Skólablaðið - 01.02.1973, Blaðsíða 13

Vinur vor, Héðinn Skarphéðins-
son, var kominn 1 bæinn á ný
eftir sumarleyfið og byrjaður
aftur á námi slnu. Héðinn var
frá góðu heimili, foreldrar
hans vel metnir innan sinnar
stéttar, en hann sjálfur
gæddur góðum gáfum og hinn
mannvænlegasti.
Héðinn hafði gegnum árin
komizt I nokkuð náin kynni
við fáfengilegt glyslíf höfuð-
borgarinnar og þekkti núorðið
hvað þar bæri helzt að varast.
Hið napra hæðnisbros sem oft
lék um feitar gelgjuskeðs-
varir hans, bar þess glöggt
vitni, að þarna færi maður,
sem hefði upp skorið mikla
reynslu 1 þessu lifi. Þessa
reynslu hugði hann nægilega
tryggingu gegn því, að hann
tæki alvarleg gönuskeið eða
vixlspor í framtlðinni. Því
miður reyndist þetta helzt
til mikið oftraust á sjálfum
sér eins og brátt mun koma
I ljós. En fyrst skulum vér
skoða Héðin aðeins nánar.
Héðinn var félagsmála-
skúmur og gerkunnugur alls
kyns ismum og áttum. Skiimur
er annars ágætur ránfugl,
sem þrlfst aðallega austur
á söndum, en nafn hans hefur
gegnum tímans rás öðlast
niðrandi merkingu sbr. kjafta-
Lesendur góðir. Með Héðinn:
þessa ógeðfelldu persónu I
huga er varla erfitt fyrir
yður að trúa þvl sem nú tók
að gerast, en eins og þér Vér:
kannski munið, var Héðinn
nýkominn í bæinn þegar sagan
hófst. Vér skulum samt ekki
vera alltof dómharðir á
aumingja manninn, því hverjir
erum vér, sem erum þess Héðinn:
umkomnir að dæma lifendur
eða dauða? Þetta er ein af
hinum svokölluðu samvizku-
spurningum, en þeim-varpa Vér:
móralskir rithöfundar
gjarnan framan i lesendur
þegar umræðuefnið er að
lognast útaf. En að slepptri Héðinn:
þessari annars ágætu fyndni
vorri var það alls ekkert
grln, sem skeði eftir að
Héðinn var nýkominn 1 bæinn Vér:
eftir sumarleyfið, nánar
tiltekið slðla kvölds I
október. Héðinn hafði nýlokið
við langa grein, í hverri
hann taldi sig hafa sannað
með óyggjandi rökum, að
neon-real-plasticismi 1
myndlist væri I raun og sann-
leika bein hliðstæða orangútan-
bavíanismans í bókmenntum,
sem hann hafði að vísu sjálfur
komið fram með, þvl vissulega
var Héðinn skáld. Héðinn
var einmitt að leggja slðustu
hönd á verkið og drýldin
sigurvissan skein út úr hverjum Héðinn:
skúmur. Vér leyfum oss að nefna drætti hins forljóta andlits,
Héðinn félagsmálaskúm sökum
þess að vér höfum lltið álit
á Héðni og hans félagsmála-
afskiptum,- kannski væri
réttast að kalla hann félags-
máladindil, en nóg um það.
Að ytra útliti og 1
framkomu var Héðinn dálltið
kyndugur, eins og oft vill
verða með iðkendur hinnar
æðri speki. Sítt hárið féll
niður á herðar I ógreiddum,
fituklístruðum flókum.
Skítugar gallabuxurnar voru
hlægilega slitnar um rassinn,
sem að vlsu var óvenju hold-
mikill. Kringlótt gleraugu
sátu skökk á karöflunefinu,
þar sem krökkt var af flla-
penslum.
Stundum gat Héðinn verið
undarlega viðutan. Vér segjum
ekki að hann hafi átt það
til að hneppa frá sér jakk-
anum, taka fram bindið og
míga slðan á sig, enda gekk
hann aldrei I jakka og
þaðan af slður með bindi, en
sannfróðir hafa tjáð oss að
eitt sinn hafi hann, eftir
að hafa verið spurður hvað
klukkan væri, dregið eldspýtu-
stokk upp úr vasa sínum og
skoðað hann í krók og kring
með undrunar- og fýlusvip
á andlitinu.
En látum oss ekki bregða,
miklir andar hafa um annað
að hugsa en hversdagsleg
fánýtj., spekingurinn Héðinn
Skarphéðinsson var oftast
með hugann bundinn við lausn
alheimsgátunnar og gildi hinna
ýmsu isma fyrir mannkynið
I heild og yfirburði þeirra
yfir hvern annan.
sem var útatað I graftrar'^
bólum, enda maðurinn sóði
eins og vér höfum kannski
minnzt á áður. Héðinn sat
sem sagt þarna I leður-
klæddum skrifstofustól við
flannastórt skrifborð og eyddi
annars ágætu bleki I þessa
líka herjans vitleysu, sem vér
vissulega höfum reynt að lýsa
fyrir yður, lesendur góðir.
Hann sat þarna, dýrið, með
digran vindil í munnvikinu
og blés þykkum reykjarbólstrum
út í loftið með sigurglotti,
helvltis auðvaldskúkurinn,
því það var hann vissulega.
Hann sat þarna I reykjarmekki,
nánast reykjarsvælu, og lagði
síðustu hönd, já, sína síðustu
skítugu krumlu með kartnögl
á hverjum fingri, á verkið,
ef verk skyldi kalla, með
sigurbrosi á vör, þessari
skvapkenndu svertingjavör
0, herrar vorir og frúr,
hvað hann Héðinn var innilega
fráhrindandi þar sem hann sat
þarna, eins og áður greinir.
En hvað gerðist svo?
Ekkert annað en það, að vér
bönkum hæversklega á^dyrnar
og Héðinn hreytir einhverju
út úr sér, sem átti víst að
tákna "kom inn".
Vér göngum inn.
Vér:
Héðinn:
Vér:
Héðinn:
Vér:
Jæja, svo það er
bara upp á þér typpið
I kvöld, ljúfur,
en gaman.
Nú er nóg komið,
Héðinn, hingað og ekki
lengra, eins og
Cæsar sagði þegar
hann kom að Rúblkó-
fljóti.
Ha, ha, ha, eins og
Cæsar ha, ha, annan
svona, ha, ha (stendur
á öndinni af hlátri)
Oss er ekki hlátur I
hug. Nú er komið
að uppgjörinu, Héðinn
hugleiðið það.
(stynur af hlátri,
grætur af hlátri)
upp, upp, ha,ha,
gylp, ha, stön.
Já, vissulega er stund
hefndarinnar upp
runnin, nú skuluð
þér fá að gjalda
fyrir leiðindin 1
yður, nú skuluð þér
fá að gjalda fyrir
setu yðar I þessum
leðurklædda stól við
þetta flannastóra
skrifborð, þar sem
þér voruð að leggja
slðustu krumlu yðar
á þetta llka and-
styggilega verk yðar,
ef verk skyldi kalla.
(dolfallinn) Eg
á ekki fóður undir
fat, ertu genginn af
göfiunum, maður?
Þér hafið setið hér
I reykjarmekki, nánast
svælu, og viðhaft
sigurííros, nánast glott,
á vör, á vör segjum
vér, yðar ósegjanlega
ógeðslegu vör.
(er hættur að standa
á sama) Varstu að
drekka,lagsi?
Þé r sátuð o.s.frv.
Þetta er ekki hægt.
.Þér sátuð vissulega
o.s.frv.
Vér:
Héðinn:
Vér:
Það erum bara vér.
Nú, ert það bara þú
hvers vegna hættirðu
ekki að þéra sjálfan
þig eins og asni,
hundspottið þitt?
Það kemur yður ekki
hundasklt við,
frettruntan yðar.
Það, sem eftir þessar orðræður
fór í hönd, var að réttu lagi
óskrifanlegt, en svo að þér,
hæstvirtir lesendur, rennið
eilltinn grun I hvað
raunverulega gerðist þetta
umrædda kvöld, Héðinn
nýkominn I bæinn eftir
annars ánægjulegt sumarleyfi,
logn og bllða hér sunnanlands,
en búizt við að rigndi um
nóttina, dálltið, líklegast
áhrif lægðarinnar að sunnan,
þá er bezt að vér drögum þetta
ekki lengur.
Héðinn stóð upp, gekk
hægt kringum borðið flanna-
stóra, tók þétt og ákveðið
I vinstri öxl vora, rammur^
að afli, dýrið, og fylgdi oss
rólegur til dyra. "Hættu
svo að kássast upp á annarra
manna jússur", mælti hann
og skellti hurðinni I hæla
vora.. Vér röltum I burtu,
örlltið hoknir og einmanalegir.
Guðm. Þorsteinsson.
38.