Morgunblaðið - 10.09.2021, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2021
✝
Þórgunnur
Þórólfsdóttir
fæddist 2. janúar
1950 á Ísafirði. Hún
lést á hjúkrunar-
heimili Hrafnistu í
Boðaþingi 2. sept-
ember 2021. For-
eldrar hennar voru
Þórólfur Jón Eg-
ilsson, rafvirkja-
meistari og for-
stjóri Raf hf. á Ísa-
firði, f. 24. júní 1921, d. 26. apríl
1991 og Guðrún Gísladóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 9. sept-
ember 1923, d. 28. maí 2008.
Systkini Þórgunnar eru Gísli, f.
1947, d. 1962, Egill, f. 1948, Hall-
dór, f. 1957, Sigrún, f. 1964 og
Gísli Örn, f. 1967.
Árið 1969 giftist Þórgunnur
Magnúsi Árnasyni kjötiðnaðar-
meistara, f. 23. maí 1947, þau
skildu 1997. Þórgunnur og
Magnús eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Sesselja, f. 5. nóv-
ember 1968, sonur hennar er
Fannar Orri, f. 31. júlí 2011. 2)
Guðrún, f. 19. febrúar 1978,
maður hennar er Guðmundur
Haukur Jóhannsson, f. 7. maí
1972, synir þeirra eru: Jóhann
Örn, f. 21. febrúar 2012 og
Kjartan Þór, f. 12. mars 2020. 3)
Árni Vigfús, f. 9. apríl 1980,
unnusta hans er
Maria Magdalena
Lewandowska, f.
20. júlí 1992,
þeirra börn eru:
Gabriel Andri, f.
25. apríl 2012 og
Elísabet Lucja, f.
20. júní 2016.
Þórgunnur
fæddist og ólst upp
á Ísafirði. Árið
1969 flutti hún
ásamt eiginmanni og dóttur til
Keflavíkur. Síðar fluttu þau í
Hofslundinn í Garðabæ þar sem
þau höfðu byggt draumahúsið
sitt saman. Þórgunnur hóf þá
nám í Fósturskóla Íslands og
vann lengst af sem fóstra, leik-
skólastjóri og svo dagmamma.
Þórgunnur var handlagin og
listræn og um tíma kenndi hún
tréútskurð á Ísafirði á vegum
Tréskurðarskóla Hannesar
Flosasonar. Árið 1997 skildi
svo leiðir Þórgunnar og Magn-
úsar og bjó hún í Kópavogi þar
til hún flutti í Grafarvoginn til
að vera nálægt börnum sínum
og barnabörnum, en síðustu tvö
árin bjó hún á Hrafnistu í Boða-
þingi.
Útför Þórgunnar fer fram í
Grafarvogskirkju í dag, 10.
september 2021, klukkan 13.
Elsku mamma, það er skrítið
að hugsa til þess að þú sért
ekki lengur hjá okkur. Þó svo
þú værir búin að vera lengi
veik þá er söknuðurinn engu
minni. Þær eru margar minn-
ingarnar sem poppa upp á
þessum tímamótum, heimalær-
dómurinn, kvöldin við prjóna-
vélina, útilegurnar, steikti fisk-
urinn, föndurhelgarnar fyrir
jólin og að byggja með Lego.
Þú varst dugleg að hvetja mig í
því sem mig langaði að gera.
Þú hvattir mig til að fara í
ferðalag til Ástralíu, aleina með
bakpokann minn og flugmiða
fram og til baka. Þetta var
löngu fyrir tíma netsins, þar
sem þú gast ekki haft samband
við mig, ég þurfti að hringja
reglulega til að láta vita af mér.
Þú varst kletturinn minn í mín-
um veikindum, þrátt fyrir þín
veikindi. Ég var alltaf svo glöð
að þú værir fóstra því eins og
þú þá elskaði ég börn. Að kíkja
til þín á dagheimilið eða þegar
húsið var fullt af dagmömmu-
krílum og ég að hjálpa þér eftir
skóla. Nú veit ég hvað þetta
hefur verið erfitt en gefandi
starf. Svo breyttist allt, þú
greindist með parkinsons.
Þetta var áfall fyrir okkur báð-
ar, þetta var stórt verkefni sem
lagt var á þig og eftir að sjónin
fór að gefa sig þá var orðið erf-
itt að vera heima þrátt fyrir að-
stoð. Það var því mikill léttir
þegar þú fluttir í Boðaþingið og
við vissum af þér á öruggum
stað. Ég held mér sé óhætt að
segja að árið 2011 hafi verið
með þeim stærri í seinni tíð.
Loksins voru barnabörn vænt-
anleg og ekki bara eitt heldur
þrjú. Þú talaðir alltaf um
Skytturnar þrjár eða þrí-
burana, svo komu strákarnir
þínir þrír allir á nokkrum mán-
uðum og síðan eru tveir sól-
argeislar búnir að bætast í hóp-
inn. Ég elska þig óendanlega
mikið elsku mamma, hlauptu og
hoppaðu um í nýju heimahög-
unum, rifjaðu upp alla björtu
litina sem þú elskaðir og njóttu
með vinum þínum (þú veist
hverja ég á við). Þú verður allt-
af í hjörtum okkar Fannars
Orra.
Þín dóttir
Sesselja (Silla).
Það er með sárum söknuði
sem við kveðjum æskuvinkonu
okkar Þórgunni. Við eigum
ótal dýrmætar minningar frá
uppvaxtarárunum á Ísafirði,
m.a. inni- og útileikjum eins
og þá tíðkuðust allan ársins
hring, og samfylgd í gegnum
barna- og gagnfræðaskólann.
Æskuheimili Þórgunnar á
Hlíðarvegi 5 stóð okkur ætíð
opið og spiluðum við gjarnan á
spil í stofunni eða spjölluðum
um heima og geima. Alltaf tók
Guðrún móðir Þórgunnar á
móti okkur með hlýju brosi
þótt hún hefði í ótal horn að
líta sem húsmóðir á fjölmennu
heimili. Þangað var gott að
koma og ósjaldan þegið mjólk-
urglas og nýbakað bakkelsi
við eldhúsborðið. Þá eru heim-
sóknir í sumarbústað fjöl-
skyldunnar í Tungudal minn-
isstæðar.
Þórgunnur var einstaklega
trygglynd og einlæg í fram-
komu og dýrmætt að eiga
hana fyrir vinkonu. Eftir að
grunnskólaárunum lauk lágu
leiðir hvor í sína áttina eins og
gengur en vináttuböndin héld-
ust sterk. Við héldum reglu-
bundnu sambandi bréfleiðis
og símleiðis og fylgdumst
þannig vel með því sem á dag-
ana dreif hvor hjá annarri.
Einnig náðum við að hittast af
og til og eiga saman dýrmæt-
ar stundir yfir kaffi og með-
læti. Þá var Guðlaug Gunn-
arsdóttir, Gullý, sem féll frá
langt fyrir aldur fram, gjarn-
an með okkur en hún var
bekkjarsystir okkar og hluti
af vinkvennahópi æskuáranna
á Ísafirði.
Þórgunnur þurfti að takast
á við erfið veikindi til margra
ára og dáðumst við að þolgæði
hennar í þeirri baráttu. Hún
átti góða að og voru börn
hennar afar samhent í að
styðja og hlúa vel að móður
sinni og sjá til þess að hún
fengi allan þann aðbúnað sem
á þurfti að halda.
Okkur fannst afar vænt um
að hafa átt þess kost að hitta
vinkonu okkar skömmu fyrir
andlátið og geta haldið í hönd
hennar og þakkað fyrir vin-
áttu og samfylgd alla tíð.
Við sendum fjölskyldu Þór-
gunnar okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur vegna missis ást-
kærrar móður, ömmu og
systur.
Guðrún Kristjana og
Eyrún Ísfold.
Þórgunnur
Þórólfsdóttir
Sigrún Gísladóttir
Ég man eins og það hafi gerst í
gær þegar Sigrún Gísladóttir stóð
á tröppunum við Öldutúnsskóla
og bauð okkur 12 ára nemendur
velkomna í skólann. Við stóðum í
röð og horfðum upp til hennar, ég
hafði aldrei áður séð konu jafn
beina í baki og geislandi fallega.
Sigrún kenndi okkur stærðfræði
og var afburðakennari, hélt uppi
miklum jákvæðum aga. Það var
stutt í brosið og léttleikann, hún
naut þess að kenna. Mér er það
minnisstætt hversu oft Sigrún
sagði við okkur nemendurna,
„stelpur og strákar, standið ykk-
ur vel í skólanum og lífinu“. Þegar
ég kom heim úr skólanum og
móðir mín spurði hvernig nýi
kennarinn væri man ég að ég
svaraði „ hún er eins og drottn-
ing“.
Leiðir okkar Sigrúnar lágu svo
aftur saman þegar hún tók við
sem skólastjóri Flataskóla 1984
en sjálfur hóf ég störf fyrir Garða-
bæ 1980. Í Sögu Garðabæjar eftir
Steinar J. Lúðvíksson er gerð góð
grein fyrir því mikla umbótastarfi
sem Sigrún stóð að í Flataskóla,
en hennar markmið var „að nem-
endum og starfsfólki liði vel í skól-
anum þar sem það leiddi augljós-
lega til góðs skólaanda og að frjóu
skólastarfi“. Verkefnin í Flata-
skóla vöktu mikla eftirtekt í
skólasamfélaginu. Sigrún hlaut
verðskuldað fálkaorðuna fyrir
störf að málefnum grunnskóla.
Það sem einkenndi Sigrúnu var
hversu hrein og bein hún var í
samskiptum. Við mig sagði hún
eitt sinn „þú ert ágætur bæjar-
stjóri en alveg varst þú ómögu-
legur í fræðslumálunum“. Þegar
ég var forstöðumaður fræðslu- og
menningarsviðs Garðabæjar átt-
um við Sigrún sem skólastjóri í
miklum samskiptum, samskipti
sem við bæði mátum mikils. Við
rifjuðum oft upp minningar frá
árunum í Öldutúnsskóla. Eitt sinn
fékk Sigrún það verkefni sem for-
seti bæjarstjórnar Garðabæjar að
taka á móti jólatré frá Asker, vi-
nabæ Garðabæjar í Noregi.
Sendiherra Noregs afhenti tréð
við hátíðlega athöfn þar sem fjöldi
fólks var samankominn til að sjá
ljósin tendruð. Skemmst er frá
því að segja að Sigrún sagði þá á
sinni óaðfinnanlegu sænsku „Vi
kunde inte använda eran julgran
eftersom den gick itu, så vi hit-
tade istället ett stort och vackert
träd i Heiðmörk naturreservat,
men tack så mycket för eran väl-
vilja (við gátum ekki notað jóla-
tréð ykkar vegna þess að það
brotnaði en í staðinn fundum við
stórt og fallegt tré í Heiðmörk,
þökkum þó einstakan velvilja
ykkar)“. Það kom smá fát á sendi-
herrann og hann byrjaði að fabú-
lera um að Norðmenn hefðu jú
plantað trjám í Heiðmörk á sínum
tíma.
Það ber að þakka fyrir framlag
Sigrúnar til okkar samfélags.
Hún var um árabil bæjarfulltrúi í
Garðabæ, skólastjóri Flataskóla
frá 1984-2004 og lét sér mjög annt
um velferð íbúa Garðabæjar alla
tíð. Síðustu árin var hún sérstak-
lega vakin og sofin yfir sundlaug-
inni okkar við Ásgarð, kom með
góðar ábendingar um það sem
betur mátti fara og fylgdi því vel
eftir.
Sigrún hafði mikla ánægju af
því að synda, sagði það allra
meina bót. Á 75 ára afmæli Sig-
rúnar hélt ég tölu og rifjaði upp
upplifun mína frá því í æsku þeg-
ar ég sá hana sem drottningu og
vildi nú við þetta tækifæri sæma
hana með gullpeningi sem sundd-
rottningu Garðabæjar það árið
fyrir besta stílinn. Að þessu gat
hún hlegið mikið.
Ég fékk leyfi Sigrúnar að
heimsækja hana á líknardeildina.
Enn og aftur gátum við þá rifjað
upp okkar góðu kynni af einlægni.
Það var dýrmæt stund. Kennar-
inn var ekki langt undan þegar
hún strauk mér um vangann og
sagði „stattu þig vel strákur“.
Ég vil leyfa mér að votta, fyrir
hönd okkar Garðbæinga, öllum
aðstandendum samúð, megi
minning Sigrúnar Gísladóttur
lifa.
Gunnar Einarsson,
bæjarstjóri Garðabæjar.
Sigrún mín dáin, horfin!
Sigrún Gísladóttir hefur nú
kvatt þetta jarðlíf. Farðu vel mín
kæra.
Við Sigrún höfum þekkst frá
barnæsku og höfum verið órjúf-
andi vinkonur alla tíð.
Fyrir svo stuttu rakst ég á Sig-
rúnu á bílastæðinu við Landspít-
alann við Hringbraut. Ég var að
koma úr árlegri skoðun og hún á
leiðinni í sína læknismeðferð. Hún
var að svipast um eftir lausu bíla-
stæði og var svo heppin að geta
fengið mitt. Það var röð af bílum
að bíða eftir bílastæði svo við
höfðum ekki tíma til langs sam-
tals, sögðum bara halló og hún
flýtti sér inn á spítalann.
Mér virtist hún geisla af lífs-
krafti og ég fylltist von um að hún
væri að komast yfir veikindi sín.
Það var mér því mikið högg er ég
frétti nokkru seinna að Sigrún
væri komin á líknardeild Land-
spítalans. Ég verð að viðurkenna
að ég hef ekki tekið á heilli mér
síðan.
Það er svo margs að minnast úr
vinskap okkar Sigrúnar. Við sát-
um lengi saman í skóla, svo fórum
við saman út á vinnumarkaðinn
og 16 ára réðum við okkur til
starfa á þeim fræga stað Lauga-
vegi 11 og kynntumst þar sumum
helstu verðandi listamönnum
þjóðarinnar. Sigrún var með ein-
dæmum glæsileg og margir lista-
mannanna dáðust að fegurð henn-
ar. Ég veit t.d. eftir áreiðanlegum
heimildum að einn hinna ungu
upprennandi listamanna var bál-
skotinn í henni. En Sigrún hafn-
aði öllu slíku.
Síðan unnum við saman sem
flugfreyjur hjá Loftleiðum í nokk-
ur ár þar til alvara lífsins tók við
og við héldum út á menntaveginn.
Það munu aðrir verða til þess
að rekja sögu Sigrúnar á sviði
fræðslumála, sem hún hefur hlot-
ið ótal viðurkenningar fyrir.
Helstu samskipti okkar Sig-
rúnar seinni hluta ævinnar hafa
verið í gegnum frábæran sauma-
klúbb okkar bestu vinkvennanna
frá barnæskuárunum; Sigrúnar,
Önnu Margrétar, Stínu, Boggu
heitinnar og mín. Þar hefur hver
stundin verið annarri skemmti-
legri og sú síðasta var einmitt
heima sjá Sigrúnu í vor þar sem
að sjálfsögðu var boðið upp á allt
það besta úr sælkeraheimi
saumaklúbba.
Það er því yndislegt að eiga þá
minningu af Sigrúnu til viðbótar
við allar hinar.
Við Reynir vottum sonum Sig-
rúnar og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Líney Friðfinnsdóttir.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga. Sum kynni standa
stutt, önnur ævina á enda óháð
því hvenær þau hófust. Við getum
valið okkur vini en oft stuðla að-
stæður að tengslum sem síðar
þróast upp í vináttu. Bönd sem
bundin voru á unglingsárum eru
ekki auðslitin og þegar árunum
fjölgar verður gildi vináttu og
tryggðar enn ljósara en áður.
Við vorum upphaflega fjórar
stelpur úr landsprófinu í Flens-
borg 1959-1960 sem stofnuðum
„saumaklúbb“ og fljótlega bættist
sú fimmta í hópinn. Sigrún Gísla-
dóttir er önnur til að hverfa á
brott úr þessum litla hópi, hin var
Bogga okkar, svo að nú er heldur
betur skarð fyrir skildi. Þær
hurfu báðar á brott allt of fljótt.
Það sópaði að henni Sigrúnu
hvar sem hún kom eða fór. Hún
var glæsileg og bar sig vel að
hætti ballerínunnar. Hún var
hæfileikaríkur dugnaðarforkur
og ósérhlífin. Hún var mikill fræð-
ari og alla tíð var hugur hennar
bundinn uppeldi og kennslu þótt
hún væri löngu hætt störfum á því
sviði. Kannski vann hún sér oft til
húðar en stundum virtist okkur
hún hafa óþrjótandi orku og vilja
til starfa og ræktarsemi af ýms-
um toga. Hún var vinmörg og
ræktaði vinasambönd sín öðrum
fremur.
Við í saumaklúbbnum nutum í
ríkum mæli gestrisni hennar og
alúðar þegar hún „hélt klúbbinn“.
Ævinlega allt eins og það átti að
vera, þrælskipulagt og vand-
virknislega og smekklega und-
irbúið og gómsætar veitingarnar
gældu við bragðlaukana. Af um-
ræðum fara ekki sögur. Þær
geymast þó sumar, aðrar lifðu að-
eins eina stund. Það var oft kátt í
höllinni og gott að ekki var heyr-
andi í holti.
Sigrún var lífsglöð kona, að
sumu leyti lífskúnstner. Hún var
heimskona, fagurkeri og menn-
ingarunnandi og –neytandi á
meðan kraftar leyfðu. Hún þekkti
áreiðanlega ekki orðið uppgjöf
fyrr en þá á allra síðustu dögum
sínum þegar við ósanngjarnt
heilsufarsofurefli var að etja en
þá kom persónustyrkur hennar
glöggt fram í æðruleysi og ögun.
Sárlasin bauð hún okkur heim í
júní og á móttökunum var ekki að
finna að þarna stæði helsjúk kona
fyrir gestaboði.
Það fer ekki hjá því að á 62 ár-
um hefur ýmislegt verið brallað
og margt höfum við upplifað á svo
langri samferð. Við leiðarlok er
þakklæti okkur efst í huga fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman, fyrir dýrmætar minn-
ingar og gleðistundir, hlátrasköll
og skemmtan. Við biðjum vinkonu
okkar blessunar á æðri leiðum og
sendum ástvinum öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Kristín Jónsdóttir og
Anna Margrét Ellertsdóttir.
Látin er kær vinkona. Sigrún
var glæsileg kona, sem bar höf-
uðið hátt, ljós yfirlitum, glaðleg og
lét sér fátt óviðkomandi. Lífsstarf
hennar var fjölbreytt á sviði
kennslu, skólastjórnunar, sveitar-
stjórna og félagsmála af ýmsum
toga. Hún ræktaði bæði sál og lík-
ama með reglubundnu sundi og
leikfimi. Það var þungbært þegar
hún missti Guðjón Magnússon
lífsförunaut sinn skyndilega árið
2009.
Kynni okkar Sigrúnar ná aftur
til haustsins 1974 þegar við vorum
samferða frá Íslandi til Edinborg-
ar þar sem Guðjón var að fara í
framhaldsnám og Þórarinn mað-
ur minn var í námi. Þau hjónin
voru með synina þrjá, Arnar Þór
4 ára og tvíburana Heiðar Má og
Halldór Fannar 2 ára. Á flugvell-
inum í Glasgow kom í ljós að all-
margir námsmenn og fjölskyldur
voru að fara til Edinborgar. Varð
úr að hópurinn sameinaðist um að
koma sér þangað og með vask-
legri framgöngu Sigrúnar og
Guðjóns var leigður vörubíll fyrir
dótið og lítil rúta fyrir fólkið.
Skammt var á milli heimila
okkar í Edinborg og fljótlega
urðu náin samskipti með okkur.
Makarnir voru í námi en við Sig-
rún mikið heima og hittumst því
oft. Það veitti ekki af aukahendi
að leiða ef farið var út að ganga
með drengina þrjá. Reyndar kom
Olga, indæl ung stúlka, til aðstoð-
ar á heimili þeirra. Þá komu for-
eldrar Sigrúnar í heimsókn sem
ánægjulegt var að kynnast.
Það var alltaf gaman að koma
til Sigrúnar og Guðjóns, þau bæði
hress í bragði, drengirnir fjör-
miklir og ekki skorti umræðuefn-
in eða lífleg skoðanaskipti. Þessi
kynni lögðu grunninn að tryggri
vináttu okkar.
Ég hafði verið í Edinborg vorið
1974 og var þá boðin í sauma-
klúbb íslenskra kvenna en margir
Íslendingar voru þar í námi. Var
mér mikils virði að kynnast þeim
og haustið 1974 var Sigrún að
sjálfsögðu boðin í saumaklúbbinn.
Hópurinn var fjölbreyttur og kom
úr ýmsum áttum sem var svo
skemmtilegt. Var mikill fengur að
fá Sigrúnu í klúbbinn enda engin
lognmolla í kringum hana. Við
tíndumst síðar heim til Íslands ein
af annarri og þar kom að þráður
saumaklúbbsins var tekinn upp.
Þróaðist hann í kæran vinahóp
þrettán kvenna, Edinborgar-
saumaklúbbinn, sem hittist reglu-
lega. Þar eru gjarnan líflegar um-
ræður og hefur Sigrún þá ekki
legið á skoðunum sínum. Eitt
haustið heimsóttum við Sigrúnu í
Kaupmannahöfn þegar hún og
Guðjón bjuggu þar. Nutum við
gestrisni hennar en einnig fróð-
legrar leiðsagnar um borgina sem
var enn eitt starfið sem hún sinnti
af kostgæfni í allmörg ár. Hún lét
ekki þar við sitja og gaf út bókina
Kaupmannahöfn í máli og mynd-
um árið 2011.
Sigrún sagði okkur frá vinskap
sínum við Júlíus Ólafsson þegar
hann kom til og samglöddumst
við henni með það. Nú er skarð
fyrir skildi með láti okkar kæru
vinkonu. Við vissum af alvarleg-
um veikindum hennar sem hún
tókst á við með æðruleysi en ekki
óraði okkur fyrir því að þau
gengju svona hratt fyrir sig eins
og raunin varð. Sigrúnar okkar
verður sárt saknað.
Saumaklúbbssystur Edinborg-
arklúbbsins og við Þórarinn send-
um fjölskyldu og öðrum ástvinum
Sigrúnar einlægar samúðarkveðj-
ur.
Sigríður Vilhjálmsdóttir.
Lífsgleði, umhyggja, sam-
viskusemi og trúfesti eru meðal
þeirra orða sem koma í hugann
þegar hann hvarflar til Sigrúnar
Gísladóttur, sem nú hefur kvatt
þetta líf svo allt of fljótt. Við vor-
um samkennarar í Öldutúnsskóla
í Hafnarfirði fyrir hálfri öld og
áttum þar einstakt samfélag og
samstarf og þar skapaðist sú
djúpa vinátta sem entist til hins
síðasta.
Sigrún var glæsileg persóna
svo eftir var tekið og bar með sér
hressan blæ. Henni fylgdi gleði og
hlátur og hún bar umhyggju fyrir
þeim sem voru hennar nánustu,
hvort sem voru foreldrar, fjöl-
skylda, vinir eða nemendur. Sem
kennari var Sigrún eljusöm og ná-
kvæm og hafði mikinn metnað
fyrir hönd nemenda sinna og
tengdist mörgum þeirra sterkum
vinaböndum. Sem samkennarar
þótti okkur einkar vænt um sam-
starf hennar, nákvæmni og skipu-
lag, vináttu og gefandi nærveru.
Sigrún var svo miklu meira en
kennari! Hún hafði áður dansað
ballett og verið flugfreyja og
seinna varð hún skólastjóri. Hún
var trúföst og umhyggjusöm eig-
inkona og móðir í Garðabæ og
flutti með fjölskyldu sinni á Sauð-
árkrók, Bretlands og Svíþjóðar
vegna náms og starfs Guðjóns - og
síðast til Danmerkur. Hvar sem
Sigrún var nýtti hún tímann vel til
að læra meira og láta gott af sér
leiða. Endalaust átti hún meiri
orku og ávallt var gott að koma til
þeirra og njóta trúfastrar vináttu.
Það var mikil sorg þegar Guðjón
varð bráðkvaddur aðeins 65 ára –
og nú er sárt að ævi Sigrúnar sé
einnig lokið. Við söknum okkar
trúfasta og kærleiksríka vinar, en
einmitt þess vegna er svo gott að
eiga góðar, glaðar minningar. Það
breytti engu þó að liðu ár á milli
samverustunda. Við þekktumst
svo vel og vináttan átti djúpar
rætur og alltaf var Sigrún tilbúin
að smala gömlum vinum heim í
notalega, skemmtilega samveru.
Við þökkum Guði fyrir Sigrúnu
og allar samverustundir með
henni og sendum sonum hennar
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Dóra Pétursdóttir og
Stína Gísladóttir.
- Fleiri minningargreinar
um Sigrúnu Gísladóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.