Strandapósturinn - 01.10.2001, Side 76

bætti úr skák að mikil vinna var við að halda girðingunni við og
vetja hana, þannig að það bætti upp afurðatapið að einhveiju
leyti. En eftir að búið var að vinna bug á veikinni fór fénu að
fjölga. Flest mun það hafa orðið um 140—150 ær á fóðrum, 5 kýr
og 4 hestar. Kýrnar voru svona margar eingöngu vegna mjólkur-
sölti til Djúpavíkur, en luin var í raun og veru forsenda þess að
hægt væri að reka búskap í Reykjarfirði með þeim hætti er gert
var.
En það sem setti búskapnum skorður var hversu erfitt var að
afla fóðurs handa gripunum þótt þeir væru ekki fleiri en þetta.
Grasleysi og óþurrkar voru oft með þeim hætti að aldrei var
hægt að vita hversu mikilla heyja væri hægt að afla og eftir mikla
óþurrka voru heyin oft svo léleg að varla var um boðlegt fóður
að ræða. Það er ekki fyrr en seinna að tæknin gerir það kleift að
afla heyjajafnvel þótt tíðin væri óhagstæð, en kannski var það þá
orðið of seint. Þrátt fyrir þessa annmarka er ekki hægt að segja
annað en búskapur þeirra í Reykjarfirði hafi í það heila tekið
gengið vel þessi 18 ár er þau bjuggu þar.
Verstöðin Djúpavtk.
Er allt gull sem glóir?
Inn úr Reykjarfirði að sunnan gengur vík er Kjósarvík nefnist.
Kjós var 8 hundruð að dýrleika að fornu mati. Hlunnindalaus,
en útræði nokkuð og lending góð. Austur af Kjós er lítil vík er
Djúpavík heitir og ber nafn með rentu. Undirlendi er þar nokk-
urt en í suðri eru hamrabelti sem allt að því slúta yfir víkina, en
út með firðinum liggur leiðin til Kúvíkur og Veiðileysu, grýtt og
ógreiðfær.
Djúpavík kemur fyrst til sögu um 1915 er Elías Stefánsson út-
gerðarmaður hefur þar síldarsöltun, en Norðmenn voru þá um-
svifamiklir síldarsaltendur og kenndu íslendingum til verka. Þá
eru byggð þar nokkur hús, er enn standa svo og síldarplan. Mik-
il umsvif voru á tímabili eða þar til síldarverðið hrundi 1919 og
menn urðu gjaldþrota unnvörpum. Þá lagðist starfsemin af. En
síldin hélt áfram að ganga upp að landinu. Þessi silfurlitaði litli
74