Strandapósturinn - 01.10.2001, Side 82

ar og margar hetjusögur er aldrei verða skráðar. Og norðanvind-
urinn gnauðar við stafn og þil og á vorin kemur sunnanblærinn
og skilur ekkert í því hvers vegna börnin koma ekki til að heilsa
vorinu.
Menntun er máttur.
Er hœgt að lœra nema í skóla ?
Frá því að barnafræðsla var lögleidd hefur það verið eitt af
megin viðfangsefnum samfélagsins að sjá um að börn og ung-
lingar fengju lögboðna fræðslu.
Upphaflega og reyndar enn er þetta ýmsum vandkvæðum
bundið.
Það voru engir skólar til, sárafáir menntaðir kennarar. Bóka-
kostur lítill og einhæfur. Samt hófu menn þetta starf ótrauðir.
Arneshreppur var þar engin undantekning. Fyrsta úrlausnin var
þessi svonefndi farskóli. Fenginn var einhver er hafði fengið ein-
hverja menntun eða var það sjálfmenntaður að hann gat upp-
frætt börnin. Svo var kennt á bæjunum til skiptis og fóru börn-
in á milli.
Meðan þau Sigríður og Pétur bjuggu í Skjaldabjarnarvík var
fræðslunni hagað með þessum hætti. Auk þess fengu þau stund-
um kennara til að uppfræða á eigin vegum. Einn vetur kenndi
Eyjólfur Valgeirsson úr Norðurfirði, en hann hafði lært í Flér-
aðsskólanum á Reykjum í Hrútafirði. Eyjólfur varð síðar kaupfé-
lagsstjóri við Kaupfélag Strandamanna í Norðurfirði og síðar
bóndi á Krossnesi. Eftir að skólinn kom á Finnbogastaði fóru
eldri börnin þangað, þau Guðmundur, Guðbjörg, Jóhannes og
Friðrik. Ferðalagið tók 3 daga. Fyrst að Dröngum, svo til Ofeigs-
fjarðar og síðasta dagleiðin að Finnbogastöðum. Slíkt ferðalag
um hávetur fyrir unga krakka gat verið stórhættulegt. Allra veðra
von og enginn möguleiki að láta vita af sér. Oft hefur þeim lið-
ið illa er heima sátu, að vita af ungum börnum á svona ferðalagi.
Arið 1929 ræðst hugsjónamaðurinn Guðmundur Þ. Guð-
mundsson á Finnbogastöðum í það þrekvirki að koma upp
skólahúsi og reka þar skóla.
80