. Þegar við
komum þá var haldin veisla, allt-
af Papas og allskonar ís í eftir-
mat. Við fengum oft sendan stór-
an kassa frá Bimbó með
allskonar skemmtilegu góssi, því
hún var meistari að finna upp á
skemmtilegu. Henni fannst gam-
an að ferðast og við svo heppin að
hafa farið í nokkur ferðalög með
henni, útilegur og við fórum líka
saman til Flórida og Svíþjóðar.
Við erum þeim Brynju og
Trausta óendanlega þakklát fyr-
ir að koma og hugsa um okkur
síðastliðið haust, að halda þétt
utan um okkur og hjálpa okkur á
erfiðum tíma. Við ætlum að halda
á lofti því sem Bimbó kenndi
okkur; að vera góðar manneskj-
ur, muna að enginn á það skilið
að líða illa og standa þétt við
elsku besta Trausta, Helgu Jónu,
Halla, Hilmar Daða og Hafþór
Atla og Halldór, Anítu, Katrínu
Evu og Elfu Björk.
Takk elsku Bimbó fyrir að
vera alltaf okkar allra besta og
alltaf til staðar fyrir okkur. Við
elskum þig alltaf og gleymum
þér aldrei.
Sara Dögg, Guðrún
Halla og Jón Helgi.
✝
Magnús Helga-
son Arndal
fæddist í Hafn-
arfirði 20. desem-
ber 1944. Hann and-
aðist á Hrafnistu
Skógarbæ 3. maí
2021. Foreldrar
hans voru Helgi F.
Arndal, f. 1905, d.
1980, og Guðlaug
M. Arndal, f 1910, d.
2005. Magnús átti
þrjár systur, Sigríði H. Arndal, f.
1936, Jónínu K. H. Arndal, f.
1939, og Guðrúnu H. Arndal, f.
1943, d. 2020.
Magnús eignaðist tvo syni með
sambýliskonu, Guðnýju Elínu
Elíasdóttur, f. 1945.
Þeir eru Elías Guð-
mundur Magn-
ússon, f. 1964, og
Einar þór Magn-
ússon, f. 1968. Fyrri
eiginkona Magn-
úsar var Helga Ósk
Kúld, f. 1942, d.
2017. Þau eignuðstu
Guðlaugu Helgu
Helgudóttur Kúld,
f. 1975. Seinni eig-
inkona Magnúsar var Ingibjörg
Guðmundsdóttir, f. 1936, d. 2014.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 14. maí 2021, og hefst af-
höfnin klukkan 13.
Nú er hann Maggi frændi,
bróðir hennar mömmu okkar, lát-
inn eftir langvarandi veikindi á
síðustu árum. Mamma og Maggi
voru bestu vinir allt frá því að þau
fæddust og ólust upp á Vitastíg 12
í Hafnarfirði. Mamma var uppá-
haldssystirin hans Magga enda
stutt á milli þeirra í árum. Maggi
var alla tíð mjög góður við okkur
systkinin þótt við værum stundum
dálítið stríðin við hann þegar við
vorum yngri en eftir því sem árin
liðu þá breyttist það í væntum-
þykju. Maggi var góður við allt og
alla og vildi öllum vel gera og þar á
meðal okkur, börnunum hennar
mömmu. Maggi var mikil bíla-
áhugamaður og hugsaði mjög vel
um bílana sína og var mikið
snyrtimenni og vildi hafa reglu á
öllum hlutum. Okkur fannst öllum
mjög vænt um Magga því hann
var eiginlega eins og stóri bróðir
okkar.
Það var dapurlegt að sjá hvað
veikindi léku hann grátt á síðustu
árum en þrátt fyrir mótlæti hélt
hann allaf í sitt góða skap og jafn-
aðargeð. Nú er hann kominn til
elsku mömmu í sumarlandið og nú
geta þau fengið sér kaffi og spjall-
að saman um lífið og tilveruna eins
og þau gerðu alla tíð. Guð blessi
minningu þeirra.
Eggert Gestsson,
Guðlaug Gestsdóttir,
Katrín Gestsdóttir.
Magnús fæddist í Hafnarfirði
og varð með því innfæddur Gaflari
í húð hár því það var ljósmóðir
sem tók á móti honum við fæðingu
í heimahúsi á Vitastíg 12. Þar sleit
hann barnsskónum við gamla vit-
ann sem enn stendur efst á Vita-
stígnum við gamla heimilið hans.
Við Magnús kynntumst fyrst í
Hampiðjunni á áttunda áratug
síðustu aldar þegar hann var ráð-
inn sem einn af bílstjórum fyrir-
tækisins þar sem hann starfaði í
tæpt ár. Við hittumst síðan aftur
árið 1993 þegar ég kynntist henni
Guðrúnu minni, systur hans, sem
féll frá fyrir rúmu ári síðan. Á
þeim tíma var hann nýgenginn í
hjónaband með Ingibjörgu Guð-
mundsdóttur. Magnús vann þá
sem bílstjóri hjá Dælum hf. þar
sem Þorsteinn Hjaltason mágur
hans var framkvæmdastjóri.
Magnús var mjög þægilegur mað-
ur í umgengni og hress í lund og
alltaf stutt í brosið hjá honum.
Hann var mikið snyrtimenni og
reglusamur um það sem honum
var falið að inna af hendi í vinnunni
sem bílstjóri. Hann mætti alltaf
fyrstur í vinnuna á morgnana hjá
Dælum og gerði klárt fyrir verk-
efni dagsins. Magnús og Guðrún
systir hans voru mjög náin og
miklir trúnaðarvinir og hittust oft
og reglulega til að skrafa saman.
Systkinin fjögur hittust reglulega í
hverri viku í mörg ár hjá einu
þeirra til skiptis og spjölluðu um
lífið og tilveruna í Hafnarfirði yfir
kaffibolla og kökum. Magnús og
Ingibjörg voru dugleg að ferðast
hér innanlands og fóru oft og tíð-
um að Auðstöðum í Reykholtsdal
þar sem Ingibjörg var fædd og
uppalin. Einnig fóru þau oft utan
til sólarlanda og nutu þess að
dvelja þar í sólinni.
Undanfarin ár hafði Magnús
dvalist sem vistmaður á hjúkrun-
arheimilinu Skógarbæ við gott at-
læti þar sem hann var kominn í
hjólastól vegna liðagigtar og fleiri
sjúkdóma. Það var aðdáunarvert
hvað starfsliðið hélt vel utan um
Magnús og aðra vistmenn heim-
ilisins. Það dró mjög af Magnúsi
síðustu mánuðina sem hann lifði
og hann andaðist á nokkrum tím-
um 3. maí síðastliðinn. Guð blessi
minningu Magnúsar vinar míns og
mágs.
Geiglaus að móðunni miklu ég fer.
Mjúkhentur blærinn hann fylgir mér yfir.
Andviðrin hverfa en byrinn mig ber
blíðheima til, þar sem ástúðin lifir.
Mín heitasta þrá mun þar fullnægju finna
í friðarins höfn meðal ástvina minna.
(Finnbogi J. Arndal)
Guðmundur Gunnarsson.
Magnús H. Arndal
„Varstu að tala
við Árna Óla?“ „Já!“
svara ég og er enn
þá brosandi eða jafn-
vel hlæjandi inni í mér eftir símtal-
ið við þennan gleðigjafa. Ég var
gjarnan spurður að þessu þótt allir
á heimilinu vissu svarið. Árni gat
alltaf fengið mig til að hlæja, og
það mikið. Frásagnargáfa hans
var mikil og hann gat endalaust
dregið fram skemmtilegar sögur
af mönnum og málefnum, en líka
af sjálfum sér.
Síðasta símtal í þessa veru átt-
um við fyrir 4-5 vikum. Þrátt fyrir
að hann væri þá þegar orðinn mjög
veikur hafði hann orku til að segja
mér gamansögur af sjálfum sér á
spítalanum þannig að eftir stóð ég
með tárin í augunum, af hlátri. Hjá
Árna hefur ætíð verið stutt í húm-
orinn og í húmorinn hélt hann nán-
ast alveg til hinsta dags. Mögulega
var það hans leið til að sefa þá sem
stóðu honum nærri í veikindunum,
veikindum sem mér fannst Árni
horfast í augu við af svo ótrúlega
miklu hugrekki.
Leiðir okkar Árna lágu fyrst
saman á yngstu deild í leikskóla,
þó að alvöruvinátta hafi ekki byrj-
að fyrr en örfáum árum síðar. Á
þeim tíma eyddum við sem drengir
flestum stundum saman, annað-
hvort heima hjá Árna eða mér
enda bjuggum við nálægt hvor
öðrum á þeim tíma. Og heima hjá
Árna var alltaf gott að vera. Allt
var svolítið frjálslegt, Hafdís alltaf
svo indæl við okkur og Ingó aðeins
að tuskast í okkur. Margar
skemmtilegar minningar koma
upp og oft gekk mikið á. En eina
Árni Ó. Ásgeirsson
✝
Árni Ólafur Ás-
geirsson fædd-
ist 16. apríl 1972.
Hann lést 26. apríl
2021.
Útför Árna Óla
fór fram 10. maí
2021.
skiptið sem ég sá þá
bræður skammaða
var þegar Hafdís
kom heim og truflaði
okkur þrjá í miðjum
vatnsslag innanhúss
þegar leikar stóðu
sem allra hæst, ein-
mitt þegar við Árni
vorum alveg við það
að snúa slagnum
okkur í vil.
Árni var án efa
einn skemmtilegasti samferða-
maður sem hugsast má. Ef Árni
var með í för var það ávísun á
mikla skemmtun. Það átti að sjálf-
sögðu líka við í ferðalögum. Þegar
Árni bauð mér fyrir tveimur ár-
um, með tveggja daga fyrirvara,
að koma með sér í vinnuferð til
Kólumbíu þurfti ég ekki að hugsa
mig lengi um. Þar varð ég þess að-
njótandi að sjá hann að störfum. Á
fyrsta vinnufundi sá ég hvernig
viðstaddir nálguðust þennan er-
lenda leikstjóra af varfærni í
fyrstu, en ég sá svo líka hve fljótt
öllum varð létt þegar Árni sýndi
sitt glaðlega og hlýja fas því hann
var auðvitað algjörlega laus við
allt yfirlæti eða hroka. Það var
augljóst að honum gekk betur en
flestum að vinna með fólki.
Ég leit á Árna sem minn mesta
trúnaðarvin og hann reyndist mér
oft góður vinur í raun. Það var gott
að leita til hans og ræða það sem
upp kemur í lífinu. Hann gat þá
verið alvörugefinn, hlustaði vand-
lega og gat svo stappað í mann
stálinu þegar þess þurfti og veitt
hin bestu heilræði. Nú síðustu árin
og misserin áttum við mörg góð
samtöl sem eru mér ómetanlega
mikils virði í dag. Í þeim samtölum
kom bersýnilega fram hversu
mikið hann elskaði Iwo sinn og
Mörtu, ástina í lífi sínu.
Það er sárt að sjá á eftir þér
elsku vinur og ég á eftir að sakna
þín óendanlega mikið.
Elsku Iwo, Marta, Hafdís og
Ingó, missir ykkar er mikill. Ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Gunnar Árni Gunnarsson.
Árið 1975 byrjaði ’72-árgangur-
inn í Fossvoginum í leikskólanum
Kvistaborg. Þar hittumst við
nokkrir strákar víða að úr hverfinu
og áttum eftir að fylgjast að í gegn-
um Fossvogsskóla og Réttarholts-
skóla. Á þessum árum myndaðist
vinátta fyrir lífstíð og tengjumst
við í dag vinaböndum sem hafa
styrkst eftir því sem árin líða og
fleiri hafa bæst í hópinn.
Við erum ólíkir og með ólík
áhugamál. Við völdum okkur
margvíslegan starfsvettvang og
höfum jafn fjölbreyttar lífsskoðan-
ir og við erum margir. En vinátta
sem spannar nær alla ævina er það
sem hefur tengt okkur og samein-
að. Fyrir það erum við þakklátir og
vitum að við erum heppnir að hafa
verið vinir í áratugi – verið vinir
Árna Óla í áratugi.
Við höfum farið saman í gegnum
súrt og sætt, eins og gengur í líf-
inu, en sem betur fer aðallega sætt.
Nú hins vegar kveðjum við okkar
góða vin, alltof snemma. Skarðið í
okkar vinahóp er stórt og það er
sárt. Árni Óli var einstakur vinur;
hlýr, ástríðufullur, skemmtilegur
og með eindæmum kærleiksríkur.
Það var gaman að vera í hans fé-
lagsskap, alltaf stutt í að smitandi
hláturinn spryngi fram. Við eigum
ótal góðar minningar sem munu
ylja okkur, ekki síst þær sem
tengjast ferðalögum hópsins enda
Árni oftar en ekki í lykilhlutverki í
þeim. Við munum sakna hans
óskaplega. Hann var okkur afar
dýrmætur og góður vinur.
Elsku Marta, Iwo, Hafdís, Ingó
og aðrir aðstandendur, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Arnar Bjarnason,
Auðun F. Ingvarsson,
Guðmundur H. Jóhannsson,
Haraldur Guðni Eiðsson,
Helgi Bjarni Birgisson,
Kári Friðriksson,
Ragnar Björn Ragnarsson,
Steinn Kári Steinsson.