Strandapósturinn - 01.10.2001, Blaðsíða 74

Þetta sumar varð því erfitt. Þó tókst að heyja fyrir skepnurnar.
Urn haustið varð svo að smala fénu saman norður í Ingólfsfjörð
og Munaðarnes, þar sem kindurnar dreymdi um gömlu dýrðar-
dagana í Skjaldabjarnarvík og skildu víst ekkert í því að leiðin
rofnaði við sjóinn.
Alla tíð höfðu íslendingar lifað á sauðkindinni og sjávarfangi.
En nú var kreppan í algleymingi og afurðir landsmanna næstum
verðlausar. Það er þá sem þær fréttir berast frá útlöndum að
karakúlfé skili svo verðmætum skinnum af lömbum að það sé
miklu meira virði en kjötið að hausti.
Eftir rniklar umræður og rannsóknir eru svo hrútar af þessu
fé fluttir til landsins, með afleiðingum senr enginn gat séð fyrir.
Norður á Eyri við Ingólfsfjörð kom einn slíkur hrútur. Og eins
og kvenkyninu er svo eðlislægt þá þurftu rollurnar úr Reykjar-
firði endilega að skoða þetta fyrirbæri. Vorið eftir tók féð að
veikjast og vissu menn ekki hvað um var að vera. Afföll urðu því
mikil og það er ekki fyrr en vorið 1937 að ljóst er að um mæði-
veiki er að ræða, enda veikin komin upp þar sem hrúturinn góði
hafði haft afskipti af ám.
Nú var úr vöndu að ráða. Annað hvort varð að skera niður á
stóru svæði eða að reyna að einangra þá bæi þar sem veikinnar
hafði orðið vart og skera niður allt fé er greindist veikt eða grun-
ur lék á að væri sýkt.
Vorið 1937 er settur vörður milli Kjósar og Reykjarfjarðar til
að koma í veg fyrir að fé frá þessum bæjum gengi saman. Það
kom í hlut okkar bræðranna í Reykjarfirði og þeirra Kjósar-
bræðra Agústs og Skúla að annast þessa vörslu. Um sumarið er
svo lögð girðing frá Stekkjarnesinu í Reykjarftrði beint upp
þvert yfir Breiðadalinn, fyrir ofan Mjóadalinn í Reykjarfjarðar-
vatn, yfir Taglið og niður í Ofeigsfjörð. Þessi girðing var mikið
mannvirki. Allt efni þurfti að reiða á hestum og bera, því engum
tækjum var við komið. Seinna dáðist ég oft að því hversu vel
girðingin var lögð og hversu vel hún stóðst snjóalög og vont veð-
ur. Það varð fljótlega hlutskipti okkar Reykjarþarðarbræðra að
halda girðingunni við og verja hana. A vorin þurfti að endur-
byggja það sem aflaga fór á vetrum. Það gat verið blaut og kald-
söm vinna. En oft var þetta býsna gaman. Að vinna úti að vori í
72