Dagrenning - 01.01.1941, Page 14

704 DAGRENNING
Þessi maður varð þarna
strax að hetju í augum hinna
verkamannanna, sem einnig
fundu til þess, að húsbóndinn
var ósanngjarn stundum, eða
þeim að minsta kosti fanst að
hann vera það, en vildu aldrei
láta neitt bera á óánægju hjá
sér. Þeir kusu heldur að þola
þau rangindi sem þeim fanst
þeir vera beittir, heldur en að
eiga það á hættu, að tapa at-
vinnu sinni hjá þessum manni.
En hetjan, sem svalaði
geði sínu, tapaði atvinnunni,
sem hann mátti þó illa missa.
Hvar sem hann svo reyndi í
marga langa mánuði á eftir,
að fá atvinnu, mættu honum
alla jafna sömu svörin:
“Þú hefir slæmann vitn-
isburð frá síðasta húsbónda
þínum. Við höfum enga at-
vinnu fyrir þig.”
Þessi hetja hafði lokað
dyrunum á eftir sér.
Það er gotc að temja sér
þá hunsun þegar um einhvern
ágreining er að ræða milli
manna, að vel geti það verið,
að maður hafi ekki að öllu leyti
á því rétta að standa, að það
geti verið eitthvað í því, sem
hinn maðurinn segir. Að hug-
sa þannig, er vísdómur, sem
verður oft til þess, að menn
hyka við að segja þau orð, er
þeir ætluðu að segja í fyrstu,
og sem hefðu getað orsakað
manni óbætanlegan skaða á
ýmsan hátt. Þaðer einskonar
sjálfspróf, sem getur orðið til
þess, að bjarga framtíð manns
að miklu leyti,
Lokið ekki dyrunum á
eftir yður.
★
Virtist vera sanngjarnt.
Negri einn var kærður fyrir,
að hafa farið inn í hænsnahús ná-
granna síns að næturlagi, og haft
á burt með sér tvær hænur. Fyrir
réttinum hvaðst Negrin sýkn saka
og kvartaði undan ranglæti pví,
er honum væri sýnt með pessara
ákæru.
“Mér skilst,” sagði dónmar-
inn, “að J>ú hafir farið inn íhús-
ið um nóttina, svo hugsað f>ér að
standa mót freistingunni og farið
út aftur. Er f>að rétt?”
“Það mun vera mjög nærri
sannleikanum, herra dómari.”
“En geturðu f>á sagt mér
hvernig stóð á f>ví, að f>að vönt-
uðu tvær hænur í hænsnahúsið
um morguninn?”
“Það getur hafa staðið f>ann-
ig á f>ví, herra dómari, að mér
fanst það ekki ósanngjarnt, að ég
hefði tvær hænur fyrír að skilja
allar hinar eftir.”
.—♦—•