Dagrenning - 01.01.1941, Qupperneq 17

Ástúð og ljúflyndi.
Ástiíð eða Ijúflyndi er dyr-
mætara en fegurð. — En hvernig
geta menn orðið ástúðlegir og
ljúfiyndir?
Enginn skóli er til að kenna
þessalist; ekkert iyf er til, sem
getur framieitt ástúð, og pó er
líkatnsfegurð og gáfur lítils virði,
séu f>ær ekki sameinaðar henni.
Það er ekki auðvelt ;;ð lýsa
ástúðinni; Menn verða huitnar
varir f>ar, setn hún er til. Til
f>ess, að gefa. andlitunum andríkt
útlit f>arf fjölhreytta pekkingu,
eins f>arf fjöltnargar velgjöt'ðir og
viðvarandi æfing á bestu eiginleg-
leikum mannsins til pess, að ást-
úðin sjáist á svipnum.
Munurinn á ástúð og .virð-
ingu er mjög mikill. Breytni
manns getur verið svo ólastanleg,
að jafnvel óvinir geta ekki fundið
að henni, en |vó skort hjartansal-
úðina, Pað er með hana eins og
ástina: “hún hugsar ekki um
sjálfa sig.” Sá, sem ekki getur
gert öðrum greiða endurgjalds-
laust; sá, sem ekki tekur tillit til
tilfinninga annara;- sá, sem særir
aðra athugunarlaust og veit ekki
hvað hann gerir — getur aldrei
orðið ljúflyndur, enda f>ótt hann
sé aðdáanlega vel útbúinn hæði
til sálar og líkama að öllu leyti.
Að geta stráð gleði og ánægju
til fieirra, sem menn umgangast,
reyna að létta undir byrði peirra,
taká burt steina úr götu peirra,
Það er f>að, sem gerir manninn
Ijúflyndann-
Sá, sem þrátt fyrir armæðu
og sorgir lífsins, geymir hjarta sitt
opið, er viljugur til að hjálpa
þeim, sem bagt eiga, að semja
frið tneðal óvina, að hugga sorg-
mædda og líta hlýlega til allra --
hann vinnur sér inn ást og virð-
ingu artnara, enda f>ótt hann sé
ófríður og hafi einhver líkams
lyti.
HANN PÓTTTST VITA
HVAÐ ÞAÐ VAR.
Nokkurt stykki af veggjalími
féll úr loftinu í svefnherbergi hr.
-Johnsons og ofan á hann f>ar sem
hann svaf í rúmi sínu. Johnson
vaknaði, settist upp og nuggaði
augun og segir: “Já, elskan mín,
ég skal fara á fætur,”