Dagrenning - 01.01.1941, Qupperneq 13

Lokið ekki dyrunum á eftir yður.
•*«>•• r-!••<>••
MEÐ þessari fyrirsögn er
er ekki átt við það, að
þegar gengið er inn eða út um
húsdyr, þá eigi maður ekki að
láta aftur hurðina á eftir sér,
heíöur er átt við það, að menn
eigi ekki að koma þannigjfram
við náunga sinn í hversdags-
lífi sínu, í orðum eða gjörðum,
að maður sé ekki velk: : ir.n í
annað sinn — hafi lokað dyr-
ur.um á eftir sér.
Þess eru mörg dæmi, að
menn hafa í augnabliks bræði
sinni látið þau orð fallasér af
vörum við aðra n:enn, sem
hafa orsakað þeim vinatap,
atvinnumissir og allkonar örð-
ugleika. Þeir hafa ekki hugs-
að út i það, í bili, að svo yrði,
En afieiðingarnar hafa undra
fljótt látið á sér bera. Þá er
það oft, að menn óska þess af
heilum hug, að þeir hefðu átt
betra vald yfir tungu sinni og
orðin væru ótöluð. En þá er
það of seint. Töluð orð verða
ekki tekin afUir.
Menn eru stundum státnir
yfir því, að þeir hafi hug til
þess, að ganga beintframanað
þeim rnanni, sem þeim finst að
hafi móðgað sig eða gert eitt-
hvað á htuta sinn, og segja
honum óspart til syndanna.
Misgjörðin, sem þeir hafaorð-
ið fyrir, er oft smávægileg og
við ýtarlega athugun, eigin-
lega engin. En í bili finst þeim
að þeir hafi orðið fyrir mikl-
um rangindum, og að þeir
verði að jafna sakirnar.
Eitt sinn kom vérkamaður
út frá húsbónda sínum, sem
hafði verið að setja ofan í við
hann fyrir hvað hann kæmi
oft seint til verka á morgn-
ana. Verkamanninum fanst
að húsbóndi sirn heíði gert
sér mikið rangt með því, að
hafa orð á þessu og eys hann
óbóta skömmum. Hann mætir
hinum verkamönnur.um þegar
hann kemur út fiá húsbónd-
anum og segir við þá: “Ég
tautaði yfir hausamótunum á
karl f j.. núna. Hann þarf
ekki að halda að hann geti
skammað mig fyrir ekki neitt.
Ég sagði honum sitt af hver j u.