Morgunblaðið - 21.07.2021, Page 17

Ástkær bróðir okkar og mágur,
PÁLMI EGILSSON,
Starhaga 7,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
sunnudaginn 11. júlí.
Útför fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Ásgeir Egilsson Sara Sofia Roa Campo
Kjartan Egilsson
Unnur Egilsdóttir Þorsteinn Þorsteinsson
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. JÚLÍ 2021
✝
Edda Sigurðar-
dóttir Skagfield
fæddist á Páfa-
stöðum 7. maí 1930.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands, Sauð-
árkróki þann 21.
júní 2021.
Foreldrar Eddu
voru Sigurður Sig-
urðsson Skagfield, f.
29.6. 1895, d. 21.9.
1956, óperusöngvari og Ingibjörg
Lovísa Albertsdóttir, f. 7.1. 1895,
d. 22.11. 1955, húsfreyja á Páfa-
stöðum. Systkini Eddu eru Hilm-
ar, f. 25.7. 1923, d. 14.8. 2011 í
BNA, og Sigrid, f. 1944 (sam-
feðra), búsett í Þýskalandi.
Eiginmaður Eddu var Baldur
Hólm, f. 7.3. 1930, d. 5.4. 2015.
Foreldrar hans voru Axel Eiríkur
Björn Jónsson og Sólveig Árna-
dóttir. Edda og Baldur eignuðust
fimm börn, þau eru: 1) Lovísa, f.
10.7. 1954. Sonur hennar er Bald-
ur. 2) Albert, f. 17.4. 1956, kvænt-
sveitum, þar á meðal hljómsveit
Carl Billich, Jan Morávek og
Hawaiikvartettinum þar sem
Hilmar bróðir hennar spilaði á
hawaii-gítar. Henni bauðst að
fara í söng- og tónlistarnám til
Þýskalands en aðstæður heima á
Páfastöðum voru þess eðlis að
hún sá sig tilneydda að gefa þann
draum upp á bátinn og taka við
búi afa síns og móður, þá 23 ára
gömul. Edda og Baldur gengu í
hjónaband árið 1954 og stunduðu
búskap á Páfastöðum fram til
ársins 1990 þegar Sigurður son-
ur þeirra tók við búinu. Þau
byggðu sér þá hús á jörðinni,
Páfastaði II, og sinntu þar skrúð-
garðyrkju og trjárækt á meðan
heilsan leyfði.
Síðustu tvö árin dvaldi Edda á
hjúkrunar- og dvalarheimili HSN
á Sauðárkróki og naut þar ein-
stakrar umhyggju og umönn-
unar.
Edda verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 21. júlí
2021, klukkan 13.
Útförinni verður streymt.
Virkan hlekk á streymið má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
ur Birnu Guðrúnu
Flygenring. Börn
þeirra eru Kristján
Flygenring, Stef-
anía og Gunnar
Bjarni. 3) Helga Jó-
hanna, f. 14.7. 1958,
gift Jóni Gunnari
Valgarðssyni. Synir
þeirra eru Andri
Már og Hilmar Örn.
4) Sólveig, f. 8.2.
1961, dætur hennar
eru Edda Hrund og Karlotta
Dögg. 5) Sigurður, f. 27.9. 1963,
kvæntur Guðrúnu Kristínu
Jóhannesdóttur. Synir þeirra eru
Axel, Ívar og Arnar. Barna-
barnabörnin eru fjórtán talsins.
Edda fór til Reykjavíkur í
Ingimarsskólann 15 ára gömul.
Næstu ár þar á eftir var hún í
Reykjavík við nám og störf á
veturna, en við bústörf á Páfa-
stöðum á sumrin. Hún var meðal
annars í klassísku söngnámi hjá
Sigurði föður sínum auk þess að
syngja með ýmsum hljóm-
Kynslóðin sem íslenska þjóðin
á velsæld sína að þakka er nú óð-
um að hverfa. Konur og karlar
sem þræluðu frá barnæsku og
báðu ekki um neitt sér til handa,
heldur hertu sultarólina til að geta
veitt börnum sínum betra líf. Hún
móðir mín var ein þessara kvenna.
Hún var fædd í torfbæ á Páfastöð-
um og bjó þar til sjö ára aldurs eða
þar til fjölskyldan flutti í nýtt
steinsteypt hús, sem hún barn að
aldri, hafði tekið þátt í að byggja.
Heilt sumar teymdi hún hest frá
morgni til kvölds, með kerru fulla
af torfi og grjóti.
Í gegnum mömmu skildi ég
betur lífsbaráttu íslenskra bænda
en líka veraldarsöguna. Því saga
mömmu tengist seinni heimsstyrj-
öldinni. Faðir hennar var fangi
nasista í Grini-fangelsinu í Noregi
ásamt þáverandi konu sinni og þar
fæddist hálfsystir hennar.
Mamma hafði því alla tíð mikinn
áhuga á heimsmálunum og mátti
ekki missa af neinum fréttatíma.
Hún talaði gjarnan um þjóðarleið-
toga eins og kunningja á næsta bæ
„Merkel þarf að vara sig á Pútín,
honum er ekki treystandi fyrir
horn, hann lokar á olíuna,“ sagði
hún mér, ef vera skyldi að ég hefði
misst af einhverju.
Mamma fékk marga hæfileika í
vöggugjöf svo sem fagra söngrödd
og mikla tónlistargáfu og gat spil-
að á ýmis hljóðfæri. Hún sagðist
sjá tóna í lit og heyra laglínu radd-
aða. Hún gat teiknað og málað,
auk þess sem stjörnufræði og
stærðfræði heilluðu hana, og jafn-
vel á efri árum sló hún flestum við
í hugarreikningi. Örlögin höguðu
lífi hennar þannig að þessa hæfi-
leika fékk hún ekki að þróa og
þroska. Afi hennar, sem bjó á
Páfastöðum, veiktist og var hún
tilneydd til að taka við búi, þá 23
ára gömul, og þar með urðu
draumar hennar um söng- og tón-
listarnám úr sögunni. Fyrstu bú-
skaparárin voru erfið, heimilið
mannmargt og mikill gestagang-
ur. Í minningunni var mamma
alltaf að baka, elda og þvo þvott á
milli þess sem hún fór í fjós og
handmjólkaði kýrnar þar til
mjaltavélarnar komu. En hennar
lífsspeki var sú að það sem maður
tekur að sér gerir maður vel og
veltir sér ekki upp úr því hvað
hefði getað orðið.
Mamma var mikil fram-
kvæmdamanneskja, dugleg og
ósérhlífin og helst þurfti allt að
gerast í gær. Hún hafði mikinn
áhuga á blóma- og trjárækt og eft-
ir að hún hætti búskap sinnti hún
þessu áhugamáli. Hún var fé-
lagslynd, kjarkmikil, æðrulaus og
gafst aldrei upp. Barnabörnin og
barnabarnabörnin voru henni
mjög kær. Þau sem kynntust
henni best eiga dýrmætar minn-
ingar um ömmu og langömmu
sem gekk með bleikt armbandsúr,
kunni latnesku nöfnin á flestum
blóma- og trjátegundum, las bæk-
ur með því að byrja á öftustu blað-
síðunni og kunni Lifandi vísindi
utan að.
Það var mömmu þungbært að
flytjast frá Páfastöðum vegna
versnandi heilsu, en einstök um-
hyggja og vinátta starfsfólks
Dvalarheimilis aldraðra á Sauðár-
króki gerði umskiptin sársauka-
minni. Einnig fékk hún ómetan-
legan stuðning alla tíð frá vinkonu
sinni, Ragnheiði á Marbæli, það
verður seint fullþakkað.
Elsku mamma mín, ég þakka
þér af öllu hjarta fyrir allt sem þú
gafst mér og mínum og fyrir það
veganesti sem ég hlaut. Guð blessi
minningu þína.
Lovísa Baldursdóttir.
Elsku besta mamman mín, nú
ertu loksins búin að fá langþráða
hvíld og komin inn í Draumalandið.
Reyndar varst þú ekkert viss um
að það væri draumaland, heldur
varst þú mjög forvitin um hvað
væri handan jarðlífsins og hvað
tæki við eftir dauðann. Hvort það
væru aðrir menningarheimar á
öðrum plánetum. Þessi málefni
voru þér mjög hugleikin eins og
tónlistin og garðræktin. Tímaritið
Nýjustu vísindi lágu yfirleitt á
borðinu þínu ásamt gleraugunum.
Núna er ég viss um að þú hefur
fengið svar við mörgum spurning-
um. Þú gafst þér líka tíma til að
taka í pensilinn og litina á meðan
sjónin leyfði.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að vera hjá þér og fylgja
þér síðasta spölinn að landamær-
unum þar sem ég veit að vel hefur
verið tekið á móti þér.
Takk mamma mín fyrir allt og
hvíl í friði.
Sólarlag
Í djúpið sígur sólin skær.
Húmið blíða
á hauðrið fríða
draumablæju dökkri slær.
Mánabjarma
bundinn armi
þakkar heimur þeim, sem bjó
þreyttu hjarta í svefni ró.
(Kristján Jónsson)
Þín dóttir
Sólveig.
Hún var falleg sumarnóttin í
Skagafirði þegar ég fór á fund
tengdamóður minnar, Eddu
Skagfield frá Páfastöðum, í hinsta
sinn. Birtan var engu lík og Fjörð-
urinn skartaði sínu fegursta enda
var hann að kveðja eina af sínum
mætu dætrum.
Hún var stórbrotin persóna
hún Edda mín, engri annarri lík.
Ég man þegar ég hitti hana fyrst
fyrir nær 40 árum. Hafi ég kviðið
fyrir að hitta hana hvarf það eins
og dögg fyrir sólu. Hún vatt sér að
mér og heilsað mér hispurslaust
með orðunum „Komdu sæl góða
mín,‘‘ og þar með var ísinn brot-
inn. Á þessari stundu gerði ég mér
þó ekki grein fyrir því hversu stórt
hlutverk í lífi mínu hún átti eftir að
skipa, né hversu heppin ég væri að
eignast hana fyrir tengdamóður.
Það leið þó ekki langur tími áður
en mér varð það ljóst. Hún var
einstök, vel gefin, ósérhlífin og
dugnaðurinn og bjartsýnin sem
einkenndi hana alla tíð var aðdá-
unarverð, það sópaði að henni.
Þegar farið er yfir lífshlaup henn-
ar kemur líka í ljós hversu áræðin
og kjarkmikil hún var og það
fannst mér einkenna hana alla tíð
og dáðist að henni fyrir það.
Ung að árum fór Edda til náms
suður til Reykjavíkur í Ingimars-
skólann og minntist veru sinnar
þar sem yndislegs tíma. Þar var
hún líka í klassísku söngnámi hjá
föður sínum, Sigurði Skagfield óp-
erusöngvara. Hún hafði yndi af
því að syngja og söng með ýmsum
hljómsveitum á árunum hennar
fyrir sunnan. Hún átti sér líka
draum um að fara í frekara söng-
nám til Þýskalands. Örlögin hög-
uðu því þó þannig til að hún varð
að gefa þann draum upp á bátinn
en þess í stað taka við búinu á
Páfastöðum þar sem afi hennar,
sem hún ólst upp hjá ásamt móður
sinni, varð veikur. Það má nærri
geta að það hafa verið þung spor
fyrir hana, unga konuna, en þetta
verkefni leysti hún af miklum
dugnaði eins og allt annað sem
hún tók sér fyrir hendur. Henni
var snemma ljóst að ef búið ætti
að standa undir sér yrði hún að
kaupa dráttarvél og til þess að fá
lán fyrir vélinni þurfti hún að fara
suður til Reykjavíkur á fund for-
sætisráðherra og fá heimild til að
kaupa vélina. Þar á bæ fékk hún
þau svör að hún ætti nú frekar að
ná sér í eiginmann en að kaupa
dráttarvél. Edda lét ekki slá sig út
af laginu sagðist þurfa dráttarvél
og eiginmaðurinn gæti komið síð-
ar og það gekk eftir. Dráttarvélin
kom fyrst á Páfastaði og síðan eig-
inmaðurinn Baldur. Saman
byggðu þau upp myndarbú af
miklum dugnaði og myndarskap.
Börnin þeirra fimm komu líka eitt
af öðru og öll hafa þau erft dugnað
og áræðni foreldra sinna.
Það var alltaf gott að koma á
Páfastaði, alltaf vel tekið á móti
fjölskyldunni og þar leið okkur
vel. Börnin okkar Alberts elskuðu
ömmu og afa og sveitina þeirra.
Já, ég var heppin að fá að kynn-
ast henni Eddu, eignast vináttu
hennar og væntumþykju og fyrir
það er ég ævinlega þakklát. Mikið
á ég eftir að sakna hennar, símtal-
anna okkar, umhyggju hennar og
geta ekki heimsótt hana lengur.
Það verður tómlegt í Skagafirði án
hennar.
Nú er komið að kveðjustund,
tengdamóður mína kveð ég með
virðingu og hjartans þökk fyrir
allt.
Guð blessi minningu hennar.
Birna Guðrún Flygenring.
Edda S. Skagfield
✝
Þorsteinn Atli
Gústafsson
fæddist í Reykjavík
22. júní 2011.
Þorsteinn er son-
ur hjónanna Gúst-
afs Helga, f. 9.7.
1968, og Sóleyjar
Erlu, f . 10.6. 1972.
Auk Þorsteins eiga
hjónin þá bræður
Þorkel Mána, f .
5.6. 2003, og Ingólf
Orra, f. 19.7. 1999. Þorsteinn bjó
alla tíð í Mosfellsbæ, var í leik-
skóla í Huldubergi og stundaði
síðan nám við
Klettaskóla og naut
þar lífsins og tæki-
færanna eins og í
frístundaselinu
Guluhlíð þegar
skóla lauk á dag-
inn.
Þorsteinn lést á
gjörgæsludeild
Landspítala 12. júlí
2021.
Útför Þorsteins
Atla fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag, 21. júlí 2021, klukk-
an 13.
Í dag kveðjum við elsku Steina
sem við minnumst með sitt fallega
bros og sjarmerandi augnaráð. Þú
varst alltaf glaður, sama hvað á
gekk.
Elsku Sóley og Gústi, það hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast
með ykkur hugsa um brosmilda
engilinn ykkar af endalausri ást
og umhyggju, þvílíkur styrkur og
æðruleysi. Vonum að ykkur auðn-
ist að láta minningu Steina leiða
ykkur áfram inn í lífsgleðina.
Við vottum ykkur og fjölskyld-
unni allri okkar dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur í sorginni
og ríkidæmi minninganna ylja.
Ágústa og Magnús (Maggi).
Með mikilli sorg í hjarta sest ég
niður til að minnast elsku Þor-
steins Atla. Við kynntumst þegar
hann var að hefja leikskólagöngu
sína. Okkur fannst hann svo við-
kvæmur og mikluðum þetta fyrir
okkur til að byrja með. Steini var
fljótur að kenna okkur það, að
hann gat allt sem hann ætlaði sér.
Brosmildur, félagslyndur og svo
duglegur þrátt fyrir fötlun sína.
Hann þaut um leikskólann á
„mustangnum“ sínum, veltist um
á gólfinu með krökkunum og kúrði
í fanginu okkar.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Elsku Steini, þú munt alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta mínu
takk fyrir allt sem þú hefur kennt
mér. Fjölskyldunni sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Gerður Pálsdóttir.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr
Þorsteinn Atli
Gústafsson
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Í dag kveðjum við kæran vin
sem staldraði svo stutt hjá okkur
en skildi svo mikið eftir. Elsku ynd-
islegi, brosmildi og stríðni Steini,
við erum sannfærð um að þú sért
að njóta þín í sumarlandinu með
Garpi þínum þar sem sólin skín
stöðugt og ekkert fær þig stöðvað.
Minningin um þig, brosið þitt og
birtuna sem ávallt var yfir þér,
mun lifa með okkur um ókomna tíð.
Elsku Sóley mín, Gústi, Ingólf-
ur, Þorkell og aðrir ástvinir, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð á þessum erfiðu tímum.
Ykkar vinir,
Sigríður, Hlynur, Karl Logi
og Katrín Lára.
Það er með miklum söknuði
sem við kveðjum yndislegan og
góðan dreng. Sum okkar kynntust
Steina, eins og hann var ávallt
kallaður, þegar hann kom til okk-
ar í 1. bekk í Klettaskóla og höfum
við því fylgt honum í gegnum hans
skólagöngu. Gleði og bros á vör
voru hans einkenni þegar hann
mætti í skólann á mustangnum
sínum. Hann hafði hlýja og góða
nærveru og var samnemendum
hans sérstaklega umhugað um
hann. Hann var mikil félagsvera,
átti marga vini, og naut hann sín
afar vel í samveru með bekknum
sínum. Tímarnir hans í sérgrein-
um eru ofarlega í huga því þar var
oft mikið fjör. Þær stundir lifa í
minningunni þar sem Steini var
mikill stuðbolti og hafði hann
mjög gaman af þeim tímum.
Prakkari var hann á vissum
stundum, til að mynda þegar
starfsfólk bekkjarins óskaði eftir
hljóði frá nemendum þá átti hann
til að láta af sér vita með sínum
hætti og brosa í kampinn sem iðu-
lega fékk aðra einnig til að brosa.
Sögurnar eru margar og minning-
arnar enn fleiri. Það munu því
verða viðbrigði á komandi skólaári
að hafa hann Steina ekki með í
okkar samverustundum, hvort
sem um ræðir í leik eða námi. Eft-
irsjáin er mikil en minning um
ljúfan, duglegan og brosmildan
strák lifir. Kæra fjölskylda, með
kærleik og hlýju sendum við ykk-
ur innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks 4. bekkj-
ar Klettaskóla,
Kolbrún Petra Sævarsdóttir.
með ást til þín og þakklæti …
… fyrir það þegar þú greiddir
í gegnum hárið mitt og settir það
í fléttu með fimum fingrum.
… fyrir að nenna alltaf baka
pönnsur þegar ég bað um það.
… fyrir að hugga mig þegar
ég var leið og mér fannst allir
vera vondir við mig.
… fyrir að leyfa mér að spóla
til baka og horfa á Tomma og
Jenna einu sinni enn.
… fyrir að leyfa mér að koma
upp í til þín og kúra þegar ég
gisti hjá þér og varð myrkfælin.
… fyrir það þegar þú leyfðir
mér að hringja til útlanda í for-
eldra mína þegar ég varð hrædd
um þau þó það væri rosalega
dýrt og klukkan margt.
… fyrir að nenna að lesa óeðli-
lega oft fyrir mig Köttinn með
höttinn og hlægja alltaf með mér
á sömu stöðunum.
… fyrir að lesa sömu bók fyrir
börnin mín og hlægja með þeim
á sömu stöðum líka.
… fyrir allar ævintýraferðirn-
ar í Borgarnesið í rútu með nesti
og krossgátur.
… fyrir allar bæjarferðirnar
þar sem þú hittir, að mér oft
fannst, örugglega alla sem þú
þekktir og það sem átti að vera
tveggja tíma skrepp varð að heil-
um frábærum degi með þér.
… fyrir að gefa börnunum
mínum sömu ást og umhyggju
og mér og baka jafnmikið, ef
ekki meira, af pönnsum fyrir þau
og mig.
… fyrir að láta mér alltaf finn-
ast ég vera komin heim þegar ég
kom til þín, eins og þegar ég
kom á Kirkjuveginn til ömmu og
afa í denn, það var ómetanlegt.
… fyrir alla skemmtilegu
göngutúrana um bæinn þar sem
þú fræddir mig um horfinn heim,
enda varstu hafsjór af fróðleik
um Hafnarfjörð og Hafnfirðinga.
… fyrir að hafa fengið að
vinna með þér á Hrafnistu og
læra þín fáguðu handtök, elju-
semi og vandvirkni.
… fyrir að stappa í mig stál-
inu þegar á móti blés og standa
með mér stolt þegar vel gekk.
… fyrir allar stundirnar þar
sem við hlógum og gerðum grín
að hvor annarri fyrir hvatvísi og
klaufaskap okkar beggja.
… fyrir að vera hreinskilin og
til í að ljá mér eyra og gefa mér
góð ráð þegar ég þurfti.
… fyrir að taka alltaf opnum
örmum á móti okkur fjölskyld-
unni þegar við réðumst inn óboð-
in og draga fram veisluhlaðborð
þó þú tækir það fram að þú ættir
kannski ekkert til að bjóða okk-
ur upp á.
… fyrir allt hitt sem ekki er
pláss til að skrifa um hér.
… og fyrir að vera þú, alltaf
heil og sönn og góð í gegn.
Sofðu rótt sterka, hlýja,
dásamlega Kolla mín.
Takk fyrir okkur.
Takk fyrir mig.
Þín,
Ásgerður, Marteinn og börn.
Kær vinkona okkar hún Kolla
er fallin frá. Hún lést eftir stutt
en erfið veikindi. Okkur langar
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Kolla var með okkur í
gönguhóp eldri borgara í Hafn-
arfirði og hittumst við alla mánu-
dagsmorgna. Hún var alltaf svo
ljúf og góð, það var alltaf glatt á
hjalla hjá okkur og hafði hún
einstaka og ljúfa nærveru. Henn-
ar er sárt saknað úr okkar góða
vinahópi.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Blessuð sé minning þín kæra
vinkona. Vottum við syni hennar
og öðrum fjölskyldumeðlimum
okkar dýpstu samúð. Megi minn-
ingar um góða konu ylja á þess-
um erfiðu tímum.
Fyrir hönd Mánudagsgöngu-
hópsins,
Sigríður Sigurðardóttir.