Morgunblaðið - 02.07.2021, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. JÚLÍ 2021
✝
Guðrún Jónína
Jósafatsdóttir
fæddist 23. ágúst
1932 á Gröf á
Höfðaströnd. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Brák-
arhlíð 23. júní
2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Jónanna Sigríður
Jónsdóttir hús-
freyja, f. 25.9. 1907, d. 3.12.
2000, og Jósafat Sigfússon
verkamaður, f. 14.9. 1902, d.
10.12. 1990.
Systkini Guðrúnar: a) Bragi
Þór, f. 1930, d. 2018, maki
María Guðmundsdóttir, f. 1936,
b) Jón Rögnvaldur, f. 1936, d.
1999, maki Sigríður Ingimars-
dóttir, f. 1935, d. 2021, c) Ingi-
björg Gunnhildur, f. 1940,
maki Sveinn Friðvinsson, f.
1938, d. 2017.
Guðrún giftist 23.8. 1955
Birni Arasyni, f. 15.12. 1931, d.
22.2. 2002. Foreldrar hans
voru Ari Jónsson, f. 8.5. 1906,
d. 3.12. 1979, sýsluskrifari á
Blönduósi, og Guðríður Björns-
dóttir, f. 21.9. 1897, d. 18.5.
1990, húsfreyja.
Börn Guðrúnar og Björns
eru: 1) Jónanna, f. 8.10. 1955,
framkvæmdastjóri, maki Níels
Karlotta Malín, f. 2020, c) Ar-
on, f. 1992, d) Orri, f. 1994. 4)
Jón Jósafat, f. 25.9. 1970,
framkvæmdastjóri, maki
Dagný Guðmundsdóttir
framkvæmdastjóri, dætur
þeirra a) Aníta Ýr, f. 1996,
sambýlismaður Sölvi Valdi-
marsson, synir þeirra Brynjar
Leó, f. 2017, og Oliver Dagur,
f. 2018, b) Sara, f. 2003.
Árið 1935 flutti fjölskylda
Guðrúnar frá Gröf á Höfða-
strönd að Sælandi á Hofsósi og
þaðan til Sauðárkróks 1947.
Guðrún lauk skólanámi á
Sauðárkróki og vann tilfall-
andi störf næstu ár. Guðrún
var í Húsmæðraskólanum á
Laugarvatni 1952-1953 og var
námið henni mikil lyftistöng.
Hún var matráðskona í Forna-
hvammi, og vann um tíma á
Keflavíkurflugvelli. Þau hjónin
fluttu í Borgarnes 1956 og
bjuggu þar alla tíð síðan. Þau
ráku Shellstöðina í Borgarnesi
í áratugi og stofnuðu versl-
unina Stjörnuna með Braga
bróður Guðrúnar. Starfsvett-
vangur hennar var þó aðallega
á Shellstöðinni þar til þau
hættu þeim rekstri. Guðrún
var félagslynd, söng í kirkju-
kór Borgarneskirkju stóran
hluta ævinnar og var lengi í
sóknarnefnd kirkjunnar. Guð-
rún var alla tíð mikill Skag-
firðingur og nýtti hvert tæki-
færi til að heimsækja ættingja
og vini í Skagafirði.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Borgarneskirkju í dag, 2.
júlí 2021, kl. 14.
Guðmundsson
verkfræðingur,
dætur þeirra eru
a) Guðrún Eva, f.
1980, eiginmaður
Bjarki Hvannberg,
börn þeirra: Andr-
ea, f. 2008, Jónas
Tryggvi, f. 2012,
og Ylfa, f. 2019, b)
Sigríður Soffía, f.
1985, sambýlis-
maður Marinó
Thorlacius, börn þeirra Emma,
f. 2004, Ísold Freyja, f. 2014,
og Níels Nói, f. 2019. 2) Ari, f.
25.8. 1960, rafmagnsiðn-
fræðingur, maki Fanney Krist-
jánsdóttir, starfsmaður íþrótta-
miðstöðvar Borgarness, börn
þeirra a) Guðrún Ágústa Möll-
er, f. 1976, sonur Jakob Fann-
ar, f. 2004, b) Anna María, f.
1990, c) Birna Ósk, f. 1993,
sambýlismaður Óskar G. Ósk-
arsson, dóttir þeirra er Fanney
Ósk, f. 2019. 3) Guðríður, f.
4.8. 1963, þroskaþjálfi, maki
Einar Hermannsson
framkvæmdastjóri. Börn
þeirra eru: a) Soffía, f. 1989,
maki Davíð Ólafsson, börn
þeirra eru Bjartur Freyr, f.
2016, og Tinna Móey, f. 2020,
b) Sunna, f. 1992, maki Trausti
Friðbertsson, dætur þeirra eru
Arabella Sigrún, f. 2016, og
Guðrún Jósafatsdóttir
tengdamóðir mín er látin. Guð-
rún bjó lengst af í Helgugötu 9 í
Borgarnesi. Ég hef oft sagt að
Helgugatan sé gatan mín. Á
Helgugötu 3 bjuggu afi minn og
amma, á Helgugötu 5 bjó föð-
urbróðir minn og á Helgugötu 9
bjuggu Guðrún og Björn ásamt
börnum sínum. Þegar við Jonna
dóttir Björns og Guðrúnar tók-
um saman fyrir 43 árum þá
þekktu þau hjón til mín. Mér
var vel tekið og alla tíð síðan
hefur mér og Guðrúnu verið vel
til vina og aldrei orðið sundur-
orða.
Guðrún var skemmtileg kona,
hispurslaus. Hún var dugleg
húsmóðir, vann með Birni við
rekstur Shellstöðvarinnar. Guð-
rún tók aldrei bílpróf, hún gekk
mikið, kvik í hreyfingum, og var
vel á sig komin líkamlega fram
undir það síðasta. Við Jonna
bjuggum í Borgarnesi til 1990
en fluttum þá til Reykjavíkur.
Guðrún saknaði dætra okkar
eftir að við fluttum. Oft var
komið í heimsókn en kveðju-
stundir voru stundum trega-
blandnar. Við fjölskyldan eigum
Guðrúnu mikið að þakka. Hún
hjálpaði til við uppeldið og gætti
oft barna okkar í lengri og
skemmri tíma, og dæturnar hafa
ávallt verið mjög hændar að
ömmu sinni.
Guðrún ræktaði garðinn sinn
í orðsins fyllstu merkingu. Hún
var dugleg í blómarækt, ræktaði
blóm frá fræi og plantaði fjöl-
ærum jurtum eins og tíminn
leyfði. Þegar við fluttum til
Reykjavíkur gaf hún okkur fjöl-
skyldunni bóndarós úr garði sín-
um sem lifir enn nú 30 árum
seinna. Á rósina komu 26 blóm í
fyrra.
Guðrún ræktaði einnig garð-
inn í óeiginlegri merkingu. Hún
laðaði öll börn að sér. Hún lék
við þau, spilaði á gítar og söng,
og sagði sögur. Guðrún trúði á
Guð og kærleikann alla tíð. Hún
var einstaklega ættrækin, heim-
sótti ættingja og hélt þeim boð.
Hún var mikill gestgjafi, hélt
skemmtilegar veislur og svo
hafði hún gaman af stangveiði.
Einu sinni var fjölskyldan í
veiðiferð og hafði Guðrún farið
snemma út. Hún setti í lax og
náði að þreyta hann um stund
þegar laxinn greip til þess ráðs
að synda kringum stóra gras-
torfu sem hafði fallið í ána. Allt
sat fast en Guðrún dó ekki ráða-
laus, stakk stönginni í árbakk-
ann, hljóp í veiðikofann og bað
um aðstoð við að kljúfa torfið
með skóflu. Ég fann skóflu og
kom með báðar dætur mínar,
sem voru mjög spenntar yfir
veiði ömmu. Hún landaði lax-
inum strax og línan var laus.
Laxinn var nefndur skóflulaxinn
og var atburður þessi myndaður
frá öllum hliðum. Mynd sem
tekin var af Guðrúnu og dætrum
mínum að dást að laxinum stóð
á áberandi stað í stofu tengda-
móður minnar alla tíð. Nú er
þessi mynd í stofu minni á áber-
andi stað.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund vil ég þakka elskulegri
tengdamóður minni sameigin-
lega vegferð öll þessi ár, við
munum öll sakna hennar sárt.
Níels Guðmundsson.
Mig langar að minnast elsku
ömmu Gunnu í nokkrum orðum.
Amma hafði svo marga góða
eiginleika sem gerðu hana að
þeirri hjartahlýju og góðu konu
sem hún var. Hún var svo
skemmtileg og hress. Svo létt-
lynd og kát og svo stutt í glensið
hjá henni. Það var alltaf svo
mikið líf og fjör í kringum hana.
Hún var mikill gestgjafi og
rösk til allra verka. Oftar en
ekki var veislumatur á borðum
fyrir þá sem komu við hjá henni
í Borgarnesi. Og svo átti hún
það líka til að baka og búa til
alls kyns góðgæti og senda til
okkar barnabarnanna. Hafra-
kex, marmelaði, smákökur og
skonsur voru sendingar sem
komu reglulega frá ömmu. Það
var yndislegt að fá þessar kræs-
ingar frá henni á fullorðinsárum
og þetta var sko alltaf klárað
upp til agna á mínu heimili.
Ég hef alltaf verið mjög stolt
af því að heita í höfuðið á ömmu.
Amma ávarpaði mig oft sem
„Nöfnu“ og það þótti mér afar
vænt um. Í huganum heyri ég
hana segja með sinni góðlegu
rödd: „Nafna mín, viltu rétta
mér kanilsykurinn“ og minnist
góða grjónagrautsins sem hún
gerði oft handa okkur systrun-
um þegar við vorum litlar.
Amma var svo barngóð og
mikil fjölskyldukona sem skilur
eftir sig stóran hóp afkomenda.
Hún hefur haft svo djúpstæð og
góð áhrif á okkur. Það var svo
fallegt að líta yfir hópinn sem
sat við rúmstokkinn hennar síð-
ustu dagana sem hún lifði. Ég
skynjaði svo sterkt hve elskuð
hún var og hve stóran sess hún
skipaði í lífi okkar allra.
Elsku ömmu Gunnu minnar
mun ég ávallt minnast með svo
mikilli hlýju í hjarta. Hún er
mér fyrirmynd í því að vera góð
móðir og að verða dásamleg
amma og langamma.
Hvíl í friði yndislega amma
mín.
Ég sakna þín.
Guðrún Eva Níelsdóttir.
Stjúpur og morgunfrúr minna
mig alltaf á ömmu Gunnu, hún
hefur verið mér mikil fyrirmynd
í lífinu og listinni. Mér fannst
alltaf svo heillandi að sjá litlu
umslögin í ísskápshurðinni
hennar merkt blómategundum.
Hún kenndi mér að taka fræ og
rækta stjúpur. Á Helgugötunni
lét amma gera stórt skrautbeð
við heimreiðina, blómabeð sem
hún ræktaði sjálf öll blómin í frá
fræi. Ég man hvað mér fannst
þetta blómahaf stórfenglegt
þegar ég sat 5 ára á hellunum
úti og beið eftir foreldrum mín-
um. Og nú 30 árum seinna dáist
ég að því að hún hafi ein síns
liðs ræktað yfir 100 blóm frá
fræi sem prýddu þetta glæsilega
beð í Borgarnesi.
Amma leyfði mér að vera með
sér í eldhúsinu, ég lærði að gera
rabarbarasaft og sulta, gera
rifsberjahlaup en mest spenn-
andi var þegar hún lét það eftir
mér að gera hundasúrusaft. Og
einhvers staðar var alltaf hægt
að finna fallega dós með heima-
bökuðum Siggakökum, skonsum
eða vínarbrauði. Ekki má
gleymast hvað amma var ótrú-
lega fyndin og orðheppin, blátt
áfram og stórskemmtileg og hún
gat fengið mann til að svitna og
fara í hláturskast með spreng-
hlægilegum nýyrðum.
Mér er minnisstætt hvað það
voru yndislegir morgnar á
Helgugötunni, maður vaknaði og
hljóp inn í hjónarúm til ömmu
og afa til að spjalla. Þar lágu
stundum amma, ég og Guðrún
systir, við fótgaflinn mamma,
Gurrý og stelpurnar, allir kúrðu
undir sænginni hennar ömmu og
spjölluðu með morgunsólina
skínandi gegnum gardínurnar.
Ég hugsa til ömmu allar
morgna þegar ég fæ mér hrökk-
brauð með marmelaði og heitt
kaffi.
Takk elsku amma mín fyrir
allt, fyrir hlýjar minningar og
hlýjar tásur, fætur barnanna
minni haldast heitir í lopasokk-
um frá þér.
Þín
Sigríður (Sigga) Soffía.
Í dag lýkur okkar fallegu veg-
ferð í gegnum lífið sem staðið
hefur í 28 ár, fimm mánuði og
eina viku upp á dag, elsku
amma mín.
Dagurinn í dag er eins fal-
legur og hugsast getur. Sólin
skein sitt breiðasta, nýslegin
graslykt í lofti og logn, 23. júní
2021.
Síðastliðnir dagar hafa ein-
kennst af sorg, gleði, hræðslu,
samheldni, hamingju, ást og
baráttu.
Það sem stendur mér efst í
huga núna er ástin og sam-
heldnin. Amma skilur eftir sig
svo mikla ást og samheldni og
var það henni ríkast að allir
hennar erfingjar héldu góðu
sambandi. Sem ríkt hefur yfir
henni síðastliðna daga af hennar
afkomendum.
Minningar út af fyrir sig eru
magnaður veruleiki. Þá sérstak-
lega þegar maður missir ein-
hvern sem er manni einstaklega
mikilvægur partur af lífinu. Ein-
hvern veginn hellast yfir mann
minningarnar í hrönnum og all-
ar eru þær góðar. Allar minn-
ingar mínar af ömmu eru góðar.
Ég vil meina að við tvær höf-
um átt einstakt samband. Amma
var svo miklu meira en „bara“
amma mín. Hún var og verður
alltaf mín besta vinkona, leiðtogi
í gegnum lífið og ein helsta fyr-
irmynd lífsins.
Það tæki mig mörg ár að rita
niður allar þær minningar sem
við tvær eigum á blað en ég
ætla að nefna nokkrar.
Ég til að mynda trúi því að ég
sé eina barnabarnið í öllum
heiminum sem á „heimsmet“ í
áskrift á einka-hádegisverði hjá
ömmu sinni í þrettán ár í röð.
Ég, meira en hálfpartinn,
flutti til ömmu veturinn 2002,
þegar afi Bíi lést skyndilega. Að
mínu mati og samkvæmt minn-
ingum dagsins áttum við amma
algjörlega eitt og hálft ár út af
fyrir okkur, saman tvær – við
vorum saman öllum stundum.
Missirinn að afa Bía var gríð-
arlegur og áttum við þá hvor
aðra að – nótt sem dag. Þessar
erfiðu minningar ylja þó í dag,
amma grét og ég var sterk, ég
grét (mun oftar) og amma hug-
hreysti mig. Það er sönn ást,
kærleikur og samheldni. Þarna
varð okkar dýrmæta einstaka
samband til í mínum huga.
Einkunnarorð ömmu að mínu
mati eru; dugnaður, ást, kær-
leikur og samheldni.
Amma Gunna skilur eftir sig
fjögur dásamlega vel gefin börn,
níu dásamleg barnabörn og 13
yndisleg barnabarnabörn sem
sakna hennar sárlega. Enda var
amma okkur öllum svo kær og
hlúði að okkur öllum fram í sinn
seinasta andardrátt. Þakklæti er
mér þar efst í huga að hugsa til
þess að amma hafi fengið það
tækifæri að fylgjast með sigrum
sinna afkomenda, ekki bara
barna sinna og barnabarna
sinna heldur líka barnabarna-
barna sinna. Sem alltaf fengu
hana til að brosa. Allt fram á
síðustu stundir.
Amma mín, ég ætla að verða
eins og þú. Þú ert og verður
alltaf mín helsta fyrirmynd í líf-
inu.
Hvíldu í friði elsku hjartans
gullið mitt.
Við syrgjum því við erum svo
lánsöm að hafa elskað og hef ég
engin orð yfir það hversu mikið
ég mun sakna þín elsku besta
vinkona mín.
Ég veit og trúi því heitt að afi
Bíi sé búinn að taka á móti þér
skælbrosandi, í hvítri straujaðri
skyrtu hnepptri upp að háls
(nema síðasta talan), gráleitum
brotabuxum og grábrúnum axla-
böndum og býður þér strax upp
í dans. Njótið dansgleðinnar.
Ég elska þig af öllu mínu
hjarta amma mín.
Þín
Birna Ósk Aradóttir.
Gunna frænka hefur nú kvatt
okkur falleg og glæsileg kona
allt til enda. Gunna var fastur
punktur í lífi svo margra, mann-
eskja sem þú vissir hvar var og
hvað vildi, ákveðin en ljúf,
skemmtileg og hreinskiptin. Ég
var skírður í höfuðið á Gunnu og
kallaði hún mig nánast aldrei
annað en „nafna“. Nafni var allt-
af velkominn á Helgugötuna og
ófáar vikurnar var dvalið í Borg-
arnesi hjá Gunnu og Bía, Braga
og Mæju. Það var enginn svang-
ur hjá Gunnu enda hún sífellt að
baka og elda. Fiskibollurnar
voru góðar, eitthvað í þeim sem
fékk matvöndustu drengi til að
biðja um meira. Helgugatan var
ævintýri og ekki leiðinlegt að
brasa með og í kringum krakk-
ana þeirra Bía. Klettarnir voru
freistandi og Gunna vissi vel af
klifri og áhættuatriðum og lét
okkur alveg heyra það en sagði
svo gjarnan fariði bara varlega.
Held hún hafi vitað að erfitt yrði
að stoppa þetta gengi. Þau ráku
Shellstöðina í Borgarnesi um
árabil. Shell var ævintýri út af
fyrir sig enda hálfgerð fé-
lagsmiðstöð á þeim tíma og
stundum fékk maður að reyna
tíkallaspilið. Mörgum stundum
eyddum við á Shell með Gunnu
og Bía.
Við bræðurnir vorum alltaf
velkomnir til hennar og síðar ef
einn okkar kom við, þá spurði
hún alltaf um hina. Hún fylgdist
vel með og var afar stolt af sín-
um börnum og þeirra afkom-
endum. Var óspör á að segja
hvað þau voru að gera enda full
ástæða til að vera stolt af því
frábæra fólki. Þegar ég hitti
hana sl. laugardag var grínast
með eitt og annað. Glotti hún
nafna mín þegar það kom upp,
að í rúm 12 ár hafði einn fengið
besta plássið á ísskápnum en
þar var hún með framboðsmynd
af nafna sínum. Ekki leiðinlegt
það! Gunna hafði líka húmor. Á
einu fjölskyldumótinu var af-
hentur bikar, Grafarbikarinn,
kenndur við Gröf á Höfðaströnd.
Ég sagði við hana hvort það
væri ekki nær að afhenda silf-
urbakka, Hann gæti kallast
Grafarbakkinn. „Nafni!“ sagði
hún og kímdi svo við. Fjölskyld-
an að norðan kom oft við í Borg-
arnesi til skemmri eða lengri
tíma. Alltaf vorum við velkomin
og var sambandið gott. Farið
var í ferðalög, vestur að á að
veiða nú eða að taka upp kart-
öflur og var Gunna ætíð að drífa
hlutina áfram. Þegar þau voru
með hjólhýsið við Laugarvatn
voru þau stundum heimsótt
enda ævintýri að koma þangað.
Það er gaman fyrir okkur bræð-
ur að rifja upp þessa tíma þegar
við vorum hjá Gunnu því sam-
band foreldra okkar og hennar
og Bía var náið og gott. Ófáar
myndir eru til af þeim á ferða-
lögum saman eða þá í Borg-
arnesi og fyrir norðan. Gunnu
var alltaf hlýtt til Skagafjarðar.
Hún hafði eitt sinn orð á því
þegar hún kom að Arnarstapa
fyrir ofan Varmahlíð, sá yfir
fjörðinn og út að eyjunum að
þetta væri líklega fallegasta sýn
sem til væri. Þannig var hún
stolt af sínu fólki og uppruna
sínum. Gunnu kveðjum við með
söknuði. Hún átti gott líf, skilur
eftir sig fullt af afkomendum
sem ylja sér, líkt og við hin, við
góðar minningar um glæsilega
og góða konu. Ég, Björgvin og
Atli sendum fjölskyldunni sam-
úðarkveðjur og mamma minnist
stóru systur sinnar með hlýhug
og þakklæti.
Gunnar Bragi „nafni“.
Minningar liðinna ára læðast
að við andlát Guðrúnar Jónínu
Jósafatsdóttur. Margt er að
þakka, sérstaklega vil ég þakka
leiðsögn og traust á erfiðum
tíma í lífi mínu haustið 1983.
Gunna Jós var falleg kona og
eftirminnilega snaggaraleg í
hreyfingum. Göngulagið bar
með sér dugnað og stefnufestu.
Þegar hún og Björn maður
hennar ráku Shell í Borgarnesi
var hún svo sannarlega mann-
eskjan á bak við tjöldin; skar
lauk, þvoði svuntur og tuskur,
stóð brosandi vaktina við af-
greiðslu og gerði allt það sem til
féll í rekstrinum. Ég var svo
lánsöm að vinna hjá þeim sóma-
hjónum í skólafríum. Gunna gat
verið ákaflega hnyttin í tilsvör-
um og var óhrædd við að segja
sína meiningu.
Gunna var fyrirmyndarhús-
móðir og móðir. Þegar ég og
Gurrý dóttir hennar leigðum
saman íbúð í Reykjavík naut ég
góðs af myndarskap hennar og
þau hjón færðu okkur mat og
nauðsynjavörur og fyrir það hef
ég alla tíð verið þakklát. Sér-
staklega vil ég nefna fiskiboll-
urnar hennar en enginn gat gert
þær betri.
Lengi söng Gunna með sinni
fallegu sópranrödd í kirkjukór
Borgarness og þannig lagði hún
mikilvægt framlag til kirkju-
starfs.
Hún hafði mikið yndi af af-
komendum sínum öllum enda
mikið sómafólk.
Sumarstörf stundaði ég í
Borgarnesi og fannst Gunnu
ómögulegt að ég nagaði nesti í
hádeginu á kaffistofunni og bauð
mér því að borða hádegismat
alla daga í heilt sumar. Það var
nefnilega alltaf heitur matur í
hádeginu á Helgugötu 9. Heim-
ilið allt bar myndarskap Gunnu
fagurt vitni. Hreint og fínt og
innandyra var það Gunna sem
var við stjórnvölinn, við þau
störf bar hún svuntu.
Ég kveð velgjörðarkonu mína
Guðrúnu Jónínu Jósafatsdóttur
með virðingu og þökk og sendi
öllu hennar fólki hlýjar kveðjur
á þessum tímamótum.
Alda Árnadóttir.
Guðrún J.
Jósafatsdóttir
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÁSGEIR B. ELLERTSSON
dr. med.,
yfirlæknir,
lést á heimili sínu 22. júní.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Ásgeir þakkar öllu samferðafólki sínu samfylgdina á
lífsgöngunni og afþakkar vinsamlegast minningargreinar.
Ástvinir þakka auðsýnda samúð og hlýhug við andlát hans.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Skógarmenn KFUM.
Eiríka Urbancic
Guðlaug Helga Ásgeirsdóttir Lárus S. Marinusson
Steinunn Ásgeirsdóttir Eric Rudholm
Ragnhildur Ásgeirsdóttir Gunnar H. Ingimundarson
Hilmir Ásgeirsson Sólveig Ó. Aðalsteinsdóttir
Birgir U. Ásgeirsson Karen Jóhannsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn