Morgunblaðið - 29.06.2021, Qupperneq 16

16 UMRÆÐAN Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. JÚNÍ 2021
✝
Kjartan Ólafur
Nielsen fædd-
ist í Reykjavík 10.
ágúst 1951. Hann
lést 17. júní 2021 á
líknardeild LHS í
Kópavogi.
Kjartan var son-
ur hjónanna Sig-
urbjörns Ólafar
Nielsen, f. 15.7.
1910, d. 27.12.
1951, og Rögnu
Brynhildar Nielsen, f. 24.8.
1917, d. 9.2. 1962.
Systkini hans eru Erla Niel-
sen, maki Ingvar Kristjánsson,
og Niels Cristian Nielsen, maki
Erna Hlöðversdóttir.
Kjartan ólst upp hjá móður-
ömmu sinni sem hélt heimili
fyrir systkinin á Hávallagötu
37 í Reykjavík.
Kjartan Ólafur kvæntist
Önnu Harðardóttur 1.9. 1973.
Börn þeirra eru:
Elsa, gift Páli Ásgeiri Guð-
mundssyni, börn þeirra eru
Kjartan, Anna Linda og Sara.
Tryggvi, kvæntur Önnu
Tove Nielsen, börn þeirra eru,
sínu fagi auk þess að stunda
badminton. Eftir fimm ára bú-
setu í Danmörku var haldið
heim á leið þar sem Kjartan
hóf störf hjá Tæknivali, Skelj-
ungi og síðar hjá Landsbank-
anum sem sérfræðingur á upp-
lýsingatæknisviði.
Kjartan kynnti fjölskyldu
sína fyrir badmintoníþróttinni
og þegar hún flutti í Mosfells-
sveit árið 1980 var hann einn
þriggja stofnenda badminton-
deildar Aftureldingar og hóf
sinn þjálfaraferil þar.
Í Danmörku stunduðu allir í
fjölskyldunni æfingar í þessari
göfugu íþrótt. Þegar heim var
komið 1989 var ástundun hald-
ið áfram í TBR. Þar lét Kjartan
til sín taka, stofnaði og kynnti
svokallaða „Trimmtíma“ sem
hann stjórnaði af sinni alkunnu
snilld ásamt því að sinna þjálf-
un og dæma á mótum.
Í félagsstörfum var Kjartan
öflugur og sat m.a. í tækni-
nefnd NBU (Nordiska Bank-
mannaunionen), einnig í stjórn
Sambands íslenskra banka-
manna, Félags áhugamanna
um tölvuendurskoðun o.fl.
Hann var stjórnarmaður í
TBR og formaður badminton-
dómara á Íslandi.
Útförin fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 29. júní 2021,
klukkan 13.
Flóki, Dagný og
Viggó.
Ágústa er þriðja
barn þeirra hjóna
og hún á dótturina
Íseyju.
Ungur byrjaði
hann að vinna ýmis
störf, eins og tíðk-
aðist í þá daga,
vann m.a. sem
sendill, síðar
starfsmaður hjá
Víkurfélaginu og Vífilfelli/
Coca Cola.
Eftir verslunarskólapróf hóf
hann störf í Sparisjóðnum á
Skólavörðustíg. Þaðan lá
vinnuferillinn til Skýrr, eða
Skýrsluvéla ríkisins og Reykja-
víkur eins og það hét þá. Síðar
starfaði hann hjá Reiknistofu
bankanna sem kerfisforritari.
Á þessum tímum fór hann utan
á ótal námskeið og vaknaði
þráin að fara utan og læra
meira með því að starfa hjá
stærri tölvufyrirtækjum.
Árið 1984 flutti fjölskyldan
til Danmerkur þar sem Kjartan
öðlaðist þekkingu og reynslu í
Elskulegur mágur minn,
Kjartan Ólafur Nielsen, kvaddi
þessa jarðvist að morgni 17.
júní, tæplega 70 ára gamall. Óli,
eins og við í fjölskyldunni köll-
uðum hann, háði stutta en
óvæga baráttu við illvígt krabba-
mein.
Kankvísi, snerpa og útgeislun
eru þau orð sem lýsa Óla best,
og kannski svolítil þvermóðska á
stundum. Sannkallaður hrókur
alls fagnaðar. Gleðigjafi.
Óli var yngstur þriggja syst-
kina, Erla er elst og næstur er
Niels, 5 árum eldri en Óli. Þau
ólust upp á Hávallagötu 37, sem
er heimili okkar Niels í dag. Þau
misstu föður sinn, Sigurbjörn
Ól. Nielsen, ung en þá var Óli
aðeins nokkurra mánaða gamall.
Móður sína, Rögnu Brynhildi
Gísladóttur Nielsen, misstu þau
nokkrum árum síðar, þegar Óli
var 10 ára, en eftir lát hennar
tók móðuramma þeirra, G.
Ágústa Helgadóttir, við rekstri
heimilisins. Amma Ágústa lést
hér á Hávallagötunni í hárri elli,
í febrúar 1988, en samband
þeirra Óla var mjög náið.
Á bernskuárunum eignaðist
hann líka sína bestu vini, sem
enn eru hans bestu vinir í dag.
Svo kom Anna til sögunnar en
þau hafa alla tíð verið afar náin
og samstíga hjón. Þeirra börn
eru Elsa, Tryggvi og Ágústa og
barnabörnin eru sjö talsins.
Albertslund í Danaveldi var
heimili þeirra um stund þar sem
fjölskyldan styrkti tök sín á
badmintoníþróttinni. Badminton
var sannkallað fjölskyldusport
þeirra, Óli keppti og kenndi þá
íþrótt lengi vel og Elsa og
Tryggvi eru margfaldir Íslands-
meistarar. Anna og Óli studdu
þau af kappi og kom sér vel að
eiga þá heima við
„badmintonhallargarðinn“ í Álf-
heimunum!
Síðustu árin dvöldu þau Anna
mikið í sumarhúsinu sínu, Uglu-
koti, og undu sér m.a. við garð-
rækt og fuglafóðrun og nutu til-
verunnar þar. Þangað var gott
að koma, ósjaldan grillað á pall-
inum, Boli og tilbehör með, og
mikið gaman þá. Við heimferð
var okkur gjarnan fylgt úr hlaði
með knúsi, og veifað að höfð-
ingjasið.
Það er svo ótalmargt sem
minnir hann á: Bítlalögin, Simon
og Garfunkel, Bob Dylan, Cat
Stevens og Stuðmenn á fóninum
og gleðin öll.
Við þökkum samveruna,
ánægjustundanna í fjölskyld-
unni, árlega vinafundi á Þorláks-
messu og þorra og öllum hinum
dögunum. Vonandi fær ekkert
tekið þessar minningar frá okk-
ur.
Elsku Anna og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng
lifir.
Það á vel við að kveðja fugla-
vininn með lokaerindi úr fallega
ljóðinu Sólskríkjan eftir Þor-
stein Erlingsson:
En fjarri er nú söngur þinn, sól-
skríkjan mín,
og sumur þíns vinar hin fegurstu
liðin;
hann langar svo oft heim á Þórsmörk
til þín,
hann þráir svo ljóðin og vornætur
friðinn,-
hann harmar í skóginum hrjósturlönd
sín,
hann hlustar sem gestur á náttgala-
kliðinn.
Góða ferð, elsku Óli okkar.
Niels og Erna.
Með sorg í hjarta kveð ég
minn elskulega mág Kjartan
sem lést 17. júní eftir hetjulega
baráttu við illvígt krabbamein.
Kjartani kynntist ég 1972 í
gegnum fyrrum maka. Óhjá-
kvæmilega hitti Kjartan Önnu
systur þar sem við erum líka
bestu vinkonur og mikill sam-
gangur okkar á milli.
Anna og Kjartan urðu strax
ástfangin og giftu sig 1973 og
bjuggu við mikið barnalán, Elsa
fæddist 1974, Tryggvi 1976 og
Ágústa 1981. Ég hitti Matta,
ástina mína, 1975 og við systur
vorum svo heppnar hvað þeim
Kjartani varð strax gott til vina.
Anna og Kjartan byrjuðu sína
sambúð í kjallaranum á
Hávallagötu, hans æskuheim-
ili. Um 1980 byggðu þau hús í
Mosfellsbæ og bjuggu þar í
nokkur ár þar til þau létu
drauminn rætast og fluttu til
Danmerkur 1984. Þau keyptu
sér hús í Albertslund, þar voru
þau virkilega hamingjusöm og
fjölskyldan blómstraði. Við
Matti fórum til þeirra á hverju
sumri í þessi rúmu fimm ár sem
þau bjuggu úti. Það var alltaf
jafn dásamlegt að koma á fal-
lega heimilið þeirra sem ein-
kenndist af ást, virðingu og
gleði.
Samband Önnu og Kjartans
var alla tíð svo fallegt, virðing
og einlæg vinátta á milli þeirra.
Þau áttu sameiginleg markmið
um að styðja við drauma hvort
annars og þó fyrst og fremst að
vera alltaf til staðar fyrir börnin
sín. Eftir tvö ár fór Anna í leik-
skólakennaranám þar sem hún
naut sín og stóð sig vel.
Árið 1989 fluttu þau heim til
Íslands þar sem Kjartans beið
góð vinna og Anna gat valið um
störf hjá leikskólum. Við tóku
skemmtileg ár þar sem börnin
voru í fyrirrúmi. Eins og áður
voru samverustundirnar margar
og skemmtilegar og ferðalögin
mest innanlands á meðan börnin
voru ung.
Eftir að börnin stækkuðu og
nenntu ekki alltaf að vera með
kom örverpið okkar Matta, hún
Hrefna Rós, með okkur fjórum.
Henni fannst ekki leiðinlegt að
vera með Önnu frænku og
Kjartani „frænda“ og naut þess
að láta dekra við sig.
Við fórum í margar dásam-
legar utanlandsferðir saman
fjögur og þar stendur upp úr
ferðin til Kúbu 2006. Það gekk
illa að fá strákana til þess að
læra að dansa salsa á ströndinni
undir tunglskini og stjörnum,
þeir hurfu fljótlega en við Anna
mín dönsuðum berfættar og eig-
um saman þessa dásamlegu
minningu. Svo var það torfæru-
jeppaferðin ógleymanlega þar
sem strákarnir nutu sín en mik-
ið vorum við moldug upp fyrir
haus þegar við komum heim á
hótel!
Kjartan var mikill fjölskyldu-
maður og vinur vina sinna, alltaf
kátur, jákvæður og sýndi öllum
einlægan áhuga. Umhyggjan var
alltaf fyrst fyrir hans nánustu og
hann átti jafnvel til að gleyma
sjálfum sér. Sem dæmi hringdi
hann í mig í tvígang sárþjáður
sjálfur þegar ég greindist með
krabbann í maí til þess að heyra
hvernig ég hefði það!
Við Matti eigum eftir að
sakna Kjartans sárt en erum um
leið þakklát fyrir minningarnar
um kærleiksríkan dreng sem við
eigum í hjörtum okkar. Mestur
er þó missirinn hjá elsku Önnu
systur, börnum og fjölskyldu.
Ég bið almættið um að gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Megi ljósið umvefja þig elsku
Kjartan, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þín mágkona
Guðrún.
Óli frændi. Ætli Nielsenfjöl-
skyldan hafi ekki verið ein um fá
að kalla hann þessu gælunafni
úr æsku. Flestir þekktu hann
sem Kjartan og lengi vel reyndi
Anna hvað hún gat – af stakri
þolinmæði – að fá okkur ofan af
þessum vana. Allt kom fyrir
ekki enda var hann Óli fyrir
okkur. Síbrosandi, umfaðmandi
og alltaf glaður.
Óli var yngri bróðir mömmu
og af okkur systkinunum var ég
sjálfsagt sú sem umgekkst hann
mest. Úr Álfheimunum heim-
sótti ég litlu fjölskylduna í Sól-
heimana og við Elsa hoppuðum í
hjónarúminu og höfðum hátt á
meðan Anna reyndi að svæfa
Tryggva. Seinna meir lagði ég
land undir fót (að mér fannst) og
heimsótti þau í Mosó. Á ung-
lingsárum mínum var fjölskyld-
an flutt til Danmerkur og ég
fékk að fara til þeirra eitt sum-
arið undir því yfirskini að passa
Ágústu. Í kaupunum fylgdi
meira að segja sumarfrí með
fjölskyldunni til Þýskalands sem
fyrir unglinginn var ævintýri.
Dásamlega skemmtilegur tími
enda mér alltaf tekið eins og
dóttur af þeim hjónum. Við Óli
áttum líka skap saman og eitt-
hvað svolítið sérstakt. Þótt hann
væri fullorðinn hætti hann aldrei
að fíflast og fyrir krakka var það
aðdáunarverður eiginleiki. Hann
var sólskinsbjartur með svarta
skeggið sitt sem stakk þegar
maður fékk koss á kinnar. Hann
faðmaði fast og innilega og unni
sínu fólki heitt. Það var auð-
fundið þeim sem fengu að orna
sér við þá hlýju.
Með óbilandi bjartsýni og
gleði lifði hann lífinu allt til
enda. Líka í veikindunum. Þann-
ig var hann og þannig munum
við hann.
Brynhildur.
Kjartan Nielsen, badminton-
félagi TBR, er fallinn frá eftir
langa baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Kjartan lék badminton
með KR á yngri árum. Svo þeg-
ar hann fluttist til Íslands eftir
áralanga dvöl í Danmörku með
fjölskyldu sinni, þá gekk hann til
liðs við Tennis- og badminton-
félag Reykjavíkur. Má segja að
Kjartan og sumir aðrir í fjöl-
skyldunni hafi þá að nokkru
leyti flust inn í TBR-húsin. Tvö
af börnum hans og Önnu
Harðardóttur, eiginkonu hans,
þau Tryggvi og Elsa, urðu
margfaldir Íslandsmeistarar í
badminton, en þau hjónin voru
jafnframt „primus motorar“ í
ýmsu starfi félagsins um árabil.
Kjartan tók að sér dómarafélag-
ið og sinnti dómgæslu á badmin-
tonmótum í mörg ár ásamt
Önnu. Þá myndaði hann, skipu-
lagði og stjórnaði svokölluðum
trimmtímum TBR, en þar mætir
hópur badmintoniðkenda og
spilar saman í hverri viku.
Kjartan sá einnig um byrjenda-
kennslu nýrra félagsmanna.
Kjartan var kosinn í stjórn TBR
1990 og var í henni til 1993.
Hann var sæmdur gullmerki
TBR 1993. Kjartan lék einnig
badminton í nokkrum hópum
TBR-inga í áratugi og alveg
meðan heilsan leyfði.
Það var sem ferskur vindblær
þegar Kjartan kom í húsið. Kát-
ur og hress, bauð hann góðan
daginn og spjallaði á léttu nót-
unum áður en badmintonið
hófst. Hann stjórnaði svo trimm-
tímunum af röggsemi, dæmdi
badmintonleiki á ákveðinn og
sanngjarnan hátt og kenndi fólki
undirstöðurnar í íþróttinni enda
fagmaður á því sviði. Þau Kjart-
an og Anna skipulögðu saman
dómarahátíðir, fóru í ferðalög
með trimmhópinn innanlands og
einnig erlendis. Þá var ætíð
glatt á hjalla, fólk skemmti sér
við söng, gamansögur og annað
sem hæfði þá tilefninu.
Við hjá TBR kveðjum nú góð-
an félagsmann, sem við munum
af góðu einu í félagsstarfinu, og
sendum fjölskyldunni jafnframt
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sigfús Ægir Árnason.
Í dag kveðjum við góðan vin,
Kjartan Nielsen. Þræðir okkar
hafa legið saman víða í gegnum
ævina. Lúðvíg og Kjartan
kynntust sem drengir, en ömm-
ur þeirra voru miklar vinkonur,
Kjartan Ólafur
Nielsen
Fullvíst er nú
talið að tilraun
Steingríms J.
til að fjár-
magna Vaðla-
heiðargöng með
innheimtu
veggjalds á enn
styttri tíma en
Hvalfjarðar-
göng endi með
skelfingu fyrir
ríkissjóð þegar allar rang-
færslur jarðfræðingsins úr
Þistilfirði verða skrifaðar á
reikning skattgreiðendanna.
Ég spyr: Ætla fyrrver-
andi og núverandi stjórn-
arliðar að opinbera van-
þekkingu sína á taprekstri
Vaðlaheiðarganga með því
að senda vonsviknum kjós-
endum sínum siðlaus og
mótsagnakennd skilaboð
um að það skipti engu máli
hvað heildarfjöldi ökutækja
á Eyjafjarðarsvæðinu og í
Þingeyjarsveit sé mikill
þegar fréttamenn spyrja
hver skuli borga fyrir þessi
falsrök Steingríms J.? Fyrir
meira en tíu árum var
kostnaður við gerð Vaðla-
heiðarganga áætlaður 6-8
milljarðar króna. Hann end-
aði í 16-17 milljörðum og
gat stefnt í 18-19 milljarða
eftir vandræðin með vatns-
rennslið í göngunum sem
einkaaðilarnir í Eyjafirði og
Þingeyjarsýslum réðu illa
við.
Önnur spurning: Hvað ef
þessi tala hefði farið yfir 25
milljarða króna? Enginn
veit nákvæmlega hvað það
tekur margar aldir að
borga upp heildarkostn-
aðinn við þessa gangagerð,
sem kostaði meira en áætl-
að var. Til að 1.500 króna
veggjald á hvert ökutæki
geti borgað upp svona dýrt
samgöngumannvirki, og
staðið um leið undir launum
starfsmanna, viðhaldskostn-
aði, afborgunum og vöxtum,
þarf meðalumferð ökutækja
að vera minnst 20 þúsund
bílar á dag. Allt tal um að
3.400 bílar þurfi daglega að
fara í gegnum Vaðlaheiðar-
göng á fyrsta árinu til að
dæmið gangi upp er vill-
andi, ótrúverðugt og úr öll-
um tengslum við raunveru-
leikann. Til að bíta höfuðið
af skömminni vekja of
margir landsbyggðar-
þingmenn falskar vonir hjá
vonsviknum kjósendum sín-
um með mótsagnakenndum
fullyrðingum um að þessi
bílafjöldi nægi til að 1.000
króna vegtollur geti á örfá-
um árum staðið undir fjár-
mögnun samgöngu-
mannvirkja í fámennum
sveitarfélögum, með 25-28
þúsund ökutæki í umferð.
Villandi og öfgafullur
málflutningur af þessu tagi
er notaður til að setja öll
áform um bættar sam-
göngur í pólitískt uppnám
og er í hróplegri mótsögn
við góða blaðamennsku.
Efasemdaraddir um að rík-
isábyrgðin og þeir 8,7 millj-
arðar króna sem fengnir
voru að láni hjá íslenska
ríkinu geti borgað upp
heildarkostnaðinn við þessa
gangagerð þagna aldrei.
Árangurslaust voru hjálpar-
kokkar Stein-
gríms J. og
fyrrverandi
formaður sam-
göngunefndar
spurðir hvort
þetta lán væri
tapað fé og
fengist aldrei
endurgreitt.
Þriðja
spurning: Hvað
verður þá um
lánið og rík-
isábyrgðina ef
einkaaðilarnir á Norðaust-
urlandi gefast endanlega
upp á fjármögnun
Vaðlaheiðarganga og telja
hana vonlausa? „Engin við-
töl“ er svarið sem flokks-
systkini Steingríms J. gefa
þegar þau forðast frétta-
menn með óþægilegar
spurningar um fjármögnun
ganganna og hvað með-
alumferð ökutækja í Vík-
urskarði sé mikil á dag yfir
sumarmánuðina.
Fjórða spurning: Hver
getur fjármagnað svona
gangagerð í fámennum
sveitarfélögum á 30 árum
ef kostnaðurinn við hana
hækkar um 60% eða meira?
Ekki lækkaði hann á meðan
vandræðin hlóðust upp í
göngunum. Engu svöruðu
fyrrverandi þingmenn
Norðausturkjördæmis þeg-
ar spurt var hvort verklok
við Vaðlaheiðargöng yrðu
2018 eða 2019. Illa þoldu
þessir landsbyggðar-
þingmenn spurninguna um
hvort umferð yrði hleypt í
gegnum þetta samgöngu-
mannvirki 2019 eða seinna,
eftir að vatnsrennslið, sem
enginn sá fyrir, tók sinn
toll.
Óhugsandi er að efa-
semdir heimamanna á
Eyjafjarðarsvæðinu um
fjármögnun ganganna á
jafnlöngum tíma og Hval-
fjarðargöngin þagni næstu
áratugina, eftir að vinnan
við bergþéttingar gekk eins
hægt og raun varð. Engin
furða að gangagröftur
skyldi taka enn lengri tíma
en Steingrímur spáði í upp-
hafi þegar honum tókst
með falsrökum að troða
þessari framkvæmd fram
fyrir þarfari verkefni á
Reykjavíkursvæðinu, í
Norðvestur- og Norðaust-
urkjördæmum og Suður-
kjördæmi, sem þola enga
bið. Of lengi hafa þessi
verkefni setið á hakanum.
Fullyrt var að tapið af
rekstri Vaðlaheiðarganga
yrði meira en einn millj-
arður króna fyrsta árið sem
göngin voru opnuð fyrir al-
menna umferð.
Eftir
Guðmund
Karl Jónsson
Guðmundur Karl
Jónsson
» Villandi og öfga-
fullur málflutn-
ingur af þessu tagi
er notaður til að
setja öll áform um
bættar samgöngur í
pólitískt uppnám og
er í hróplegri mót-
sögn við góða
blaðamennsku.
Höfundur er
farandverkamaður.
Hver borgar
falsrök
Steingríms J.?