Morgunblaðið - 08.09.2021, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. SEPTEMBER 2021
✝
Hrafnhildur
Bjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
18. september 1930.
Hún lést á Hrafnistu
við Laugarás 2. sept-
ember 2021.
Foreldrar hennar
voru Elenóra Kristín
Rósmundsdóttir frá
Ísafirði, f. 29. apríl
1899, d. 28. apríl
1951 og Bjarni Guð-
jón Guðmundsson, f. 4. júlí 1897,
d. 28. febrúar 1988. Systkini
Hrafnhildar samfeðra voru Árni
Magnús, f. 21. febrúar 1923, d. 10.
maí 2010 og Margrét, f. 24. júlí
1924, d. 5. ágúst 1993.
Hrafnhildur giftist Helga T.K.
Þorvaldssyni skósmið 15. mars
1952, en hann lést 4. mars 1983.
Hann var sonur hjónanna Krist-
ínar Súsönnu Elíasdóttur hús-
móður og Þorvaldar Helgasonar
skósmiðs.
Hrafnhildur og Helgi eign-
uðust fjórar dætur:
1) Elín Kristín, f. 21.9. 1952,
eiginmaður hennar er Benedikt
Garðarsson, dætur þeirra eru: a)
Hrafnhildur, f. 30.9. 1978, sam-
2002, fyrir átti Heimir dótturina
Birnu, f. 1983.
Hrafnhildur ólst upp í Reykja-
vík hjá móður sinni sem vann ým-
is verkakvennastörf. Hún gekk í
Austurbæjarskóla og síðar í Hér-
aðsskólann að Núpi og þá stund-
aði hún nám við Húsmæðraskóla
Reykjavíkur.
Hrafnhildur og Helgi byggðu
sér heimili í Langagerði 54 þar
sem dæturnar ólust upp við gott
atlæti og var Hrafnhildur ætíð
heimavinnandi meðan á uppvexti
þeirra stóð eins og tíðkaðist í þá
daga enda nóg að gera á stóru
heimili. Hún hóf þó að starfa utan
heimilis hluta úr degi þegar
yngsta dóttirin var 12 ára gömul.
Árið 1983 lést Helgi en hann hafði
rekið skóvinnustofu á Barónsstíg
18 og síðar meir vinnustofu og
skóverslun í Fellagörðum í Breið-
holtinu sem þá var að byggjast
upp. Hrafnhildur sem aldrei hafði
komið nálægt atvinnurekstri hik-
aði ekki við að taka að sér rekstur
skóverslunarinnar við fráfall hans
og rak hana næstu árin bæði í
Fellagörðum og síðar í Mjóddinni.
Seinni eiginmaður hennar var
Guðjón Kristinn Eymundsson, f.
12. febrúar 1924, d. 7. september
2009. Fyrstu árin bjuggu þau í
Hraunbæ 23 en fluttu síðan á
Skúlagötu 20.
Útför Hrafnhildar fer fram frá
Áskirkju 8. september 2021 og
hefst kl. 15.
býlismaður Drew
Meakin, þeirra börn
eru Vala Éowyn og
Hjalti John. b) Inga
Dröfn, f. 9.9. 1981,
sambýlismaður Páll
Ernisson, sonur
hans er Sigfús Ernir.
2) Anna Svandís,
f. 9.9. 1955, eig-
inmaður hennar er
Snæbjörn Stef-
ánsson, synir þeirra
eru: a) Helgi Þór, f. 12.9. 1975,
sambýliskona Anna Rósa Antons-
dóttir, þeirra dætur eru Hildur
Líf og Anita Ösp og fyrir átti
Helgi soninn Kristófer. b) Arnar
Már, f. 26.3. 1980, hans börn eru
Camilla Líf, Dagur Breki, Máni
Snæbjörn og Myrkvi Sigurður.
3) Erla Hrönn, f. 28.2. 1957,
hennar sonur er Ívar Örn Smára-
son, f. 5.9. 1988.
4) Margrét, f. 29.1. 1963, eig-
inmaður hennar er Heimir Guð-
mundsson, þeirra börn eru: a)
Sindri Hrafn, f. 28.2. 1991, sam-
býliskona Linda Björk Jóhanns-
dóttir. b) Hanna Margrét, f. 9.8.
1997, sambýlismaður Friðbert Elí
Gíslason og c) Harpa Kara, f. 23.9.
Fallin er frá tengdamóðir mín,
Hrafnhildur Bjarnadóttir. Lokið er
langri og giftusamri ævi. Uppeldis-
ár hennar voru þó ljúfsár. Hún ólst
upp við þröngan kost, var einbirni
alin upp af einstæðri móður, Ele-
nóru Rósmundsdóttur. Hún minnt-
ist þess frá yngri árum að hafa sí-
fellt verið að flytja og mamma
hennar verið í mörgum störfum til
að ná endum saman. Hún ræddi
þennan tíma með hlýju og án nokk-
urs biturleika, en maður skynjaði
að þetta var erfiður tími. Það stóð
upp úr þegar hún var send til afa
síns og ömmu á Ísafirði á sumrin.
Þaðan átti hún afar góðar og kærar
minningar.
Árin í kringum tvítugt voru við-
burðarík í lífi Hrafnhildar. Þá fyrst
fékk hún vitneskju um að hún ætti
hálfsystkini, þau Margréti og Árna.
Það reyndist henni mikill happa-
fengur. Sérstaklega góður vinskap-
ur, væntumþykja og samgangur
myndaðist á milli fjölskyldna Hrafn-
hildar og systkinanna og urðu þær
systur afar nánar. Á svipuðum tíma
kynntist tengdamóðir mín manns-
efni sínu, Helga Þorvaldssyni. Það
skyggði hins vegar verulega á þessa
gleði og varð tengdamóður minni
mikið áfall þegar hún missti móður
sína, rétt rúmlega fimmtuga.
Þau Hrafnhildur og Helgi hófu
búskap á Vesturgötu þar sem frum-
burðurinn kom í heiminn. Alls urðu
börnin fjögur, allt stúlkur. Þau
byggðu sér fagurt heimili í Langa-
gerði 54. Helgi var skósmiður og
rak skóverkstæði og skóverslun, en
Hrafnhildur var heimavinnandi
þegar dæturnar uxu úr grasi. Það
var tengdamóður minni afar þung-
bært þegar Helgi féll frá árið 1983.
Hún tók við verslunarrekstrinum
og þrátt fyrir litla reynslu af slíkum
rekstri gerði hún það af miklum
skörungsskap, fór m.a. á sölusýn-
ingar erlendis. Það var síður en svo
sjálfgefið á þeim tíma.
Ekki var ég svo lánsamur að
kynnast Helga, tengdaföður mín-
um, þeim gæðamanni. Þegar við
Magga komum heim frá námi í
Bandaríkjunum, þar sem við kynnt-
umst, hitti ég tengdamóður mína í
fyrsta sinn, en þá hafði hún nýtekið
saman við Guðjón Eymundsson,
mikinn öðling sem reyndist tengda-
móður minni afar vel. Ég fann það
alla tíð að tengdamóðir mín var mér
þakklát fyrir að hafa komið með
dóttur sína heim. Ég kunni vel við
tengdamóðir mína frá fyrsta degi
og ætíð var gott á milli okkar.
Hrafnhildur og Guðjón áttu góð
ár saman. Þau ferðuðust mikið,
enda hafði tengdamamma alla tíð
unun af því að ferðast og ekki síst til
framandi landa. Þá var mikil rækt
lögð við sumarbústaðinn í Gríms-
nesinu. Þetta voru góðir tímar og
því áfall þegar Guðjón féll frá árið
2009.
Tengdamóðir mín var einstak-
lega smekkleg kona. Heimilið fal-
legt og vel farið með alla hluti. Allt-
af var hún vel tilhöfð. Hún fylgdist
með tískunni fram á síðustu stundu
og jafnvel á þeim stundum sem hún
var rænulítil gat hún greint hvort
einhver dóttirin væri í nýrri flík.
Allt fram á síðasta dag var hug-
urinn skýr, en skrokkurinn var
löngu búinn. Þær systur hugsuðu af
alúð um móður sína alla tíð og sér-
staklega vel þessa síðustu daga.
Ég kveð kæra tengdamóður
mína með söknuði, miklu þakklæti
og hlýjum minningum.
Heimir Guðmundsson.
Elsku amma mín.
Það er svo sárt að þurfa að
kveðja þig, þú hefur alltaf verið svo
góð vinkona mín. Við eigum ótal
minningar saman sem mér þykir
ótrúlega vænt um.
Þegar ég rifja upp æsku mína
leiðir hún mig oft til ykkar Guðjóns
á Skúlagötuna. Á sumrin tókum við
Sindri bróðir oft strætó til ykkar
þar sem við vörðum deginum hjá
ykkur. Þú spurðir okkur alltaf hvað
við vildum fá að borða og það kom
ekkert annað til greina en hafra-
grauturinn hennar ömmu. Við átt-
um alltaf góða tíma saman á Skúla-
götunni, hvort sem við vorum að
spila, rölta meðfram sjónum eða
kaupa okkur ís.
Heimþráin sem ég upplifði oft
átti ekki við á Skúlagötunni og ekki
þegar við fórum tvær saman til
Spánar að heimsækja Önnu og
Snæja, vegna þess að það var alltaf
svo gott að vera hjá ömmu.
Ég hef alltaf litið upp til þín og þá
sérstaklega fyrir það hversu sjálf-
stæð þú varst og fyrir þann dugnað
sem þú bjóst yfir. Þegar við fórum
öll fjölskyldan til Spánar sumarið
2017, þá léstu ekki aldurinn stoppa
þig þar sem þú röltir upp brekkur
og skelltir þér í sundlaugina með
okkur.
Ein eftirminnilegasta minningin
er frá aðfangadegi árið 2018. Þú
ætlaðir að vera hjá okkur á jólunum
og ég kom til að sækja þig. Þegar
við ætluðum að leggja af stað heim
fór bíllinn ekki í gang. Á meðan við
biðum eftir að verða sóttar, sátum
við saman í bílnum í faðmlagi á
meðan Hallgrímskirkja hringdi inn
jólin.
Þú hefur alltaf verið stór partur
af lífi mínu og því er erfitt að
ímynda sér lífið án ömmu Hrafn-
hildar en þú verður alltaf hjá mér
hvort sem ég er með kveikt á lamp-
anum þínum á náttborðinu mínu
eða með skartgripina á mér sem þú
hefur gefið mér.
Minning þín mun ávallt lifa með
mér.
Þín
Hanna Margrét.
Hrafnhildur
Bjarnadóttir
✝
Ingibjörg Erla
Ásgeirsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. apríl 1954. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
þann 27. ágúst 2021.
Foreldrar Erlu
eru Gyða Ásbjarn-
ardóttir, f. 1935, og
Ásgeir Pétursson f.
1935, d. 2016. Þau
skildu, seinni maður
Gyðu er Baldvin Eggertsson, f.
1941.
Systkini Erlu eru Petrína, f.
1956, Ásgerður, f. og d. 1958, Ás-
björn Einar, f. 1959, Ásgeir, f.
1962, og Sólveig, f. 1965. Hálf-
systkini Erlu sammæðra eru
Dagný, f. 1970, og Eggert, f. 1976.
Magnúsi Ragnarssyni, f. 2.8.
1944, d. 29.3. 2021.
Sonur þeirra er Ásgeir Ragn-
ar, f. 12.12. 1978. Stjúpsonur
Erlu er Sigurður Ragnar Magn-
ússon. Kona hans er Magnea
Grétarsdóttir, börn þeirra eru
Grétar Þór, Svava Rún og Sig-
urpáll.
Erla ólst upp í Reykjavík og
gekk í Hlíðarskóla og Lauga-
lækjarskóla. Eftir grunnskóla
fór hún út á vinnumarkaðinn og
vann ýmis störf samhliða barna-
uppeldi og heimilishaldi. Lengst
af vann hún sem aðstoðarmaður
á tannlæknastofu Jóns Birgis
Baldurssonar.
Erla greindist fyrst með
krabbamein árið 2007 og aftur
árið 2016. Árið 2017 kom í ljós
að hún var með stökkbreytingu í
geninu BRCA2. Erla tók virkan
þátt í starfi Ljóssins og veitti það
henni mikinn styrk.
Útför Erlu fer fram í dag, 8.
september 2021, kl. 11 frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði.
Erla giftist Ein-
ari Ólafi Pálssyni, f.
26.10. 1950, þau
skildu, dætur þeirra
eru:
1) Margrét Erlu-
dóttur Einarsdóttir,
f. 7.3. 1973. Sonur
hennar og Tómasar
Guðjónssonar er
Aron Freyr.
2) Gyða Erludótt-
ir Einarsdóttir, f.
16.9. 1974. Eiginmaður hennar
er Einar Tryggvason. Dætur
þeirra eru a) Maren Erla, dóttir
hennar og Ásgríms Jóhann-
essonar er Máney Erla. b) Maídís
Eva. Stjúpbörn Gyðu eru
Tryggvi Snær og Harpa Rós.
Þann 5.1. 1978 giftist Erla,
Elsku mamma mín er dáin, það
er svo óraunverulegt að segja þessi
orð upphátt. Mamma var ekki
nema 67 ára og átti fullt eftir af líf-
inu. Það er víst ekki hægt að
stjórna því hvenær við förum og oft
lítið hægt að gera þegar krabbinn
bankar upp á og lætur fólk ekki í
friði. Mamma lagði mikið á sig til
að lengja lífið og var nýlega búin í
lyfjameðferð. Upp úr því fór hún að
slappast og varð svo alvarlega veik
af sýkingu í lungum. Hún reyndi að
berjast en líkaminn gat ekki meira,
við börnin hennar, tengdasonur og
elsta barnabarn vorum með henni
og studdum hana seinasta spölinn
inn í sumarlandið. Ég er hreinlega
ekki að meðtaka að þetta fór eins
og það fór þar sem þetta gerðist
frekar hratt. Að missa mömmu
sína er óbærilegur sársauki, sökn-
uður og tómleiki.
Mamma var mjög hress kona
með stóran persónuleika, hún gat
talað við allt og alla. Hún lifði fyrir
barnabörnin og nýjasta gullmolann
hana Máneyju Erlu langömmu-
barnið. Ég veit að mömmu langaði
að vera lengur hjá okkur og fylgj-
ast með afkomendum vaxa úr
grasi. Samverustundir verða tóm-
legar án mömmu og ég get ekki
hugsað út í hátíðisdaga án hennar.
Með nístandi söknuð í hjarta
kveð ég mömmu, ég mun alltaf
elska hana og viðhalda minningu
hennar.
Gyða.
Mamma, hvar ertu mamma
mín?
Dofin af sorg reyni ég að átta
mig á því að þér var ekki ætlaður
meiri tími með okkur. Þú varst bú-
in að eyða öllu sumrinu í síðustu
lyfjameðferðina þína eins og þú
sagðir sjálf í von um að fá meiri
tíma.
Lífið getur stundum verið órétt-
látt því í mínum huga áttir þú að fá
stóran verðlaunabikar og verðlaun-
in þín áttu að vera tími en í staðinn
ertu tekin frá okkur. Við áttum eft-
ir að skapa og búa til fleiri minn-
ingar sem áttu að fara beint í minn-
ingabankann góða.
Mikið svakalega er gott að eiga
allar þessar yndislegu minningar
sem hjálpa mér og fjölskyldunni á
þessum erfiða tíma, þú varst ein-
stök manneskja sem skilur eftir
stórt skarð, þú varst mikil fé-
lagsvera, hafðir gaman og sóttist í
að vera í kringum fólk, hnyttin,
skemmtileg og með einstakan
húmor, þú stóðst alltaf upprétt í öll-
um þeim áföllum sem dundu yfir
þig í þessum veikindum á síðast-
liðnum 14 árum, þú varst algjör
nagli og hetjan mín.
Ég þakka fyrir að þú varst
mamma mín og Aron Freyr hefði
ekki getað átt yndislegri ömmu.
Til mömmu
Þú ert gull og gersemi
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami
eilíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi
væntumþykja úr augum skín
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
– kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Anna Þóra, 1963)
Ég elska þig að eilífu.
Þín dóttir,
Margrét.
Elsku stóra stelpan mín sem
þurftir að lúta í gras fyrir þessu ill-
víga krabbameini sem hefur verið
að hrjá þig árum saman. Þú lagðir
á þig að fara í 12 lyfjameðferðir á
árinu og ætlaðir svo sannarlega að
fá tíma með þínum nánustu. Aðeins
eru fimm mánuðir síðan þú kvaddir
manninn þinn. En það var ekki svo
að þú fengir lengri tíma hér á
jörðu. Ég er svo óendanlega sorg-
mædd yfir hvernig fór. Dugnaður
einkenndi þig frá fyrstu tíð svo og
húmorinn sem var þitt aðalsmerki
og fleytti þér langt í lífsins ólgusjó.
Ég kveð þig að sinni dóttir mín kær
og bið guð að blessa afkomendur
þína.
Hvíl í guðs friði.
Þín
mamma.
Hún stóra systir mín er farin,
eftir langa baráttu við krabbamein.
Erla var svo óheppin að greinast
áður en konur með brjóstakrabba-
mein fengu sjálfkrafa að fara í
skimun fyrir BRCA-krabbameins-
geninu. Hún talaði oft um tilgangs-
leysi þess að fá krabbamein. Eftir
að hún fékk greiningu, þá fann hún
tilgang í því að láta ættingja vita af
þessum genagalla. Við erum á ann-
an tug dætra, systra, frændsystra
og frænkna í föðurætt, sem höfum
greinst og fengið val um forvarn-
araðgerðir sem minnka líkur okkar
á að þurfa að ganga hennar þján-
ingaveg. Hennar fórn var okkar
björgun. Hún fann huggun í því og
við erum henni auðmjúkar.
Erla systir var ákveðin, dugleg,
listræn, með kolsvartan húmor og
gat verið óvægin við þá sem henni
mislíkaði eitthvað við.
Hún átti til að hringja í mig og
kvarta yfir fíflinu í bankanum
o.s.frv. Þá vissi ég að hún hefði
fengið vondar fréttir í krabba-
meinsbaráttunni. Hún tók það út á
þeim sem hún hitti eða heyrði í
næst. Við hlógum oft að því hvað
hún gerði eftir eina slæma frétt,
hún keyrði í öfuga átt upp Lauga-
veginn og pirraðist á öllum sem
voru ósáttir við hennar lögbrot. Ég
benti henni á að kaupa sér frekar
boxpúða, en hún sagðist vera of
slæm í vinstri handlegg.
Við systur tókum saman ferðir í
sveitina, til brósa og mömmu. Sama
hversu veik hún var, reytti hún af
sér brandara og hló svo dillandi
hlátri. Það var aldrei leiðinlegt í
hennar návist.
Ljósið í lífi hennar síðustu árin
var Ljósið. Hún elskaði að vera þar
í leirnum og kynntist þar starfsfólki
og skjólstæðingum sem urðu kærir
vinir. Hún þurfti að sjá á eftir
mörgum, sem var henni þungbært.
Í Ljósinu gerði hún marga dýr-
gripi, sem sýndi hversu frábær
listakona hún var.
Ingibjörg Erla
Ásgeirsdóttir
Baráttuvilji Erlu var brotinn í
fyrra, af ónýtu öldrunarkerfi. Erla,
fárveik manneskjan, á leið í lyfja-
meðferð, átti að sjá um heima-
hjúkrun á Magnúsi manni sínum,
með krabbamein á lokastigi og el-
liglöp. Það var sama hvert við leit-
uðum, enginn gat hjálpað henni og
var skammarlegt að sjá hversu illa
var farið með hana Erlu. Það var
Krabbameinsfélagið og það góða
fólk þar sem léði henni íbúð, svo
hún kæmist burtu úr aðstæðum og
gæti haft baráttuþrek í næstu lyfja-
meðferð.
Hún elsku systir mín þurfti að
taka enn eina ákvörðun um lyfja-
meðferð í vor. Líkaminn var ansi
brotinn og hún lúin og ákvörðunin
erfið. Hún ákvað að taka einn loka-
slag fyrir klettinn sinn, hann Ásgeir
Ragnar, og fyrir sólargeislann
hennar, Máneyju Erlu, nýju lang-
ömmustelpuna. Meðferðin skilaði
árangri en líkaminn gaf sig af öðr-
um sökum. Hetjuleg barátta elsku
Erlu endaði, en það eru líka tak-
mörk fyrir hvað ein kona getur
gengið í gegnum andlega og líkam-
lega.
Hún systir mín trúði á æðri mátt
og talaði oft til ömmu Gúst, pabba
og Ásgerðar systur. Nú knúsar hún
þau á betri stað og vonandi fær
Maggi einn lítinn fingurkoss.
Takk fyrir allar samverustund-
irnar, margra klukkutíma símtölin,
elsku stóra systir mín. Hvíldu í
friði, burtu frá lasna líkamanum
sem þér fannst þú þurfa að draga á
eftir þér.
Ást og friður.
Þín litla systir,
Sólveig.
Baráttukonan hún systir mín er
dáin. Sorgin nístir, tómleikakennd
fyllir hugann.
Það var mikið lagt á hana Erlu
undanfarin ár. Barátta hennar við
krabbamein var langvinn, en á
sama tíma var hún í umönnunar-
hlutverki gagnvart Magga eigin-
manni sínum. Aðeins eru fimm
mánuðir frá því hann lést eftir erfið
veikindi, sem tóku stóran toll af
Erlu.
Erla þráði mest af öllu að fá
meiri tíma með sínum nánustu,
þess vegna lagði hún eina ferðina
enn á sig erfiða krabbameinsmeð-
ferð síðustu mánuðina. Meðferðin
skilaði árangri krabbameinslega
séð en gekk svo nærri heilsu Erlu
að hún lést aðeins þremur vikum
eftir að meðferð lauk.
Erla var mikil baráttukona og
hélt áfram sama hvað, því lífsviljinn
og lífsþorstinn var svo sterkur.
Hún var stór persóna, ákveðin og
fylgin sér, félagslynd, hjálpsöm,
glaðvær og hláturmild. Hún var
mikil sögukona og vissi fátt
skemmtilegra en að hlusta á og
segja góðar sögur, og þá var mikið
hlegið. Erla var hörkuduglegur
töffari sem gat sett í brýnnar ef
henni mislíkaði, en hún var mikill
ljúflingur og alltaf tilbúin að hlusta
og ræða málin. Henni var ekki fisj-
að saman henni systur minni og
hún tókst á við þær mörgu áskor-
anir sem hún mætti á lífsleiðinni
með festu og ákveðni. Erla var list-
ræn og átti mjög fallegt heimili.
Hún fékk tækifæri til að rækta list-
ræna hæfileika sína í listasmiðju í
Ljósinu, en Ljósið var henni dýr-
mætt athvarf þar sem hún sótti
styrk.
Erla var tæpum tveimur árum
eldri en ég og vorum við elstar í
stórum systkinahópi. Foreldrar
okkar voru ung þegar þau áttu
okkur. Erla var foringinn í systk-
inahópnum á uppvaxtarárum okk-
ar og tók á sig mikla ábyrgð sem
elsta barn. Æska okkar einkennd-
ist af stöðugum breytingum, fjöl-
skyldan stækkaði ört og við flutt-
um nokkrum sinnum vegna
húsnæðisvanda. Foreldrar okkar
skildu þegar Erla var 14 ára, og
tæpum tveimur árum síðar ákvað
hún að flytja að heiman og búa í
skjóli pabba og föðurömmu okkar.
Ég man hve mér fannst erfitt
þegar Erla flutti og leitaði ég
mikið til hennar eftir að hún fór.
Ekki var alltaf lognmolla í sam-
skiptum okkar í gegnum tíðina,
en taugin á milli okkar var alltaf
sterk og slitnaði aldrei. Ég sakna
Erlu óendanlega og allra samtala
okkar. Það er svo skrýtið að geta
aldrei aftur hringt í hana og að
geta aldrei aftur hitt hana. Ég á
henni margt að þakka.
Erla var ung þegar hún stofn-
aði fjölskyldu og var hún mikil
fjölskyldukona. Börn hennar,
barnabörn og langömmubarn
voru henni allt.
Elsku Margrét, Gyða, Ásgeir
Ragnar og fjölskyldur, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku Erla.
Þín systir,
Petrína Ásgeirsdóttir.